“खरंतर येशूने केलेल्या अजून कितीतरी गोष्टी आहेत. त्या सगळ्या सविस्तर लिहिल्या असत्या, तर मला वाटतं त्या गुंडाळ्या या जगात मावल्या नसत्या » (जॉन २१:२५)
येशू ख्रिस्त आणि पहिला चमत्कार, तो पाणी वाइन मध्ये बदलतो: « मग तिसऱ्या दिवशी गालीलमधल्या काना इथे एका लग्नाची मेजवानी होती आणि येशूची आई तिथे होती. येशूला आणि त्याच्या शिष्यांनाही त्या मेजवानीचं आमंत्रण मिळालं होतं. मेजवानीत द्राक्षारस कमी पडला तेव्हा येशूची आई त्याला म्हणाली: “त्यांच्याजवळ द्राक्षारस नाही.” पण येशू तिला म्हणाला: “बाई, याच्याशी तुझं आणि माझं काय घेणंदेणं? माझी वेळ अजून आली नाही.” तेव्हा त्याची आई वाढणाऱ्यांना म्हणाली: “तुम्हाला तो जसं सांगेल तसं करा.” तिथे यहुदी लोकांच्या शुद्धीकरणाच्या नियमांप्रमाणे सहा दगडी रांजण ठेवले होते. प्रत्येक रांजण ४४ ते ६६ लीटर पाणी मावेल इतका मोठा होता. येशू त्यांना म्हणाला: “रांजणांत पाणी भरा.” तेव्हा त्यांनी ते काठोकाठ भरले. मग तो त्यांना म्हणाला: “आता त्यातलं थोडं काढून मेजवानीची देखरेख करणाऱ्याकडे न्या.” तेव्हा ते त्याच्याकडे घेऊन गेले. मेजवानीची देखरेख करणाऱ्याने द्राक्षारसात बदललेलं ते पाणी चाखून पाहिलं. त्यांनी तो द्राक्षारस कुठून आणला होता, हे त्याला माहीत नव्हतं. (पण रांजणातून पाणी काढणाऱ्या सेवकांना ते माहीत होतं.) तेव्हा, त्याने नवऱ्या मुलाला बोलावलं. तो त्याला म्हणाला: “सहसा लोक चांगला द्राक्षारस आधी देतात. मग लोकांना नशा चढल्यावर ते हलक्या प्रतीचा द्राक्षारस देतात. पण तू तर चांगला द्राक्षारस आतापर्यंत ठेवला आहेस.” अशा प्रकारे, येशूने गालीलमधल्या काना इथे पहिला चमत्कार करून आपलं सामर्थ्य प्रकट केलं आणि त्याच्या शिष्यांनी त्याच्यावर विश्वास ठेवला » (जॉन २:१-११).
येशू ख्रिस्त राजाच्या सेवकाच्या मुलाला बरे करतो: « मग त्याने जिथे पाण्याचा द्राक्षारस केला होता, त्या ठिकाणी म्हणजे गालीलच्या काना इथे तो पुन्हा आला. इथे राजाचा एक अधिकारी होता. त्याचा मुलगा कफर्णहूममध्ये आजारी होता. या माणसाने ऐकलं, की येशू यहूदीयातून गालीलमध्ये आला आहे. तेव्हा तो येशूकडे गेला आणि त्याने खाली कफर्णहूमला येऊन आपल्या मुलाला बरं करावं, अशी त्याला विनंती केली. कारण, त्याचा मुलगा अगदी मरायला टेकला होता. पण येशू त्याला म्हणाला: “चिन्हं आणि चमत्कार पाहिल्याशिवाय तुम्ही लोक कधीही विश्वास ठेवणार नाही.” राजाचा अधिकारी त्याला म्हणाला: “प्रभू, माझं लेकरू मरण्याआधी खाली चला.” येशू त्याला म्हणाला: “जा, तुझा मुलगा बरा झालाय.” त्या माणसाने येशूच्या शब्दावर विश्वास ठेवला आणि तो तिथून निघून गेला. मग तो खाली कफर्णहूमला जात होता, तेव्हा त्याचे दास त्याला भेटायला आले आणि त्याचा मुलगा बरा झाला आहे असं त्यांनी सांगितलं. तेव्हा तो नेमका किती वाजता बरा झाला, असं त्याने त्यांना विचारलं. ते म्हणाले: “काल सुमारे एक वाजता* त्याचा ताप उतरला.” तेव्हा मुलाच्या वडिलांना आठवलं, की अगदी त्याच वेळी येशू म्हणाला होता, “तुझा मुलगा बरा झालाय.” त्यामुळे त्याने आणि त्याच्या संपूर्ण घराण्याने येशूवर विश्वास ठेवला. यहूदीयातून गालीलला आल्यावर येशूने केलेला हा दुसरा चमत्कार होता » (जॉन ४:४६-५४).
येशू ख्रिस्त कफर्णहूममध्ये भूतबाधा झालेल्या माणसाला बरे करतो: « नंतर तो खाली, गालीलमधल्या कफर्णहूम या शहरात गेला. आणि शब्बाथाच्या दिवशी तो लोकांना शिकवू लागला. त्याची शिकवण्याची पद्धत पाहून ते थक्क झाले, कारण तो अधिकार असलेल्या व्यक्तीप्रमाणे त्यांना शिकवत होता. तेव्हा, दुष्ट स्वर्गदूताने पछाडलेला एक माणूस सभास्थानात होता. तो मोठ्याने ओरडून म्हणाला: “हे नासरेथच्या येशू, आमचं तुझ्याशी काय घेणंदेणं? तू काय आमचा नाश करायला आला आहेस? तू कोण आहेस हे मला चांगलं माहीत आहे. तू देवाचा पवित्र सेवक आहेस!” पण, येशूने त्याला धमकावून म्हटलं: “शांत राहा आणि त्याच्यातून बाहेर निघ!” तेव्हा, त्या दुष्ट स्वर्गदूताने सगळ्या लोकांसमोर त्या माणसाला खाली पाडलं आणि त्याला कोणतीही इजा न करता तो त्याच्यातून निघाला. हे पाहून ते सगळे चकित झाले आणि एकमेकांना म्हणू लागले: “हा किती अधिकाराने बोलतो आणि याच्याजवळ किती सामर्थ्य आहे! हा दुष्ट स्वर्गदूतांनासुद्धा आज्ञा देतो आणि तेही लगेच त्याचं ऐकतात!” त्यामुळे आसपासच्या प्रदेशाच्या कानाकोपऱ्यांत त्याच्याबद्दल चर्चा » (लूक ४:३१-३७).
येशू ख्रिस्त गदारेनेसच्या देशात (आता जॉर्डन, जॉर्डनचा पूर्व भाग, टायबेरियास तलावाजवळ) भुते काढतो: « मग तो पलीकडे गदरेकरांच्या प्रदेशात आला. तेव्हा, दुष्ट स्वर्गदूतांनी पछाडलेली दोन माणसं कबरस्तानातून येताना त्याला दिसली. ती माणसं इतकी भयंकर होती, की त्या रस्त्याने जाण्याचं कोणाचंही धाडस व्हायचं नाही. अचानक ती माणसं किंचाळून म्हणाली: “देवाच्या मुला, तुझ्याशी आमचं काय घेणंदेणं? नेमलेल्या वेळेआधीच तू आम्हाला शिक्षा द्यायला आलास का?” तिथून बऱ्याच अंतरावर डुकरांचा एक मोठा कळप चरत होता. त्यामुळे ते दुष्ट स्वर्गदूत त्याला अशी विनवणी करू लागले: “तू जर आम्हाला काढून टाकणार असशील, तर त्या डुकरांच्या कळपात आम्हाला पाठव.” तेव्हा तो त्यांना म्हणाला: “जा!” मग ते त्यांच्यामधून निघून डुकरांमध्ये शिरले. तेव्हा, तो कळप धावत जाऊन कड्यावरून समुद्रात पडला आणि बुडून मेला. मग, कळप चारणारे तिथून पळाले. ते शहरात गेले आणि घडलेल्या सर्व गोष्टींबद्दल, तसंच दुष्ट स्वर्गदूतांनी पछाडलेल्या माणसांबद्दलही त्यांनी लोकांना सांगितलं. तेव्हा शहरातले सगळे लोक येशूला भेटायला निघाले आणि त्याला पाहिल्यावर त्यांनी त्याला आपल्या प्रदेशातून निघून जायची विनंती केली » (मॅथ्यू ८:२८-३४).
येशू ख्रिस्ताने प्रेषित पेत्राच्या सासूला बरे केले: “मग येशू पेत्रच्या घरी आला तेव्हा त्याने पाहिलं, की त्याची सासू तापाने आजारी आहे. त्याने तिच्या हाताला स्पर्श केला, तेव्हा तिचा ताप उतरला. मग ती उठून त्याची सेवा करू लागली » (मत्तय ८:१४,१५).
येशू ख्रिस्त आजारी हात असलेल्या माणसाला बरे करतो: « दुसऱ्या एका शब्बाथाच्या दिवशी तो सभास्थानात गेला आणि शिकवू लागला. तेव्हा तिथे एक असा माणूस होता, ज्याचा उजवा हात वाळलेला होता. येशू शब्बाथाच्या दिवशी रोग बरे करतो का, हे पाहण्यासाठी शास्त्री आणि परूशी त्याच्यावर बारकाईने नजर ठेवून होते. कारण त्यांना त्याच्यावर काही ना काही आरोप लावायचा होता. पण त्यांच्या मनातले विचार ओळखून तो त्या वाळलेल्या हाताच्या माणसाला म्हणाला: “ऊठ, इथे मधे येऊन उभा राहा.” तेव्हा तो उठला आणि तिथे उभा राहिला. मग येशू त्यांना म्हणाला: “मी तुम्हाला विचारतो, शब्बाथाच्या दिवशी काय करणं योग्य आहे? एखाद्याचं भलं करणं की वाईट करणं? एखाद्याचा जीव वाचवणं की जीव घेणं?” मग सगळ्यांकडे पाहिल्यानंतर तो त्या माणसाला म्हणाला: “हात लांब कर.” त्याने तो लांब केला तेव्हा त्याचा हात बरा झाला. हे पाहून शास्त्री आणि परूशी रागाने वेडेपिसे होऊन, येशूचं काय करावं याबद्दल आपसात चर्चा करू लागले » (लूक ६:६-११).
येशू ख्रिस्त एडेमा, शरीरात जास्त प्रमाणात द्रव साठून ग्रस्त असलेल्या माणसाला बरे करतो: « एकदा, येशू शब्बाथाच्या दिवशी परूश्यांच्या एका अधिकाऱ्याच्या घरी जेवायला गेला. तिथे लोकांचं त्याच्यावर बारीक लक्ष होतं. त्या ठिकाणी जलोदर नावाचा रोग झालेला एक माणूस त्याच्यासमोर होता. तेव्हा येशूने नियमशास्त्राचे जाणकार आणि परूशी यांना विचारलं: “शब्बाथाच्या दिवशी एखाद्याला बरं करणं नियमाप्रमाणे योग्य आहे की नाही?” पण ते शांतच राहिले. तेव्हा येशूने त्या माणसाला स्पर्श करून बरं केलं आणि त्याला पाठवून दिलं. मग तो त्यांना म्हणाला: “तुमच्यापैकी असा कोण आहे, ज्याचा मुलगा किंवा बैल शब्बाथाच्या दिवशी विहिरीत पडला, तर तो त्याला लगेच ओढून बाहेर काढणार नाही?” तेव्हा ते त्याला काहीही उत्तर देऊ शकले नाहीत » (लूक १४:१-६).
येशू ख्रिस्त एका आंधळ्याला बरे करतो: “मग येशू यरीहो शहराजवळ आला तेव्हा एक आंधळा माणूस रस्त्याच्या कडेला बसून भीक मागत होता. गर्दीतल्या लोकांचा आवाज ऐकून, काय चाललं आहे असं तो विचारू लागला. त्यांनी त्याला सांगितलं: “नासरेथकर येशू येतोय!” तेव्हा तो मोठ्याने ओरडून म्हणाला: “हे येशू, दावीदच्या मुला, माझ्यावर दया कर!” तेव्हा पुढे जाणारे लोक त्याला दटावून गप्प राहायला सांगू लागले. पण तो आणखीनच मोठ्याने ओरडू लागला: “हे दावीदच्या मुला, माझ्यावर दया कर!” तेव्हा येशू थांबला आणि त्याने त्या माणसाला आपल्याजवळ आणायची आज्ञा दिली. तो आला तेव्हा येशूने त्याला विचारलं: “मी तुझ्यासाठी काय करावं अशी तुझी इच्छा आहे?” तो म्हणाला: “प्रभू, माझी दृष्टी परत येऊ दे.” तेव्हा येशू त्याला म्हणाला: “तुझी दृष्टी परत येवो. तुझ्या विश्वासाने तुला बरं केलंय.” आणि त्याच क्षणी त्याची दृष्टी परत आली आणि तो देवाचा गौरव करत येशूच्या मागे चालू लागला. हे पाहून सगळे लोकही देवाची स्तुती करू लागले » (लूक १८:३५-४३).
येशू ख्रिस्त दोन आंधळ्या लोकांना बरे करतो: « येशू तिथून पुढे गेला तेव्हा दोन आंधळी माणसं त्याच्या मागेमागे चालत मोठ्याने म्हणत होती: “हे दावीदच्या मुला, आमच्यावर दया कर.” मग तो घरात गेल्यावर ती आंधळी माणसं त्याच्याजवळ आली आणि त्याने त्यांना विचारलं: “मी तुमची दृष्टी परत देऊ शकतो असा विश्वास तुम्हाला आहे का?” ते म्हणाले: “हो, प्रभू.” मग, त्याने त्यांच्या डोळ्यांना स्पर्श केला आणि तो म्हणाला: “तुमच्या विश्वासाप्रमाणे तुमच्यासोबत घडो.” तेव्हा त्यांना लगेच दिसू लागलं. मग येशूने त्यांना असं बजावून सांगितलं: “कोणालाही याबद्दल कळू देऊ नका.” पण तिथून गेल्यावर त्यांनी त्या प्रदेशातल्या सगळ्या लोकांना याबद्दल सांगितलं » (मॅथ्यू ९:२७-३१).
येशू ख्रिस्त बहिरे मूक बरे करतो: « सोरच्या प्रदेशातून परत आल्यावर, येशू सीदोन आणि दकापलीसच्या मार्गाने गालील समुद्राकडे आला. इथे लोकांनी एका बहिऱ्या माणसाला त्याच्याकडे आणलं. त्याला स्पष्टपणे बोलताही येत नव्हतं. येशूने त्या माणसावर हात ठेवावा अशी त्यांनी त्याला विनंती केली. तेव्हा, त्याने त्याला एका बाजूला, गर्दीपासून दूर नेलं. त्याने त्या माणसाच्या कानांत बोटं घातली आणि तो थुंकला. मग त्याने त्याच्या जिभेला स्पर्श केला. त्यानंतर आकाशाकडे पाहून त्याने मोठा उसासा टाकला आणि तो त्याला म्हणाला: “एप्फाथा,” म्हणजे “मोकळा हो.” तेव्हा, त्याचे कान उघडले आणि त्याच्या बोलण्यातला दोष जाऊन तो स्पष्टपणे बोलू लागला. येशूने लोकांना बजावून सांगितलं, की त्यांनी याबद्दल कोणालाही सांगू नये. पण त्याने त्यांना जितकं बजावून सांगितलं, तितकाच जास्त ते त्याबद्दल गाजावाजा करू लागले. ते खूप आश्चर्यचकित होऊन म्हणाले: “तो किती अद्भुत गोष्टी करतो! बहिऱ्यांना आणि मुक्यांनाही बरं » (मार्क ७:३१-३७).
येशू ख्रिस्त एका कुष्ठरोग्याला बरे करतो: “मग एक कुष्ठरोगी त्याच्याकडे आला आणि त्याच्यापुढे गुडघे टेकून अशी विनवणी करू लागला: “तुमची इच्छा असेल, तर तुम्ही मला शुद्ध करू शकता.” तेव्हा येशूला त्याचा कळवळा आला आणि त्याने आपला हात पुढे करून त्याला स्पर्श केला आणि म्हणाला: “माझी इच्छा आहे! शुद्ध हो.” त्याच क्षणी त्याचा कुष्ठरोग नाहीसा होऊन तो शुद्ध झाला » (मार्क १:४०-४२).
दहा कुष्ठरोग्यांना बरे करणे: « यरुशलेमला प्रवास करताना येशू शोमरोन आणि गालीलच्या सीमेवरून जात होता. एका गावात जात असताना त्याला दहा कुष्ठरोगी भेटले, पण ते त्याच्यापासून दूरच उभे राहिले. आणि ते मोठमोठ्याने म्हणू लागले: “हे गुरू, येशू, आमच्यावर दया कर!” त्यांना पाहून येशू म्हणाला: “जा आणि स्वतःला याजकांना दाखवा.” मग ते तिथून जात असताना शुद्ध झाले. आपण बरे झालो आहोत हे पाहून त्यांच्यापैकी एक जण परत आला आणि मोठ्याने देवाची स्तुती करू लागला. आणि येशूसमोर पालथा पडून त्याने त्याचे उपकार मानले; खरंतर हा माणूस शोमरोनी होता. तेव्हा येशू म्हणाला: “दहाचे दहा शुद्ध झाले नव्हते का? मग बाकीचे नऊ कुठे आहेत? देवाचा गौरव करण्यासाठी या विदेशी माणसाशिवाय आणखी कोणीही परत आलं नाही का?” मग तो त्याला म्हणाला: “ऊठ आणि आपल्या मार्गाने जा. तुझ्या विश्वासाने तुला बरं केलंय.” » (लूक १७:११-१९).
येशू ख्रिस्त एका अर्धांगवायुश्याला बरे करतो: “यानंतर यहुद्यांचा एक सण असल्यामुळे येशू वर यरुशलेमला गेला. तिथे मेंढरं-फाटकाजवळ एक तळं आहे. त्याला इब्री भाषेत बेथजथा म्हणतात. या तळ्याभोवती खांबांच्या रांगा असलेले वऱ्हांडे आहेत. या वऱ्हांड्यांवर कित्येक आजारी, आंधळे, पांगळे आणि वाळलेल्या हातापायांचे लोक पडून असायचे. तिथेच ३८ वर्षांपासून आजारी असलेला एक माणूस होता. येशूने त्या माणसाला पाहिलं. तो बऱ्याच वर्षांपासून आजारी आहे हे त्याला माहीत होतं. म्हणून तो त्याला म्हणाला: “तुला बरं व्हायचंय का?” आजारी माणसाने उत्तर दिलं: “पाणी हलत असताना मला तळ्यात उतरवायला कोणीही माझ्यासोबत नाही. मी पाण्यापर्यंत पोहोचण्याआधीच दुसरा कोणीतरी माझ्यापुढे जाऊन पाण्यात उतरतो.” येशू त्याला म्हणाला: “ऊठ! आपली चटई* उचलून चालू लाग.” तेव्हा तो माणूस लगेच बरा झाला आणि आपली चटई* उचलून चालू लागला » (जॉन ५:१-९).
येशू ख्रिस्त अपस्मार बरे करतो: “ते जमलेल्या लोकांजवळ आले, तेव्हा एक माणूस येशूजवळ आला आणि गुडघे टेकून त्याला म्हणाला: “प्रभू, माझ्या मुलावर दया करा. कारण तो आजारी आहे आणि त्याला झटके येतात. तो बऱ्याचदा आगीत आणि बऱ्याचदा पाण्यात पडतो. मी त्याला तुमच्या शिष्यांकडे आणलं होतं. पण ते त्याला बरं करू शकले नाहीत.” तेव्हा येशूने उत्तर दिलं: “हे विश्वास नसलेल्या भ्रष्ट पिढी! मी कधीपर्यंत तुमच्याबरोबर राहू? कधीपर्यंत तुम्हाला सोसू? त्याला इथे माझ्याजवळ आणा.” मग येशूने दुष्ट स्वर्गदूताला दटावलं तेव्हा तो त्याच्यातून निघाला आणि त्याच वेळी तो मुलगा बरा झाला. नंतर, शिष्य एकांतात येशूजवळ येऊन म्हणाले: “आम्ही त्याला का काढू शकलो नाही?” तो त्यांना म्हणाला: “तुमचा विश्वास कमी असल्यामुळे. कारण मी तुम्हाला खरं सांगतो, की जर तुमच्यामध्ये मोहरीच्या दाण्याइतकाही विश्वास असला, तर तुम्ही या डोंगराला ‘इथून तिथे जा’ असं म्हणाल आणि तो जाईल. आणि कोणतीच गोष्ट तुमच्यासाठी अशक्य नसेल.”” (मॅथ्यू १७:१४-२०).
येशू ख्रिस्त हे जाणून घेतल्याशिवाय चमत्कार करतो: « येशू तिथे जायला निघाला तेव्हा लोकसमुदायाने त्याच्याभोवती गर्दी केली. तिथे अशी एक स्त्री होती, जिला १२ वर्षांपासून रक्तस्रावाचा आजार होता. कोणीही तिला बरं करू शकलं नव्हतं. तिने मागून येऊन येशूच्या कपड्यांच्या काठाला हात लावला आणि त्याच क्षणी तिचा रक्तस्राव थांबला. तेव्हा येशू म्हणाला: “मला कोणी हात लावला?” सगळे नाही म्हणू लागले, तेव्हा पेत्र म्हणाला: “गुरू, बघतोस ना, तुझ्याभोवती लोकांची किती गर्दी आहे!” पण, येशू म्हणाला: “कोणीतरी नक्कीच मला स्पर्श केला. कारण माझ्यातून शक्ती निघाल्याचं मला जाणवलं.” येशूला आपल्याबद्दल कळलं आहे हे त्या स्त्रीला समजलं, तेव्हा ती थरथर कापत आली आणि तिने त्याच्यापुढे गुडघे टेकले. आणि तिने येशूला का स्पर्श केला आणि कशा प्रकारे ती लगेच बरी झाली, हे तिने सगळ्यांसमोर सांगितलं. पण, येशू तिला म्हणाला: “मुली, तुझ्या विश्वासाने तुला बरं केलंय. जा, काळजी करू नकोस.” » (लूक ८:४२-४८).
येशू ख्रिस्त दुरून बरे करतो: « अशा रितीने, लोकांना जे सांगायचं होतं ते सगळं सांगून झाल्यावर येशू कफर्णहूमला आला. तिथे सैन्यातल्या एका अधिकाऱ्याचा आवडता दास खूप आजारी होता आणि मरायला टेकला होता. त्या अधिकाऱ्याने येशूबद्दल ऐकलं तेव्हा आपल्याकडे येऊन आपल्या दासाला बरं करावं, अशी विनंती करण्यासाठी त्याने यहुद्यांच्या काही वडीलजनांना येशूकडे पाठवलं. म्हणून ते येशूकडे आले आणि त्याला अशी कळकळीची विनंती करू लागले: “कृपा करून त्याला मदत करा, कारण तो एक चांगला माणूस आहे. आपल्या राष्ट्रातल्या लोकांवर त्याचं प्रेम आहे आणि त्याने आपल्यासाठी सभास्थानसुद्धा बांधून दिलंय.” त्यामुळे येशू त्यांच्याबरोबर गेला. पण तो सैन्यातल्या अधिकाऱ्याच्या घरापासून काही अंतरावर होता, तेव्हा अधिकाऱ्याने आपल्या मित्रांना असा निरोप देऊन येशूकडे पाठवलं: “प्रभू, उगाच त्रास घेऊ नका, कारण तुम्ही माझ्या घरी यावं इतकी माझी लायकी नाही. खरंतर, याच कारणामुळे मी स्वतःला तुमच्याकडे यायच्या लायकीचा समजलो नाही. तुम्ही फक्त तोंडातून शब्द काढा म्हणजे माझा नोकर बरा होईल. कारण मी स्वतः दुसऱ्याच्या अधिकाराखाली असलेला माणूस आहे. माझ्या हाताखालीही सैनिक आहेत. आणि मी त्यांच्यापैकी एकाला ‘जा!’ म्हटलं तर तो जातो आणि दुसऱ्याला ‘ये!’ म्हटलं तर तो येतो. आणि माझ्या दासाला मी, ‘अमुक कर!’ असं म्हटलं तर तो ते करतो.” येशूने हे ऐकलं तेव्हा त्याला खूप आश्चर्य वाटलं आणि त्याच्यामागे येणाऱ्या लोकांकडे वळून तो म्हणाला: “मी तुम्हाला सांगतो, मला इस्राएलमध्येही इतका मोठा विश्वास पाहायला मिळाला नाही!” आणि ज्यांना त्याच्याकडे पाठवण्यात आलं होतं ते घरी परत आले, तेव्हा तो दास बरा झाल्याचं त्यांना दिसलं » (लूक ७:१-१०).
येशू ख्रिस्ताने १८ वर्षांपासून अपंगत्व असलेल्या स्त्रीला बरे केले आहे: « नंतर, तो शब्बाथाच्या दिवशी एका सभास्थानात शिकवत होता. तिथे एक स्त्री होती. तिला १८ वर्षांपासून दुष्ट स्वर्गदूताने पछाडल्यामुळे ती आजारी होती. ती कमरेपासून वाकली होती आणि तिला सरळ उभं राहणं शक्यच नव्हतं. येशूने तिला पाहिलं तेव्हा तो तिला म्हणाला: “बाई, तुझ्या आजारापासून तू मुक्त झालीस.” मग त्याने तिच्यावर हात ठेवताच ती सरळ उभी राहिली आणि देवाची स्तुती करू लागली. पण येशूने त्या स्त्रीला शब्बाथाच्या दिवशी बरं केलं हे पाहून, सभास्थानाचा अधिकारी संतापला आणि जमलेल्या लोकांना म्हणाला: “काम करण्यासाठी सहा दिवस असतात. तेव्हा त्या दिवसांत येऊन तुमचे आजार बरे करून घेत जा, शब्बाथाच्या दिवशी नाही.” पण प्रभूने त्याला उत्तर दिलं: “अरे ढोंग्यांनो, तुमच्यापैकी प्रत्येक जण शब्बाथाच्या दिवशी आपल्या बैलाला किंवा गाढवाला सोडून त्याला पाणी पाजायला नेत नाही का? तर मग, अब्राहामची मुलगी असलेली ही स्त्री, जिला सैतानाने १८ वर्षांपासून बांधून ठेवलं होतं, तिला शब्बाथाच्या दिवशी या बंधनातून मोकळं करणं योग्यच नाही का?” तो असं बोलला तेव्हा त्याचा विरोध करणाऱ्या सगळ्यांना लाज वाटली. पण जमलेल्या लोकांना त्याने केलेली अद्भुत कार्यं पाहून आनंद झाला » (लूक १३:१०-१७).
येशू ख्रिस्त फोनिशियन स्त्रीच्या मुलीला बरे करतो: « तिथून निघाल्यावर येशू सोर आणि सीदोनच्या प्रदेशात गेला. तेव्हा, त्या भागात राहणारी फेनिकेची एक स्त्री त्याच्याकडे आली आणि मोठ्याने म्हणू लागली: “प्रभू, दावीदच्या मुला! माझ्यावर दया करा. माझी मुलगी दुष्ट स्वर्गदूताने पछाडल्यामुळे खूप त्रासात आहे.” पण त्याने तिला एका शब्दानेही उत्तर दिलं नाही. तेव्हा त्याच्या शिष्यांनी येऊन त्याला विनंती केली: “तिला जायला सांग, कारण ती ओरडत आपल्या मागेमागे येत आहे.” त्याने उत्तर दिलं: “मला इस्राएलच्या घराण्याच्या हरवलेल्या मेंढरांशिवाय इतर कोणाकडेही पाठवण्यात आलेलं नाही.” पण ती स्त्री त्याला नमन करून म्हणाली: “प्रभू, मला मदत करा!” तो तिला म्हणाला: “मुलांसाठी असलेली भाकर कुत्र्याच्या पिल्लांपुढे टाकणं योग्य नाही.” ती म्हणाली: “खरंय प्रभू, पण कुत्र्याची पिल्लंसुद्धा आपल्या मालकांच्या मेजावरून पडणारे तुकडे खातातच ना.” तेव्हा येशू तिला म्हणाला: “बाई, तुझा विश्वास खरंच मोठा आहे. तुझ्या इच्छेप्रमाणे घडू दे.” आणि त्याच वेळी तिची मुलगी बरी झाली » (मॅथ्यू १५:२१-२८).
येशू ख्रिस्ताने वादळ शांत केले: “मग तो एका नावेत चढल्यावर त्याचे शिष्यही त्याच्यामागे गेले. अचानक, समुद्रात मोठं वादळ आलं आणि लाटा नावेवर आदळू लागल्या; पण तो झोपला होता. तेव्हा, त्याच्याकडे येऊन त्यांनी त्याला उठवलं आणि म्हटलं: “प्रभू, वाचव, आपण बुडतोय!” पण, तो त्यांना म्हणाला: “इतकं का घाबरता? किती कमी विश्वास आहे तुमच्यात!” मग तो उठला आणि त्याने वाऱ्याला आणि समुद्राला दटावलं. तेव्हा समुद्र अगदी शांत झाला. हे पाहून शिष्यांना खूप आश्चर्य वाटलं आणि ते म्हणाले: “हा माणूस आहे तरी कोण? वारा आणि समुद्रही याचं ऐकतात”” (मत्तय ८:२३-२७). हा चमत्कार दाखवतो की पृथ्वीवरील नंदनवनात यापुढे वादळे किंवा पूर येणार नाहीत ज्यामुळे संकटे येतील.
येशू ख्रिस्त समुद्रावर चालत आहे: « लोकांना पाठवल्यानंतर येशू डोंगरावर प्रार्थना करायला निघून गेला. संध्याकाळ झाली तेव्हा तो तिथे एकटाच होता. इकडे शिष्यांची नाव किनाऱ्यापासून काही किलोमीटर दूर गेली होती. ती लाटांमुळे हेलकावे खात होती, कारण वारा विरुद्ध दिशेचा होता. मग रात्रीच्या चौथ्या प्रहरी, येशू समुद्रावर चालत त्यांच्याकडे आला. शिष्यांनी त्याला समुद्रावर चालताना पाहिलं तेव्हा त्यांना भीती वाटली आणि ते म्हणाले: “आपल्याला काहीतरी भास होतोय!” तेव्हा ते घाबरून ओरडू लागले. पण येशू लगेच त्यांच्याशी बोलला आणि म्हणाला: “तुम्ही का घाबरता? भिऊ नका, मी आहे.” पेत्रने त्याला उत्तर दिलं: “प्रभू तू असशील तर मला पाण्यावरून तुझ्याजवळ येण्याची आज्ञा दे.” तो म्हणाला: “ये!” तेव्हा पेत्र नावेतून उतरला आणि पाण्यावरून चालत येशूकडे जाऊ लागला. पण वादळाकडे पाहून तो घाबरला आणि बुडू लागला. तो ओरडून म्हणाला: “प्रभू, मला वाचव!” येशूने लगेच आपला हात पुढे करून त्याला धरलं आणि तो म्हणाला: “अरे अल्पविश्वासी माणसा, तू शंका का घेतलीस?” ते नावेत चढल्यावर वादळ शांत झालं. तेव्हा जे नावेत होते ते त्याला नमन करून म्हणाले: “तू खरोखरच देवाचा मुलगा आहेस!” » (मॅथ्यू १४:२३-३३).
चमत्कारी मासे मासेमारी: « एकदा येशू गनेसरेतच्या सरोवराजवळ देवाचं वचन शिकवत असताना लोकांचा समुदाय त्याच्याभोवती गर्दी करू लागला. तेव्हा, किनाऱ्याला लावलेल्या दोन नावा त्याला दिसल्या. कोळी त्या नावांतून उतरून आपली जाळी धूत होते. त्यांतल्या एका नावेत म्हणजे शिमोनच्या नावेत तो चढला आणि त्याने शिमोनला नाव किनाऱ्यापासून थोडी आत न्यायला सांगितली. मग, तो नावेत बसून लोकांच्या समुदायाला शिकवू लागला. त्याचं बोलणं संपल्यावर तो शिमोनला म्हणाला: “पाणी जिथे खोल आहे तिथे नाव ने आणि मासे धरण्यासाठी आपली जाळी पाण्यात सोड.” पण शिमोन त्याला म्हणाला: “गुरू, आम्ही रात्रभर कष्ट केले, पण काहीच हाती लागलं नाही. तरी, तू म्हणतोस म्हणून मी जाळी पाण्यात सोडतो.” त्यांनी तसं केलं तेव्हा भरपूर मासे जाळ्यांत आले. इतके, की त्यांची जाळी फाटू लागली. त्यामुळे, त्यांनी दुसऱ्या नावेतल्या आपल्या साथीदारांना इशारा करून मदतीसाठी बोलावलं. तेव्हा, ते आले आणि दोन्ही नावा माशांनी इतक्या भरल्या की त्या बुडू लागल्या. हे पाहून शिमोन पेत्र येशूच्या पाया पडून म्हणाला: “हे प्रभू, माझ्यापासून दूर जा, कारण मी पापी माणूस आहे.” इतके मासे पाहून त्याला आणि त्याच्यासोबत असलेल्यांना आश्चर्याचा धक्का बसला. तसंच, शिमोनच्या व्यापारात भागीदार असलेली जब्दीची मुलं, याकोब आणि योहान यांचीही तीच अवस्था होती. पण येशू शिमोनला म्हणाला: “घाबरू नकोस. कारण आतापासून तू जिवंत माणसं धरणारा होशील.” मग त्यांनी आपल्या नावा पुन्हा किनाऱ्यावर आणल्या आणि सगळं काही सोडून ते त्याच्यामागे चालू लागले » (लूक ५:१-११).
येशू ख्रिस्त भाकरी गुणाकार करतो: « यानंतर येशू गालील, म्हणजेच तिबिर्या समुद्राच्या पलीकडे गेला. आणि लोकांचा एक मोठा समुदायही त्याच्या मागेमागे गेला. कारण तो कशा प्रकारे चमत्कार करून आजारी लोकांना बरं करत आहे हे त्यांनी पाहिलं होतं. मग येशू एका डोंगरावर जाऊन आपल्या शिष्यांसोबत बसला. त्या वेळी वल्हांडण हा यहुदी लोकांचा सण जवळ आला होता. येशूने नजर वर करून पाहिलं, तेव्हा त्याला एक मोठा लोकसमुदाय येताना दिसला. येशू फिलिप्पला म्हणाला: “या लोकांना खायला देण्यासाठी आपण भाकरी कुठून विकत घ्यायच्या?” पण तो फक्त त्याची परीक्षा पाहायला असं बोलला. कारण थोड्याच वेळात आपण काय करणार आहोत हे त्याला माहीत होतं. फिलिप्पने त्याला उत्तर दिलं: “आपण २०० दिनारांच्या भाकरी आणल्या, तरी प्रत्येकाला थोडीथोडीही मिळणार नाही.” त्याच्या शिष्यांपैकी एक असलेला, शिमोन पेत्रचा भाऊ अंद्रिया त्याला म्हणाला: “इथे एका लहान मुलाजवळ जवाच्या पाच भाकरी आणि दोन लहान मासे आहेत. पण इतक्या लोकांना हे अन्न कसं पुरणार?” येशू म्हणाला: “लोकांना खाली बसायला सांगा.” त्या ठिकाणी भरपूर गवत असल्यामुळे लोक त्यावर बसले. त्यांत पुरुषांची संख्या सुमारे ५,००० इतकी होती. येशूने त्या भाकरी घेतल्या आणि देवाला धन्यवाद दिल्यावर तिथे बसलेल्या लोकांना त्या वाटून दिल्या. मग दोन लहान मासे घेऊन त्याने तसंच केलं आणि प्रत्येकाला पाहिजे तितकं दिलं. तेव्हा सगळे पोटभर जेवल्यावर तो त्याच्या शिष्यांना म्हणाला: “काहीही वाया जाऊ नये म्हणून उरलेले तुकडे गोळा करा.” तेव्हा त्यांनी ते गोळा केले आणि पाच जवाच्या भाकरींतून उरलेल्या तुकड्यांनी १२ टोपल्या भरल्या. त्याने केलेला हा चमत्कार पाहून लोक म्हणू लागले: “जो संदेष्टा जगात येणार होता, तो हाच आहे.” तेव्हा लोक आपल्याला बळजबरीने राजा बनवण्यासाठी धरायला येत आहेत, हे ओळखून येशू पुन्हा एकटाच डोंगरावर निघून गेला » (जॉन ६:१-१५). सर्व पृथ्वीवर भरपूर अन्न असेल (स्तोत्र ७२:१६; यशया ३०:२३).
येशू ख्रिस्ताने एका विधवेच्या मुलाचे पुनरुत्थान केले: “याच्या थोड्याच काळानंतर, तो नाईन नावाच्या गावी गेला. त्याच्यासोबत त्याचे शिष्य आणि लोकांचा मोठा समुदायही होता. तो शहराच्या प्रवेशद्वाराजवळ आला, तेव्हा लोक एका मेलेल्या माणसाला नेत होते. तो माणूस आपल्या आईचा एकुलता एक मुलगा होता. शिवाय, ती विधवा होती. आणि शहरातले पुष्कळ लोक तिच्यासोबत होते. तिला पाहताच प्रभूला तिचा कळवळा आला आणि तो तिला म्हणाला: “रडू नकोस.” त्यानंतर त्याने जवळ जाऊन तिरडीला हात लावला, तेव्हा तिरडी वाहून नेणारे थांबले. मग तो म्हणाला: “मुला, मी तुला सांगतो, ऊठ!” तेव्हा तो उठून बसला आणि बोलू लागला. मग येशूने त्याला त्याच्या आईकडे सोपवलं. हे पाहून सगळ्या लोकांना भीती वाटली आणि ते असं म्हणून देवाचा गौरव करू लागले: “आपल्यामध्ये एक महान संदेष्टा प्रकट झालाय,” आणि “देवाने आपल्या लोकांकडे लक्ष वळवलंय.” त्याच्याबद्दलची ही बातमी संपूर्ण यहूदीयात आणि आसपासच्या सगळ्या प्रदेशांत पसरली” (लूक ७:११-१७).
येशू ख्रिस्त याईरसच्या मुलीला जिवंत करतो: “तो बोलत होता, इतक्यात सभास्थानाच्या अधिकाऱ्याचा एक माणूस तिथे आला आणि म्हणाला: “तुमची मुलगी वारली. आता गुरुजींना त्रास देऊ नका.” हे ऐकून येशू याईरला म्हणाला: “घाबरू नकोस, फक्त विश्वास ठेव म्हणजे ती वाचेल.” येशू त्या अधिकाऱ्याच्या घरी पोहोचला, तेव्हा त्याने पेत्र, योहान, याकोब आणि त्या मुलीच्या आईवडिलांशिवाय कोणालाही आपल्यासोबत आत येऊ दिलं नाही. बाहेर सगळे लोक तिच्यासाठी रडत होते आणि छाती बडवून शोक करत होते. म्हणून, येशू त्यांना म्हणाला: “रडू नका, मुलगी मेली नाही, झोपली आहे.” तेव्हा, लोक त्याची थट्टा करत हसू लागले. कारण ती मेली आहे हे त्यांना माहीत होतं. पण त्याने तिचा हात धरून, “बाळा, ऊठ!” असं मोठ्याने म्हटलं. तेव्हा, ती पुन्हा जिवंत झाली आणि लगेच उठली. मग तिला काहीतरी खायला द्या, असं त्याने त्यांना सांगितलं. मुलीला जिवंत झाल्याचं पाहून तिच्या आईवडिलांना इतका आनंद झाला, की त्यांचा यावर विश्वासच बसत नव्हता. पण येशूने त्यांना बजावून सांगितलं की जे काही घडलं होतं, ते त्यांनी कोणालाही सांगू नये » (लूक ८:४९-५६).
येशू ख्रिस्त आपला मित्र लाजर याला तीन दिवसांपासून मरण पावला होता व तो जिवंत राहतो: “येशू अजून गावात आला नव्हता, तर मार्था त्याला जिथे भेटली होती, तिथेच होता. जे यहुदी घरात मरीयाचं सांत्वन करत होते, त्यांनी तिला लगेच उठून बाहेर जाताना पाहिलं आणि तिच्या मागोमाग तेसुद्धा गेले. कदाचित ती रडायला कबरेजवळ जात असेल असं त्यांना वाटलं. येशू जिथे होता, तिथे आल्यावर मरीया त्याला पाहून त्याच्या पाया पडली आणि म्हणाली: “प्रभू, तू इथे असतास तर माझा भाऊ मेला नसता.” येशूने तिला आणि तिच्यासोबत आलेल्या यहुद्यांना रडताना पाहिलं, तेव्हा तो दुःखाने व्याकूळ झाला आणि त्याला गहिवरून आलं. तो म्हणाला: “कुठे ठेवलंय तुम्ही त्याला?” ते म्हणाले: “प्रभू, येऊन पाहा.” तेव्हा येशू रडू लागला. हे पाहून तिथे असलेले यहुदी म्हणाले: “बघा, याचा त्याच्यावर किती जीव होता!” पण त्यांच्यापैकी काही जण म्हणाले: “याने आंधळ्या माणसाला दृष्टी दिली, मग तो याला मरण्यापासून वाचवू शकला नसता का?” मग येशू पुन्हा दुःखाने व्याकूळ झाला आणि कबरेजवळ* आला. खरंतर ती एक गुहा होती. तिच्या तोंडावर मोठा दगड लावलेला होता. येशू म्हणाला: “तो दगड बाजूला करा.” मेलेल्या माणसाची बहीण मार्था त्याला म्हणाली: “प्रभू, आता तर त्याच्या शरीराला दुर्गंधी सुटली असेल, कारण चार दिवस होऊन गेलेत.” येशू तिला म्हणाला: “मी तुला सांगितलं नव्हतं का, की तू विश्वास ठेवशील तर देवाचं गौरवी सामर्थ्य पाहशील?” तेव्हा त्यांनी दगड बाजूला केला. मग येशू वर स्वर्गाकडे पाहून म्हणाला: “बापा, तू माझं ऐकलंस म्हणून मी तुझे उपकार मानतो. तू नेहमीच माझं ऐकतोस हे तर मला माहीत होतं. पण इथे उभ्या असलेल्या लोकांसाठी मी हे बोललो. तू मला पाठवलंस यावर त्यांनी विश्वास ठेवावा म्हणून मी बोललो.” असं म्हटल्यावर तो मोठ्याने ओरडून म्हणाला: “लाजर, बाहेर ये!” तेव्हा जो मेला होता, तो बाहेर आला. त्याच्या हातापायांवर कापडाच्या पट्ट्या गुंडाळलेल्या होत्या आणि त्याचा चेहरा एका कापडाने झाकलेला होता. येशू त्यांना म्हणाला: “त्याला मोकळं करा आणि जाऊ द्या”” (जॉन ११:३०-४४).
शेवटचा चमत्कारी मासे मासेमारी (ख्रिस्ताच्या पुनरुत्थानानंतर लवकरच): « मग पहाट होऊ लागली, तेव्हा येशू किनाऱ्यावर येऊन उभा राहिला. पण तो येशू आहे हे शिष्यांना समजलं नाही. तेव्हा येशू त्यांना म्हणाला: “मुलांनो, तुमच्याजवळ खायला काही आहे का?” ते म्हणाले: “नाही!” तो त्यांना म्हणाला: “नावेच्या उजवीकडे जाळं टाका म्हणजे तुम्हाला मासे मिळतील.” त्यांनी जाळं टाकलं तेव्हा जाळ्यात इतके मासे आले, की त्यांना ते ओढता येत नव्हतं. मग ज्याच्यावर येशूचं प्रेम होतं तो शिष्य पेत्रला म्हणाला: “हा तर प्रभू आहे!” हे ऐकताच शिमोन पेत्रने आपले कपडे घातले, कारण तो उघडाच होता. आणि त्याने समुद्रात उडी टाकली. पण इतर शिष्य जाळं ओढतओढत छोट्या नावेतून आले. कारण ते किनाऱ्यापासून फार दूर नव्हते, तर फक्त ३०० फुटांच्या अंतरावर होते » (जॉन २१:४-८).
येशू ख्रिस्ताने इतरही बरेच चमत्कार केले. ते आपल्याला आपला विश्वास दृढ करण्यास, उत्तेजन देण्यास आणि पृथ्वीवर येणा अनेक आशीर्वादांची अंतर्दृष्टी मिळविण्यास परवानगी देतात. प्रेषित योहानाने लिहिलेल्या शब्दांद्वारे येशू ख्रिस्ताने केलेल्या चमत्कारांच्या विपुल संख्येचा आणि पृथ्वीवर घडणा हमीचा एक पुरावा आहे: “खरंतर येशूने केलेल्या अजून कितीतरी गोष्टी आहेत. त्या सगळ्या सविस्तर लिहिल्या असत्या, तर मला वाटतं त्या गुंडाळ्या या जगात मावल्या नसत्या » (जॉन २१:२५).
***
इतर बायबल अभ्यास लेख:
तुझे वचन माझ्या पायांसाठी दिवा आहे आणि माझ्या मार्गासाठी प्रकाश आहे (स्तोत्र ११९:१०५)
येशू ख्रिस्ताच्या मृत्यूच्या स्मारकाचा उत्सव
देव दुःख आणि वाईट गोष्टी का राहू देतो?
Other languages of India:
Bengali: ছয়টি বাইবেল অধ্যয়নের বিষয়
Gujarati: છ બાઇબલ અભ્યાસ વિષયો
Kannada: ಆರು ಬೈಬಲ್ ಅಧ್ಯಯನ ವಿಷಯಗಳು
Malayalam: ആറ് ബൈബിൾ പഠന വിഷയങ്ങൾ
Nepali: छ वटा बाइबल अध्ययन विषयहरू
Orisha: ଛଅଟି ବାଇବଲ ଅଧ୍ୟୟନ ବିଷୟ
Sinhala: බයිබල් පාඩම් මාතෘකා හයක්
Tamil: ஆறு பைபிள் படிப்பு தலைப்புகள்
Telugu: ఆరు బైబిలు అధ్యయన అంశాలు
Urdu : چھ بائبل مطالعہ کے موضوعات
सत्तर पेक्षा जास्त भाषांमध्ये सारांश सारणी, प्रत्येकी सहा प्रमुख बायबल लेख आहेत…
Table of contents of the http://yomelyah.fr/ website
दररोज बायबल वाचा. या सामग्रीमध्ये इंग्रजी, फ्रेंच, स्पॅनिश आणि पोर्तुगीज भाषेत उपयुक्त बायबल लेख समाविष्ट आहेत (« गुगल ट्रान्सलेट » वापरून, सामग्री समजून घेण्यासाठी एक भाषा आणि तुमची पसंतीची भाषा निवडा)…
***