« ທີ່ຈິງ ພະເຢຊູໄດ້ເຮັດອີກຫຼາຍຢ່າງ ຖ້າຈະຂຽນໄວ້ທັງໝົດ ຂ້ອຍຄິດວ່າໂລກນີ້ຄືຊິບໍ່ມີບ່ອນພໍທີ່ຈະເກັບມ້ວນໜັງສືເຫຼົ່ານັ້ນໄວ້ໄດ້” (ໂຢຮັນ 21:25)
ພຣະເຢຊູຄຣິດແລະສິ່ງມະຫັດສະຈັນທໍາອິດທີ່ຂຽນໄວ້ໃນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງໂຢຮັນ, ລາວປ່ຽນນໍ້າໃຫ້ກາຍເປັນເຫຼົ້າແວງ: « ວັນຖ້ວນສາມມີງານພິທີສົມລົດທີ່ບ້ານການາ ແຂວງຄາລີເລ ແລະມານດາຂອງພຣະເຢຊູກໍຢູ່ຫັ້ນ. ພຣະເຢຊູກັບພວກສາວົກໄດ້ຮັບເຊີນໄປໃນງານນັ້ນເໝືອນກັນ. ເມື່ອເຫລົ້າແວງໝົດແລ້ວ ມານດາຂອງພຣະເຢຊູຈຶ່ງທູນພຣະອົງວ່າ, “ເຫລົ້າແວງເຂົາບໍ່ມີແລ້ວ.” ພຣະເຢຊູຊົງຕອບມານດາວ່າ, “ນາງເອີຍ, ປະໃຫ້ເປັນທຸລະຂອງເຮົາເສຍ ເພາະເວລາຂອງເຮົາຍັງບໍ່ທັນມາເຖິງ.” ມານດາຂອງພຣະອົງຈຶ່ງບອກຕໍ່ຄົນໃຊ້ວ່າ, “ເມື່ອເພິ່ນບອກພວກເຈົ້າໃຫ້ເຮັດອັນໃດ ຈົ່ງເຮັດຕາມເນີ.” ທີ່ນັ້ນມີອ່າງຫີນຫົກໜ່ວຍຕັ້ງຢູ່ ເພື່ອໃຊ້ຊຳລະລ້າງຕາມທຳນຽມຂອງພວກຢິວ ອ່າງໜ່ວຍໃດກໍໃສ່ນ້ຳໄດ້ສີ່ຫລືຫ້າກະໂລ່ງ. ພຣະເຢຊູຊົງບອກຕໍ່ເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງຕັກນ້ຳໃສ່ອ່າງໃຫ້ເຕັມ” ແລະເຂົາໄດ້ຕັກນ້ຳໃສ່ອ່າງເຫລົ່ານັ້ນເຕັມພຽງປາກ. ແລ້ວພຣະອົງຊົງບອກເຂົາວ່າ, “ບັດນີ້ຈົ່ງຕັກສົ່ງໄປໃຫ້ພະນັກງານເນີ” ເຂົາກໍຕັກສົ່ງໃຫ້. ເມື່ອພະນັກງານຊີມນ້ຳທີ່ກາຍເປັນເຫລົ້າແວງນັ້ນແລ້ວ ແລະບໍ່ຮູ້ວ່າມາແຕ່ໃສ (ແຕ່ຄົນໃຊ້ທີ່ຕັກນ້ຳກໍຮູ້) ພະນັກງານຈຶ່ງເອີ້ນເຈົ້າບ່າວມາ. ແລະກ່າວວ່າ, “ທຸກຄົນເຄີຍເອົາເຫລົ້າແວງອັນດີມາໃຫ້ກ່ອນ ແລະເມື່ອເຂົາດື່ມຫລາຍແລ້ວຈຶ່ງເອົາອັນບໍ່ດີມາ ແຕ່ຝ່າຍທ່ານໄດ້ກັກເຫລົ້າແວງອັນດີໄວ້ຈົນເຖິງບັດນີ້.” ການໝາຍສຳຄັນເທື່ອຕົ້ນນີ້ ພຣະເຢຊູຊົງເຮັດທີ່ບ້ານການາແຂວງຄາລີເລ ພຣະອົງໄດ້ຊົງສະແດງສະຫງ່າລາສີຂອງພຣະອົງໃຫ້ປະກົດ ຝ່າຍພວກສາວົກກໍໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະອົງ » (ໂຢຮັນ 2:1-11).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວລູກຊາຍຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງກະສັດ: « ແລ້ວພຣະອົງໄດ້ສະເດັດໄປຍັງບ້ານການາໃນແຂວງຄາລີເລອີກ ຄືບ່ອນທີ່ພຣະອົງຊົງເຮັດໃຫ້ນ້ຳກາຍເປັນເຫລົ້າແວງນັ້ນ ມີເສນາບໍດີຄົນໜຶ່ງໃນເມືອງກາເປນາອູມ ຊຶ່ງລູກຊາຍຂອງທ່ານກໍປ່ວຍຢູ່. ເມື່ອທ່ານໄດ້ຍິນຂ່າວວ່າພຣະເຢຊູໄດ້ສະເດັດຈາກແຂວງຢູດາຍມາເຖິງແຂວງຄາລີເລແລ້ວ ທ່ານຈຶ່ງໄປທູນອ້ອນວອນພຣະອົງໃຫ້ສະເດັດລົງໄປໂຜດລູກຂອງຕົນໃຫ້ດີ ເພາະລູກນັ້ນໃກ້ຈະຕາຍແລ້ວ. ພຣະເຢຊູຊົງກ່າວກັບທ່ານວ່າ. “ຖ້າທ່ານທັງຫລາຍບໍ່ເຫັນໝາຍສຳຄັນແລະການອັດສະຈັນທ່ານຈະບໍ່ເຊື່ອ.” ເສນາບໍດີຜູ້ນັ້ນຈຶ່ງທູນພຣະອົງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຂໍເຊີນທ່ານລົງໄປກ່ອນທີ່ລູກຂ້ານ້ອຍຈະຕາຍ.” ພຣະເຢຊູຊົງກ່າວກັບທ່ານວ່າ, “ຈົ່ງກັບເມືອສາລູກຂອງທ່ານຈະບໍ່ຕາຍ” ແລະທ່ານໄດ້ເຊື່ອພຣະທຳທີ່ພຣະເຢຊູຊົງກ່າວແກ່ເພິ່ນ ແລ້ວກໍທູນລາກັບເມືອ. ໃນຂະນະທີ່ທ່ານກຳລັງກັບເມືອ ພວກຂ້ອຍໃຊ້ໄດ້ມາຕ້ອນຮັບ ບອກຂ່າວວ່າລູກຂອງທ່ານພົ້ນຊີວິດແລ້ວ. ທ່ານຈຶ່ງຖາມເຖິງເວລາທີ່ລູກຕັ້ງຕົ້ນມີແຮງມາ ຄົນເຫລົ່ານັ້ນບອກວ່າ, “ໄຂ້ກໍຫາຍຈາກລາວວານນີ້ເວລາບ່າຍໂມງໜຶ່ງ.” ບິດາຈຶ່ງຮູ້ວ່າຊົ່ວໂມງນັ້ນແຫລະ, ເປັນເວລາທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວກັບຕົນວ່າ, “ລູກຂອງທ່ານຈະບໍ່ຕາຍ” ແລະທ່ານເອງກໍເຊື່ອພ້ອມທັງຄົວເຮືອນຂອງຕົນ. ນີ້ເປັນໝາຍສຳຄັນທີສອງທີ່ພຣະເຢຊູຊົງກະທຳ ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດຈາກແຂວງຢູດາຍໄປຍັງແຂວງຄາລີເລ » (ໂຢຮັນ 4:46-54).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຜີປີສາດທີ່ມີຊາຍຄົນນຶ່ງຢູ່ໃນ Capernaum: « ພຣະອົງໄດ້ສະເດັດລົງໄປເຖິງເມືອງກາເປນາອູມແຂວງຄາລີເລແລະໄດ້ຊົງສັ່ງສອນເຂົາທັງຫລາຍໃນວັນຊະບາໂຕ. ເຂົາກໍປະຫລາດໃຈດ້ວຍການສັ່ງສອນຂອງພຣະອົງ ເພາະຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະອົງປະກອບດ້ວຍອຳນາດ. ໃນໂຮງທຳມະເທດສະໜານັ້ນມີຄົນໜຶ່ງມີຜີຖ່ອຍຮ້າຍເຂົ້າສິງຢູ່ແລະໄດ້ຮ້ອງສຽງດັງວ່າ. “ເຢຊູໄທນາຊາເຣັດເຮີຍ, ທ່ານມາຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບພວກເຮົາເຮັດຫຍັງ ທ່ານມາທຳລາຍພວກເຮົາຫລື ທ່ານແມ່ນຜູ້ໃດພວກເຮົາກໍຮູ້ແລ້ວ ທ່ານຄືຜູ້ບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ.” ພຣະເຢຊູຊົງຫ້າມມັນວ່າ, “ມິດແມ ອອກຈາກຄົນນີ້ເສຍ!’ ແລະເມື່ອຜີໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄົນນັ້ນລົ້ມລົງຖ້າມກາງປະຊາຊົນແລ້ວ ກໍອອກມາໂດຍບໍ່ໄດ້ເຮັດອັນຕະລາຍແກ່ຄົນນັ້ນແຕ່ຢ່າງໃດ. ຄົນທັງປວງກໍປະຫລາດໃຈຈິ່ງເວົ້າກັນວ່າ, “ຄຳເວົ້ານີ້ເປັນຢ່າງໃດໜໍເພາະວ່າເພິ່ນໄດ້ສັ່ງຜີຖ່ອຍຮ້າຍດ້ວຍອຳນາດແລະລິດເດດ ມັນກໍອອກມາ.” ແລະກິຕິສັບຂອງພຣະອົງໄດ້ຊ່າລືໄປທຸກບ່ອນທົ່ວຂົງເຂດນັ້ນ » (ລູກາ 4:31-37).
ພຣະເຢຊູຄຣິດຂັບໄລ່ຜີອອກໃນດິນແດນ: « ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດຂ້າມຟາກໄປເຖິງເຂດແດນຊາວຄາດາຣາ ມີສອງຄົນທີ່ມີຜີສິງຢູ່ອອກຈາກປ່າຊ້າມາພົບພຣະອົງ ເຂົາໂຫດຮ້າຍປານນັ້ນຈົນບໍ່ມີຜູ້ໃດອາດທຽວທາງນັ້ນໄດ້. ເບິ່ງແມ, ເຂົາຮ້ອງໃສ່ພຣະອົງທູນວ່າ, “ໂອ ບຸດພຣະເຈົ້າເອີຍ, ທ່ານມາຫຍຸ້ງກ່ຽວກັບເຮົາດ້ວຍເຫດໃດ ຈະມາທໍລະມານເຮົາກ່ອນເວລາກຳນົດຫລື.” ໄກຈາກທີ່ນັ້ນມີໝູຝູງໃຫຍ່ກຳລັງຫາກິນຢູ່. ຜີເຫລົ່ານັ້ນຈິ່ງໄດ້ທູນຂໍພຣະອົງວ່າ, “ຖ້າທ່ານຂັບໄລ່ພວກເຮົາອອກ ກໍຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໄປສິງຢູ່ໃນໝູຝູງນັ້ນທ້ອນ.” ພຣະອົງຊົງບອກຜິເຫລົ່ານັ້ນວ່າ, “ໄປເສຍ” ຜີເຫລົ່ານັ້ນກໍອອກໄປເຂົ້າສິງຢູ່ໃນຝູງໝູ ແລະເບິ່ງແມ, ໝູທັງຝູງນັ້ນໄດ້ຟ້າວແລ່ນລົງຈາກຕາຫລິ່ງຊັນໂຕນໃສ່ທະເລຕາຍດິກນ້ຳໝົດ. ຝ່າຍຄົນລ້ຽງໝູກໍພາກັນປົບໜີເຂົ້າໄປໃນເມືອງ ເລົ່າບັນດາການຊຶ່ງເປັນໄປນັ້ນກັບເຫດທີ່ເກີດຂຶ້ນແກ່ຄົນທີ່ມີຜີສິງຢູ່. ແລະເບິ່ງແມ, ຄົນທັງເມືອງກໍພາກັນອອກມາຫາພຣະເຢຊູ ເມື່ອພົບພຣະອົງແລ້ວເຂົາຈິ່ງອ້ອນວອນທູນຂໍໃຫ້ພຣະອົງອອກໄປເສຍຈາກເຂດແດນຂອງເຂົາ » (ມັດທາຍ 8:28-34).
ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວ ແມ່ເຖົ້າ ຂອງອັກຄະສາວົກເປໂຕ: “ຕອນທີ່ພະເຢຊູມາຮອດເຮືອນຂອງເປໂຕ ເພິ່ນເຫັນແມ່ເຖົ້າຂອງລາວນອນປ່ວຍຢູ່ຍ້ອນເປັນໄຂ້. ພະເຢຊູຈຶ່ງຈັບມືຂອງລາວ ແລ້ວລາວກໍເຊົາໄຂ້ແລະລຸກຂຶ້ນມາກຽມອາຫານສຳລັບເພິ່ນ” (ມັດທາຍ 8:14,15).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຊາຍຜູ້ທີ່ມີມືເປັນ ອຳ ມະພາດ: « ໃນວັນຊະບາໂຕອີກວັນໜຶ່ງ ພຣະອົງໄດ້ສະເດັດເຂົ້າໄປໃນໂຮງທຳມະເທດສະໜາແລະສັ່ງສອນ ທີ່ນັ້ນມີຄົນຜູ້ໜຶ່ງມືເບື້ອງຂວາລີບ. ຝ່າຍພວກນັກທຳແລະພວກຟາຣີຊາຍຊອມເບິ່ງວ່າ ພຣະອົງຈະຊົງໂຜດໃຫ້ດີໃນວັນຊະບາໂຕຫລື ເພື່ອເຂົາຈະຫາເຫດຟ້ອງພຣະອົງໄດ້. ແຕ່ພຣະອົງຊົງຊາບຄວາມຄຶດຂອງເຂົາ ຈິ່ງຊົງບອກຄົນມືລີບນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນມາຢືນຢູ່ຂ້າງໜ້າສາ” ຄົນນັ້ນກໍລຸກຢືນຂຶ້ນຢູ່ແລ້ວພຣະເຢຊູຊົງກ່າວແກ່ເຂົາວ່າ. “ເຮົາຈະຖາມພວກທ່ານວ່າ ໃນວັນຊະບາໂຕຄວນຈະເຮັດດີ ຫລືຄວນຈະເຮັດຊົ່ວ ຈະເອົາຊີວິດໄວ້ ຫລືຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດດັບເສຍ?”. ພຣະອົງຈິ່ງທອດພຣະເນດເບິ່ງອ້ອມເຂົາທຸກຄົນ ແລ້ວຊົງກ່າວແກ່ຄົນມືລີບນັ້ນວ່າ, “ເຈົ້າຈົ່ງຢຽດມືອອກ” ຄົນນັ້ນກໍເຮັດຕາມ ແລະມືຂອງລາວກໍດີເປັນປົກກະຕິ. ຝ່າຍຄົນເຫລົ່ານັ້ນກໍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນ ແລະໄດ້ປຶກສາກັນວ່າຈະເຮັດຢ່າງໃດກັບພຣະເຢຊູໄດ້ » (ລູກາ 6:6-11).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຜູ້ຊາຍທີ່ທົນທຸກທໍລະມານຈາກການເປັນນໍ້າຢອດ (ອາການບວມ, ການສະສົມນໍ້າຫຼາຍເກີນໄປຢູ່ໃນຮ່າງກາຍ): « ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຜູ້ໃຫຍ່ຜູ້ໜຶ່ງຝ່າຍພວກຟາຣີຊາຍ ເພື່ອຮັບປະທານອາຫານໃນວັນຊະບາໂຕ ເຂົາກໍຜົກເບິ່ງພຣະອົງຢູ່. ແລະເບິ່ງແມ! ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງເປັນພະຍາດທ້ອງມານຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກພຣະອົງ. ພຣະເຢຊູຊົງຖາມພວກທຳບັນດິດແລະພວກຟາຣີຊາຍວ່າ, “ຖ້າເຮັດໃຫ້ດີພະຍາດໃນວັນຊະບາໂຕ ຈະຜິດພຣະບັນຍັດຫລືບໍ່?”. ເຂົາກໍມິດຢູ່ ພຣະອົງຈິ່ງຊົງຮັບເອົາຄົນນັ້ນແລະເຮັດໃຫ້ດີພະຍາດແລ້ວກໍປ່ອຍໄປ. ພຣະອົງຊົງກ່າວກັບເຂົາວ່າ, “ຖ້າຄົນໃດໃນພວກທ່ານມີລູກຫລືງົວຕົກນ້ຳສ້າງ ຈະບໍ່ຮີບດຶງອອກໃນວັນຊະບາໂຕຫລື?”. ແລະເຂົາບໍ່ສາມາດຈະຕອບພຣະອົງໃນເລື່ອງນີ້ໄດ້ » (ລູກາ 14:1-6).
ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວຄົນຕາບອດວ່າ: “ເມື່ອພະເຢຊູເດີນທາງໃກ້ຈະຮອດເມືອງເຢຣິໂກ ມີຜູ້ຊາຍຕາບອດຄົນໜຶ່ງນັ່ງຂໍທານຢູ່ແຄມທາງ. ເມື່ອລາວໄດ້ຍິນສຽງຝູງຄົນຍ່າງກາຍໄປ ລາວກໍຖາມວ່າເກີດຫຍັງຂຶ້ນ. ມີຄົນບອກລາວວ່າ: “ເຢຊູຊາວນາຊາເຣັດກຳລັງຍ່າງກາຍມາທາງນີ້!” ລາວຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ: “ທ່ານເຢຊູ ຜູ້ເປັນລູກຫຼານດາວິດເອີຍ ອີ່ຕົນ*ຂ້ອຍແດ່!” ຄົນທີ່ຍ່າງຢູ່ທາງໜ້າຈຶ່ງບອກລາວໃຫ້ມິດ ແຕ່ລາວແຮ່ງຮ້ອງດັງຂຶ້ນອີກວ່າ: “ທ່ານຜູ້ເປັນລູກຫຼານດາວິດເອີຍ ອີ່ຕົນ ຂ້ອຍແດ່!” ພະເຢຊູຈຶ່ງຢຸດ ແລ້ວສັ່ງໃຫ້ພາຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນມາຫາ ແລ້ວເພິ່ນກໍຖາມລາວວ່າ: “ເຈົ້າຢາກໃຫ້ຂ້ອຍຊ່ວຍຫຍັງ?” ລາວຕອບວ່າ: “ນາຍເອີຍ ຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນຮຸ່ງແດ່.” ພະເຢຊູຈຶ່ງບອກລາວວ່າ: “ໃຫ້ເຈົ້າເຫັນຮຸ່ງສະ ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າເຮັດໃຫ້ເຈົ້າດີເປັນປົກກະຕິແລ້ວ.” ທັນໃດນັ້ນ ລາວກໍເຫັນຮຸ່ງແລະຕິດຕາມພະເຢຊູໄປພ້ອມທັງສັນລະເສີນພະເຈົ້າ. ເມື່ອປະຊາຊົນເຫັນແບບນັ້ນກໍພາກັນສັນລະເສີນພະເຈົ້າຄືກັນ” (ລູກາ 18:35-43).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຄົນຕາບອດສອງຄົນ: « ເມື່ອພຣະເຢຊູສະເດັດຈາກບ່ອນນັ້ນໄປ ກໍມີຄົນຕາບອດສອງຄົນຕາມພຣະອົງໄປຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ບຸດດາວິດເອີຍ, ໂຜດເມດຕາພວກຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.” ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດເຂົ້າໄປໃນເຮືອນແລ້ວ ຄົນຕາບອດສອງຄົນນັ້ນກໍເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ ພຣະເຢຊູຊົງຖາມເຂົາວ່າ, “ພວກເຈົ້າເຊື່ອວ່າເຮົາອາດຈະເຮັດການນີ້ໄດ້ຫລື” ເຂົາກໍທູນພຣະອົງວ່າ, “ເຊື່ອຢູ່ທ່ານເອີຍ.” ແລ້ວພຣະອົງຊົງບາຍຕາຂອງເຂົາພ້ອມກັບຊົງກ່າວວ່າ, “ໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າ.” ແລະຕາຂອງເຂົາກໍກັບເຫັນຮຸ່ງ ແລ້ວພຣະເຢຊູຊົງສັ່ງຫ້າມເຂົາຢ່າງແຂງແຮງວ່າ, “ຈົ່ງລະວັງຢ່າໃຫ້ຜູ້ໃດຮູ້.” ແຕ່ເມື່ອເຂົາຈາກບ່ອນນັ້ນໄປ ເຂົາກໍປະກາດເລື່ອງຂອງພຣະອົງໃຫ້ຊ່າລືທົ່ວໄປໃນແຂວງນັ້ນ » (ມັດທາຍ 9:27-31).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຄົນຫູ ໜວກ ປາກກືກ: « ຕໍ່ມາພຣະອົງໄດ້ສະເດັດຈາກເຂດເມືອງຕີເຣແລະຜ່ານຊີດົນ ດຳເນີນໄປຕາມແຂວງເດກາໂປລີມາຍັງທະເລຄາລີເລ. ມີຄົນໄດ້ພາຊາຍຫູໜວກປາກກືກຄົນໜຶ່ງມາຫາພຣະອົງ ແລ້ວຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊົງໂຜດວາງພຣະຫັດເທິງຄົນນັ້ນ. ພຣະອົງຈິ່ງຊົງພາຄົນນັ້ນອອກຈາກປະຊາຊົນໄປຢູ່ຕ່າງຫາກ ຊົງເອົານິ້ວພຣະຫັດແຍ່ຫູຊາຍຄົນນັ້ນທັງສອງກ້ຳ ແລະຊົງບ້ວນນ້ຳລາຍໃສ່ນິ້ວພຣະຫັດແປະລີ້ນຄົນນັ້ນ. ແລ້ວພຣະອົງຊົງແຫງນພຣະພັກສູ່ຟ້າ ຊົງຖອນພຣະໄທກ່າວແກ່ຄົນນັ້ນວ່າ, “ເອບຟາທາ” ແປວ່າ “ຈົ່ງໄຂອອກ”. ແລ້ວຫູຄົນນັ້ນກໍໄຂອອກ ແລະສິ່ງທີ່ຂັດລີ້ນກໍຫລຸດ ແລະລາວກໍປາກໄດ້ຄັກ. ພຣະອົງຊົງຫ້າມຄົນທັງຫລາຍບໍ່ໃຫ້ແຈ້ງຄວາມນີ້ໃຫ້ແກ່ຜູ້ໃດ ແຕ່ພຣະອົງຊົງຫ້າມເທົ່າໃດ ເຂົາກໍແຮ່ງເລົ່າລືໄປຫລາຍ. ແລະຄົນທັງປວງກໍງຶດປະຫລາດໃຈເຫລືອເກີນ ຈິ່ງເວົ້າກັນວ່າ, “ທ່ານຜູ້ນີ້ໄດ້ເຮັດລ້ວນແຕ່ເປັນການດີ ເຖິງແມ່ນຄົນຫູໜວກກໍເຮັດໃຫ້ໄດ້ຍິນ ແລະຄົນປາກກືກກໍເຮັດໃຫ້ປາກໄດ້ » (ມາລະໂກ 7:31-37).
ພຣະເຢຊູຄຣິດຊົງປິ່ນປົວຄົນຂີ້ທູດ: « ມີຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເປັນຂີ້ທູດໄດ້ມາຫາພະເຢຊູ ລາວເຖິງຂັ້ນຄູ້ເຂົ່າລົງອ້ອນວອນເພິ່ນວ່າ: “ພຽງແຕ່ທ່ານຢາກຊ່ວຍ ທ່ານກໍຈະປິ່ນປົວຂ້ອຍໄດ້.” ພະເຢຊູຮູ້ສຶກອີ່ຕົນຈຶ່ງເດ່ມືໄປຈັບຕົວລາວແລະເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຢາກຊ່ວຍ! ໃຫ້ເຈົ້າເຊົາພະຍາດເດີ້.” ແລ້ວລາວກໍເຊົາເປັນຂີ້ທູດທັນທີ » (ມາລະໂກ 1:40-42).
ການປິ່ນປົວຄົນຂີ້ທູດສິບຄົນ: « ເມື່ອພຣະອົງກຳລັງສະເດັດຂຶ້ນເມືອກຸງເຢຣູຊາເລັມ ພຣະອົງໄດ້ສະເດັດຜ່ານແຂວງຊາມາເຣຍແລະແຂວງຄາລີເລ. ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດເຂົ້າໄປໃນບ້ານໜຶ່ງມີຊາຍຂີ້ທູດສິບຄົນມາພົບພຣະອົງຢືນຢູ່ແຕ່ໄກ. ເຂົາໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ເຢຊູຜູ້ເປັນອາຈານເຈົ້າເອີຍ, ຂໍເມດຕາພວກຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ!”. ເມື່ອພຣະອົງຊົງເຫັນແລ້ວຈິ່ງກ່າວແກ່ເຂົາວ່າ, “ຈົ່ງໄປສະແດງຕົວຕໍ່ພວກປະໂລຫິດ” ເມື່ອກຳລັງອອກຈາກບ່ອນນັ້ນໄປເຂົາກໍດີສະອາດແລ້ວ. ສ່ວນຄົນໜຶ່ງໃນພວກນັ້ນ ເມື່ອເຫັນວ່າຕົວດີພະຍາດແລ້ວ ກໍກັບມາກ່າວສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າດ້ວຍສຽງອັນດັງ. ແລະຂາບລົງທີ່ພຣະບາດຂອງພຣະເຢຊູ ໂມທະນາພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ ຄົນນັ້ນເປັນໄທຊາມາເຣຍ. ພຣະເຢຊູຊົງຖາມຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ມີສິບຄົນທີ່ດີສະອາດ ບໍ່ແມ່ນຫລື ແຕ່ເກົ້າຄົນນັ້ນຢູ່ໃສ? ບໍ່ເຫັນຜູ້ໃດກັບມາຖວາຍພຣະກຽດແດ່ພຣະເຈົ້າ ເວັ້ນໄວ້ແຕ່ຄົນຕ່າງຊາດຜູ້ນີ້.” ແລ້ວພຣະອົງຊົງບອກຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນໄປເທີນ ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າໄດ້ຊ່ອຍໃຫ້ເຈົ້າດີແລ້ວ.” » (ລູກາ 17:11-19).
ພະເຍຊູປິ່ນປົວຄົນເປັນ ອຳ ມະພາດ: “ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມີເທດສະການຂອງຊາວຢິວ ແລະພະເຢຊູໄດ້ຂຶ້ນໄປເມືອງເຢຣູຊາເລັມ. ໃກ້ໆປະຕູໜຶ່ງທີ່ຊື່ປະຕູແກະໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມ ມີສະນ້ຳທີ່ເອີ້ນໃນພາສາເຮັບເຣີວ່າເບັດຊະທາ ຢູ່ອ້ອມສະມີທາງຍ່າງ ທາງທີ່ມີເສົາລຽນກັນ. ມີຄົນຈຳນວນຫຼາຍທີ່ເຈັບປ່ວຍ ຕາບອດ ເປັນງ່ອຍ ແລະແຂນຂາລີບ ໄດ້ມານອນຢູ່ທາງຍ່າງນັ້ນ. ຢູ່ຫັ້ນມີຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ເຈັບປ່ວຍໄດ້ 38 ປີແລ້ວ. ເມື່ອພະເຢຊູເຫັນລາວນອນຢູ່ແລະຮູ້ວ່າລາວເຈັບປ່ວຍມາດົນແລ້ວ ເພິ່ນຈຶ່ງຖາມລາວວ່າ: “ເຈົ້າຢາກເຊົາເຈັບປ່ວຍບໍ?” ຜູ້ຊາຍທີ່ເຈັບປ່ວຍຄົນນັ້ນຕອບວ່າ: “ທ່ານເອີຍ ບໍ່ມີໃຜພາຂ້ອຍລົງໄປໃນສະນ້ຳເລີຍຕອນທີ່ນ້ຳສະເທືອນ ເມື່ອຂ້ອຍຈະລົງໄປຄົນອື່ນກໍລົງໄປກ່ອນ.” ພະເຢຊູບອກລາວວ່າ: “ລຸກຂຶ້ນ! ກູ້ສາດ ແລະຍ່າງໄປ.” ຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນກໍເຊົາເຈັບປ່ວຍທັນທີ ແລ້ວລາວກໍກູ້ສາດ*ແລະຍ່າງໄປ” (ໂຢຮັນ 5:1-9).
ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວພະຍາດບ້າູ: « ເມື່ອພຣະເຢຊູສະເດັດພ້ອມກັບສາວົກສາມຄົນມາເຖິງປະຊາຊົນທັງຫລາຍແລ້ວມີຊາຍຄົນໜຶ່ງມາຫາພຣະອົງຄຸເຂົ່າລົງ. ທູນວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຂໍໂຜດເມດຕາລູກຊາຍຂອງຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ ດ້ວຍວ່າມັນເປັນບ້າໝູ ມີຄວາມທຸກລຳບາກຫລາຍເພາະມັນຕົກໃສ່ໄຟໃສ່ນ້ຳຫລາຍເທື່ອ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ພາລູກມາຫາພວກສິດຂອງທ່ານແລ້ວ ແຕ່ເຂົາເຮັດໃຫ້ມັນດີບໍ່ໄດ້.” ພຣະເຢຊູຊົງຕອບວ່າ, “ໂອຄົນໃນສະໄໝທີ່ຂາດຄວາມເຊື່ອແລະຊົ່ວຊ້າເຮີຍ ເຮົາຈະຕ້ອງຢູ່ກັບພວກເຈົ້າເຫິງປານໃດ ເຮົາຈະຕ້ອງອົດທົນກັບພວກເຈົ້ານານປານໃດ ຈົ່ງພາມັນມາຫາເຮົາທີ່ນີ້ສາ.” ພຣະເຢຊູຊົງກ່າວຊຳລະຜີຮ້າຍນັ້ນ ແລ້ວມັນໄດ້ອອກໜີໄປ ຕັ້ງແຕ່ໂມງນັ້ນໄປເດັກນ້ອຍນັ້ນກໍດີປົກກະຕິ. ຕໍ່ມາພວກສາວົກໄດ້ເຂົ້າມາຫາພຣະເຢຊູຕ່າງຫາກທູນຖາມວ່າ, “ເພາະເຫດໃດພວກຂ້ານ້ອຍຈິ່ງຂັບໄລ່ຜີນັ້ນອອກບໍ່ໄດ້?”. ພຣະເຢຊູຊົງຕອບເຂົາວ່າ, “ເພາະເຫດພວກທ່ານມີຄວາມເຊື່ອນ້ອຍ ດ້ວຍເຮົາບອກພວກທ່ານຕາມຄວາມຈິງວ່າ ຖ້າພວກທ່ານມີຄວາມເຊື່ອທໍ່ກັບເມັດຜັກກາດເມັດໜຶ່ງ ພວກທ່ານຈະສັ່ງພູໜ່ວຍນີ້ວ່າ ‘ຈົ່ງເຄື່ອນຈາກບ່ອນນີ້ໄປຢູ່ບ່ອນນັ້ນ’ ມັນກໍຈະເຄື່ອນໄປ ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ທ່ານເຮັດບໍ່ໄດ້ » (ມັດທາຍ 17:14-20).
ພຣະເຢຊູຄຣິດເຮັດການອັດສະຈັນໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ: « ໃນຂະນະທີ່ພຣະອົງສະເດັດໄປນັ້ນ ປະຊາຊົນໄດ້ກີດຂວາງພຣະອົງ ມີຍິງຄົນໜຶ່ງເປັນພະຍາດເລືອດຕົກໄດ້ສິບສອງປີມາແລ້ວ ນາງໄດ້ຈ່າຍຊັບຂອງຕົນໃຫ້ພວກໝໍຈົນໝົດແຕ່ບໍ່ມີໝໍຄົນໃດອາດໃຫ້ດີພະຍາດໄດ້. ນາງໄດ້ຫຍັບເຂົ້າມາເບື້ອງຫລັງພຣະເຢຊູແລະບາຍແຄມເຄື່ອງທົງຂອງພຣະອົງ ໃນທັນໃດນັ້ນເລືອດທີ່ໄຫລກໍຕຸດ. ພຣະເຢຊູຊົງຖາມວ່າ, “ແມ່ນໃຜໄດ້ບາຍເຮົາ?” ເມື່ອຄົນທັງປວງໄດ້ຕອບປະຕິເສດເປໂຕກັບພວກຄົນທີ່ຢູ່ນຳກັນໄດ້ທູນວ່າ, “ອາຈານເຈົ້າເອີຍ, ກໍແມ່ນປະຊາຊົນທີ່ກຳລັງກີດຂວາງແລະບຽດທ່ານຢູ່.” ແຕ່ພຣະເຢຊູຊົງຕອບວ່າ, “ມີຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ບາຍເຮົາ ເພາະເຮົາຮູ້ສຶກວ່າລິດໄດ້ອອກຈາກເຮົາໄປ.” ເມື່ອເຫັນວ່າຈະເຊື່ອງຕົວບໍ່ໄດ້ແລ້ວ ນາງກໍເຂົ້າມາດ້ວຍຕົວສັ່ນຂາບລົງຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະອົງຕໍ່ໜ້າຄົນທັງປວງ ທູນເຖິງເຫດການທີ່ຕົນໄດ້ບາຍພຣະອົງ ແລະບອກເຖິງເລື່ອງທີ່ຕົນໄດ້ດີພະຍາດທັນທີນັ້ນເໝືອນກັນ. ພຣະອົງຊົງກ່າວກັບນາງວ່າ, “ລູກຍິງເອີຍ, ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າດີແລ້ວ ຈົ່ງໄປເປັນສຸກເທີນ! » (ລູກາ 8:42-48).
ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຈາກໄລຍະໄກ: « ເມື່ອພຣະເຢຊູຊົງກ່າວຄຳເຫລົ່ານັ້ນໃຫ້ພົນລະເມືອງຟັງໝົດແລ້ວ ພຣະອົງກໍສະເດັດເຂົ້າໄປໃນເມືອງກາເປນາອູມ. ມີຂ້ອຍໃຊ້ຂອງນາຍທະຫານຄົນໜຶ່ງທີ່ນາຍຮັກຫລາຍ ປ່ວຍຢູ່ໃກ້ຈະຕາຍແລ້ວ. ເມື່ອນາຍຮ້ອຍໄດ້ຍິນເຖິງພຣະເຢຊູ ຈິ່ງໄດ້ໃຊ້ເຖົ້າແກ່ບາງຄົນຂອງພວກຢິວ ໃຫ້ໄປອ້ອນວອນເຊີນພຣະອົງສະເດັດມາໂຜດຂ້ອຍໃຊ້ຂອງຕົນໃຫ້ດີ. ເມື່ອຄົນເຫລົ່ານັ້ນມາເຖິງພຣະເຢຊູແລ້ວ ເຂົາກໍອ້ອນວອນພຣະອົງດ້ວຍໃຈຮ້ອນຮົນວ່າ, “ນາຍຮ້ອຍຜູ້ນັ້ນສົມຄວນທີ່ຈະເຮັດການນີ້ໃຫ້ເພິ່ນ. ເພາະວ່າເພິ່ນຮັກປະເທດຊາດຂອງເຮົາ ແລະແມ່ນຜູ້ນີ້ແຫລະ, ໄດ້ສ້າງໂຮງທຳມະເທດສະໜາໃຫ້ພວກເຮົາ.” ແລະພຣະເຢຊູຈິ່ງສະເດັດໄປກັບເຂົາ ເມື່ອສະເດັດເກືອບຈະເຖິງແລ້ວ ນາຍຮ້ອຍທະຫານໄດ້ໃຊ້ໝູ່ສະຫາຍໄປຫາພຣະອົງທູນວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຢ່າຊູ່ລຳບາກທ້ອນ ເພາະວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະໃຫ້ທ່ານເຂົ້າໄປລຸ່ມຫລັງຄາເຮືອນຂອງຂ້ານ້ອຍ. ເພາະເຫດນັ້ນຂ້ານ້ອຍຈິ່ງຖືວ່າເປັນຜູ້ບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະໄປຫາທ່ານ ແຕ່ຂໍທ່ານຈົ່ງກ່າວພຽງຄຳດຽວ ແລະຄົນໃຊ້ຂອງຂ້ານ້ອຍຄົງຈະດີພະຍາດ. ເຫດວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນທີ່ຢູ່ໃຕ້ວິໄນທະຫານ ແລະຍັງມີທະຫານຢູ່ໃຕ້ບັງຄັບບັນຊາຂອງຂ້ານ້ອຍອີກ ຄືຂ້ານ້ອຍສັ່ງຄົນນີ້ວ່າ ‘ໄປ’ ມັນກໍໄປ ສັ່ງອີກຄົນໜຶ່ງວ່າ ‘ມາ’ ມັນກໍມາ ແລະບອກແກ່ຂ້ອຍໃຊ້ຂອງຂ້ານ້ອຍວ່າ ‘ຈົ່ງເຮັດສິ່ງນີ້’ ມັນກໍເຮັດ.” ເມື່ອພຣະເຢຊູໄດ້ຍິນຄຳເຫລົ່ານັ້ນແລ້ວກໍປະຫລາດພຣະໄທດ້ວຍນາຍນັ້ນ ຈິ່ງຊົງຫລຽວຫລັງກ່າວກັບປະຊາຊົນທີ່ຕາມມາວ່າ, “ເຮົາບອກທ່ານທັງຫລາຍວ່າ ແມ່ນໃນພວກອິສຣາເອນເຮົາກໍບໍ່ໄດ້ພົບຄວາມເຊື່ອໃຫຍ່ເທົ່ານີ້.” ຝ່າຍພວກທີ່ຮັບໃຊ້ມານັ້ນ ເມື່ອກັບໄປເຖິງເຮືອນກໍໄດ້ພົບຂ້ອຍໃຊ້ຜູ້ນັ້ນດີພະຍາດແລ້ວ » (ລູກາ 7:1-10).
ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ປິ່ນປົວຜູ້ຍິງພິການເປັນເວລາ 18 ປີ: « ພຣະອົງຊົງສັ່ງສອນຢູ່ໃນໂຮງທຳມະເທດສະໜາ ບ່ອນໜຶ່ງໃນວັນຊະບາໂຕ. ແລະເບິ່ງແມ! ມີຍິງຄົນໜຶ່ງຊຶ່ງຜີເຂົ້າສິງຢູ່ເຮັດໃຫ້ອ່ອນແຮງໄດ້ສິບແປດປີມາແລ້ວ ເປັນຫລັງກົ່ງຢືນຊື່ບໍ່ໄດ້. ເມື່ອພຣະເຢຊູຊົງເຫັນຈິ່ງເອີ້ນນາງມາ ຊົງບອກວ່າ, “ນາງເອີຍ, ນາງໄດ້ພົ້ນຈາກພະຍາດແລ້ວ.” ເມື່ອພຣະອົງຊົງຢຽດພຣະຫັດວາງໃສ່ຍິງນັ້ນ ໃນທັນໃດນັ້ນຕົວນາງກໍຢຽດຊື່ ແລະນາງກໍສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ນາຍໂຮງທຳກໍເຄືອງໃຈ ເພາະພຣະເຢຊູໄດ້ຊົງໂຜດໃຫ້ດີພະຍາດໃນວັນຊະບາໂຕ ຈິ່ງກ່າວແກ່ປະຊາຊົນວ່າ, “ມີຫົກວັນທີ່ຄວນຈະເຮັດການ ໃນຫົກວັນນີ້ຈົ່ງມາໃຫ້ດີພະຍາດ ແຕ່ວ່າຢ່າໄດ້ມາໃນວັນຊະບາໂຕ.” ແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຊົງຕອບນາຍໂຮງທຳ ໂດຍຊົງກ່າວວ່າ, “ພວກຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດເຮີຍ! ພວກເຈົ້າບໍ່ໄດ້ແກ້ງົວຫລືລໍຂອງຕົນ ຈູງອອກຈາກຄອກໄປກິນນ້ຳໃນວັນຊະບາໂຕຫລື! ສ່ວນຍິງຄົນນີ້ເປັນລູກຫລານຂອງອັບຣາຮາມ ຊຶ່ງຊາຕານໄດ້ຜູກມັດໄວ້ໄດ້ສິບແປດປີແລ້ວ ບໍ່ສົມຄວນຫລືທີ່ຈະໃຫ້ນາງພົ້ນຈາກເຄື່ອງຜູກມັດນີ້ໃນວັນຊະບາໂຕ.” ເມື່ອພຣະອົງຊົງກ່າວຄຳເຫລົ່ານີ້ແລ້ວ ບັນດາຄົນທີ່ຕໍ່ສູ້ພຣະອົງກໍມີຄວາມລະອາຍ ແລະປະຊາຊົນກໍຊົມຊື່ນຍິນດີໃນກິດຈະການທັງປວງອັນຮຸ່ງເຮືອງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນດ້ວຍພຣະອົງ » (ລູກາ 13:10-17).
ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວລູກສາວຂອງຜູ້ຍິງທີ່ບໍ່ແມ່ນຢິວ: « ແລ້ວພຣະເຢຊູໄດ້ສະເດັດຈາກບ່ອນນັ້ນເຂົ້າໄປໃນເຂດເມືອງຕີເຣແລະເມືອງຊິໂດນ. ມີຍິງຊາດການາອານຄົນໜຶ່ງມາຈາກເຂດນັ້ນຮ້ອງທູນພຣະອົງວ່າ, “ນາຍຜູ້ເປັນບຸດດາວິດເອີຍ, ຂໍໂຜດເມດຕາຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ ລູກສາວຂອງຂ້ານ້ອຍມີຄວາມລຳບາກຫລາຍຍ້ອນຜີຮ້າຍບັງຄັບ.” ຝ່າຍພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຊົງຕອບຍິງນັ້ນຈັກຄຳ ແລ້ວພວກສາວົກໄດ້ມາທູນພຣະອົງວ່າ, “ຂໍບອກໃຫ້ມັນເມືອເສຍ ເພາະມັນຮ້ອງຕາມເຮົາມາ.” ພຣະອົງຊົງຕອບວ່າ, “ເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບໃຊ້ມາຫາຜູ້ໃດ ເວັ້ນແຕ່ຝູງແກະທີ່ເສຍແລ້ວ ຄືກະກຸນອິສຣາເອນ.” ຝ່າຍຍິງນັ້ນໄດ້ມາຂາບທູນພຣະອົງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຂໍໂຜດຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.” ພຣະອົງຊົງຕອບວ່າ, “ບໍ່ສົມຄວນຈະເອົາອາຫານຂອງລູກໂຍນໃຫ້ແກ່ໝານ້ອຍ.” ຍິງນັ້ນທູນຕອບວ່າ, “ຈິງຢູ່ຂ້ານ້ອຍ ແຕ່ເຖິງແມ່ນໝານ້ອຍກໍເຄີຍກິນເມັດທີ່ຕົກຈາກໂຕະນາຍຂອງມັນ.” ແລ້ວພຣະເຢຊູຊົງຕອບຍິງນັ້ນວ່າ, “ນາງເອີຍ, ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າກໍໃຫຍ່ໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມປະສົງຂອງເຈົ້າເທີນ” ລູກສາວຂອງຍິງນັ້ນກໍດີເປັນປົກກະຕິຕັ້ງແຕ່ໂມງນັ້ນ » (ມັດທາຍ 15:21-28).
ພະເຍຊູຄລິດຢຸດລົມພາຍຸ: “ຄັ້ງໜຶ່ງ ພະເຢຊູຂຶ້ນເຮືອໄປກັບພວກລູກສິດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ກໍເກີດພາຍຸໃຫຍ່ໃນທະເລສາບ ຄື້ນໄດ້ຊັດນ້ຳເຂົ້າມາຈົນຖ້ວມເຮືອ ແຕ່ພະເຢຊູກໍຍັງນອນຫຼັບຢູ່. ພວກລູກສິດຈຶ່ງມາປຸກເພິ່ນແລ້ວບອກວ່າ: “ນາຍເອີຍ ຊ່ວຍຊີວິດພວກເຮົາແດ່ ພວກເຮົາກຳລັງຈະຕາຍແລ້ວ!” ແຕ່ເພິ່ນເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ: “ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງຢ້ານ ພວກເຈົ້າຈັ່ງແມ່ນມີຄວາມເຊື່ອໜ້ອຍແທ້ໆ?” ຈາກນັ້ນເພິ່ນກໍລຸກຂຶ້ນແລ້ວສັ່ງຄື້ນລົມໃຫ້ສະຫງົບ ແລະທຸກຢ່າງກໍຢຸດສະຫງັດ. ພວກເຂົາຈຶ່ງແປກໃຈຫຼາຍແລະພາກັນເວົ້າວ່າ: “ເພິ່ນແມ່ນໃຜ? ຂະໜາດລົມແລະທະເລກໍຍັງເຊື່ອຟັງເພິ່ນ.”” (ມັດທາຍ 8:23-27). ການອັດສະຈັນນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນອຸທິຍານເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະບໍ່ມີພາຍຸຫລືນໍ້າຖ້ວມເຊິ່ງຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດໄພພິບັດ.
ພຣະເຢຊູຄຣິດຍ່າງເທິງທະເລ: « ແລະເມື່ອຊົງໃຫ້ປະຊາຊົນເຫລົ່ານັ້ນເລີກໄປໝົດແລ້ວ ພຣະອົງຈິ່ງສະເດັດຂຶ້ນພູຢູ່ຕ່າງຫາກເພື່ອໄຫວ້ວອນ ແລະເມື່ອຄ່ຳມາແລ້ວພຣະອົງກໍຍັງຊົງຢູ່ທີ່ນັ້ນແຕ່ຕົນດຽວ. ສ່ວນເຮືອນັ້ນກໍຢູ່ໄກຈາກຝັ່ງຫລາຍຮ້ອຍວາແລະຖືກຟອງນ້ຳຕີໄປມາເພາະທວນລົມຕ້ານຢູ່. ຄັນເຖິງຍາມສີ່ກາງຄືນ ພຣະອົງຊົງຍ່າງເທິງນ້ຳໄປຫາພວກສາວົກ. ແຕ່ເມື່ອພວກສາວົກໄດ້ເຫັນພຣະອົງຊົງຍ່າງມາເທິງນ້ຳ ເຂົາກໍຕົກໃຈເວົ້າກັນວ່າ, “ຜີ” ເຂົາຈິ່ງຮ້ອງຂຶ້ນເພາະຄວາມຢ້ານ ໃນທັນໃດນັ້ນພຣະເຢຊູໄດ້ຊົງອອກພຣະໂອດກ່າວກັບເຂົາວ່າ. “ຢ່ານ້ອຍໃຈເທາະ ແມ່ນເຮົາເອງ ຢ່າຢ້ານ.” ຝ່າຍເປໂຕຈິ່ງທູນຕອບພຣະອົງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຖ້າແມ່ນທ່ານແນ່ແລ້ວ ຂໍສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຍ່າງເທິງນ້ຳໄປຫາທ່ານ.” ພຣະອົງຊົງບອກວ່າ, “ມາສາ” ເປໂຕຈິ່ງອອກຈາກເຮືອຍ່າງເທິງນ້ຳໄປຫາພຣະເຢຊູ. ແຕ່ເມື່ອເຫັນລົມກໍຢ້ານແລະເມື່ອກຳລັງຈະຈົມກໍຮ້ອງວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຊ່ອຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ພົ້ນແດ່ທ້ອນ.” ໃນທັນໃດນັ້ນພຣະເຢຊູຊົງຢື້ພຣະຫັດຈັບເປໂຕໄວ້ແລ້ວຊົງກ່າວວ່າ, “ໂອ ຜູ້ມີຄວາມເຊື່ອນ້ອຍ ເປັນຫຍັງ ຈິ່ງສົງໄສ.” ເມື່ອພຣະອົງກັບເປໂຕຂຶ້ນເຮືອແລ້ວລົມກໍງຽບລົງ. ພວກທີ່ຢູ່ໃນເຮືອໄດ້ມາກົ້ມຂາບໃສ່ພຣະອົງແລ້ວທູນວ່າ, “ທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າຈິງແທ້.” » (ມັດທາຍ 14:23-33).
ການປະມົງມະຫັດສະຈັນ: « ຢູ່ມາເມື່ອປະຊາຊົນກຳລັງບຸບຽດກັນເຂົ້າມາ ເພື່ອຈະໄດ້ຟັງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ພຣະເຢຊູຊົງຢືນຢູ່ແຄມທະເລສາບເຄັນເນຊາເຣັດ. ຊົງເຫັນເຮືອສອງລຳຈອດຢູ່ຮີມຝັ່ງທະເລສາບນັ້ນ ສ່ວນພວກຫາປາໄດ້ອອກໄປຈາກເຮືອນັ້ນແລ້ວ ເຂົາກຳລັງລ້າງມອງຢູ່. ພຣະອົງໄດ້ສະເດັດເຂົ້າໄປໃນເຮືອລຳໜຶ່ງ ຄືເຮືອຂອງຊີໂມນແລ້ວຊົງຂໍໃຫ້ຖອຍເຮືອອອກໄປຈາກຝັ່ງໜ້ອຍໜຶ່ງ ຈິ່ງປະທັບລົງສັ່ງສອນປະຊາຊົນຈາກເຮືອນັ້ນ. ເມື່ອຊົງຢຸດສອນແລ້ວພຣະອົງຊົງກ່າວຕໍ່ຊີໂມນວ່າ, “ຈົ່ງພາຍອອກໄປບ່ອນເລິກ ແລ້ວຢ່ອນມອງຂອງພວກທ່ານລົງຈັບປາ.” ຊີໂມນທູນຕອບວ່າ, “ອາຈານເຈົ້າເອີຍ, ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ຫາຈົນອິດເມື່ອຍໝົດຄືນກໍບໍ່ໄດ້ຫຍັງ ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຈະຢ່ອນມອງລົງຕາມຄຳຂອງນາຍ.” ເມື່ອຢ່ອນລົງແລ້ວມອງຂອງເຂົາກໍຖືກປາຫລາຍເຕັມທີ ຈົນມອງຂອງເຂົາພວມຂາດໄປ. ເຂົາຈິ່ງກວັກມືເອົາໝູ່ທີ່ຢູ່ເຮືອລຳອື່ນໃຫ້ມາຊ່ອຍ ເມື່ອເຂົາມາຊ່ອຍແລ້ວ ກໍໄດ້ປາເຕັມເຮືອທັງສອງລຳ ຈົນເຮືອເຂົາແຊມເກືອບຫລົ້ມ. ເມື່ອຊີໂມນເປໂຕໄດ້ເຫັນດັ່ງນັ້ນກໍຂາບລົງທີ່ພຣະຊານຸຂອງພຣະເຢຊູທູນວ່າ, “ນາຍເອີຍ, ຂໍເຊີນໄປໃຫ້ຫ່າງຈາກຂ້ານ້ອຍທ້ອນ ເພາະຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນບາບ.” ເພາະເປໂຕກັບໝູ່ທັງໝົດທີ່ຢູ່ນຳກັນນັ້ນ ໄດ້ງຶດປະຫລາດໃຈດ້ວຍປາຫລາຍທີ່ເຂົາຈັບໄດ້ນັ້ນ. ຢາໂກໂບແລະໂຢຮັນ ລູກຊາຍຂອງເຊເບດາຍ ທີ່ເປັນໝູ່ຮ່ວມງານກັບຊີໂມນກໍປະຫລາດໃຈເໝືອນກັນພຣະເຢຊູຊົງກ່າວແກ່ຊີໂມນວ່າ, “ຢ່າຊູ່ຢ້ານ ຕັ້ງແຕ່ນີ້ໄປທ່ານຈະເປັນຜູ້ຫາຄົນ.” ເມື່ອໄດ້ນຳເຮືອມາເຖິງຝັ່ງແລ້ວ ເຂົາກໍສະຫລະສິ່ງສາລະພັດແລ້ວຕາມພຣະອົງໄປ » (ລູກາ 5:1-11).
ພຣະເຢຊູຄຣິດຄູນຂະ ໜົມ ປັງ: “ຫລັງຈາກນັ້ນພຣະເຢຊູໄດ້ສະເດັດຂ້າມທະເລສາບຄາລີເລ ຄືທະເລຕີເບເຣຍ. ປະຊາຊົນເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍຕິດຕາມພຣະອົງໄປ ເພາະເຂົາໄດ້ເຫັນໝາຍສຳຄັນທີ່ພຣະອົງຊົງເຮັດໃຫ້ແກ່ຄົນເຈັບປ່ວຍ. ພຣະເຢຊູໄດ້ສະເດັດຂຶ້ນໄປຍັງພູແລະປະທັບນັ່ງລົງທີ່ນັ້ນກັບພວກສາວົກຂອງພຣະອົງ. ຂະນະນັ້ນໃກ້ຈະເຖິງປັດສະຄາຊຶ່ງເປັນເທດສະການຂອງຊາດຢິວແລ້ວ. ຝ່າຍພຣະເຢຊູຊົງເງີຍພຣະພັກເຫັນຄົນເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍມາຫາພຣະອົງ ພຣະອົງຊົງກ່າວກັບຟີລິບວ່າ, “ພວກເຮົາຈະຊື້ອາຫານທີ່ໃດໃຫ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ກິນ.” ທີ່ພຣະອົງຊົງກ່າວຢ່າງນັ້ນກໍເພື່ອຈະລອງໃຈຟີລິບ ເພາະພຣະອົງຊົງຊາບແລ້ວວ່າຈະຊົງເຮັດປະການໃດ. ຟີລິບທູນຕອບພຣະອົງວ່າ, “ອາຫານລາຄາສອງຮ້ອຍເດນາຣິອົນກໍບໍ່ພໍໃຫ້ທຸກຄົນກິນຜູ້ລະເລັກລະນ້ອຍດອກ.” ສາວົກຜູ້ໜຶ່ງຄືອັນເດອານ້ອງຊາຍຂອງຊິໂມນເປໂຕ ໄດ້ທູນພຣະອົງວ່າ, “ຢູ່ທີ່ນີ້ມີເດັກນ້ອຍຄົນໜຶ່ງມີເຂົ້າຈີ່ເຮັດດ້ວຍເຂົ້າຝ້າງຫ້າກ້ອນກັບປາສອງໂຕ ແຕ່ສິ່ງນີ້ຈະພໍໄດ້ຢ່າງໃດກັບຄົນຫລວງຫລາຍປານນີ້.” ພຣະເຢຊູຊົງສັ່ງວ່າ, “ຈົ່ງໃຫ້ຄົນທັງຫລາຍນັ່ງລົງເສຍ” ທີ່ນັ້ນມີຫຍ້າຫລາຍ ຄົນເຫລົ່ານັ້ນຈຶ່ງນັ່ງລົງ ນັບແຕ່ຜູ້ຊາຍມີປະມານຫ້າພັນຄົນ. ແລ້ວພຣະເຢຊູຊົງຈັບເຂົ້າຈີ່ນັ້ນ ເມື່ອໂມທະນາພຣະຄຸນແລ້ວກໍຊົງແຈກແກ່ບັນດາຄົນທີ່ນັ່ງຢູ່ນັ້ນ ສ່ວນປາກໍຊົງໃຫ້ເໝືອນກັນຕາມທີ່ເຂົາຕ້ອງການ. ເມື່ອເຂົາກິນອີ່ມແລ້ວພຣະເຢຊູຊົງບອກພວກສາວົກວ່າ, “ຈົ່ງເກັບເອົາຕ່ອນຫັກທີ່ເຫລືອນັ້ນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ອັນໃດເສຍ.” ເຂົາໄດ້ເກັບເອົາຕ່ອນຫັກທີ່ເຫລືອຈາກເຂົ້າຈີ່ທີ່ເຮັດດ້ວຍເຂົ້າຝ້າງຫ້າກ້ອນ ຊຶ່ງຄົນທັງຫລາຍໄດ້ກິນນັ້ນ ໄດ້ເຕັມສິບສອງບຸງ. ເມື່ອຄົນທັງຫລາຍໄດ້ເຫັນໝາຍສຳຄັນທີ່ ພຣະອົງໄດ້ຊົງເຮັດນັ້ນ ເຂົາກໍເວົ້າກັນວ່າ, “ຈິງແທ້ທ່ານຜູ້ນີ້ເປັນຜູ້ປະກາດພຣະທຳນັ້ນທີ່ຊົງກຳນົດວ່າຈະມາໃນໂລກ.” ເມື່ອພຣະເຢຊູຊົງຊາບວ່າ ເຂົາຈະມາຈັບເອົາໄປແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ພຣະອົງເປັນເຈົ້າແຜ່ນດິນ ພຣະອົງຈຶ່ງສະເດັດອອກໄປຍັງພູເຂົາອີກແຕ່ອົງດຽວ” (ໂຢຮັນ 6:1-15). ຈະມີອາຫານກິນຢ່າງອຸດົມສົມບູນຕະຫຼອດທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ (ເພງສັນລະເສີນ 72:16; ເອຊາຢາ 30:23).
ພະເຍຊູຄລິດ ຟື້ນຄືນຊີວິດ ລູກຊາຍຂອງຍິງ ໝ້າຍ ຄົນ ໜຶ່ງ: “ຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ພະເຢຊູໄດ້ເດີນທາງໄປເມືອງນາອິນ ແລະພວກລູກສິດກັບຄົນກຸ່ມໃຫຍ່ກໍຕິດຕາມເພິ່ນໄປຄືກັນ. ເມື່ອໃກ້ຈະຮອດປະຕູເມືອງກໍມີຄົນຫາມສົບຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງອອກມາ ຜູ້ທີ່ຕາຍເປັນລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງແມ່ໝ້າຍ ມີຄົນຈຳນວນຫຼາຍຈາກເມືອງນັ້ນມາກັບລາວ. ເມື່ອພະເຢຊູເຫັນແມ່ໝ້າຍຜູ້ນັ້ນ ເພິ່ນກໍຮູ້ສຶກອີ່ຕົນຈຶ່ງເວົ້າກັບລາວວ່າ: “ຢ່າຮ້ອງໄຫ້ເລີຍ.” ແລ້ວເພິ່ນກໍເຂົ້າໄປໃກ້ແລະບາຍເປນັ້ນ ຄົນທີ່ຫາມເປກໍຢຸດ ແລະເພິ່ນເວົ້າວ່າ: “ຊາຍໜຸ່ມເອີຍ ຂ້ອຍສັ່ງເຈົ້າໃຫ້ລຸກຂຶ້ນ!” ຄົນຕາຍນັ້ນກໍລຸກຂຶ້ນນັ່ງແລ້ວເລີ່ມເວົ້າ ພະເຢຊູຈຶ່ງມອບລາວໃຫ້ແມ່. ທຸກຄົນກໍຢ້ານ ແລ້ວພາກັນສັນລະເສີນພະເຈົ້າວ່າ: “ມີຜູ້ພະຍາກອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ມາຢູ່ໃນທ່າມກາງພວກເຮົາແລ້ວ” ແລະພວກເຂົາຍັງເວົ້າອີກວ່າ: “ພະເຈົ້າໄດ້ສົນໃຈປະຊາຊົນຂອງພະອົງແລ້ວ.” ຊື່ສຽງຂອງພະເຢຊູກໍຊ່າລືໄປທົ່ວແຂວງຢູດາຍແລະທົ່ວຂົງເຂດນັ້ນ” (ລູກາ 7:11-17).
ພະເຍຊູຄລິດປຸກລູກສາວຂອງຢາອີລຶດໃຫ້ຟື້ນຄືນຊີວິດ: “ພະເຢຊູເວົ້າຍັງບໍ່ທັນສຸດຄວາມ ກໍມີຄົນຈາກເຮືອນຂອງຢາອີໂຣມາບອກລາວວ່າ: “ລູກສາວຂອງເຈົ້າຕາຍແລ້ວ ບໍ່ຕ້ອງລົບກວນອາຈານແລ້ວ.” ເມື່ອພະເຢຊູໄດ້ຍິນແບບນັ້ນ ຈຶ່ງບອກຢາອີໂຣວ່າ: “ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ ຂໍໃຫ້ສະແດງຄວາມເຊື່ອເທົ່ານັ້ນ ລູກສາວຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນຫຍັງ.” ເມື່ອໄປຮອດເຮືອນຂອງລາວ ພະເຢຊູບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຜູ້ໃດເຂົ້າໄປນຳນອກຈາກເປໂຕ ໂຢຮັນ ຢາໂກໂບແລະພໍ່ແມ່ຂອງເດັກນ້ອຍນັ້ນ. ຕອນນັ້ນ ຜູ້ຄົນພາກັນຮ້ອງໄຫ້ຄ່ຳຄວນທີ່ເດັກນ້ອຍນັ້ນຕາຍ ພະເຢຊູຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ຢ່າຮ້ອງໄຫ້ເລີຍ ເດັກນ້ອຍຄົນນີ້ບໍ່ໄດ້ຕາຍ ແຕ່ນອນຫຼັບຢູ່.” ພວກເຂົາຈຶ່ງຫົວເຍາະເຍີ້ຍເພິ່ນຍ້ອນຮູ້ວ່າເດັກນ້ອຍຕາຍແລ້ວແທ້ໆ. ພະເຢຊູຈັບມືເດັກນ້ອຍແລ້ວເວົ້າວ່າ: “ນາງນ້ອຍ ລຸກຂຶ້ນແມ້!” ເດັກນ້ອຍຄົນນັ້ນກໍກັບມາມີຊີວິດອີກ*ແລະລຸກຂຶ້ນມາທັນທີ ແລ້ວພະເຢຊູກໍບອກໃຫ້ພວກເຂົາເອົາອາຫານມາໃຫ້ລາວກິນ. ພໍ່ແມ່ຂອງເດັກນ້ອຍນັ້ນດີໃຈຫຼາຍ ແຕ່ພະເຢຊູສັ່ງພວກເຂົາບໍ່ໃຫ້ເລົ່າເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຜູ້ໃດຟັງ” (ລູກາ 8:49-56).
ພະເຍຊູຄລິດປຸກລາຊະໂລເພື່ອນຂອງພະອົງຄືນມາຈາກຕາຍເຊິ່ງໄດ້ເສຍຊີວິດສີ່ມື້ແລ້ວ: “ພະເຢຊູຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນບ້ານເທື່ອ ເພິ່ນຍັງຢູ່ບ່ອນທີ່ມາທາໄປຫາ. ເມື່ອຄົນຢິວທີ່ປອບໃຈມາຣີຢູ່ໃນເຮືອນເຫັນລາວຟ້າວອອກໄປ ພວກເຂົາກໍນຳຫຼັງລາວໄປ ຍ້ອນຄິດວ່າລາວຈະໄປຮ້ອງໄຫ້ຢູ່ອຸໂມງ. ເມື່ອມາຣີເຫັນພະເຢຊູ ລາວກໍໝອບລົງທີ່ຕີນຂອງເພິ່ນແລ້ວເວົ້າວ່າ: “ນາຍເອີຍ ຖ້າທ່ານຢູ່ທີ່ນີ້ລາວຄືຊິບໍ່ຕາຍ.” ເມື່ອພະເຢຊູເຫັນມາຣີຮ້ອງໄຫ້ ແລະພວກຢິວທີ່ມານຳລາວກໍຮ້ອງໄຫ້ຄືກັນ ເພິ່ນກໍໂສກເສົ້າແລະສະເທືອນໃຈ. ເພິ່ນຖາມວ່າ: “ພວກເຈົ້າເອົາສົບລາວໄວ້ໃສ?” ພວກເຂົາຕອບວ່າ: “ນາຍເອີຍ ມາເບິ່ງແມ້.” ແລ້ວພະເຢຊູກໍຮ້ອງໄຫ້ນ້ຳຕາໄຫຼ. ພວກຢິວເຫັນແບບນັ້ນກໍພາກັນເວົ້າວ່າ: “ເບິ່ງແມ້ ລາວຮັກລາຊະໂຣຫຼາຍແທ້ໆ!” ແຕ່ມີບາງຄົນເວົ້າວ່າ: “ຜູ້ຊາຍຄົນນີ້ເຄີຍເຮັດໃຫ້ຄົນຕາບອດເຫັນຮຸ່ງ ລາວໜ້າຈະເຮັດບາງຢ່າງເພື່ອບໍ່ໃຫ້ລາຊະໂຣຕາຍໄດ້ບໍ?”
ເມື່ອໃກ້ຈະຮອດອຸໂມງ ພະເຢຊູກໍຮູ້ສຶກສະເທືອນໃຈອີກ. ອຸໂມງນັ້ນເປັນຖ້ຳແລະມີຫີນອັດປາກຖ້ຳໄວ້. ພະເຢຊູສັ່ງວ່າ: “ກິ້ງຫີນອອກໄປ.” ມາທາເຊິ່ງເປັນເອື້ອຍນ້ອງຂອງຜູ້ຕາຍບອກເພິ່ນວ່າ: “ນາຍເອີຍ ປານນີ້ສົບຄືຊິເໝັນແລ້ວ ເພາະລາວຕາຍໄດ້ 4 ມື້ແລ້ວ.” ພະເຢຊູບອກລາວວ່າ: “ຂ້ອຍເຄີຍບອກເຈົ້າແລ້ວບໍ່ແມ່ນບໍວ່າ ຖ້າເຈົ້າເຊື່ອ ເຈົ້າຈະໄດ້ເຫັນລິດເດດຂອງພະເຈົ້າ?” ພວກເຂົາຈຶ່ງກິ້ງຫີນທີ່ອັດປາກຖ້ຳອອກ ແລ້ວພະເຢຊູກໍເງີຍໜ້າຂຶ້ນຟ້າແລະເວົ້າວ່າ: “ພໍ່ເອີຍ ລູກຂອບໃຈທີ່ພໍ່ຟັງຄຳຂໍຮ້ອງຂອງລູກ. ລູກຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າພໍ່ຟັງລູກສະເໝີ ແຕ່ທີ່ລູກຂໍເທື່ອນີ້ກໍເພື່ອຄົນທີ່ຢືນຢູ່ອ້ອມນີ້ຈະໄດ້ເຊື່ອວ່າພໍ່ໃຊ້ລູກມາ.” ເມື່ອເວົ້າຈົບແລ້ວ ເພິ່ນກໍເອີ້ນດ້ວຍສຽງດັງວ່າ: “ລາຊະໂຣ ອອກມາ!” ລາຊະໂຣທີ່ຕາຍໄປແລ້ວກໍຍ່າງອອກມາທັງໆທີ່ຍັງມີຜ້າພັນມືພັນຕີນຢູ່ ແລະມີຜ້າພັນໜ້າຄືກັນ. ພະເຢຊູບອກພວກເຂົາວ່າ: “ເອົາຜ້າທີ່ພັນຢູ່ນັ້ນອອກໃຫ້ລາວແດ່ ລາວຈຶ່ງຍ່າງໄດ້ສະດວກ.”” (ໂຢຮັນ 11:30-44).
ການປະມົງມະຫັດສະຈັນ (ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ): « ເມື່ອກຳລັງຮຸ່ງເຊົ້າພຣະເຢຊູປະທັບຢືນຢູ່ທີ່ຝັ່ງ ແຕ່ພວກສາວົກບໍ່ຮູ້ວ່າແມ່ນພຣະເຢຊູ. ພຣະອົງຊົງຖາມເຂົາວ່າ, “ລູກເອີຍ, ພວກເຈົ້າມີຂອງກິນບໍ່” ເຂົາທູນຕອບວ່າ, “ບໍ່ມີ” ພຣະອົງຊົງກ່າວກັບເຂົາວ່າ “ຈົ່ງຖິ້ມມອງລົງເບື້ອງຂວາເຮືອແລ້ວຈະໄດ້ປາ” ເຂົາຈຶ່ງຖິ້ມມອງລົງແລະຖືກປາຫລາຍ ຈົນດຶງຂຶ້ນບໍ່ໄດ້ເພາະເຫລືອແຮງ. ສາວົກທີ່ພຣະເຢຊູຊົງຮັກໄດ້ບອກເປໂຕວ່າ, “ແມ່ນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຫລະ” ເມື່ອຊີໂມນເປໂຕໄດ້ຍິນວ່າເປັນອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທ່ານໄດ້ຈັບເອົາເສື້ອມານຸ່ງເພາະເປືອຍໂຕຢູ່ ແລ້ວກໍໂຕນລົງນ້ຳ. ແຕ່ພວກສາວົກອື່ນໆ ນັ້ນໄດ້ເອົາເຮືອນ້ອຍລາກມອງທີ່ຖືກປາມາ ເພາະເຂົາບໍ່ຢູ່ໄກຈາກຝັ່ງ ໄກປະມານສອງຮ້ອຍສອກເທົ່ານັ້ນ » (ໂຢຮັນ 21: 4-8).
ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ເຮັດການອັດສະຈັນອື່ນໆອີກຫຼາຍຢ່າງ. ພວກເຂົາເສີມສ້າງສັດທາຂອງພວກເຮົາ, ໃຫ້ ກຳ ລັງໃຈພວກເຮົາແລະໄດ້ເຫັນການອວຍພອນຫລາຍໆຢ່າງທີ່ຈະມີຢູ່ເທິງໂລກ: « ທີ່ຈິງ ພະເຢຊູໄດ້ເຮັດອີກຫຼາຍຢ່າງ ຖ້າຈະຂຽນໄວ້ທັງໝົດ ຂ້ອຍຄິດວ່າໂລກນີ້ຄືຊິບໍ່ມີບ່ອນພໍທີ່ຈະເກັບມ້ວນໜັງສືເຫຼົ່ານັ້ນໄວ້ໄດ້” (ໂຢຮັນ 21:25).
***
ບົດຄວາມສຶກສາຄຳພີໄບເບິນອື່ນໆ:
ການສະຫລອງຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ
ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຈຶ່ງຍອມໃຫ້ທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວ?
ຈະເຮັດແນວໃດກ່ອນຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່?
Other Asiatic Languages:
Khmer (Cambodian): ប្រធានបទសិក្សាព្រះគម្ពីរចំនួនប្រាំមួយ
Myanmar (Burmese): ကျမ်းစာလေ့လာမှုခေါင်းစဉ်ခြောက်ခု
Thai: หัวข้อการศึกษาพระคัมภีร์ 6 หัวข้อ
Vietnamese: Sáu Chủ Đề Nghiên Cứu Kinh Thánh
Tagalog (Filipino): Anim na Paksa sa Pag-aaral ng Bibliya
Indonesian: Enam Topik Studi Alkitab
Javanese: Enem Topik Sinau Alkitab
Malaysian: Enam Topik Pembelajaran Bible
ຕາຕະລາງສະຫຼຸບໃນຫຼາຍກວ່າ 70 ພາສາ, ແຕ່ລະຄົນມີຫົກບົດຄວາມທີ່ສໍາຄັນພະຄໍາພີ …
Table of contents of the http://yomelyah.fr/ website
ອ່ານຄໍາພີໄບເບິນທຸກໆມື້. ເນື້ອໃນນີ້ລວມມີບົດຄວາມທີ່ໃຫ້ຂໍ້ມູນໃນພະຄໍາພີໃນພາສາອັງກິດ, ຝຣັ່ງ, ແອສປາໂຍນ, ແລະປອກຕຸຍການ (ໂດຍນໍາໃຊ້ກູໂກແປພາສາ, ເລືອກພາສາແລະພາສາທີ່ທ່ານຕ້ອງການເພື່ອເຂົ້າໃຈເນື້ອໃນ)…
***