Laotian: ຫົກຫົວຂໍ້ການສຶກສາຄໍາພີ

ຄໍາພີໄບເບິນອອນໄລນ໌

ແນະນຳ

ຖ້ອຍ​ຄຳ​ຂອງ​ທ່ານ​ເປັນ​ໂຄມ​ໄຟ​ໃສ່​ຕີນ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ ແລະ​ເປັນ​ແສງ​ສະ​ຫວ່າງ​ໃນ​ເສັ້ນ​ທາງ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ
(ຄຳເພງ 119:105)

ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ເປັນ​ພະ​ຄຳ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ ເຊິ່ງ​ຊີ້​ນຳ​ຂັ້ນ​ຕອນ​ຂອງ​ເຮົາ ແລະ​ແນະນຳ​ເຮົາ​ໃນ​ການ​ຕັດສິນ​ໃຈ​ທີ່​ເຮົາ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ທຸກ​ມື້. ດັ່ງທີ່ຂຽນໄວ້ໃນຄໍາເພງນີ້, ຄໍາຂອງພຣະອົງສາມາດເປັນໂຄມໄຟໃຫ້ກັບຕີນຂອງພວກເຮົາແລະໃນການຕັດສິນໃຈຂອງພວກເຮົາ.

ຄຳພີ​ໄບເບິນ​ເປັນ​ຈົດໝາຍ​ເປີດ​ເຜີຍ​ທີ່​ຂຽນ​ເຖິງ​ຜູ້​ຊາຍ, ຍິງ, ແລະ​ເດັກນ້ອຍ, ໂດຍ​ພະເຈົ້າ​ດົນ​ໃຈ. ພຣະອົງເປັນ gracious; ລາວປາຖະໜາຄວາມສຸກຂອງພວກເຮົາ. ໂດຍການອ່ານປຶ້ມສຸພາສິດ, ປັນຍາຈານ, ຫຼືຄໍາເທດສະໜາເທິງພູເຂົາ (ໃນມັດທາຍ ບົດທີ 5 ເຖິງ 7), ເຮົາຊອກຫາຄໍາແນະນໍາຈາກພຣະຄຣິດສໍາລັບການມີຄວາມສໍາພັນອັນດີກັບພຣະເຈົ້າແລະເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ, ຜູ້ທີ່ອາດຈະເປັນພໍ່, ແມ່, ເປັນລູກ, ຫຼືຄົນອື່ນໆ. ໂດຍການຮຽນຮູ້ຄໍາແນະນໍານີ້ທີ່ຂຽນໄວ້ໃນຫນັງສືແລະຈົດຫມາຍໃນພຣະຄໍາພີ, ເຊັ່ນ: ອັກຄະສາວົກໂປໂລ, ເປໂຕ, ໂຢຮັນ, ແລະສາວົກຂອງຢາໂກໂບແລະຢູເດ (ອ້າຍນ້ອງເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງພຣະເຢຊູ), ດັ່ງທີ່ຂຽນໄວ້ໃນສຸພາສິດ, ພວກເຮົາຈະສືບຕໍ່ເຕີບໂຕໃນປັນຍາທັງຕໍ່ຫນ້າພຣະເຈົ້າແລະໃນບັນດາມະນຸດ, ໂດຍການວາງມັນເຂົ້າໄປໃນການປະຕິບັດ.

ເພງສັນລະເສີນນີ້ກ່າວວ່າພຣະຄໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄໍາພີໄບເບິນ, ສາມາດເປັນແສງສະຫວ່າງສໍາລັບເສັ້ນທາງຂອງພວກເຮົາ, ນັ້ນແມ່ນ, ສໍາລັບທິດທາງທາງວິນຍານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງຊີວິດຂອງພວກເຮົາ. ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະແດງທິດທາງຕົ້ນຕໍໃນແງ່ຂອງຄວາມຫວັງ, ຂອງການໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ: « ນີ້ແມ່ນຊີວິດນິລັນດອນ: ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ຈັກທ່ານ, ພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງອົງດຽວ, ແລະພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ທ່ານໄດ້ສົ່ງມາ » (John 17: 3). ພຣະ​ບຸດ​ຂອງ​ພຣະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ກ່າວ​ເຖິງ​ຄວາມ​ຫວັງ​ໃນ​ການ​ຟື້ນ​ຄືນ​ພຣະ​ຊົນ ແລະ​ແມ່ນ​ແຕ່​ໄດ້​ຟື້ນ​ຄືນ​ຊີ​ວິດ​ຫລາຍ​ຄົນ​ໃນ​ລະ​ຫວ່າງ​ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ກິດ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ. ການ​ຟື້ນ​ຄືນ​ມາ​ຈາກ​ຕາຍ​ທີ່​ໜ້າ​ປະ​ທັບ​ໃຈ​ທີ່​ສຸດ​ແມ່ນ​ລາ​ຊາ​ໂຣ​ເພື່ອນ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ຜູ້​ໄດ້​ຕາຍ​ໄປ​ສາມ​ມື້, ດັ່ງ​ທີ່​ໄດ້​ເລົ່າ​ໄວ້​ໃນ​ພຣະ​ກິດ​ຕິ​ຄຸນ​ຂອງ​ໂຢຮັນ (11:34-44).

ເວັບ​ໄຊ​ທ​໌​ຄໍາ​ພີ​ໄບ​ເບິນ​ນີ້​ມີ​ບົດ​ຄວາມ​ຈໍາ​ນວນ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ພາ​ສາ​ທີ່​ທ່ານ​ເລືອກ​. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນພາສາອັງກິດ, ແອສປາໂຍນ, ປອກຕຸຍການ, ແລະພາສາຝຣັ່ງເທົ່ານັ້ນ, ມີຫຼາຍສິບບົດຂອງຄໍາພີສອນທີ່ຖືກອອກແບບມາເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຈົ້າອ່ານຄໍາພີໄບເບິນ, ເຂົ້າໃຈແລະປະຕິບັດ, ໂດຍມີເປົ້າຫມາຍທີ່ຈະມີ (ຫຼືສືບຕໍ່ມີ) ຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ, ມີຄວາມເຊື່ອໃນຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ (John 3: 16, 36). ມີຄໍາພີໄບເບິນອອນໄລນ໌ໃນພາສາທີ່ທ່ານເລືອກ, ແລະການເຊື່ອມຕໍ່ໄປຫາບົດຄວາມເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຢູ່ດ້ານລຸ່ມຂອງຫນ້າ (ຂຽນເປັນພາສາອັງກິດ. ສໍາລັບການແປພາສາອັດຕະໂນມັດ, ທ່ານສາມາດນໍາໃຊ້ Google ແປພາສາ).

***

1 – ການສະຫລອງຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ

« ພຣະຄຣິດປັດ­ສະ­ຄາຖຂອງພວກເຮົາໄດ້ເສຍສະລະ »

(1 ໂກຣິນໂທ5:7)

ກະລຸນາກົດທີ່ລິ້ງເພື່ອເບິ່ງບົດສະຫຼຸບບົດຂຽນ

ການສະເຫລີມສະຫລອງການລະນຶກເຖິງການສິ້ນພຣະຊົນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຈະຈັດຂຶ້ນໃນວັນຈັນ, 30 ມີນາ 2026,

ຫຼັງຈາກຕາເວັນຕົກ.
– ການ​ຄິດ​ໄລ່​ຈາກ​ວົງ​ເດືອນ​ໃຫມ່​ດາ​ລາ​ສາດ –

ຈົດ​ໝາຍ​ເປີດ​ເຜີຍ​ເຖິງ​ປະຊາຄົມ​ຄລິດສະຕຽນ​ຂອງ​ພະຍານ​ພະ​ເຢໂຫວາ

ອ້າຍ​ເອື້ອຍ​ນ້ອງ​ທີ່​ຮັກ​ແພງ​ໃນ​ພຣະ​ຄຣິດ,

ຄລິດສະຕຽນ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ຫວັງ​ໃນ​ຊີວິດ​ນິລັນດອນ​ເທິງ​ແຜ່ນດິນ​ໂລກ​ຕ້ອງ​ເຊື່ອ​ຟັງ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂອງ​ພະ​ຄລິດ​ທີ່​ຈະ​ກິນ​ເຂົ້າຈີ່​ບໍ່ມີ​ເຊື້ອ​ແລະ​ດື່ມ “ຈອກ​ເຫຼົ້າ​ແວງ” ໃນ​ລະຫວ່າງ​ການ​ລະນຶກ​ເຖິງ​ການ​ເສຍ​ສະລະ​ຂອງ​ພະອົງ

(ໂຢຮັນ 6:48-58)

ເມື່ອວັນລະນຶກເຖິງການສິ້ນພຣະຊົນຂອງພຣະຄຣິດໃກ້ເຂົ້າມາ, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະເຊື່ອຟັງຄໍາສັ່ງຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຫມາຍເຖິງການເສຍສະລະຂອງພຣະອົງ, ຄືຮ່າງກາຍແລະເລືອດຂອງພຣະອົງ, ເປັນສັນຍາລັກຕາມລໍາດັບໂດຍ « ເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອ » ແລະ « ຈອກເຫຼົ້າແວງ ».ໃນ​ສະ​ພາບ​ການ​ໃດ​ຫນຶ່ງ, ການ​ເວົ້າ​ເຖິງ​ມາ​ນາ​ທີ່​ຫຼຸດ​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ສະ​ຫວັນ, ພຣະ​ເຢ​ຊູ​ຄຣິດ​ໄດ້​ກ່າວ​ວ່າ: « ຂ້ອຍ​ເປັນ​ອາຫານ​ທີ່​ໃຫ້​ຊີວິດ. (…) ນີ້​ແມ່ນ​ອາຫານ​ແທ້​ທີ່​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ສະຫວັນ ເຊິ່ງ​ບໍ່​ຄື​ກັບ​ທີ່​ບັນພະບຸລຸດ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ກິນ​ແລະ​ຍັງ​ຕ້ອງ​ຕາຍ ແຕ່​ຄົນ​ທີ່​ກິນ​ອາຫານ​ນີ້​ຈະ​ມີ​ຊີວິດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ » (ໂຢຮັນ 6: 48-58). ບາງ​ຄົນ​ຈະ​ໂຕ້​ຖຽງ​ວ່າ​ລາວ​ບໍ່​ໄດ້​ເວົ້າ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ເປັນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ສິ່ງ​ທີ່​ຈະ​ກາຍ​ເປັນ​ການ​ລະນຶກ​ເຖິງ​ການ​ເສຍ​ສະລະ​ຂອງ​ລາວ. ການໂຕ້ຖຽງນີ້ບໍ່ໄດ້ຂັດກັບພັນທະທີ່ຈະຮັບສ່ວນຂອງສິ່ງທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງເນື້ອຫນັງແລະເລືອດຂອງລາວ, ຄື « ເຂົ້າຈີ່ບໍ່ມີເຊື້ອ » ແລະ « ຈອກເຫຼົ້າແວງ ».

ຍອມ​ຮັບ​ຈັກ​ຊົ່ວ​ຄາວ​ວ່າ​ຈະ​ມີ​ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ລະ​ຫວ່າງ​ຖ້ອຍ​ຄຳ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ແລະ​ການ​ສະ​ເຫຼີມ​ສະ​ຫຼອງ​ການ​ສະ​ເຫຼີມ​ສະ​ຫຼອງ, ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ຕ້ອງ​ໄດ້​ອ້າງ​ເຖິງ​ຕົວ​ຢ່າງ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ, ການ​ສະ​ເຫຼີມ​ສະ​ຫຼອງ​ປັດ​ສະ​ຄາ (« ພຣະ​ຄຣິດ, ປັດ​ສະ​ຄາ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ, ໄດ້​ເສຍ​ສະ​ລະ » 1 ເຖິງຊາວໂກຣິນໂທ 5:7 ; ເຮັບເຣີ 10:1). ໃຜເປັນຜູ້ສະຫຼອງປັດສະຄາ? ອົບພະຍົບ 12:48 ສະແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ແມ່ນ​ແຕ່​ຄົນ​ຕ່າງດ້າວ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ພິທີຕັດ​ກໍ​ສາມາດ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ໃນ​ປັດສະຄາ​ໄດ້. ການ​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ໃນ​ປັດສະຄາ​ເປັນ​ການ​ບັງຄັບ​ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ (ເບິ່ງ​ຂໍ້​ທີ 49): “ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ​ທີ່​ຢູ່​ນຳ​ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຕ້ອງ​ກຽມ​ເຄື່ອງ​ບູຊາ​ສຳລັບ​ເທດສະການ​ປັດສະຄາ​ໃຫ້​ພະເຢໂຫວາ​ຄື​ກັນ. ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ຕາມ​ຄຳ​ສັ່ງ​ແລະ​ຂັ້ນ​ຕອນ​ທີ່​ກຳນົດ​ໄວ້​ກ່ຽວ​ກັບ​ເທດ​ສະການ​ປັດສະຄາ. ທັງ​ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ​ແລະ​ຄົນ​ອິດສະຣາເອນ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ຕາມ​ຄຳ​ສັ່ງ​ອັນ​ດຽວ​ກັນ” (ຈົດເຊັນບັນຊີ 9:14). “ບໍ່​ວ່າ​ຈະ​ເປັນ​ຄົນ​ອິດສະຣາເອນ​ຫຼື​ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ​ທີ່​ຢູ່​ນຳ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ຕາມ​ຄຳ​ສັ່ງ​ອັນ​ດຽວ​ກັນ​ນີ້. ນີ້​ແມ່ນ​ຄຳ​ສັ່ງ​ທີ່​ພວກ​ເຈົ້າ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ຕາມ​ໄປ​ຈົນ​ຮອດ​ລຸ້ນ​ລູກ​ລຸ້ນ​ຫຼານ​ຕໍ່ໆໄປ. ສຳລັບ​ພະເຢໂຫວາ ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ​ກໍ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ຄື​ກັນ​ກັບ​ພວກ​ເຈົ້າ” (ຈົດເຊັນບັນຊີ 15:15). ການເຂົ້າຮ່ວມເທດສະການປັດສະຄາເປັນພັນທະທີ່ສຳຄັນ ແລະພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ແຍກຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຊາວອິດສະລາແອນກັບຊາວຕ່າງຊາດ.

ເປັນ​ຫຍັງ​ຈຶ່ງ​ເວົ້າ​ວ່າ​ຄົນ​ແປກ​ໜ້າ​ຕ້ອງ​ເຮັດ​ບຸນ​ປັດສະຄາ? ເນື່ອງຈາກວ່າການໂຕ້ຖຽງຕົ້ນຕໍຂອງຜູ້ທີ່ຫ້າມການມີສ່ວນຮ່ວມໃນສິ່ງທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ຕໍ່ຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ສັດຊື່ທີ່ມີຄວາມຫວັງໃນແຜ່ນດິນໂລກ, ແມ່ນວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ « ພັນທະສັນຍາໃຫມ່ », ແລະບໍ່ໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງອິດສະລາແອນທາງວິນຍານ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຕາມແບບຈໍາລອງປັດສະຄາ, ຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວອິດສະລາແອນສາມາດສະເຫຼີມສະຫຼອງປັດສະຄາໄດ້… ຄວາມໝາຍທາງວິນຍານຂອງການຕັດຕັດໝາຍເຖິງຫຍັງ? ການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ (ພຣະບັນຍັດສອງ 10:16; ໂຣມ 2:25-29). ການ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ພິທີຕັດ​ທາງ​ວິນ​ຍານ​ເປັນ​ການ​ສະແດງ​ເຖິງ​ການ​ບໍ່​ເຊື່ອ​ຟັງ​ພຣະ​ເຈົ້າ ແລະ ພຣະ​ຄຣິດ (ກິດຈະການ 7:51-53). ຄໍາຕອບແມ່ນລາຍລະອຽດຂ້າງລຸ່ມນີ້.

ການກິນເຂົ້າຈີ່ແລະດື່ມ “ຈອກເຫຼົ້າແວງ” ແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມຫວັງຈາກສະຫວັນຫຼືແຜ່ນດິນໂລກບໍ? ຖ້າຄວາມຫວັງທັງສອງຢ່າງນີ້ຖືກຕ້ອງ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ໂດຍການອ່ານຄໍາຖະແຫຼງທັງຫມົດຂອງພຣະຄຣິດ, ອັກຄະສາວົກແລະແມ້ກະທັ້ງຄົນຍຸກສະໄຫມຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຮົາຮູ້ວ່າພວກມັນບໍ່ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງໂດຍກົງໃນຄໍາພີໄບເບິນ. ຕົວຢ່າງ​ເຊັ່ນ: ພະ​ເຍຊູ​ຄລິດ​ມັກ​ເວົ້າ​ເຖິງ​ຊີວິດ​ນິລັນດອນ ໂດຍ​ບໍ່​ມີ​ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ ລະຫວ່າງ​ຄວາມ​ຫວັງ​ໃນ​ສະຫວັນ​ຫຼື​ແຜ່ນດິນ​ໂລກ (ມັດທາຍ 19:16,29; 25:46; ມາຣະໂກ 10:17,30; ໂຢຮັນ 3:15,16; , 36; 4:14,35; 5:24,28,29,39; 6: 27,40. ,47,54 (ມີເອກະສານອ້າງອີງອື່ນໆຈໍານວນຫຼາຍທີ່ບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຊີວິດນິລັນດອນໃນສະຫວັນຫຼືເທິງແຜ່ນດິນໂລກ)). ດັ່ງນັ້ນ, ຄວາມຫວັງທັງສອງນີ້ບໍ່ຄວນແຍກແຍະລະຫວ່າງຊາວຄຣິດສະຕຽນ, ໃນຂອບເຂດຂອງການສະຫລອງການລະນຶກ. ແລະແນ່ນອນ, ການເຮັດໃຫ້ຄວາມຄາດຫວັງທັງສອງນີ້ແມ່ນຂຶ້ນກັບການກິນເຂົ້າຈີ່ແລະການດື່ມ « ຈອກເຫຼົ້າແວງ » ບໍ່ມີພື້ນຖານໃນພຣະຄໍາພີຢ່າງແທ້ຈິງ.

ໃນທີ່ສຸດ, ອີງຕາມສະພາບການຂອງ ໂຢຮັນ 10, ການເວົ້າວ່າຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຈະເປັນ « ແກະອື່ນ », ບໍ່ແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງພັນທະສັນຍາໃຫມ່, ແມ່ນຫມົດໄປຫມົດຈາກເນື້ອໃນຂອງບົດດຽວກັນນີ້. ເມື່ອເຈົ້າອ່ານບົດຄວາມ (ຂ້າງລຸ່ມນີ້), « ແກະອື່ນ », ເຊິ່ງພິຈາລະນາຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບສະພາບການແລະຕົວຢ່າງຂອງພຣະຄຣິດ, ໃນ ໂຢຮັນ 10, ທ່ານຈະຮູ້ວ່າພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບພັນທະສັນຍາ, ແຕ່ກ່ຽວກັບຕົວຕົນຂອງພຣະເມຊີອາທີ່ແທ້ຈິງ. « ແກະອື່ນໆ » ແມ່ນຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວຢິວ. ໃນ ໂຢຮັນ 10 ແລະ 1 ເຖິງຊາວໂກຣິນໂທ 11, ບໍ່ມີຂໍ້ຫ້າມໃນພຣະຄໍາພີຕໍ່ຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ສັດຊື່, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ກິນເຂົ້າຈີ່ແລະດື່ມ « ຈອກເຫຼົ້າແວງ ».

ເປັນພີ່ນ້ອງກັນໃນພຣະຄຣິດ.

***

ປັດສະຄາຖແມ່ນຮູບແບບການສະຫຼອງຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ: « ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເປັນພຽງແຕ່ເງົາຂອງເຫດ­ການທີ່ຈະມາພາຍ­ຫລັງ ແຕ່ຕົວຈິງນັ້ນກໍຄືອົງພຣະ­ຄຣິດ » (ໂກໂລຊາຍ2:17). « ດ້ວຍວ່າພຣະ­ບັນ­ຍັດເປັນພຽງແຕ່ເງົາຂອງສິ່ງປະ­ເສີດທີ່ຈະມາພາຍໜ້ານັ້ນ ແລະບໍ່ແມ່ນຕົວຈິງຂອງສິ່ງເຫລົ່າ­ນັ້ນ » (ເຮັບເຣີ10:1).

ມັນເປັນການບັງຄັບ ການຮັບພິທີຕັດກໍ (cut off foreskin) ກ່ອນທີ່ຈະສະຫຼອງຂອງ ປັດສະຄາຖ: « ຖ້າຊາວຕ່າງປະເທດເປັນຄົນແປກຫນ້າຢູ່ໃນເຮືອນຂອງເຈົ້າແລະຖ້າລາວຕ້ອງການສະຫລອງວັນພິທີການສໍາລັບພະເຢໂຫວາ, ໃຫ້ຊາຍທຸກຄົນຈາກບ້ານຂອງຕົນໄດ້ຮັບການຕັດ. ພຽງແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນເຂົາສາມາດເຂົ້າຫາມັນເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງມັນ; ແລະລາວຈະຕ້ອງກາຍເປັນຄົນພື້ນເມືອງຂອງປະເທດ » (ອົບພະຍົບ12:48).

ຊາວຄຣິດສະຕຽນບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງປະຕິບັດຄໍາສັ່ງຂອງ ການຮັບພິທີຕັດກໍ: »ເຫດສັນນີ້ຕາມຄວາມເຫັນຂອງເຮົາວ່າ ຢ່າຮົບກວນຄົນຕ່າງຊາດທີ່ກຳ­ລັງຫລົບມາຫາພຣະ­ເຈົ້າ. ແຕ່ເຮົາຈົ່ງສັ່ງເຂົາເປັນລາຍລັກອັກ­ສອນ ໃຫ້ເວັ້ນເສຍຈາກສິ່ງຊົ່ວມົວໝອງເນື່ອງດ້ວຍພຣະ­ທຽມ, ຈາກການຫລິ້ນຊູ້, ຈາກການກິນສັດຕາຍຮັດຄໍແລະຈາກການກິນເລືອດ » (ກິດຈະການ15:19,20,28,29). ພຣະຄຣິດໄດ້ບັນລຸກົດຫມາຍໃຫ້ແກ່ໂມເຊ. ກົດຫມາຍນີ້ຖືກຍົກເລີກ: « ເພາະ­ວ່າພຣະ­ຄຣິດຊົງເປັນຜູ້ເຮັດໃຫ້ພຣະ­ບັນ­ຍັດຖືກຍົກ­ເລີກ ເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໄດ້ຊົງຖືວ່າເປັນຄົນຊອບທຳ » (ໂຣມ10:4). ຄໍາສັ່ງຂອງການຮັບພິທີຕັດກໍຖືກປ່ຽນແທນໂດຍ « ການຮັບພິທີຕັດກໍທາງວິນຍານ ».

« ການຮັບພິທີຕັດກໍທາງວິນຍານ »ມັນສະແດງເຖິງການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າແລະກັບລູກຊາຍຂອງພຣະເຈົ້າພຣະເຢຊູຄຣິດ: « ຖ້າເຈົ້າເຮັດຕາມພຣະບັນຍັດ ພິທີຕັດນັ້ນເປັນປະໂຫຍດແທ້ ແຕ່ຖ້າເຈົ້າລ່ວງລະເມີດພຣະບັນຍັດ ການທີ່ເຈົ້າຮັບພິທີຕັດນັ້ນກໍເໝືອນບໍ່ໄດ້ຮັບ. ສັນນັ້ນຖ້າຜູ້ໃດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດ ແຕ່ຍັງຖືຮັກສາພຣະບັນຍັດຢູ່ ການທີ່ຜູ້ນັ້ນບໍ່ໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດຈະໄດ້ຊົງຖືເໝືອນກັບວ່າ ຜູ້ນັ້ນໄດ້ຮັບພິທີຕັດແລ້ວບໍ່ແມ່ນຫລື. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າທັງຫລາຍມີພຣະ­ບັນ­ຍັດທີ່ຈາ­ລຶກໄວ້ ແລະໄດ້ຮັບພິທີຕັດແລ້ວ ກໍຍັງລ່ວງລະເມີດຕໍ່ພຣະບັນຍັດນັ້ນ ຝ່າຍຄົນທຳມະດາສາມັນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິທີຕັດ ເຂົາກໍຍັງຖືຮັກສາພຣະບັນຍັດຢູ່ ເຂົາພວກນັ້ນແຫລະ, ຈະກ່າວໂທດໃສ່ເຈົ້າ. ເພາະວ່າຄົນຢິວແທ້ບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ເປັນຢິວແຕ່ພາຍນອກເທົ່ານັ້ນ ແລະການຮັບພິ­ທີຕັດກໍບໍ່ແມ່ນອັນທີ່ປະ­ກົດໃນເນື້ອກາຍເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ວ່າຄົນທີ່ເປັນຊາດຢິວແທ້ ຄືຄົນທີ່ເປັນຊາດຢິວພາຍໃນ ແລະການຮັບພິ­ທີຕັດແທ້ນັ້ນ ຄືການຮັບທາງຈິດໃຈຊຶ່ງເປັນໄປຕາມພຣະວິນຍານບໍ່ແມ່ນເປັນໄປຕາມບົດບັນຍັດ ຄົນຢ່າງນັ້ນພຣະເຈົ້າຊົງສັນລະເສີນ ບໍ່ແມ່ນມະນຸດສັນລະເສີນ » (ໂຣມ2:25-29).

ຄົນຄຣິດສະຕຽນທີ່ຊື່ສັດຕ້ອງມີ « ການຮັບພິທີຕັດກໍທາງວິນຍານ » ຂອງຫົວໃຈເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ (ໃດກໍ່ຕາມຄວາມຫວັງຂອງເພິ່ນ (ເຄົ້າໄດ້ຫຼືແຜ່ນດິນໂລກ)): « ຂໍໃຫ້ທຸກຄົນພິ­ຈາ­ລະ­ນາເບິ່ງໃຈຂອງຕົນເອງ ແລ້ວຈິ່ງກິນເຂົ້າ­ຈີ່ແລະດື່ຈາກຈອກນີ້ » (1 ໂກຣິນໂທ11:28). ຄລິດສະຕຽນຕ້ອງກວດກາຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນກ່ອນທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ລາວຕ້ອງເບິ່ງວ່າລາວເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າແລະລູກຊາຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ຖ້າຫາກວ່າລາວມີຈິດສໍານຶກບໍລິສຸດ, ລາວສາມາດກິນເຂົ້າຈີ່ແລະດື່ມຈອກ.

ການແນະນໍາຢ່າງຊັດເຈນຂອງພຣະຄຣິດແມ່ນການເຊື້ອເຊີນໃຫ້ຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ຊື່ສັດທັງຫມົດກິນ « ເຂົ້າຈີ່ » ແລະດື່ມ »ຈອກ » (ໃດກໍ່ຕາມຄວາມຫວັງຂອງເພິ່ນ (ເຄົ້າໄດ້ຫຼືແຜ່ນດິນໂລກ)): « ເຮົາເປັນອາຫານທິບຂອງຊີວິດ. ບັນພະບຸລຸດຂອງທ່ານທັງຫລາຍໄດ້ກິນມານາໃນປ່າ ແລະເຂົາໄດ້ຕາຍໄປ. ນີ້ແຫລະ, ເປັນອາຫານທີ່ລົງມາຈາກສະຫວັນເພື່ອຜູ້ທີ່ກິນແລ້ວຈະບໍ່ຕາຍ. 51ເຮົາເປັນອາຫານທີ່ມີຊີວິດຊຶ່ງລົງມາຈາກສະຫວັນ ຖ້າຜູ້ໃດກິນອາຫານນີ້ແລ້ວ ຜູ້ນັ້ນຈະມີຊີວິດສືບ ໄປເປັນນິດ ແລະອາ­ຫານທີ່ຝ່າຍເຮົາຈະໃຫ້ເພື່ອເປັນຊີ­ວິດຂອງໂລກນັ້ນ ກໍຄືເນື້ອກາຍຂອງເຮົາ.”ເຫດສັນນີ້ພວກຢິວຈຶ່ງຖາມກັນວ່າ, “ຜູ້ນີ້ຈະເອົາເນື້ອຕົວຂອງຕົນໃຫ້ເຮົາກິນໄດ້ຢ່າງ­ໃດ.” ພຣະ­ເຢຊູຈຶ່ງຊົງກ່າວກັບເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກທ່ານທັງ­ຫລາຍຕາມຄວາມຈິງວ່າ ຖ້າພວກທ່ານບໍ່ກິນເນື້ອຕົວ ແລະບໍ່ດື່ມເລືອດຂອງບຸດມະນຸດທ່ານກໍບໍ່ມີຊີວິດໃນຕົວທ່ານ. 54ຜູ້ທີ່ກິນເນື້ອຕົວແລະດື່ມເລືອດຂອງເຮົາກໍມີຊີວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ແລະເຮົາຈະໃຫ້ຜູ້ນັ້ນເປັນຄືນມາໃນວັນສຸດທ້າຍ. ເພາະວ່າເນື້ອຕົວຂອງເຮົາເປັນອາຫານອັນແທ້ ແລະເລືອດຂອງເຮົາກໍເປັນຂອງດື່ມອັນແທ້. ຜູ້ທີ່ກິນເນື້ອຕົວແລະດື່ມເລືອດຂອງເຮົາ ຜູ້ນັ້ນກໍຕັ້ງຢູ່ໃນເຮົາ ແລະເຮົາຕັ້ງຢູ່ໃນຜູ້ນັ້ນ.ພຣະບິດາຜູ້ຊົງພຣະຊົນຢູ່ໄດ້ໃຊ້ເຮົາມາ ແລະເຮົາມີຊີ­ວິດຢູ່ເພາະພຣະ­ບິ­ດາສັນ­ໃດຜູ້ທີ່ຈະກິນເຮົາກໍຈະມີຊີວິດເພາະເຮົາສັນນັ້ນ.ນີ້ແຫລະ, ເປັນອາຫານຊຶ່ງລົງມາຈາກສະຫວັນ ບໍ່ເໝືອນກັບອາຫານທີ່ພວກບັນພະບຸລຸດຂອງທ່ານທັງຫລາຍໄດ້ກິນແລ້ວຕາຍໄປ ຜູ້ທີ່ກິນອາຫານນີ້ຈະມີຊີວິດສືບ ໄປເປັນນິດ » (ໂຢຮັນ6:48-58).

ເພາະສະນັ້ນ, ທຸກຄົນຄຣິດສະຕຽນທີ່ສັດຊື່, ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມຫວັງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຄົ້າໄດ້ຫຼືແຜ່ນດິນໂລກ, ຕ້ອງມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເຂົ້າຈີ່ແລະເຫລົ້າທີ່ເຮັດ, ມັນເປັນຄໍາສັ່ງ: « ພຣະ­ເຢຊູຈຶ່ງຊົງກ່າວກັບເຂົາວ່າ, “ເຮົາບອກທ່ານທັງ­ຫລາຍຕາມຄວາມຈິງວ່າ ຖ້າພວກທ່ານບໍ່ກິນເນື້ອຕົວ ແລະບໍ່ດື່ມເລືອດຂອງບຸດມະນຸດທ່ານກໍບໍ່ມີຊີວິດໃນຕົວທ່ານ. (…) ພຣະບິ­ດາຜູ້ຊົງພຣະຊົນຢູ່ໄດ້ໃຊ້ເຮົາມາ ແລະເຮົາມີຊີວິດຢູ່ເພາະພຣະບິດາສັນໃດຜູ້ທີ່ຈະກິນເຮົາກໍຈະມີຊີວິດເພາະເຮົາສັນນັ້ນ » (ໂຢຮັນ6:53,57).

ຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າແລະບໍ່ເຊື່ອໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດບໍ່ໄດ້ຖືກເຊີນ: « ເພາະ­ວ່າພຣະເຈົ້າຊົງຮັກໂລກຈົນໄດ້ ປະທານພຣະ­ບຸດອົງດຽວຂອງພຣະ­ອົງ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອໃນພຣະບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບຫາຍ ແຕ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ. (…) ຜູ້ທີ່ວາງໃຈໃນພຣະບຸດກໍມີຊີວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນນິດ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະບຸດກໍຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນຊີວິດ ແຕ່ພຣະພິໂລດຂອງພຣະເຈົ້າປົກຄຸມຢູ່ເທິງຜູ້ນັ້ນ » (ໂຢຮັນ3:16,36).

ຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດຕ້ອງໄດ້ສະຫຼອງລະຫວ່າງຜູ້ຕິດຕາມທີ່ສັດຊື່ຂອງພຣະຄຣິດເທົ່ານັ້ນ: « ດັ່ງ­ນີ້ແຫລະ, ພີ່­ນ້ອງທັງ­ຫລາຍເອີຍ, ເມື່ອເຈົ້າທັງ­ຫລາຍມາຮ່ວມປະ­ຊຸມກັນຮັບປະ­ທານອາ­ຫານນັ້ນ ຈົ່ງຄອຍຖ້າເຊິ່ງກັນແລະກັນ » (1 ໂກຣິນໂທ11:33).

ຖ້າທ່ານຕ້ອງການເຂົ້າຮ່ວມໃນ ຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ ແລະ ທ່ານບໍ່ແມ່ນຄຣິສຕຽນ, ທ່ານຕ້ອງໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈທີ່ຈະເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະຄຣິດ: « ເຫດ​ສັນ­ນັ້ນ​ພວກ​ທ່ານ​ຈົ່ງ​ໄປ ຈົ່ງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄົນ​ທຸກ​ຊາດ​ເປັນ​ລູກ­ສິດ ໃຫ້​ເຂົາ​ຮັບ​ບັບ­ຕິ­ສະ­ມາ​ໃນ​ພຣະ­ນາມ​ແຫ່ງພຣະ­ບິ­ດາ, ພຣະ­ບຸດ, ແລະພຣະ­ວິນ­ຍານອັນ​ບໍ­ລິ­ສຸດ. ສັ່ງ­ສອນ​ເຂົາ​ໃຫ້​ຖືກ​ຮັກ­ສາ​ສາ­ລະ­ພັດ​ຊຶ່ງ​ເຮົາ​ໄດ້​ສັ່ງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ໄວ້​ແລ້ວ​ນັ້ນ ນີ້​ແຫລະ, ເຮົາ​ຢູ່​ກັບ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ທຸກໆ ວັນ​ຈົນ​ໝົດ​ກັບ » (ມັດທາຍ 28: 19,20).

ວິທີການສະຫລອງຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ?

« ຈົ່ງເຮັດຢ່າງນີ້ໃຫ້ເປັນທີ່ລະ­ນຶກເຖິງເຮົາ »

(ລູກາ 22:19)

ຫລັງຈາກພິທີສະຫລອງ, ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ກໍານົດຮູບແບບສໍາລັບການປະກາດໃນອະນາຄົດໃນການລະນຶກເຖິງຄວາມຕາຍຂອງລາວ (ລູກາ 22: 12-18). ພວກເຂົາຢູ່ໃນຂໍ້ພຣະຄໍາພີເຫຼົ່ານີ້, ພຣະກິດຕິຄຸນ:

ມັດທາຍ 26: 17-35.

ມາຣະໂກ 14: 12-31

ລູກາ 22: 7-38.

ໂຢຮັນບົດທີ 13 ເຖິງ 17.

ພຣະເຢຊູໄດ້ສອນບົດຮຽນໃນຄວາມຖ່ອມຕົວ, ລ້າງຕີນຂອງສາວົກ (ໂຢຮັນ 13: 4-20). ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ເຫດການນີ້ບໍ່ຄວນພິຈາລະນາພິທີການທີ່ຈະປະຕິບັດກ່ອນ (ປຽບທຽບກັບໂຢຮັນ 13:10 ແລະມັດທາຍ 15: 1-11). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ໃສ່ເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ມີຄຸນນະພາບ, ສອດຄ່ອງກັບຄວາມສໍາຄັນຂອງພິທີ. ໂດຍບໍ່ມີການກໍານົດກົດລະບຽບທີ່ຂຽນໄວ້ໃນພະຄໍາພີ, ເຮົາຈະໃຊ້ຄໍາຕັດສິນທີ່ດີກ່ຽວກັບການແຕ່ງຕົວ (ເຮັບ 5:14).

Judas Iscariot ໄດ້ປະໄວ້ກ່ອນພິທີ. ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພິທີນີ້ແມ່ນຈະໄດ້ຮັບການສະຫຼອງລະຫວ່າງຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ຊື່ສັດ (ມັດທາຍ 26: 20-25, ເຄື່ອງຫມາຍ 14: 17-21, ໂຢຮັນ 13: 21-30, 1 ໂກລິນໂທ 11: 28,33).

ພິທີດັ່ງກ່າວໄດ້ຖືກອະທິບາຍຢ່າງງ່າຍດາຍ: « ລະ­ຫວ່າງອາ­ຫານມື້ນັ້ນ ພຣະ­ເຢຊູຊົງຈັບເຂົ້າ­ຈີ່ມາ ແລະເມື່ອຂໍພຣະ­ພອນແລ້ວ ຊົງຫັກເຂົ້າ­ຈີ່ນັ້ນໃຫ້ພວກສາ­ວົກ ໂດຍຊົງກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງຮັບກິນສາ ນີ້ແຫລະ, ຄືກາຍຂອງເຮົາ.” ແລ້ວພຣະ­ອົງຊົງຈັບເອົາຈອກມາໂມ­ທະ­ນາພຣະ­ຄຸນແລະຍື່ນໃຫ້ເຂົາ ໂດຍຊົງກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງດື່ມແຕ່ຈອກນີ້ທຸກຄົນ. ເພາະ­ວ່ານີ້ແຫລະຄືເລືອດຂອງເຮົາ ແມ່ນເລືອດອັນກ່ຽວກັບພຣະ­ສັນ­ຍາ ທີ່ຖອກອອກເພື່ອຍົກຜິດບາບຄົນຈຳ­ນວນຫລາຍ. ເຮົາບອກທ່ານທັງ­ຫລາຍວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ດືມນ້ຳຜົນອະ­ງຸ່ນຕໍ່ໄປອີກຈົນກວ່າວັນນັ້ນມາເຖິງ ຄືວັນທີ່ຈະດື່ມອັນໃໝ່ກັບພວກທ່ານໃນລາ­ຊະແຜນດິນພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາ.”ເມື່ອຮ້ອງ­ເພງສັນ­ລະ­ເສີນແລ້ວ ເຂົາກໍພາ­ກັນອອກໄປຍັງພູໝາກ­ກອກ­ເທດ » (ມັດທິວະ 26: 26-30). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ອະທິບາຍເຖິງເຫດຜົນສໍາລັບພິທີການນີ້, ຄວາມຫມາຍຂອງການເສຍສະຫຼະຂອງພຣະອົງ, ເຂົ້າຈີ່ໂດຍບໍ່ມີເຊື້ອລາ, ເປັນສັນຍາລັກຂອງຮ່າງກາຍທີ່ບໍ່ມີບາບແລະຈອກ, ສັນຍາລັກຂອງເລືອດລາວ. ພຣະອົງໄດ້ຖາມສາວົກຂອງພຣະອົງໃຫ້ລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະອົງທຸກໆປີໃນວັນທີ 14 ຂອງເດືອນ « Nisan » (ເດືອນປະຕິທິນຢິວ) (ລູກາ 22:19).

ຂ່າວປະເສີດຂອງໂຢຮັນບອກເຮົາເຖິງການສິດສອນຂອງພຣະຄຣິດຫລັງຈາກພິທີນີ້, ອາດຈະມາຈາກໂຢຮັນ 13:31 ກັບໂຢຮັນ 16:30. ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ອະທິຖານຕໍ່ພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ, ຕາມໂຢຮັນບົດທີ 17. ມັດທາຍ 26:30, ບອກພວກເຮົາວ່າ: « ເມື່ອຮ້ອງ­ເພງສັນ­ລະ­ເສີນແລ້ວ ເຂົາກໍພາ­ກັນອອກໄປຍັງພູໝາກ­ກອກ­ເທດ ». ມັນເປັນໄປໄດ້ວ່າເພງສັນລະເສີນແມ່ນຫຼັງຈາກ ຄໍາອະທິຖານຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ພິທີການ

ພວກເຮົາຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຮູບແບບຂອງພຣະຄຣິດ. ພິທີດັ່ງກ່າວຕ້ອງໄດ້ຮັບການຈັດຕັ້ງໂດຍຄົນຫນຶ່ງ, ແອວເດີ, ປະໂລຫິດ, ເປັນປະໂລຫິດຂອງປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນ. ຖ້າພິທີດັ່ງກ່າວແມ່ນຈັດຂຶ້ນຢູ່ໃນຄອບຄົວ, ມັນເປັນຫົວຫນ້າຄອບຄົວຄຣິສຕຽນທີ່ຕ້ອງໄດ້ສະຫລອງບຸນນີ້. ແມ່ຍິງ ຄົນຄຣິດສະຕຽນຜູ້ທີ່ຈະຈັດຕັ້ງພິທີຄວນຈະໄດ້ຮັບການຄັດເລືອກຈາກ « ແມ່ຍິງຜູ້ສູງອາຍຸ » ທີ່ຊື່ສັດ (ທິທີ 2: 3). ໃນກໍລະນີນີ້, ແມ່ຍິງຈະຕ້ອງປົກຄຸມຫົວຂອງນາງ (1 ໂກລິນໂທ 11: 2-6).

ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມຜູ້ຈັດງານພິທີດັ່ງກ່າວຈະຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບການສິດສອນໃນສະພາບການນີ້ໂດຍອີງໃສ່ບົດບັນຍາຍຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ, ໂດຍອາດຈະອ່ານໂດຍໃຫ້ຄໍາເຫັນກ່ຽວກັບພວກເຂົາ. ຄໍາອະທິດຖານອັນສຸດທ້າຍທີ່ສົ່ງຕໍ່ກັບພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າຈະຖືກພິຈາລະນາ. ການສັນລະເສີນອາດຈະຖືກຂັບຮ້ອງໃນການນະມັດສະການພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ກຽດສັກສີຂອງພະເຍຊູຄລິດ.

ກ່ຽວກັບເຂົ້າຈີ່ໄດ້, ປະເພດຂອງຫານປະເພດເມັດທີ່ບໍ່ໄດ້ກ່າວ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການໄດ້ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນເຊື້ອ (ວິທີການກະກຽມເຂົ້າຈີ່ ໂດຍບໍ່ມີເຊື້ອລາ (ວີດີໂອ)) (https://www.youtube.com/watch?v=nhRzoIcMo- o). ສໍາລັບເຫຼົ້າແວງ, ໃນບາງປະເທດມັນອາດຈະຍາກທີ່ຈະໄດ້ຮັບຫນຶ່ງ. ໃນກໍລະນີພິເສດນີ້, ມັນແມ່ນຜູ້ນໍາທີ່ຈະຕັດສິນໃຈປ່ຽນແທນມັນໃນທາງທີ່ເຫມາະສົມທີ່ສຸດຕາມຄໍາພີໄບເບິນ (ໂຢຮັນ 19:34). ພຣະເຢຊູຄຣິດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນສະຖານະການການຍົກເວັ້ນສະເພາະໃດຫນຶ່ງ, ການຕັດສິນໃຈຍົກເວັ້ນສາມາດເຮັດແລະວ່າຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບການນໍາໃຊ້ໃນໂອກາດນີ້ (ມັດທາຍ 12: 1-8).

ພຽງແຕ່ຈຸດໃນພຣະຄໍາພີທີ່ສໍາຄັນກ່ຽວກັບການໄລຍະເວລາຂອງພິທີດັ່ງກ່າວແມ່ນດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບການສະຫຼອງ « ໃນຕອນແລງ »: ຫຼັງຈາກ sunset ຂອງ 13/14 ຂອງເດືອນ « Nisan » (ເດືອນປະຕິທິນຢິວ), ແລະກ່ອນທີ່ຈະ ກ່ອນທີ່ຈະແດດ (sunrise). ໂຢຮັນ 13: 30 ບອກພວກເຮົາວ່າໃນເວລາທີ່ Judas Iscariot ໄດ້ອອກໄປກ່ອນພິທີການ, « ມັນເປັນບ່ອນມືດ » (ອົບພະຍົບ 12: 6).

ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງກົດຟີເລັມນີ້ວ່າ: « ຢ່າເກັບຊີ້ນສັດທີ່ຂ້າກິນລ້ຽງໃນງານສະ­ຫລອງປັດ­ສະ­ຄາໄວ້ຈົນເຖິງມື້ເຊົ້າ » (ອົບພະຍົບ 34:25). ເປັນຫຍັງ? ການເສຍຊີວິດຂອງລູກແກະປັດສະຄາແມ່ນຈ »ລະຫວ່າງສອງຕອນແລງ ». ການເສຍຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ, ລູກແກະຂອງພຣະເຈົ້າ, ໄດ້ປະກາດວ່າ « ການພິພາກສາ » ຍັງ « ລະຫວ່າງສອງຕອນແລງ », ກ່ອນທີ່ຈະແດດ (sunrise): « ເມື່ອ­ນັ້ນມະ­ຫາປະ­ໂລ­ຫິດໄດ້ຈີກເສື້ອຜ້າຂອງຕົນແລ້ວກ່າວວ່າ, “ມັນໄດ້ເວົ້າໝິ່ນ­ປະ­ໝາດພຣະ­ເຈົ້າແລ້ວ ພວກເຮົາຍັງຈະຕ້ອງ­ການພະ­ຍານອັນໃດອີກ ນີ້ແຫລະ, ທ່ານໄດ້ຍິນຄຳປະ­ໝາດນັ້ນ­ແລ້ວ. ພວກທ່ານຄຶດເຫັນຢ່າງ­ໃດ” ເຂົາກໍຕອບວ່າ, “ຄວນຖືກໂທດປະ­ຫານຊີ­ວິດ,” (…) ແລະທັນທີ rooster ໄດ້ ແອອັດ, ແລະເປໂຕຈື່ຄໍາທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ, ຄື: « ກ່ອນທີ່ຈະ crows rooster, ທ່ານຈະປະຕິເສດເຮົາເຖິງສາມເທື່ອ » (ມັດທາຍ 26: 65-75; ເພງສັນລະເສີນ 94:. 20 « ເຂົາຄົນອັບເດດ: ດໍາລັດວ່າດ້ວຍຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ », ໂຢຮັນ 1: 29-36, ໂກໂລຊາຍ 2:17, ເຮັບ 10:1). ພຣະເຈົ້າໃຫ້ພອນແກ່ຄລິດສະຕຽນທີ່ສັດຊື່ຂອງໂລກທັງຫມົດຜ່ານພຣະບຸດຂອງພຣະອົງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.

***

2 – ຄໍາສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ

« ມຶງກັບຜູ້ຍິງຈະຕ້ອງກຽດຊັງກັນມະນຸດ ແລະງູຈະຕ້ອງເປັນສັດຕູກັນມະນຸດຈະພະຍາຍາມຢຽບຫົວມຶງໃຫ້ແຕກແລະມຶງກໍຈະພະຍາຍາມຕອດສົ້ນໜ່ອງຂອງລາວ »
(ປະຖົມມະການ 3:15)

ກະລຸນາກົດທີ່ລິ້ງເພື່ອເບິ່ງບົດສະຫຼຸບບົດຂຽນ

ອື່ນໆແກະ

“ຂ້ອຍ​ຍັງ​ມີ​ແກະ​ອື່ນ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ຄອກ​ນີ້ ຂ້ອຍ​ຕ້ອງ​ພາ​ແກະ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ເຂົ້າ​ມາ​ຄື​ກັນ ແກະ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ຈະ​ຟັງ​ສຽງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ ແກະ​ທັງ​ໝົດ​ຈະ​ລວມ​ເປັນ​ຝູງ​ດຽວ ແລະ​ມີ​ຜູ້​ລ້ຽງ​ຄົນ​ດຽວ”

(ໂຢຮັນ 10:16)

ການ​ອ່ານ​ໂຢຮັນ 10:1-16 ຢ່າງ​ລະມັດລະວັງ​ສະແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ຫົວ​ຂໍ້​ຫຼັກ​ຄື​ການ​ລະບຸ​ຕົວ​ຂອງ​ເມຊີ​ວ່າ​ເປັນ​ຜູ້​ລ້ຽງ​ແກະ​ທີ່​ແທ້​ຈິງ​ສຳລັບ​ພວກ​ລູກ​ສິດ​ຂອງ​ພະອົງ.

ໃນ ໂຢຮັນ 10: 1 ແລະ ໂຢຮັນ 10: 16 ມັນໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ວ່າ, « ຂ້ອຍ​ຈະ​ບອກ​ໃຫ້​ຮູ້​ວ່າ ຄົນ​ທີ່​ບໍ່​ເຂົ້າ​ໄປ​ຄອກ​ແກະ​ທາງ​ປະຕູ​ແຕ່​ປີນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ທາງ​ອື່ນ ຜູ້​ນັ້ນ​ກໍ​ເປັນ​ຂີ້​ລັກ​ແລະ​ເປັນ​ໂຈນ. (…) ຂ້ອຍ​ຍັງ​ມີ​ແກະ​ອື່ນ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ຄອກ​ນີ້ ຂ້ອຍ​ຕ້ອງ​ພາ​ແກະ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ເຂົ້າ​ມາ​ຄື​ກັນ ແກະ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ຈະ​ຟັງ​ສຽງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ ແກະ​ທັງ​ໝົດ​ຈະ​ລວມ​ເປັນ​ຝູງ​ດຽວ ແລະ​ມີ​ຜູ້​ລ້ຽງ​ຄົນ​ດຽວ”. “ພັບແກະ” ນີ້ສະແດງເຖິງດິນແດນທີ່ພະເຍຊູຄລິດປະກາດເຊິ່ງເປັນຊົນຊາດອິດສະລາແອນ ໃນສະພາບການຂອງພະບັນຍັດຂອງໂມເຊວ່າ: “ພະ​ເຢຊູ​ສົ່ງ 12 ຄົນ​ນີ້​ອອກ​ໄປ​ແລະ​ສັ່ງ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ: “ຢ່າ​ໄປ​ຫາ​ຄົນ​ຕ່າງ​ຊາດ ແລະຢ່າ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ເມືອງ​ຂອງ​ຊາວ​ຊາມາເຣຍ ແຕ່​ໃຫ້​ໄປ​ຫາ​ຊາວ​ອິດສະຣາເອນ​ທີ່​ເປັນ​ຄື​ກັບ​ແກະ​ທີ່​ຫຼົງ​ທາງ »” (ມັດທາຍ 10:5,6). « ພະ​ເຢຊູ​ບອກ​ວ່າ: “ພະເຈົ້າ​ສົ່ງ​ຂ້ອຍ​ມາ​ຫາ​ສະເພາະ​ຊາວ​ອິດສະຣາເອນ​ເທົ່າ​ນັ້ນ ພວກ​ເຂົາ​ເປັນ​ຄື​ກັບ​ແກະ​ທີ່​ຫຼົງ​ທາງ » » (ມັດທາຍ 15:24).

ໃນ ໂຢຮັນ 10:1-6 ມັນໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ປາກົດຢູ່ຕໍ່ຫນ້າປະຕູຮົ້ວຂອງພັບແກະ”. ສິ່ງ​ນີ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ເວລາ​ຮັບ​ບັບເຕມາ. “ຜູ້ເຝົ້າປະຕູ” ແມ່ນໂຢຮັນບັບຕິສະໂຕ (ມັດທາຍ 3:13). ໂດຍການໃຫ້ບັບຕິສະມາພຣະເຢຊູ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ກາຍເປັນພຣະຄຣິດ, ໂຢຮັນບັບຕິສະໂຕໄດ້ເປີດປະຕູໃຫ້ພຣະອົງແລະເປັນພະຍານວ່າພຣະເຢຊູເປັນພຣະຄຣິດແລະເປັນລູກແກະຂອງພຣະເຈົ້າ: « ມື້​ຕໍ່​ມາ ໂຢຮັນ​ເຫັນ​ພະ​ເຢຊູ​ມາ​ຫາ ລາວ​ຈຶ່ງ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ຜູ້​ນີ້​ເດ້ ລູກ​ແກະ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ທີ່​ຈະ​ຮັບ​ເອົາ​ບາບ​ຂອງ​ໂລກ​ໄປ! » » (ໂຢຮັນ 1:29-36).

ໃນ ໂຢຮັນ 10:7-15, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ໃຊ້ຕົວຢ່າງອື່ນໂດຍການກໍານົດຕົນເອງເປັນ « ປະຕູ », ເປັນສະຖານທີ່ດຽວຂອງການເຂົ້າເຖິງໃນວິທີການດຽວກັນກັບ ໂຢຮັນ 14:6: « ພະ​ເຢຊູ​ຕອບ​ລາວ​ວ່າ: “ຂ້ອຍ​ເປັນ​ທາງ​ນັ້ນ ເປັນ​ຄວາມ​ຈິງ ແລະ​ເປັນ​ຊີວິດ. ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ທີ່​ຈະ​ມາ​ເຖິງ​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ໄດ້​ນອກ​ຈາກ​ມາ​ທາງ​ຂ້ອຍ » ». ຫົວຂໍ້ຕົ້ນຕໍຂອງຫົວຂໍ້ແມ່ນສະເຫມີພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະເມຊີອາ. ຈາກຂໍ້ທີ 9, ໃນຂໍ້ດຽວກັນ (ລາວປ່ຽນຕົວຢ່າງອີກເທື່ອຫນຶ່ງ) ລາວ​ຕັ້ງ​ຕົວ​ເອງ​ເປັນ​ຜູ້​ລ້ຽງ​ແກະ​ທີ່​ລ້ຽງ​ແກະ​ຂອງ​ລາວ. ການ​ສອນ​ທັງ​ຢູ່​ໃນ​ຈຸດ​ໃຈກາງ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ໃນ​ທາງ​ທີ່​ພະອົງ​ຕ້ອງ​ລ້ຽງ​ແກະ. ພຣະ​ເຢ​ຊູ​ຄຣິດ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຕົນ​ເອງ​ວ່າ​ເປັນ​ຜູ້​ລ້ຽງ​ທີ່​ດີ​ເລີດ​ຜູ້​ທີ່​ຈະ​ສະ​ລະ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຕົນ​ເພື່ອ​ສາ​ນຸ​ສິດ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ​ແລະ​ຜູ້​ທີ່​ຮັກ​ຝູງ​ແກະ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ (ບໍ່​ເຫມືອນ​ກັບ​ຄົນ​ລ້ຽງ​ແກະ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ເງິນ​ເດືອນ​ທີ່​ຈະ​ບໍ່​ສ່ຽງ​ຕໍ່​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຕົນ​ເພື່ອ​ຝູງ​ແກະ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ເປັນ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ). ອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ ຈຸດສຸມໃສ່ການສອນຂອງພຣະຄຣິດແມ່ນພຣະອົງເອງເປັນຜູ້ລ້ຽງແກະຜູ້ທີ່ຈະເສຍສະລະຕົນເອງເພື່ອຝູງແກະ (ມັດທາຍ 20:28).

ໂຢຮັນ 10:16-18: “ຂ້ອຍ​ຍັງ​ມີ​ແກະ​ອື່ນ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ຄອກ​ນີ້ ຂ້ອຍ​ຕ້ອງ​ພາ​ແກະ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ເຂົ້າ​ມາ​ຄື​ກັນ ແກະ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ຈະ​ຟັງ​ສຽງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ ແກະ​ທັງ​ໝົດ​ຈະ​ລວມ​ເປັນ​ຝູງ​ດຽວ ແລະ​ມີ​ຜູ້​ລ້ຽງ​ຄົນ​ດຽວ. ພໍ່​ຮັກ​ຂ້ອຍ​ຍ້ອນ​ຂ້ອຍ​ຍອມ​ສະລະ​ຊີວິດ ແລະ​ຂ້ອຍ​ຈະ​ໄດ້​ຊີວິດ​ອີກ. ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ເອົາ​ຊີວິດ​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ໄປ​ໄດ້ ແຕ່​ຂ້ອຍ​ເຕັມ​ໃຈ​ສະລະ​ຊີວິດ​ຂອງ​ຕົວ​ເອງ. ຂ້ອຍ​ມີ​ສິດ​ຈະ​ສະລະ​ຊີວິດ​ຂອງ​ຂ້ອຍ ແລະ​ມີ​ສິດ​ຈະ​ໄດ້​ຊີວິດ​ກັບ​ຄືນ​ມາ. ພໍ່​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ເຮັດ​ແບບ​ນັ້ນ ».

ໂດຍການອ່ານຂໍ້ພຣະຄໍາພີເຫຼົ່ານີ້, ໂດຍຄໍານຶງເຖິງສະພາບການຂອງຂໍ້ພຣະຄໍາພີກ່ອນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ປະກາດຄວາມຄິດໃຫມ່ໃນເວລານັ້ນ, ວ່າພຣະອົງຈະເສຍສະລະຊີວິດບໍ່ພຽງແຕ່ເພື່ອຄວາມໂປດປານຂອງສານຸສິດຊາວຢິວຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຢູ່ໃນຄວາມໂປດປານຂອງຜູ້ທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວຢິວ. ຫຼັກຖານແມ່ນ, ພຣະບັນຍັດສຸດທ້າຍທີ່ພຣະອົງໄດ້ມອບໃຫ້ພວກສາວົກຂອງພຣະອົງ, ກ່ຽວກັບການປະກາດ, ແມ່ນ: « ແຕ່​ພວກ​ເຈົ້າ​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ພະລັງ​ຈາກ​ພະເຈົ້າ ພະລັງ​ບໍລິສຸດ​ນັ້ນ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຈົ້າ ແລະ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຈະ​ເປັນ​ພະຍານ​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ໃນ​ເມືອງ​ເຢຣູຊາເລັມ ແລະ​ທົ່ວ​ແຂວງ​ຢູດາຍ​ກັບ​ແຂວງ​ຊາມາເຣຍ ແລະ​ຈົນ​ຮອດ​ສຸດ​ຂອບ​ໂລກ » (ກິດຈະການ 1:8). ມັນເປັນທີ່ຊັດເຈນໃນລະຫວ່າງການບັບຕິສະມາຂອງ Cornelius ວ່າພຣະຄໍາຂອງພຣະຄຣິດໃນ John 10: 16 ຈະເລີ່ມຖືກຮັບຮູ້ (ເບິ່ງບັນຊີປະຫວັດສາດຂອງກິດຈະການບົດທີ 10).

ດັ່ງນັ້ນ, “ແກະອື່ນ” ຂອງໂຢຮັນ 10:16 ໃຊ້ກັບຄລິດສະຕຽນທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວຢິວໃນເນື້ອຫນັງ. ໃນ John 10:16-18, ມັນອະທິບາຍເຖິງຄວາມສາມັກຄີໃນການເຊື່ອຟັງຂອງຝູງແກະຕໍ່ຜູ້ລ້ຽງແກະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ພຣະອົງຍັງໄດ້ກ່າວເຖິງສາວົກຂອງພຣະອົງທັງຫມົດໃນວັນເວລາຂອງພຣະອົງວ່າເປັນ « ຝູງນ້ອຍ »: « ພວກ​ເຈົ້າ​ທີ່​ເປັນ​ແກະ​ຝູງ​ນ້ອຍ ບໍ່​ຕ້ອງ​ຢ້ານ ເພາະ​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຕັ້ງ​ໃຈ​ແລ້ວ​ວ່າ​ຈະ​ໃຫ້​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ພະອົງ​ແກ່​ພວກ​ເຈົ້າ » (ລູກາ 12:32). ໃນ​ວັນ​ເພນ​ເຕກອດ​ຂອງ​ປີ 33, ສາ​ນຸ​ສິດ​ຂອງ​ພຣະ​ຄຣິດ​ມີ​ພຽງ​ແຕ່ 120 (ກິດ​ຈະ​ການ 1:15). ມັນຂຽນ​, ພວກ​ເຮົາ​ສາ​ມາດ​ອ່ານ​ວ່າ​ຈໍາ​ນວນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຈະ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ເປັນ​ສອງ​ສາມ​ພັນ​ຄົນ (ກິດ​ຈະ​ການ 2:41 (3000 souls​)​; ກິດ​ຈະ​ການ 4:4 (5000​)​)​. ເປັນເຊັ່ນນັ້ນ, ຊາວຄຣິດສະຕຽນໃຫມ່, ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນສະ ໄໝ ຂອງພຣະຄຣິດ, ຄືກັບອັກຄະສາວົກ, ເປັນຕົວແທນຂອງ « ຝູງນ້ອຍ » ກ່ຽວກັບປະຊາກອນທົ່ວໄປຂອງຊາດອິດສະລາແອນແລະຈາກນັ້ນເຖິງຊົນຊາດອື່ນໆທັງຫມົດໃນເວລານັ້ນ ເວລາ.

ເຮົາ​ທຸກ​ຄົນ​ຕ້ອງ​ເປັນ​ນໍ້າ​ໜຶ່ງ​ໃຈ​ດຽວ​ກັນ ດັ່ງ​ທີ່​ພະ​ເຍຊູ​ຄລິດ​ໄດ້​ຖາມ​ພໍ່​ຂອງ​ພະອົງ

« ລູກ​ບໍ່​ໄດ້​ຂໍ​ເພື່ອ​ພວກ​ເຂົາ​ເທົ່າ​ນັ້ນ ແຕ່​ຂໍ​ເພື່ອ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ເຊື່ອ​ໃນ​ຕົວ​ລູກ​ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ໄດ້​ຟັງ​ພວກ​ເຂົາ​ສອນ ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ໄດ້​ເປັນ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ອັນ​ດຽວ​ກັນ ຄື​ກັບ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ເປັນ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ອັນ​ດຽວ​ກັບ​ລູກ ແລະ​ລູກ​ເປັນ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ອັນ​ດຽວ​ກັບ​ພະອົງ ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ໄດ້​ເປັນ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ອັນ​ດຽວ​ກັບ​ພວກ​ເຮົາ​ຄື​ກັນ ເພື່ອ​ໂລກ​ຈະ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ພະອົງ​ໃຊ້​ລູກ​ມາ » (ໂຢຮັນ 17:20,21).

ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າບອກວ່າແຜນການຂອງພະອົງຈະເຕັມໄປດ້ວຍແຜ່ນດິນໂລກດ້ວຍຄວາມຊອບທໍາທີ່ຊອບທໍາ (Genesis 1: 26-28). ພຣະເຈົ້າຈະໄຖ່ລູກຫລານໂດຍຜ່ານ « ແກ່ນຂອງແມ່ຍິງ » (ຕົ້ນເດີມ 3:15). ຄໍາພະຍາກອນນີ້ເປັນ « ຄວາມລັບອັນສັກສິດ » ສໍາລັບຕະວັດແລ້ວ (Mark 4:11, Romans 11:25, 16:25, 1 ໂກຣິນໂທ 2:1,7 « ຄວາມລັບອັນສັກສິດ »). ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນເຖິງຄ່ອຍໆເປັນເວລາຫລາຍພັນປີ ນີ້ແມ່ນຄວາມຫມາຍຂອງບົດເລື່ອງນີ້:

ແມ່ຍິງ: ນາງເປັນຕົວແທນຂອງປະຊາຊົນສະຫວັນຂອງພະເຈົ້າເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍທູດສະຫວັນຢູ່ໃນສະຫວັນ: « ມີໝາຍສຳ­ຄັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ປະ­ກົດໃນສະ­ຫວັນ ຄືຜູ້­ຍິງຄົນໜຶ່ງມີດວງອາ­ທິດຄຸມຕົວເໝືອນອາ­ພອນ, ມີດວງຈັນຢູ່ໃຕ້ຕີນ, ມີດາວສິບສອງດວງຢູ່ເທິງຫົວເໝືອນພວງ­ມາ­ໄລ » (ການເປີດເຜີຍ 12:1). ແມ່ຍິງນີ້ໄດ້ຖືກອະທິບາຍວ່າ « ເຢຣູຊາເລັມຈາກຂ້າງເທິງ »: « ແຕ່ວ່າເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມທີ່­ຢູ່ເບື້ອງເທິງນັ້ນກໍເປັນອິດ­ສະ­ຫລະ ແລະເປັນມານດາຂອງເຮົາທັງ­ຫລາຍ » (ກາລາເທຍ 4:26). ມັນໄດ້ຖືກອະທິບາຍວ່າ « ເຢຣູຊາເລັມໃນສະຫວັນ »: « ແຕ່ທ່ານທັງ­ຫລາຍໄດ້ມາເຖິງພູຊີ­ໂອນ, ມາເຖິງນະ­ຄອນຂອງພຣະ­ເຈົ້າຜູ້ຊົງພຣະ­ຊົນຢູ່ ຄືນະ­ຄອນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມຊັ້ນຟ້າ, ມາເຖິງຝູງເທ­ວະ­ດານັບເປັນຈຳ­ນວນໝື່ນ ທີ່ຊຸມ­ນຸມກັນເປັນງານມ່ວນ­ຊື່ນ » (ເຮັບ 12:22). ສໍາລັບພັນປີ, ເຊັ່ນ: Sarah, ພັນລະຍາຂອງອັບຣາຮາມ, ແມ່ຍິງທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນນີ້ແມ່ນເປັນຫມັນ (ໄດ້ກ່າວເຖິງໃນ Genesis 3:15): « ເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມເອີຍ! ເຈົ້າເປັນເໝືອນຍິງໝັນແຕ່ບັດນີ້ເຈົ້າຈົ່ງຮ້ອງເພງ ແລະມ່ວນຊື່ນເທີ້ນ!ເຈົ້າຈະມີລູກຫລາຍກວ່າຍິງທີ່ມີຜົວ » (ເອຊາອີ 54: 1). ຄໍາພະຍາກອນນີ້ໄດ້ປະກາດວ່າແມ່ຍິງສະຫວັນນີ້ຈະໃຫ້ເກີດລູກຫລາຍຄົນ (ກະສັດເຢຊູຄິດແລະ 144,000).

ລູກຊາຍຂອງແມ່ຍິງ: ປື້ມບັນທຶກຂອງການເປີດເຜີຍສະແດງໃຫ້ເຫັນຜູ້ທີ່ລູກຊາຍນີ້ແມ່ນ: « ມີໝາຍສຳ­ຄັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ປະ­ກົດໃນສະ­ຫວັນ ຄືຜູ້­ຍິງຄົນໜຶ່ງມີດວງອາ­ທິດຄຸມຕົວເໝືອນອາ­ພອນ, ມີດວງຈັນຢູ່ໃຕ້ຕີນ, ມີດາວສິບສອງດວງຢູ່ເທິງຫົວເໝືອນພວງ­ມາ­ໄລ. ຍິງນັ້ນມີທ້ອງແລະຮ້ອງຄາງເຈັບ ປວດຢູ່ ກຳ­ລັງຈະເກີດລູກ. (…) ຜູ້­ຍິງນັ້ນໄດ້ເກີດລູກຊາຍ ຜູ້ຊຶ່ງຈະປົກ­ຄອງປະ­ຊາ­ຊາດທັງປວງດ້ວຍຄ້ອນເຫລັກ ແລະລູກນັ້ນໄດ້ຖືກຊົງຍົກຂຶ້ນເມືອເຖິງພຣະ­ເຈົ້າ ແລະເຖິງພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງຂອງພຣະ­ອົງ » (ການເປີດເຜີຍ 12:1,2,5). ລູກຊາຍນີ້ເປັນກະສັດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດແລະອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ: « ບຸດນັ້ນຈະໄດ້ເປັນໃຫຍ່ ແລະຈະຊົງເອີ້ນວ່າພຣະ­ບຸດຂອງຜູ້ສູງສຸດ ອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງປະ­ທານພຣະ­ທີ່­ນັ່ງຂອງກະ­ສັດດາ­ວິດ ຜູ້ເປັນບັນ­ພະ­ບຸ­ລຸດຂອງທ່ານໃຫ້ແກ່ທ່ານ. ແລະທ່ານຈະສະ­ເຫວີຍລາດຄຸ້ມຄອງເຊື້ອ­ສາຍຂອງຢາ­ໂຄບສືບ ໄປເປັນ­ນິດ ແລະລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກຂອງທ່ານຈະບໍ່ຮູ້ສິ້ນສຸດ » (ລູກາ 1:32,33; ເພງສັນລະເສີນ 2).

ງູບູຮານແມ່ນຊາຕານພະຍາມານ: « ພະ­ຍານາກໃຫຍ່ຊຶ່ງເປັນງູແຕ່ດຶກດຳບັນທີ່ເຂົາເອີ້ນວ່າ ເດຍ­ໂບ­ໂລ, ແລະຊາ­ຕານ, ຜູ້ຫລອກລວງມະ­ນຸດທັງໂລກ ກໍຖືກຊັດຖິ້ມລົງເສຍ ພະ­ຍານາກກັບບໍ­ລິ­ວານຂອງມັນກໍຖືກຖິ້ມລົງເທິງແຜ່ນ­ດິນໂລກ » (ການເປີດເຜີຍ 12: 9).

« ລູກຫລານ » ຂອງງູສະແດງໃຫ້ເຫັນສັດຕູຢູ່ເທິງສະຫວັນແລະເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຢ່າງຫ້າວຫັນຕໍ່ຕ້ານອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຢຊູຄຣິດ: « ໂອ ພວກງູແນວງູຮ້າຍເອີຍ, ພວກເຈົ້າຈະໜີພົ້ນໂທດນະ­ລົກໄດ້ຢ່າງ­ໃດ. ເຫດສັນ­ນັ້ນແຫລະ, ເຮົາໃຊ້ຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳ, ນັກ­ປາດ, ແລະນັກ­ທຳຕ່າງມາຫາພວກເຈົ້າ ເຈົ້າກໍຈະຂ້າບາງຄົນເສຍແດ່, ແລະຂົ່ມ­ເຫງໄລ່ເຂົາອອກຈາກເມືອງນີ້ໄປເມືອງນັ້ນແດ່. ດັ່ງ­ນັ້ນເລືອດອັນບໍ່ມີຜິດທັງໝົດທີ່ຕົກໃສ່ແຜ່ນ­ດິນ ຕັ້ງ­ແຕ່ເລືອດຂອງອາ­ເບັນຜູ້ບໍ່ມີຜິດຈົນເຖິງເລືອດຂອງຊາ­ຂາ­ລີ­ຢາລູກຊາຍຂອງບາ­ຣາ­ຂີ­ຢາ ທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຂ້າໃນລະ­ຫວ່າງພຣະ­ວິ­ຫານກັບແທນບູ­ຊາ ໂທດເລືອດນັ້ນແຫລະ, ຄົງຈະຕົກໃສ່ພວກເຈົ້າ » (ມັດທາຍ 23:33-35).

 ການບາດເຈັບທີ່ຈະແມ່ຍິງໃນ heel ໄດ້ເປັນການເສຍຊີວິດຖວາຍເຄື່ອງບູຊາເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຢຊູຄຣິດວ່າ: « ແລະເມື່ອຊົງປະກົດພຣະອົງໃນສະພາບມະນຸດແລ້ວພຣະອົງກໍຊົງຖ່ອມພຣະອົງລົງຍອມເຊື່ອຟັງຈົນເຖິງມໍລະນາຄືເຖິງຄວາມມໍລະນາທີ່ໄມ້ກາງແຂນ » (ຟີລິບ 2: 8). ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການບາດເຈັບ heel ນີ້ໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວໂດຍການຟື້ນຄືນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ: « ຈິ່ງຂ້າພຣະ­ອົງຜູ້ຊົງເປັນເຈົ້າຊີ­ວິດເສຍ ແຕ່ພຣະ­ເຈົ້າໄດ້ຊົງບັນ­ດານໃຫ້ພຣະ­ອົງເປັນຄືນມາຈາກຕາຍ ຝ່າຍພວກເຮົາເປັນພະ­ຍານໃນເລື່ອງນີ້ » (ກິດຈະການ 3:15).

ການທໍາລາຍຂອງງູໄດ້: ການທໍາລາຍນິລັນດອນຂອງມານຊາຕານແລະສັດຕູໃນໂລກຂອງຊະອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າໃນຕອນທ້າຍຂອງພັນປີຂອງການປົກຄອງຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ: « ຍັງບໍ່ຊ້າບໍ່ນານພຣະ­ເຈົ້າຜູ້ຊົງໂຜດປະ­ທານສັນ­ຕິສຸກຈະຊົງປາບຊາ­ຕານໃຫ້ມຸ່ນລົງໃຕ້ພື້ນຕີນຂອງເຈົ້າທັງ­ຫລາຍ. ຂໍໃຫ້ພຣະ­ຄຸນຂອງພຣະ­ເຢຊູ­ເຈົ້າຂອງເຮົາທັງ­ຫລາຍ ຈົ່ງສະ­ຖິດຢູ່ກັບພວກເຈົ້າເທີນ » (ໂລມ 16:20). « ສ່ວນພະ­ຍາ­ມານທີ່ຫລອກລວງຄົນເຫລົ່າ­ນັ້ນ ກໍຖືກຖິ້ມລົງໃນບຶງໄຟປົນກັບມາດ ຄືບ່ອນທີ່ສັດຮ້າຍແລະຄົນທີ່ປອມຕົວເປັນຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳຢູ່ໃນນັ້ນ ເຂົາຈະຕ້ອງທົນທຸກ­ທໍ­ລະ­ມານທັງກາງ­ເວັນແລະກາງ­ຄືນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ » (ຄໍາປາກົດ 20:10).

1 – ພຣະເຈົ້າເຮັດພັນທະສັນຍາກັບອັບຣາຮາມ

« ຊົນຊາດທັງປວງທົ່ວໂລກ ຈະຮ້ອງຂໍໃຫ້ເຮົາອວຍ­ພອນເຂົາເໝືອນດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ອວຍ­ພອນໃຫ້ເຊື້ອ­ສາຍຂອງເຈົ້າ ເຮົາຈະເຮັດສິ່ງນີ້ກໍຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ຟັງຄຳສັ່ງຂອງເຮົາ »
(ປະຖົມມະການ 22:18)

ພັນທະສັນຍາຂອງອັບຣາຮາມແມ່ນຄໍາສັນຍາທີ່ມະນຸດທຸກຄົນໄດ້ເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຈະໄດ້ຮັບພອນໂດຍຜ່ານລູກຫລານຂອງອັບຣາຮາມ. ອັບຣາຮາມມີລູກຊາຍ, ອີຊາກ, ກັບພອນລະຢາຂອງລາວ, Sarah (ສໍາລັບເວລາທີ່ມີເວລາຫຼາຍປີໂດຍບໍ່ມີເດັກນ້ອຍ) (ປະຖົມມະການ 17:19). ອັບຣາຮາມ, ຊາລາແລະອີຊາກແມ່ນລັກສະນະຕົ້ນຕໍຂອງເລື່ອງສາດສະດາທີ່ເປັນຕົວແທນ, ຄວາມຫມາຍຂອງຄວາມລັບອັນສັກສິດແລະວິທີການທີ່ພຣະເຈົ້າຈະຊ່ວຍມະນຸດຊາດ (ປະຖົມມະການ 3:15).

– ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າເປັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ Abraham: « ແນ່ນອນ ພຣະອົງເປັນພໍ່ຂອງຂ້າພະອົງທັງຫລາຍເຖິງແມ່ນອັບ­ຣາ­ຮາມບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກຂ້າພະອົງແລະອິ­ສຣາ­ເອນບໍ່ຈື່ຂ້າພະອົງໄດ້ ຂ້າແດ່ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າພຣະອົງເປັນພໍ່ ແລະພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງຂ້າພະອົງທັງຫລາຍພຣະນາມຂອງພຣະອົງດຳລົງຢູ່ຕັ້ງແຕ່ຊົ່ວອາຍຸທັງປວງ » (ເອຊາອີ 63:16, ລູກາ 16:22).

– ແມ່ຍິງໃນສະຫວັນ, ເປັນຕົວແທນຊາລາ (ໂດຍບໍ່ມີເດັກນ້ອຍ) (ກ່ຽວກັບປະຖົມມະການ 3:15): « ເພາະມີຄຳຂຽນໄວ້ໃນພຣະ­ຄຳພີວ່າ,‘ໂອ ຍິງໝັນຜູ້ບໍ່ເກີດລູກເອີຍ, ຈົ່ງຊົມຊື່ນຍິນດີເທີນຍິງຜູ້ບໍ່ເຈັບທ້ອງເກີດລູກເອີຍ, ຈົ່ງເປ່ງສຽງໂຫ່ຮ້ອງເພາະວ່າລູກຂອງແມ່ຮ້າງກໍຍັງມີຫລາຍກວ່າລູກຂອງຍິງທີ່ມີຜົວ’.ແຕ່ພີ່­ນ້ອງທັງ­ຫລາຍເອີຍ, ເຮົາທັງ­ຫລາຍກໍເປັນລູກຂອງພຣະ­ສັນ­ຍາເໝືອນຢ່າງອີ­ຊາກ. ແຕ່ໃນຄາວນັ້ນຜູ້ທີ່ເກີດຕາມທຳມະດາ ໄດ້ຂົ່ມ­ເຫງຜູ້ທີ່ເກີດຕາມພຣະ­ວິນ­ຍານສັນ­ໃດ ປັດ­ຈຸ­ບັນນີ້ກໍເໝືອນກັນສັນ­ນັ້ນ. ແຕ່ພຣະ­ຄຳພີວ່າຢ່າງ­ໃດ ກໍວ່າ, “ຈົ່ງຂັບໄລ່ຍິງຂ້ອຍຂ້າກັບລູກຊາຍຂອງນາງອອກໜີໄປ ເພາະ­ວ່າລູກຂອງຍິງຂ້ອຍຂ້ານັ້ນຈະຮັບມໍ­ລະ­ດົກຮ່ວມກັບລູກຂອງຍິງທີ່ບໍ່ໄດ້ຂ້ອຍຂ້ານັ້ນບໍ່ໄດ້.” ເຫດສັນ­ນັ້ນພີ່­ນ້ອງທັງ­ຫລາຍເອີຍ, ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນລູກຂອງຍິງຂ້ອຍຂ້າ ແຕ່ເປັນລູກຂອງຍິງທີ່ບໍ່ເປັນຂ້ອຍຂ້າ » (ຄາລາເຕຍ 4: 27-31).

– ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຕົວແທນຂອງອີຊາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ເປັນລູກຫລານຕົ້ນຕໍຂອງອັບຣາຮາມ: « ບັນ­ດາພຣະ­ສັນ­ຍາທີ່ໄດ້ຊົງກ່າວໄວ້ແກ່ອັບ­ຣາ­ຮາມແລະແກ່ເຊື້ອ­ສາຍຂອງເພິ່ນນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ຊົງກ່າວວ່າ, “ແລະແກ່ເຊື້ອ­ສາຍທັງ­ຫລາຍ” ເໝືອນກັບວ່າແກ່ຄົນຫລາຍຄົນ ແຕ່ເໝືອນກັບວ່າແກ່ຄົນຜູ້ດຽວ ຄື “ແກ່ເຊື້ອ­ສາຍຂອງທ່ານ” ຊຶ່ງເປັນພຣະ­ຄຣິດ » (ຄາລາເຕຍ 3:16).

– ການບາດເຈັບທີ່ຈະແມ່ຍິງໃນ heel: ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ຖາມອັບລາຫາມວ່າຈະເສຍສະລະລູກຊາຍອີຊາກ. ອັບຣາຮາມບໍ່ໄດ້ປະຕິເສດ (ເພາະວ່າລາວຄິດວ່າພຣະເຈົ້າຈະຟື້ນຄືນຊີວິດອີຊາກຫຼັງຈາກການເສຍສະລະ (ເຮັບເລີ 11: 17-19)). ພຽງແຕ່ກ່ອນທີ່ຈະເສຍສະລະ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ອັບຣາຮາມເຮັດການກະທໍາດັ່ງກ່າວ. ອີຊາກໄດ້ຖືກແທນທີ່ດ້ວຍລູກແກະທີ່ເສຍສະລະ: « ຄັນຕໍ່ມາ ພຣະ­ເຈົ້າຊົງລອງໃຈອັບ­ຣາ­ຮາມ ພຣະ­ອົງຊົງກ່າວແກ່ເພິ່ນວ່າ, “ອັບ­ຣາ­ຮາມເອີຍ” ເພິ່ນຈຶ່ງທູນຕອບວ່າ, “ໂດຍ­ຂ້າ­ນ້ອຍ.”ແລ້ວພຣະ­ອົງຊົງກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງເອົາອີ­ຊາກລູກຊາຍສຸດທີ່ຮັກຄົນດຽວຂອງເຈົ້າໄປຍັງແຄວ້ນໂມ­ຣີ­ຢາ ໃນທີ່ນັ້ນຈົ່ງເຜົາລາວຖວາຍເປັນເຄື່ອງບູ­ຊາແກ່ເຮົາຢູ່ເທິງພູແຫ່ງໜຶ່ງ ທີ່ເຮົາຈະບອກແກ່ເຈົ້າ”. (… ) ເມື່ອເຂົາໄປຮອດບ່ອນທີ່ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໄດ້ຊົງບອກໄວ້ແລ້ວ ອັບ­ຣາ­ຮາມຈຶ່ງສ້າງແທ່ນບູ­ຊາຂຶ້ນ ຈັດເອົາຟືນວາງໄວ້ເທິງແທ່ນນັ້ນ ແລ້ວມັດລູກຊາຍຂອງຕົນວາງໄວ້ເທິງກອງຟືນທີ່ແທ່ນບູ­ຊາ. ແລ້ວເພິ່ນຈຶ່ງຈັບມີດຕຽມຈະຂ້າລູກຊາຍ. ແຕ່ທັນ­ໃດນັ້ນ ທູດຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າເອີ້ນມາແຕ່ສະ­ຫວັນຊັ້ນຟ້າວ່າ, “ອັບ­ຣາ­ຮາມເອີຍ” ເພິ່ນຈຶ່ງທູນຕອບວ່າ, “ໂດຍ­ຂ້າ­ນ້ອຍ.” ທູດຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈຶ່ງກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ, “ຢ່າທຳ­ຮ້າຍຫລືເຮັດຫຍັງແກ່ເດັກຊາຍຜູ້ນີ້ ບັດນີ້ເຮົາຮູ້ແລ້ວວ່າ ເຈົ້າເຊື່ອຟັງແລະຢຳເກງພຣະ­ເຈົ້າຢູ່ສະ­ເໝີ ດ້ວຍວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຫວງລູກຊາຍໂທນຂອງເຈົ້າໄວ້ ແຕ່ໄດ້ຍອມຖວາຍລາວໃຫ້ແກ່ເຮົາ.”ອັບ­ຣາ­ຮາມແນມໄປຮອບຕົວເຫັນແກະເຖິກໂຕໜຶ່ງຊຶ່ງເຂົາຂອງມັນຄາຢູ່ພຸ່ມ­ໄມ້ ເພິ່ນຈຶ່ງໄປອູ້ມເອົາມັນມາຂ້າຖວາຍແກ່ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແທນລູກຊາຍ. ອັບ­ຣາ­ຮາມໃສ່ຊື່ບ່ອນນັ້ນວ່າ, “ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງຈັດໃຫ້” ແລະຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້ຊາວເມືອງກໍຍັງເວົ້າຕໍ່ກັນມາວ່າ, “ເທິງພູ­ເຂົາຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງຈັດໃຫ້ » (ປະຖົມມະການ 22:1-14). ພະເຢໂຫວາໄດ້ເຮັດການເສຍສະລະ, ລູກຊາຍຂອງພະເຍຊູຄລິດ. ການເສຍສະລະນີ້ແມ່ນຄວາມເຈັບປວດທີ່ສຸດສໍາລັບພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າ (ອ່ານຄໍາວ່າ « ລູກຊາຍຄົນດຽວທີ່ທ່ານຮັກຫຼາຍ »): « ເພາະ­ວ່າພຣະ­ເຈົ້າຊົງຮັກໂລກຈົນໄດ້ ປະ­ທານພຣະ­ບຸດອົງດຽວຂອງພຣະ­ອົງ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງ­ໃຈເຊື່ອໃນພຣະ­ບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບ­ຫາຍ ແຕ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ. (…) ຜູ້ທີ່ວາງ­ໃຈໃນພຣະ­ບຸດກໍມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະ­ບຸດກໍຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນຊີ­ວິດ ແຕ່ພຣະ­ພິ­ໂລດຂອງພຣະ­ເຈົ້າປົກຄຸມຢູ່ເທິງຜູ້ນັ້ນ » (ໂຢຮັນ 3:16,36). ການປະຕິບັດຂັ້ນສຸດທ້າຍຂອງຄໍາສັນຍາທີ່ເຮັດໃຫ້ອັບຣາຮາມຈະໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດໂດຍພອນອັນຕະຫຼອດໄປຂອງມະນຸດທີ່ເຊື່ອຟັງ: « ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງດັງມາຈາກພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ທີ່ສະ­ຖິດຂອງພຣະ­ເຈົ້າກໍຢູ່ກັບມະ­ນຸດແລ້ວ ພຣະ­ອົງຈະຊົງສະ­ຖິດຢູ່ກັບເຂົາ ເຂົາພວກນັ້ນແຫລະ, ຈະເປັນໄພ່ພົນຂອງພຣະ­ອົງ ແລະພຣະ­ເຈົ້າເອງຈະປະ­ທັບຢູ່ກັບເຂົາ. ພຣະ­ເຈົ້າຈະຊົງເຊັດນ້ຳຕາທຸກ ຢົດຈາກຕາຂອງເຂົາ ຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ ຄວາມໂສກ­ເສົ້າ, ການຮ້ອງ­ໄຫ້, ແລະຄວາມ­ເຈັບປວດຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ ເພາະ­ວ່າສິ່ງທີ່ມີຢູ່ຄາວກ່ອນນັ້ນກໍລ່ວງໄປແລ້ວ » (ການເປີດເຜີຍ 21:3,4). 

2 – ພັນທະມິດຂອງການຕັດ

« ເພິ່ນໄດ້ມອບພັນທະສັນຍາຂອງເຂົາໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ແລະດັ່ງນັ້ນເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ກາຍເປັນບິດາຂອງອີຊາກແລະໄດ້ຕັດນໍ້າໃຫ້ລາວໃນວັນທີແປດ, ແລະອີຊາກຂອງຢາໂຄບ, ແລະຢາໂຄບຂອງບັນດາຫົວຫນ້າຄອບຄົວ. »
(ກິດຈະການ 7:8)

ພັນທະມິດຂອງ « ການຕັດ » ແມ່ນຈະເປັນສັນຍານທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງປະຊາຊົນຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນເວລານັ້ນ, ອິດສະຣາເອນໃນແຜ່ນດິນໂລກ. ມັນມີຄວາມຫມາຍທາງວິນຍານ, ເຊິ່ງລະບຸໄວ້ໃນປາກເວົ້າ, ຂີດອໍາລາຂອງໂມເຊໃນຫນັງສືຂອງພຣະບັນຍັດສອງໄດ້ວ່າ « ຈົ່ງຕັດ foreskin ຂອງຫົວໃຈຂອງທ່ານແລະບໍ່ແຂງກະດ້າງຄໍຂອງທ່ານ » (ພຣະບັນຍັດສອງ 10: 16). Circumcision ໃນເນື້ອຫນັງຂອງຫມາຍຄວາມວ່າເຊິ່ງເທົ່າກັບຫົວໃຈໄດ້, ເປັນຕົວຂອງມັນເອງແຫລ່ງທີ່ມາຂອງຊີວິດ, ການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ: « ຫຼາຍກ່ວາສິ່ງອື່ນໃດທີ່ຈະຮັກສາ, ປົກປັກຮັກສາຫົວໃຈຂອງທ່ານ, ສໍາລັບການອອກຈາກມັນ [ມີ] ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ ຂອງຊີວິດ « (ສຸພາສິດ 4:23).

Stephen ເຂົ້າໃຈຈຸດສິດສອນພື້ນຖານນີ້: « ໂອ ຄົນຊາດຄໍແຂງເອີຍ, ທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດໃນໃຈແລະໃນຫູ ທ່ານທັງ­ຫລາຍຂັດ­ຂວາງພຣະ­ວິນ­ຍານ­ບໍ­ລິ­ສຸດຢູ່ສະ­ເໝີ ບັນ­ພະ­ບຸ­ລຸດຂອງພວກທ່ານເປັນຢ່າງ­ໃດ ທ່ານທັງ­ຫລາຍກໍເປັນຢ່າງນັ້ນເໝືອນກັນ. ມີໃຜແດ່ໃນບັນ­ດາຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳທີ່ບັນ­ພະ­ບຸ­ລຸດຂອງພວກທ່ານບໍ່ໄດ້ຂົ່ມ­ເຫງ ເຂົາໄດ້ຂ້າບັນ­ດາຜູ້ປະ­ກາດລ່ວງໜ້າເຖິງເລື່ອງການສະ­ເດັດມາຂອງອົງຜູ້ຊອບທຳ ບັດນີ້ທ່ານທັງ­ຫລາຍໄດ້ເກີດເປັນຜູ້ມອບພຣະ­ອົງໄວ້ແລະຂ້າເສຍ. ຄືທ່ານທັງ­ຫລາຍຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພຣະ­ບັນ­ຍັດຈາກພວກເທ­ວະ­ດາ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຖືຮັກ­ສາພຣະ­ບັນ­ຍັດນັ້ນ » (ກິດຈະການ 7:51-53). ຜູ້ຟັງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຂ້າລາວ, ຊຶ່ງເປັນການຢືນຢັນວ່າຜູ້ລອບສັງຫານເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບໍ່ມີຊີວິດທາງວິນຍານ.

ຫົວໃຈສັນຍາລັກປະກອບສ່ວນພາຍໃນທາງວິນຍານຂອງບຸກຄົນ, ເຮັດໃຫ້ມີເຫດຜົນທີ່ປະກອບດ້ວຍຄໍາເວົ້າແລະການກະທໍາ (ດີຫຼືບໍ່ດີ). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ອະທິບາຍຢ່າງຈະແຈ້ງສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ບຸກຄົນທີ່ບໍລິສຸດຫຼືບໍ່ບໍລິສຸດ: « ແຕ່ສິ່ງທີ່ອອກຈາກປາກກໍອອກມາຈາກໃຈ ສິ່ງນັ້ນແຫລະ, ເຮັດໃຫ້ມະ­ນຸດຊົ່ວມົວໝອງ. ເພາະ­ວ່າຄວາມຄຶດຊົ່ວຮ້າຍ, ການຂ້າຄົນ, ການຫລິ້ນຊູ້ຈາກຜົວເມຍ, ການຜິດຊາຍຍິງ, ການລັກຊັບ, ການເປັນພະ­ຍານບໍ່ຈິງ, ແລະການນິນ­ທາ ກໍອອກມາຈາກໃຈ. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແຫລະ, ທີ່ເຮັດໃຫ້ມະ­ນຸດຊົ່ວມົວໝອງ ແຕ່ການຮັບປະ­ທານອາ­ຫານບໍ່ລ້າງມືກ່ອນນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມະ­ນຸດຊົ່ວມົວໝອງ » (ມັດທາຍ 15:18-20). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ອະທິບາຍເຖິງມະນຸດຢູ່ໃນສະພາບຂອງການຕັດສິນໃຈທີ່ບໍ່ມີທາງວິນຍານ, ດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ບໍ່ດີ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ລາວບໍ່ສະອາດແລະບໍ່ເຫມາະສົມສໍາລັບຊີວິດ (ເບິ່ງ Proverbs 4:23). « ຄົນດີກໍເອົາຂອງດີອອກມາຈາກຄັງແຫ່ງຄວາມດີຂອງຕົນ ຄົນຊົ່ວກໍເອົາຂອງຊົ່ວອອກມາຈາກຄັງແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຂອງຕົນ » (ມັດທາຍ 12:35). ລາວອະທິບາຍກ່ຽວກັບມະນຸດທີ່ມີຫົວໃຈ ວິນຍານຕັດ.

ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ເຂົ້າໃຈເຖິງຈຸດສອນນີ້ຈາກໂມເຊ, ແລະຈາກພຣະເຢຊູຄຣິດ. ການຕັດທາງວິນຍານຫົວໃຈແມ່ນການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າແລະຕໍ່ພຣະຄຣິດ: « ຖ້າເຈົ້າເຮັດຕາມພຣະ­ບັນ­ຍັດ ພິ­ທີຕັດນັ້ນເປັນປະ­ໂຫຍດແທ້ ແຕ່ຖ້າເຈົ້າລ່ວງລະ­ເມີດພຣະ­ບັນ­ຍັດ ການທີ່ເຈົ້າຮັບພິ­ທີຕັດນັ້ນກໍເໝືອນບໍ່ໄດ້ຮັບ. ສັນ­ນັ້ນຖ້າຜູ້ໃດທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດ ແຕ່ຍັງຖືຮັກ­ສາພຣະ­ບັນ­ຍັດຢູ່ ການທີ່ຜູ້ນັ້ນບໍ່ໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດຈະໄດ້ຊົງຖືເໝືອນກັບວ່າ ຜູ້ນັ້ນໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດແລ້ວບໍ່ແມ່ນຫລື. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າທັງ­ຫລາຍມີພຣະ­ບັນ­ຍັດທີ່ຈາ­ລຶກໄວ້ ແລະໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດແລ້ວ ກໍຍັງລ່ວງລະ­ເມີດຕໍ່ພຣະ­ບັນ­ຍັດນັ້ນ ຝ່າຍຄົນທຳມະດາສາ­ມັນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບພິ­ທີຕັດ ເຂົາກໍຍັງຖືຮັກ­ສາພຣະ­ບັນ­ຍັດຢູ່ ເຂົາພວກນັ້ນແຫລະ, ຈະກ່າວໂທດໃສ່ເຈົ້າ. ເພາະ­ວ່າຄົນຢິວແທ້ບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ເປັນຢິວແຕ່ພາຍນອກເທົ່ານັ້ນ ແລະການຮັບພິ­ທີຕັດກໍບໍ່ແມ່ນອັນທີ່ປະ­ກົດໃນເນື້ອກາຍເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ວ່າຄົນທີ່ເປັນຊາດຢິວແທ້ ຄືຄົນທີ່ເປັນຊາດຢິວພາຍໃນ ແລະການຮັບພິ­ທີຕັດແທ້ນັ້ນ ຄືການຮັບທາງຈິດ­ໃຈຊຶ່ງເປັນໄປຕາມພຣະ­ວິນ­ຍານບໍ່ແມ່ນເປັນໄປຕາມບົດບັນ­ຍັດ ຄົນຢ່າງນັ້ນພຣະ­ເຈົ້າຊົງສັນ­ລະ­ເສີນ ບໍ່ແມ່ນມະ­ນຸດສັນ­ລະ­ເສີນ » (ໂຣມ 2:25-29).

ສາດສະຫນາຄຣິດສະຕຽນແມ່ນບໍ່ມີຕໍ່ໄປອີກແລ້ວພາຍໃຕ້ກົດຫມາຍໄດ້ມອບໃຫ້ Moses, ແລະເພາະສະນັ້ນມັນແມ່ນບໍ່ມີຕໍ່ໄປອີກແລ້ວພັນທະທີ່ຈະປະຕິບັດການຕັດທາງດ້ານຮ່າງກາຍ, ເປັນດໍາລັດວ່າດ້ວຍອັກຄະສາວົກລາຍລັກອັກສອນໃນກິດຈະການ 15: 19,20,28,29. ນີ້ແມ່ນຮັບການຢັ້ງຢືນສິ່ງທີ່ໄດ້ລາຍລັກອັກສອນພາຍໃຕ້ການດົນໃຈອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້: « ເພາະ­ວ່າພຣະ­ຄຣິດຊົງເປັນຜູ້ເຮັດໃຫ້ພຣະ­ບັນ­ຍັດຖືກຍົກ­ເລີກ ເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໄດ້ຊົງຖືວ່າເປັນຄົນຊອບທຳ » (ໂຣມ 10:4). ຊາວຄຣິດສະຕຽນຕ້ອງມີການຕັດທາງວິນຍານຫົວໃຈແມ່ນການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າແລະຕໍ່ພຣະຄຣິດ (ໂຢຮັນ 3:16,36).

ປະຈຸບັນ, ຄົນຄຣິດສະຕຽນ (ໃດກໍ່ຕາມຄວາມຫວັງຂອງເຂົາເຈົ້າ (ຊັ້ນສູງຫຼືບົກ)), ຕ້ອງມີ »ການຕັດທາງວິນຍານຫົວໃຈ »ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ,ນທີ່ຈະກິນອາຫານເຂົ້າຈີ່ unleavened ແລະດື່ມຈາກຈອກໄດ້: « ຂໍໃຫ້ທຸກຄົນພິ­ຈາ­ລະ­ນາເບິ່ງໃຈຂອງຕົນເອງ ແລ້ວຈິ່ງກິນເຂົ້າ­ຈີ່ແລະດື່ມ­ນ້ຳຈາກຈອກນີ້ » (1 ໂກຣິນໂທ 11:28 ປຽບທຽບກັບ ອົບພະຍົບ 12:48 (Passover)).

3 – ພັນທະສັນຍາຂອງກົດຫມາຍລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າແລະປະຊາຊົນຂອງອິດສະຣາເອນ

« ຈົ່ງລະ­ວັງໃຫ້ດີ ຢ່າໄດ້ລືມຄຳ­ໝັ້ນ­ສັນ­ຍາທີ່ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຂອງພວກທ່ານໄດ້ຊົງໃຫ້ໄວ້ ໃຫ້ເຊື່ອຟັງຄຳສັ່ງຂອງພຣະ­ອົງ ຊົງສັ່ງຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເຮັດຮູບເຄົາ­ລົບໃດ ຂາບໄຫວ້ »
(ພຣະບັນຍັດສອງ 4:23)

ຜູ້ໄກ່ເກ່ຍຂອງພັນທະສັນຍານີ້ແມ່ນໂມເຊ: « ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງບອກໃຫ້ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ ສອນພຣະ­ທຳທັງໝົດນີ້ແກ່ພວກທ່ານ ເພື່ອຈະໄດ້ນຳ­ໄປປະ­ພຶດປະ­ຕິ­ບັດຢູ່ໃນແຜ່ນ­ດິນທີ່ກຳ­ລັງຈະເຂົ້າຍຶດຄອງນັ້ນ » (ພຣະບັນຍັດສອງ 4:14). ພັນທະມິດນີ້ຈະກ່ຽວຂ້ອງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບພັນທະສັນຍາຂອງການຕັດ, ຊຶ່ງເປັນສັນຍາລັກຂອງການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ (ພຣະບັນຍັດສອງ 10:16 ປຽບທຽບກັບ ໂຣມ 2: 25-29). ພັນທະມິດນີ້ຈະມີຜົນບັງຄັບຈົນກ່ວາພຣະເມຊີອາ (ດານີເອນ 9:27). ມັນຖືກແທນທີ່ດ້ວຍພັນທະມິດໃຫມ່: « ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງກ່າວວ່າ, “ເມື່ອວັນເວ­ລານັ້ນມາເຖິງ ເຮົາຈະໃຫ້ຄຳ­ໝັ້ນ­ສັນ­ຍາໃໝ່ແກ່ປະ­ຊາ­ຊົນອິ­ສຣາ­ເອນ ແລະຢູ­ດາ. ຄຳ­ໝັ້ນ­ສັນ­ຍານີ້ຈະບໍ່ເໝືອນທີ່ເຮົາໄດ້ໃຫ້ບັນ­ພະ­ບູ­ລຸດຂອງພວກເຂົາຕອນຈູງມືເຂົາອອກຈາກເອ­ຢິບນັ້ນ ເຖິງແມ່ນເຮົາເປັນພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຂອງເຂົາ ພວກເຂົາກໍບໍ່ສັດ­ຊື່ຕໍ່ຄຳ­ໝັ້ນ­ສັນ­ຍາທີ່ເຮົາໄດ້ໃຫ້ ເຮົາ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໄດ້ກ່າວດັ່ງ­ນີ້ແຫລະ » (ເຢເຣມີຢາ 31:31,32).

ຈຸດປະສົງຂອງກົດຫມາຍທີ່ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ອິດສະຣາເອນແມ່ນການກະກຽມຄົນເພື່ອການມາຂອງພຣະເມຊີອາ. ກົດຫມາຍໄດ້ສອນຄວາມຈໍາເປັນສໍາລັບການປົດປ່ອຍຈາກສະພາບທີ່ຜິດບາບຂອງມະນຸດ: « ເຫດສັນ­ນັ້ນຄວາມຜິດບາບໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກເພາະດ້ວຍມະ­ນຸດຄົນດຽວ ແລະຄວາມຕາຍກໍໄດ້ເກີດມາຍ້ອນຄວາມຜິດບາບນັ້ນ ຢ່າງນັ້ນແຫລະ, ຄວາມຕາຍຈິ່ງໄດ້ລາມໄປເຖິງມະ­ນຸດທຸກຄົນ ເພາະ­ວ່າທຸກຄົນໄດ້ເຮັດບາບແລ້ວ. ທີ່ຈິງ, ຄວາມຜິດບາບໄດ້ມີຢູ່ໃນໂລກແລ້ວກ່ອນມີພຣະ­ບັນ­ຍັດ ແຕ່ວ່າເມື່ອບໍ່ມີພຣະ­ບັນ­ຍັດກໍບໍ່ຖືວ່າມີຜິດ » (ໂຣມ 5: 12,13). ກົດຫມາຍຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ສະພາບທີ່ຜິດບາບຂອງມະນຸດ: « ຖ້າຢ່າງນັ້ນ­ແລ້ວເຮົາຈະວ່າຢ່າງ­ໃດ ພຣະ­ບັນ­ຍັດນັ້ນຄືບາບຫລື ບໍ່ແມ່ນຢ່າງນັ້ນດອກ ແຕ່ຖ້າພຣະ­ບັນ­ຍັດບໍ່ໄດ້ບົ່ງໄວ້ ເຮົາກໍຄົງບໍ່ໄດ້ຮູ້ວ່າອັນໃດເປັນ­ຄວາມຜິດບາບ ເພາະ­ວ່າຖ້າພຣະ­ບັນ­ຍັດບໍ່ໄດ້ຫ້າມວ່າ, “ຢ່າໂລບ” ເຮົາກໍຄົງບໍ່ຮູ້ວ່າ­ຄວາມໂລບນັ້ນຄືອັນໃດ. ແຕ່ວ່າ­ຄວາມຜິດບາບໄດ້ຖືເອົາຂໍ້ພຣະ­ບັນ­ຍັດເປັນຊ່ອງທາງເຮັດໃຫ້ຕັນ­ຫາຊົ່ວທຸກຢ່າງເກີດຂຶ້ນໃນຕົວເຮົາ ເພາະ­ວ່າຖ້າບໍ່ມີພຣະ­ບັນ­ຍັດ ຄວາມຜິດບາບກໍຕາຍເສຍແລ້ວ. ເມື່ອກ່ອນນັ້ນເຮົາກໍດຳ­ເນີນຊີ­ວິດຢູ່ໂດຍບໍ່ມີພຣະ­ບັນ­ຍັດ ແຕ່ເມື່ອມີພຣະ­ບັນ­ຍັດແລ້ວຄວາມຜິດບາບກໍເກີດຂຶ້ນ. ແລະເຮົາກໍຕາຍ ພຣະ­ບັນ­ຍັດຊຶ່ງຊົງປະ­ທານເພື່ອໃຫ້ມີຊີ­ວິດນັ້ນ ກໍປະ­ກົດແລ້ວວ່າເປັນເຫດໃຫ້ເຮົາຕ້ອງຕາຍ. ເພາະ­ວ່າຄວາມຜິດບາບໄດ້ຖືເອົາພຣະ­ບັນ­ຍັດເປັນຊ່ອງທາງລໍ້ລວງເຮົາ ແລະຂ້າໃຫ້ເຮົາຕາຍດ້ວຍພຣະ­ບັນ­ຍັດນັ້ນ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນພຣະ­ບັນ­ຍັດຈິ່ງເປັນສິ່ງສັກ­ສິດແລະຂໍ້ບັນ­ຍັດກໍສັກ­ສິດທັງຍຸດ­ຕິທຳແລະດີ­ງາມ » (ໂລມ 7:7-12). ດັ່ງນັ້ນກົດຫມາຍແມ່ນຜູ້ສອນທີ່ນໍາໄປສູ່ພຣະຄຣິດ: « ເພາະສັນ­ນັ້ນພຣະ­ບັນ­ຍັດຈຶ່ງປົກ­ຄອງນຳ­ພາພວກເຮົາໄປຈົນເຖິງພຣະ­ຄຣິດສະ­ເດັດມາ ເພື່ອພວກເຮົາຈະໄດ້ຊົງຖືວ່າເປັນຄົນຊອບທຳໂດຍອາໃສຄວາມເຊື່ອ. ແຕ່ບັດນີ້ຄວາມເຊື່ອໄດ້ມາແລ້ວ ເຮົາທັງ­ຫລາຍຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃຕ້ບັງ­ຄັບຂອງຜູ້ປົກ­ຄອງນຳ­ພານັ້ນຕໍ່ໄປ » (ຄາລາເຕຍ 3:24,25). ກົດຫມາຍທີ່ສົມບູນແບບຂອງພຣະເຈົ້າສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມຈໍາເປັນຂອງການເສຍສະລະທີ່ເຮັດໃຫ້ການໄຖ່ຂອງມະນຸດເພາະຄວາມເຊື່ອຂອງລາວ (ແລະບໍ່ແມ່ນການເຮັດວຽກຂອງກົດຫມາຍ). ການເສຍສະລະນີ້ຈະເປັນຂອງພຣະຄຣິດ: « ເໝືອນຢ່າງບຸດມະ­ນຸດບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນບົວ­ລະ­ບັດຕົນ ແຕ່ໄດ້ມາເພື່ອຈະບົວ­ລະ­ບັດເຂົາ ແລະປະ­ທານຊີ­ວິດຂອງຕົນໃຫ້ເປັນຄ່າໄຖ່ຄົນຈຳ­ນວນຫລາຍ » (ມັດທາຍ 20:28).

ເຖິງແມ່ນວ່າຄຣິແມ່ນການສິ້ນສຸດຂອງກົດຫມາຍ, ຄວາມຈິງກໍຍັງຄົງຢູ່ໃນປະຈຸບັນມັນຍັງສືບຕໍ່ມີຄຸນຄ່າຂອງສາດສະດາທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ (ຜ່ານພຣະເຢຊູຄຣິດ) ກ່ຽວກັບອະນາຄົດ: « ດ້ວຍວ່າພຣະ­ບັນ­ຍັດເປັນພຽງແຕ່ເງົາຂອງສິ່ງປະ­ເສີດທີ່ຈະມາພາຍໜ້ານັ້ນ ແລະບໍ່ແມ່ນຕົວຈິງຂອງສິ່ງເຫລົ່າ­ນັ້ນ » (ເຮັບ 10: 1, 1 ໂກຣິນໂທ 2:16). ມັນເປັນພຣະເຢຊູຄຣິດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ « ສິ່ງທີ່ດີ » ເຫຼົ່ານີ້ກາຍເປັນຄວາມຈິງ: « ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເປັນພຽງແຕ່ເງົາຂອງເຫດ­ການທີ່ຈະມາພາຍ­ຫລັງ ແຕ່ຕົວຈິງນັ້ນກໍຄືອົງພຣະ­ຄຣິດ » (ໂກໂລດ 2:17).

4 – ພັນທະສັນຍາໃຫມ່ລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າກັບອິດສະລາແອນຂອງພຣະເຈົ້າ

« ສັນ­ຕິສຸກແລະພຣະ­ກະ­ລຸ­ນາພຣະ­ຄຸນຈົ່ງມີແກ່ທຸກຄົນທີ່ເຮັດໄປຕາມຂໍ້ບັນ­ຍັດນີ້ ຄືແກ່ພວກອິ­ສຣາ­ເອນຂອງພຣະ­ເຈົ້າເທີນ »
(ກາລາເທຍ 6:16)

ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນຜູ້ໄກ່ເກ່ຍຂອງພັນທະສັນຍາໃຫມ່: « ດ້ວຍເຫດວ່າມີພຣະ­ເຈົ້າອົງດຽວແລະມີຜູ້ກາງແຕ່ຜູ້ດຽວລະ­ຫວ່າງພຣະ­ເຈົ້າກັບມະ­ນຸດ ຄືພຣະ­ເຢຊູ­ຄຣິດຜູ້ຊົງສະ­ພາບເປັນມະ­ນຸດ » (1 ຕີໂມທຽວ 2: 5). ພັນທະສັນຍາໃຫມ່ນີ້ໄດ້ບັນລຸຄໍາພະຍາກອນຂອງ ເຢເຣມີຢາ 31:31,32. 1 ຕີໂມທຽວ 2: 5 ຫມາຍເຖິງທຸກຄົນທີ່ເຊື່ອໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດ (ໂຢຮັນ 3:16). « ອິດສະຣາເອນຂອງພຣະເຈົ້າ » ສະແດງທັງຫມົດຂອງປະຊາຄົມຄລິດສະຕຽນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພະເຍຊູຄລິດສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ « ອິດສະຣາເອນຂອງພຣະເຈົ້າ » ນີ້ຈະຢູ່ໃນສະຫວັນແລະແຜ່ນດິນໂລກ.

« ອິດສະຣາເອນຂອງພຣະເຈົ້າ » ເທິງສະຫວັນປະກອບ 144000, ເຢຣູຊາເລັມໃຫມ່, ນະຄອນຫຼວງຈະໄຫຼກັບບ່ອນທີ່ອໍານາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ມາຈາກສະຫວັນມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກ (ຄໍາປາກົດ 7: 3-8, 12 ຊົນເຜົ່າ 12000 = 144000): « ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນນະ­ຄອນສັກ­ສິດ ຄືກຸງເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມໃໝ່ ກຳ­ລັງລົງມາຈາກສະ­ຫວັນແລະຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ນະ­ຄອນນີ້ໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ແລ້ວເໝືອນຢ່າງເຈົ້າສາວແຕ່ງຕົວໄວ້ສຳ­ລັບເຈົ້າບ່າວ » (ຄໍາປາກົດ 21:2).

ອິດສະຣາເອນໃນໂລກຂອງພະເຈົ້າຈະປະກອບດ້ວຍມະນຸດຜູ້ທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ໃນອຸທິຍານເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃນອະນາຄົດໂດຍຖືກຕັ້ງໂດຍພະເຍຊູຄລິດວ່າເປັນ 12 ຊົນເຜົ່າຂອງອິດສະລາແອນທີ່ຈະຖືກ“ ພິພາກສາ” (ມັດທາຍ 19). ອິດສະຣາເອນຝ່າຍວິນຍານຝ່າຍໂລກນີ້ຍັງຖືກພັນລະນາໄວ້ໃນ ຄຳ ພະຍາກອນຂອງເອເຊກຽນບົດ 40-48.

ໃນປະຈຸບັນ, ອິດສະຣາເອນຂອງພຣະເຈົ້າປະກອບດ້ວຍຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ສັດຊື່ຜູ້ທີ່ມີການເອີ້ນໃນສະຫວັນແລະຊາວຄຣິດສະຕຽນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຫວັງໃນໂລກນີ້ກ່ຽວກັບຊີວິດນິລັນດອນແລະຜູ້ທີ່ຫວັງວ່າຈະເປັນສ່ວນ ໜຶ່ງ ຂອງຝູງຄົນເປັນອັນມາກທີ່ຈະລອດຜ່ານຄວາມທຸກຍາກ ລຳ ບາກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ (ພະນິມິດ 7: 9-17).

ໃນຄ່ ຳ ຄືນຂອງການສະຫຼອງປັດສະຄາຄັ້ງສຸດທ້າຍ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະຫລອງວັນເກີດຂອງພັນທະສັນຍາ ໃໝ່ ນີ້ກັບບັນດາອັກຄະສາວົກທີ່ຊື່ສັດທີ່ຢູ່ກັບລາວ: « ແລະລາວໄດ້ເອົາເຂົ້າຈີ່, ຂອບໃຈ, ຫັກເຂົ້າຈີ່ແລະມອບໃຫ້ພວກເຂົາໂດຍກ່າວວ່າ, « ນີ້ສະແດງເຖິງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະໃຫ້ ສຳ ລັບເຈົ້າ, ຈົ່ງເຮັດສິ່ງນີ້ຕໍ່ໄປເພື່ອລະນຶກເຖິງຂ້ອຍ. » ຈອກກໍ່ຄືກັນພາຍຫຼັງທີ່ພວກເຂົາຮັບປະທານອາຫານແລ້ວ, ແລະລາວກ່າວວ່າ, « ຈອກນີ້ສະແດງເຖິງພັນທະສັນຍາ ໃໝ່ ຜ່ານ ໂລຫິດຂອງເຮົາ, ເຊິ່ງຈະອອກ ສຳ ລັບເຈົ້າ” (ລູກາ 22: 19,20).

ພັນທະສັນຍາ ໃໝ່ ນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊາວຄຣິດສະຕຽນທີ່ສັດຊື່ທຸກຄົນ, ບໍ່ວ່າຄວາມຫວັງຂອງພວກເຂົາ (ສະຫວັນຫລືໃນໂລກ). ປະຈຸບັນ, ຄົນຄຣິດສະຕຽນ (ໃດກໍ່ຕາມຄວາມຫວັງຂອງເຂົາເຈົ້າ (ຊັ້ນສູງຫຼືບົກ)), ຕ້ອງມີ »ການຕັດທາງວິນຍານຫົວໃຈ »ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມໃນຄວາມຊົງຈໍາຂອງການເສຍຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ,ນທີ່ຈະກິນອາຫານເຂົ້າຈີ່ unleavened ແລະດື່ມຈາກຈອກໄດ້: « ຂໍໃຫ້ທຸກຄົນພິ­ຈາ­ລະ­ນາເບິ່ງໃຈຂອງຕົນເອງ ແລ້ວຈິ່ງກິນເຂົ້າ­ຈີ່ແລະດື່ມ­ນ້ຳຈາກຈອກນີ້ » (1 ໂກຣິນໂທ 11:28 ປຽບທຽບກັບ ອົບພະຍົບ 12:48 (Passover)).

5 – ຄຳ ສັນຍາ ສຳ ລັບລາຊະອານາຈັກສະຫຼຸບລະຫວ່າງພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູຄລິດແລະລະຫວ່າງພະເຍຊູຄລິດແລະ 144,000 ຄົນ

« ຝ່າຍພວກທ່ານເປັນຜູ້ທີ່ຕິດໝັ້ນຢູ່ກັບເຮົາໃນເວ­ລາຖືກທົດລອງ. ພຣະ­ບິ­ດາໄດ້ຊົງຈັດແຈງແຜ່ນ­ດິນໃຫ້ແກ່ເຮົາຢ່າງ­ໃດ ເຮົາກໍຈັດແຈງແຜ່ນ­ດິນໜຶ່ງໄວ້ສຳ­ລັບພວກທ່ານທັງ­ຫລາຍເໝືອນກັນ. ເພື່ອພວກທ່ານຈະກິນແລະດື່ມທີ່ໂຕະຂອງເຮົາໃນລາ­ຊະແຜ່ນ­ດິນຂອງເຮົາ ແລະເພື່ອພວກທ່ານຈະນັ່ງເທິງບັນ­ລັງພິ­ພາກ­ສາພວກອິ­ສຣາ­ເອນທັງສິບສອງກະກຸນນັ້ນ »
(ລູກາ22:28-30)

ພັນທະສັນຍານີ້ໄດ້ຖືກເຮັດໃນຕອນກາງຄືນດຽວກັນທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດສະຫລອງການເກີດຂອງພັນທະສັນຍາໃຫມ່. ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຄືກັນ. ພັນທະສັນຍາສໍາລັບອານາຈັກແມ່ນລະຫວ່າງພະເຢໂຫວາແລະພະເຍຊູຄລິດແລະຫຼັງຈາກນັ້ນໃນລະຫວ່າງພຣະເຢຊູຄຣິດແລະ 144.000 ຄົນທີ່ຈະຕັດສິນໃຈຢູ່ໃນສະຫວັນເປັນກະສັດແລະປະໂລຫິດ (ຄໍາປາກົດ 5:10; 7: 3-8; 14: 1- 5).

ພັນທະສັນຍາສໍາລັບອານາຈັກທີ່ເຮັດໃຫ້ລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າແລະພຣະຄຣິດເປັນການຂະຫຍາຍພັນທະສັນຍາທີ່ເຮັດໂດຍພະເຈົ້າ, ກັບກະສັດດາວິດແລະລາຊະວົງຂອງລາວ. ພັນທະສັນຍານີ້ແມ່ນຄໍາສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບຖາວອນຂອງເຊື້ອສາຍຕໍາແຫນ່ງຂອງດາວິດ. ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນລູກຫລານທັງຫມົດທີ່ຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກແລະເປັນກະສັດທີ່ຢູ່ໃນສະຫວັນໂດຍພະເຢໂຫວາຕິດຕັ້ງໃນປີ 1914 ເພື່ອປະຕິບັດພັນທະສັນຍາກັບລາຊະອານາຈັກ (2 ຊາມູເອນ 7: 12-16 ມັດທາຍ 1: 1- ລູກາ 3: 23-38, ເພງສັນລະເສີນ 2).

ພັນທະສັນຍາສໍາລັບອານາຈັກໄດ້ລະຫວ່າງພຣະເຢຊູຄຣິດແລະອັກຄະສາວົກແລະນາມສະກຸນທີ່ມີກຸ່ມຂອງຈໍານວນ 144.000 ຄົນ, ແມ່ນຢູ່ໃນຄວາມເປັນຈິງສັນຍາຂອງການແຕ່ງງານຊັ້ນສູງ, ເຊິ່ງຈະໃຊ້ເວລາສະຖານທີ່ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ຈະທຸກຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່: « ໃຫ້ເຮົາທັງຫລາຍຊົມຊື່ນແລະປິຕິຍິນດີພາກັນຖວາຍພຣະກຽດແດ່ພຣະອົງເພາະເຖິງເວລາມຸງຄຸນສົມລົດຂອງພຣະເມສານ້ອຍແລ້ວແລະເຈົ້າສາວຂອງພຣະອົງໄດ້ຕຽມພ້ອມແລ້ວ.ແລະຊົງໂຜດໃຫ້ເຈົ້າສາວນັ້ນນຸ່ງຫົ່ມຜ້າປ່ານເນື້ອລະອຽດເສາະໃສແລະບໍລິສຸດ”(ເພາະຜ້າປ່ານເນື້ອດີນັ້ນໄດ້ແກ່ການປະຕິບັດອັນຊອບທຳແຫ່ງພວກໄພ່ພົນຂອງພຣະ­ເຈົ້າ) » (ການເປີດເຜີຍ 19:7,8). ເພງສັນລະເສີນ 45 ອະທິບາຍເຖິງການແຕ່ງງານໃນສະຫວັນນີ້ລະຫວ່າງກະສັດເຢຣູຊາເລັມແລະພັນລະຍາຂອງລາວ, ເຢຣູຊາເລັມໃຫມ່ (ການເປີດເຜີຍ 21: 2).

ຈາກການແຕ່ງງານນີ້ຈະເກີດລູກໃນແຜ່ນດິນໂລກຂອງຊະອານາຈັກ, ເຈົ້ານາຍ: « ບັນດາລູກຊາຍຂອງພະອົງຈະແທນບັນພະບູລຸດຂອງພະອົງພະອົງຈະແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ເປັນເຈົ້ານາຍທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກທັງໝົດ »(ເພງສັນລະເສີນ 45:16, ອິດສະຢາ 32: 1,2).

ພອນທີ່ນິລັນດອນຂອງພັນທະສັນຍາໃຫມ່ແລະພັນທະສັນຍາສໍາລັບລາຊະອານາຈັກຈະປະຕິບັດພັນທະສັນຍາຂອງອັບຣາຮາມທີ່ຈະເປັນພອນໃຫ້ທຸກປະເທດແລະສໍາລັບນິລັນດອນ. ຄໍາສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດຢ່າງເຕັມທີ່: « ດ້ວຍຫວັງວ່າຈະໄດ້ຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ຊຶ່ງພຣະ­ເຈົ້າຜູ້ບໍ່ຊົງກ່າວຄຳຕົວະໄດ້ ໄດ້ຊົງສັນ­ຍາໄວ້ຕັ້ງ­ແຕ່ເດິກດຳບັນ » (ຕີໂຕ 1: 2).

***

3 – ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຈຶ່ງຍອມໃຫ້ທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວ?

ເປັນຫຍັງ?

ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້?

« ໂອ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ກ່ອນ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ຊ່ອຍ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ການ​ທຳ­ລາຍ ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຈະ​ຕ້ອງ​ຮ້ອງ​ຂໍ​ຄວາມ​ຊ່ອຍ​ເຫລືອ​ຈາກ​ພຣະ­ອົງ​ອີກ​ດົນ​ປານ­ໃດ ພຣະ­ອົງ​ຈຶ່ງ​ຈະ​ຮັບ​ຟັງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ? ເປັນ­ຫຍັງ​ພຣະ­ອົງ ຈຶ່ງ​ຊົງ​ເຮັດ­ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ພົບ­ພໍ້​ກັບ​ຄວາມ​ທຸກ­ຍາກ­ລຳ­ບາກ ແລະ​ເຄາະ​ເຂັນ​ເຊັ່ນ​ນີ້? ການ​ທຳ­ລາຍ ແລະ​ການ​ເຂັ່ນ­ຂ້າ​ທາ­ລຸນ​ຢູ່​ອ້ອມ­ຮອບ​ຂ້າ­ນ້ອຍ ການ​ສູ້­ຮົບ​ຕົບ​ຕີ ແລະ​ການ​ຜິດ​ຖຽງ­ກັນ​ມີ​ຢູ່​ທຸກ​ຫົນ​ທຸກ​ແຫ່ງ. ກົດ­ໝາຍ​ຂາດ​ຄວາມ​ສັກ­ສິດ ແລະ​ບໍ່­ມີ​ປະ­ໂຫຍດ ຄວາມ­ຍຸດ­ຕິ­ທຳ​ບໍ່​ເຄີຍ​ມີ​ເລີຍ ສະ­ນັ້ນ ຄົນ​ຊົ່ວ​ຈຶ່ງ​ໃຊ້​ອຳ­ນາດ​ຂົ່ມ­ເຫັງ​ຄົນ​ດີ ໂດຍ​ບິດ​ເບືອນ​ຄວາມຍຸດຕິທຳ »

(ຮາບາກຸກ 1:2-4)

« ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ບັນ­ດາ​ການ​ຂົ່ມ­ເຫັງ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ພາຍ­ໃຕ້​ດວງ​ຕາ­ເວັນ​ອີກ ແລະ​ເບິ່ງ​ແມ ນ້ຳ​ຕາ​ຂອງ​ຜູ້​ທີ່​ຖືກ​ຂົ່ມ­ເຫັງ ບໍ່​ມີ­ຄົນ​ເລົ້າ​ໂລມ​ພວກ­ເຂົາ ຝ່າຍ​ຜູ້​ຂົ່ມ­ເຫັງ​ນັ້ນ​ກຳ​ອຳ­ນາດ ແຕ່​ບໍ່­ມີ​ຜູ້­ໃດ​ເລົ້າ​ໂລມ​ພວກເຂົາ. (…) ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ເຫັນ​ສິ່ງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ທັງ​ໝົດ​ໃນ​ຊີ­ວິດ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ​ຂອງ​ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ: ຄື​ຄົນ​ຍຸດ­ຕິ­ທຳ​ຈິບ­ຫາຍ​ໃນ​ຄວາມ​ຊອບ­ທຳ​ຂອງ­ຕົນ ແລະ​ຝ່າຍ​ຄົນ​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ຍືນ​ຍາວ​ໃນ​ການ­ເຮັດ​ຊົ່ວ. (…) ບັນ­ດາ​ການ​ນີ້ ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ເຫັນ​ໝົດ​ແລ້ວ ແລະ​ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ສົນ­ໃຈ​ກິດ­ຈະ­ການ​ທຸກ​ຢ່າງ​ທີ່​ລາວ​ເຮັດ​ພາຍ­ໃຕ້​ດວງ​ຕາ­ເວັນ ມີ​ເວ­ລາ​ໃຫ້​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມີ​ອຳ­ນາດ​ເໜືອ​ອີກ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຈະ​ມາ​ເຮັດ​ອັນ­ຕະ­ລາຍ​ແກ່​ຕົນ. (…) ຍັງ­ມີ​ຄວາມ​ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ​ອີກ​ຢ່າງ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ເຮັດ​ເທິງ­ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ​ຄື​ມີ­ຄົນ​ຊອບ­ທຳ​ຮັບ​ເຫດ­ການ​ອັນ​ເປັນ​ເຫດ­ການ​ທີ່​ຄົນ​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ສົມ­ຄວນ​ໄດ້­ຮັບ ແລະ​ມີ­ຄົນ​ຊົ່ວ​ຮັບ​ເຫດ­ການ​ອັນ​ເປັນ​ເຫດ­ການ​ທີ່​ຄົນ​ຊອບ­ທຳ​ສົມ­ຄວນ​ໄດ້­ຮັບ ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ກ່າວ​ໄດ້​ວ່າ ອັນ​ນີ້​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ​ເຊັ່ນ​ກັນ. (…) ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ເຫັນ​ຂ້າ­ທາດ​ຂີ່​ມ້າ ແລະ​ເຈົ້າ​ນາຍ​ຍ່າງ​ເທິງ​ພື້ນ​ແຜ່ນ­ດິນ​ເໝືອນ​ຢ່າງ​ຂ້າທາດ »

(ຜູ້ເທສະ ໜາ ປ່າວປະກາດ 4:1; 7:15; 8:9,14; 10:7)

« ສິ່ງ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ສ້າງ​ຕົກ​ຢູ່​ໃນ​ສະພາບ​ທີ່​ໄຮ້​ປະໂຫຍດ ບໍ່​ແມ່ນ​ຍ້ອນ​ພວກ​ເຂົາ​ເລືອກ​ເອງ ແຕ່​ຍ້ອນ​ພະອົງ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຕົກ​ຢູ່​ໃນ​ສະພາບ​ນັ້ນ​ພ້ອມ​ກັບ​ໃຫ້​ຄວາມ​ຫວັງ​ນຳ​ວ່ »

(ໂລມ 8:20)

« ເມື່ອ​ເຈິ​ຄວາມ​ຍາກ​ລຳບາກຢ່າ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ພະເຈົ້າ​ທົດລອງ​ຂ້ອຍ.” ເພາະ​ພະອົງ​ບໍ່​ເຄີຍ​ທົດລອງ​ຜູ້​ໃດ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ແລະ​ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ທົດລອງ​ພະເຈົ້າ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ໄດ້ »

(ຢາໂກໂບ 1:13)

ເປັນຫຍັງພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້?

ຜູ້ຮັບຜິດຊອບ ທີ່ແທ້ຈິງ ສຳ ລັບສະຖານະການນີ້ແມ່ນຊາຕານພະຍາມານເຊິ່ງອ້າງອີງໃນພຣະ ຄຳ ພີວ່າເປັນຜູ້ກ່າວຫາ (ພະນິມິດ 12: 9). ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າພະຍາມານແມ່ນຜູ້ຕົວະຍົວະແລະຄາດຕະ ກຳ ມະນຸດ (ໂຢຮັນ 8:44). ມັນມີສອງຂໍ້ກ່າວຫາຕົ້ນຕໍ:

1 – ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ.

2 – ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບ ຄວາມຊື່ສັດ ຂອງມະນຸດ.

ເມື່ອມີຄ່າບໍລິການທີ່ຮ້າຍແຮງ, ມັນຕ້ອງໃຊ້ເວລາດົນນານໃນການຕັດສິນສຸດທ້າຍ. ຄຳ ພະຍາກອນຂອງດານີເອນບົດທີ 7 ນຳ ສະ ເໜີ ສະຖານະການໃນສານ, ເຊິ່ງ ອຳ ນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າມີສ່ວນຮ່ວມ: « ແລະ​ແປວ­ໄຟ​ໄດ້​ພຸ່ງ​ອອກ­ຈາກ​ທີ່​ນັ້ນ ມີ­ຄົນ​ເປັນ​ຈຳ­ນວນ​ລ້ານໆ​ບົວ­ລະ­ບັດ​ພຣະ­ອົງ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ ແລະ​ມີ­ຄົນ​ເປັນ​ໂກດໆ ຢືນ­ຢູ່​ຊ້ອງ​ໜ້າ​ພຣະ­ພັກ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ ພວກ​ຜູ້​ພິ­ພາກ­ສາ​ກໍ​ເລີ່ມ​ພິ­ພາກ­ສາ ແລະ​ເປີດ​ໜັງ­ສື​ອອກ​ມາ​ອ່ານ. (…) ແລ້ວ​ສານ​ກໍ​ຈະ​ເລີ່ມ​ພິ­ພາກ­ສາ ຈະ​ຕັດ­ສິນ​ຖອດ​ຖອນ​ພະ​ລາ­ຊະ​ອຳ­ນາດ ແລະ​ທຳ­ລາຍ​ເພິ່ນ​ຈົນ​ໝົດ​ສິ້ນ” (ດານີເອນ 7: 10,26). ດັ່ງທີ່ມີຂຽນໄວ້ໃນຂໍ້ນີ້, ລາວໄດ້ຖືກເອົາໄປຈາກມານແລະຈາກມະນຸດ, ການປົກຄອງໂລກ. ການຄອບຄອງຂອງໂລກໄດ້ເປັນຂອງພະເຈົ້າສະ ເໝີ ມາ. ຮູບພາບຂອງສານດັ່ງກ່າວຖືກ ນຳ ສະ ເໜີ ໃນເອຊາຢາບົດທີ 43, ເຊິ່ງມີ ຄຳ ຂຽນໄວ້ວ່າຜູ້ທີ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າແມ່ນ « ພະຍານ » ຂອງລາວ: « ຊາວ​ອິສຣາເອນ​ເອີຍ! ເຈົ້າ​ເປັນ​ພະ­ຍານ​ຂອງ​ເຮົາ ເຮົາ​ເລືອກ​ເອົາ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຊົນ­ຊາດ​ຮັບ­ໃຊ້​ເຮົາ ເພື່ອ​ເຈົ້າ​ຈະ​ເຊື່ອ​ໃນ​ຕົວ​ເຮົາ ແລະ​ຮູ້­ຈັກ​ວ່າ ເຮົາ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ເປັນ​ພຣະ­ເຈົ້າ ນອກ­ຈາກ​ເຮົາ​ແລ້ວ​ບໍ່­ມີ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ອົງ​ອື່ນ​ອີກ ກ່ອນ ແລະ​ຫລັງ​ເຮົາ​ບໍ່​ເຄີຍ​ມີ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈັກເທື່ອ.  ເຮົາ​ຜູ້​ດຽວ​ເປັນ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ຜູ້​ດຽວ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ຊ່ອຍ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ໄພ​ໄດ້” (ອິດສະຢາ 43:10,11). ພຣະເຢຊູຄຣິດຍັງຖືກເອີ້ນວ່າ « ພະຍານທີ່ສັດຊື່ » ຂອງພຣະເຈົ້າ: « ແລະ​ພະ​ເຢຊູ​ຄລິດ​ເຊິ່ງ​ເປັນ “ພະຍານ​ທີ່​ສັດ​ຊື່” ແລະ​ເປັນ “ຄົນ​ທຳອິດ​ທີ່​ຄືນ​ມາ​ຈາກ​ຕາຍ” ແລະ​ເປັນ “ຜູ້ປົກຄອງ​ເໜືອ​ກະສັດ​ທັງ​ຫຼາຍ​ໃນ​ໂລກ” » (ພະນິມິດ 1:5).

ກ່ຽວຂ້ອງກັບຂໍ້ກ່າວຫາທັງສອງຢ່າງນີ້, ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາຕານແລະມະນຸດຊາດມີເວລາຫຼາຍກວ່າ 6,000 ປີ, ເພື່ອສະແດງຫຼັກຖານຂອງພວກເຂົາ, ຄືວ່າພວກເຂົາສາມາດປົກຄອງແຜ່ນດິນໂລກໄດ້ໂດຍບໍ່ມີ ອຳ ນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຮົາຢູ່ໃນຕອນທ້າຍຂອງປະສົບການນີ້ບ່ອນທີ່ການຂີ້ຕົວະຂອງມານຖືກເປີດເຜີຍໂດຍສະຖານະການຮ້າຍຫລວງຫລາຍທີ່ມະນຸດພົບເຫັນຕົວມັນເອງ, ຢູ່ໃກ້ກັບຄວາມເສີຍຫາຍທັງ ໝົດ (ມັດທາຍ 24: 22). ການພິພາກສາແລະການ ທຳ ລາຍຈະເກີດຂື້ນໃນຄວາມທຸກ ລຳ ບາກຄັ້ງໃຫຍ່ (ມັດທາຍ 24:21; 25:31-46). ຂໍໃຫ້ເຮົາພິຈາລະນາໂດຍສະເພາະສອງຂໍ້ກ່າວຫາຂອງພະຍາມານ, ໃນປະຖົມມະການບົດ 2 ແລະ 3, ແລະ ໜັງ ສືໂຢບບົດ 1 ແລະ 2.

1 – ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ

ຕົ້ນເດີມບົດ 2 ບອກພວກເຮົາວ່າພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງມະນຸດແລະເອົາລາວຢູ່ໃນສວນເອເດນ. ອາດາມຢູ່ໃນສະພາບທີ່ດີແລະມີເສລີພາບດີ (ໂຢຮັນ 8:32). ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພະເຈົ້າ ຈຳ ກັດສິດເສລີພາບນີ້: ຕົ້ນໄມ້: « ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ເອົາ​ຄົນ­ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ສ້າງ​ນັ້ນ ມາ​ເຝົ້າ​ຮັກ­ສາ ແລະ​ເບິ່ງ­ແຍງ​ສວນ. ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ສັ່ງ​ແກ່​ຊາຍ​ຜູ້­ນັ້ນ​ວ່າ, “ໝາກ​ໄມ້​ທຸກໆ ຕົ້ນ​ໃນ​ສວນ​ນີ້​ເຈົ້າ​ກິນ​ໄດ້​ໝົດ. ວັ້ນ​ໄວ້​ແຕ່​ຕົ້ນ​ທີ່​ໃຫ້​ຮູ້­ຈັກ​ຄວາມ​ດີ ແລະ​ຄວາມ​ຊົ່ວ ເຈົ້າ​ຢ່າ​ກິນ ຖ້າ​ເຈົ້າ​ຂືນ​ກິນ​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ຕົ້ນ​ນີ້ ເຈົ້າ​ຈະ​ຕ້ອງ​ເຖິງ​ແກ່​ຄວາມ​ຕາຍ” (ປະຖົມມະການ 2:15-17) . « ຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ເລື່ອງຄວາມດີແລະສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ » ແມ່ນພຽງແຕ່ການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງຂອງແນວຄິດທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນຂອງດີແລະບໍ່ດີ ດຽວນີ້ຕົ້ນໄມ້ແທ້ນີ້, ຂີດ ຈຳ ກັດຂອງຄອນກີດ, ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ດີແລະສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ”. ດຽວນີ້ພຣະເຈົ້າໄດ້ ກຳ ນົດຂອບເຂດລະຫວ່າງຄວາມດີແລະການເຊື່ອຟັງແລະ ບໍ່ດີ, ການບໍ່ເຊື່ອຟັງ.

ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້ານີ້ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກ (ປຽບທຽບກັບມັດທາຍ 11:28-30 « ເພາະວ່າແອກຂອງເຮົາກໍງ່າຍແລະພາລະຂອງເຮົາກໍເບົາບາງລົງ » ແລະ 1 ໂຢຮັນ 5:3). ໂດຍວິທີທາງການ, ບາງຄົນໄດ້ກ່າວວ່າ « ຫມາກໄມ້ທີ່ຫ້າມ » ນັ້ນຫມາຍເຖິງ ການພົວພັນທາງເພດ: ນີ້ແມ່ນຜິດ, ເພາະວ່າເມື່ອພະເຈົ້າປະທານພຣະບັນຍັດນີ້, ນາງເອວາກໍ່ບໍ່ມີ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຫ້າມສິ່ງທີ່ອາດາມບໍ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ (ປຽບທຽບກ່ຽວກັບປະຫວັດສາດຂອງເຫດການປະຖົມມະການ 2: 15-17 (ຄຳ ສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ) ກັບ 2: 18-25 (ການສ້າງສະມາດເອວາ)).

ການລໍ້ລວງຂອງມານ

« ງູ​ເປັນ​ສັດ​ທີ່​ຫລັກ­ແຫລມ​ກວ່າ​ສັດ​ທັງ­ຫລາຍ​ທີ່​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ສ້າງ​ໄວ້ ງູ​ໄດ້​ຖາມ​ຜູ້­ຍິງ​ວ່າ, “ແມ່ນ­ແທ້​ບໍ ທີ່​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຫ້າມ​ບໍ່​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ກິນ​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ສວນ​ນີ້?” ຜູ້­ຍິງ​ນັ້ນ​ຕອບ​ວ່າ, “ໝາກ​ໄມ້​ທຸກໆ ຕົ້ນ​ໃນ​ສວນ​ນີ້ ພວກ­ເຮົາ​ກິນ​ໄດ້. ເວັ້ນ​ໄວ້​ແຕ່​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ຕົ້ນ​ທີ່­ຢູ່​ກາງ​ສວນ​ນັ້ນ. ເພາະ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ບອກ​ບໍ່​ໃຫ້​ພວກ­ເຮົາ​ກິນ ຫລື ແມ່ນ­ແຕ່​ແຕະ­ຕ້ອງ​ເປັນ​ເດັດ­ຂາດ ຖ້າ​ພວກ­ເຮົາ​ຂືນ​ກິນ ພວກ­ເຮົາ​ຕ້ອງ​ຕາຍ. ງູ​ຈຶ່ງ​ຕອບ​ວ່າ, “ບໍ່​ເປັນ­ຄວາມ​ຈິງ ພວກ​ເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ຕາຍ​ດອກ. ພຣະ­ເຈົ້າ​ເວົ້າ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ ກໍ​ເພາະ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ­ຮູ້​ດີ​ວ່າ ເມື່ອ­ໃດ​ທີ່​ເຈົ້າ​ກິນ​ໝາກ​ໄມ້​ນັ້ນ ເຈົ້າ​ຈະ​ຮູ້​ແຈ້ງ​ເຫັນ​ຈິງ​ກັບ​ຈະ​ຮູ້​ການ​ດີ ແລະ​ການ​ຊົ່ວ​ເໝືອນ​ດັ່ງ​ພຣະອົງ.” ຜູ້­ຍິງ​ເຫັນ​ວ່າ​ໝາກ​ໄມ້​ໃນ​ຕົ້ນ​ນັ້ນ​ຊ່າງ​ງາມ ແລະ​ເປັນ​ໜ້າ​ຢາກ​ກິນ​ອີ່­ຫລີ ນອກ​ນີ້​ນາງ​ຍັງ​ຄິດ­ວ່າ​ຈະ​ມີ​ສະ­ຕິ­ປັນ­ຍາ​ອີກ ດັ່ງ­ນັ້ນ ນາງ​ຈຶ່ງ​ຕັດ­ສິນ­ໃຈ​ປິດ​ເອົາ​ໝາກ​ໄມ້​ແລ້ວ​ກິນ ຄັນ​ແລ້ວ​ຈຶ່ງ​ເອົາ​ໝາກ​ໄມ້​ນັ້ນ​ໃຫ້​ຜົວ​ນາງ​ກິນ​ນຳ » (ປະຖົມມະການ 3:1-6).

ເປັນຫຍັງຊາຕານຈຶ່ງເວົ້າກັບເອວາຫຼາຍກ່ວາອາດາມ? ມັນຖືກຂຽນໄວ້ວ່າ: « ແລະ​ອາດາມ​ບໍ່​ໄດ້​ຖືກ​ຫຼອກ​ລວງ ແຕ່​ຜູ້​ຍິງ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຖືກ​ຫຼອກ​ລວງ​ຈົນ​ຝ່າ​ຝືນ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ » (1 ຕີໂມເຕ 2:14). ເປັນຫຍັງເອວາຈຶ່ງຫຼອກລວງ? ຍ້ອນໄວ ໜຸ່ມ ລາວ, ນຂະນະທີ່ອາດາມຢູ່ຢ່າງ ໜ້ອຍ ສີ່ສິບ. ເພາະສະນັ້ນຊາຕານໄດ້ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກການຂາດປະສົບການຂອງເອວາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ອາດາມຮູ້ສິ່ງທີ່ລາວ ກຳ ລັງເຮັດ, ລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະເຮັດບາບ. ການກ່າວຫາຄັ້ງ ທຳ ອິດຂອງມານ, ແມ່ນການໂຈມຕີອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ (ພະນິມິດ 4: 11).

ການພິພາກສາແລະ ຄຳ ສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ

ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ຈະສິ້ນສຸດຂອງມື້ນັ້ນ, ກ່ອນຕາເວັນຕົກດິນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນ (ປະຖົມມະການ 3: 8-19). ກ່ອນການພິພາກສາ, ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງ ຄຳ ຖາມ. ນີ້ແມ່ນ ຄຳ ຕອບ: « ຊາຍ​ຜູ້­ນັ້ນ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ໂດຍ­ຂ້າ­ນ້ອຍ ແມ່ນ​ຜູ້­ຍິງ​ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ປະ­ທານ​ໃຫ້​ນັ້ນ​ເອົາ​ໝາກ​ໄມ້​ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ກິນ.” ແລ້ວ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຖາມ​ຜູ້­ຍິງ​ນັ້ນ​ວ່າ, “ເປັນ­ຫຍັງ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ເຮັດ​ເຊັ່ນ​ນັ້ນ?” ນາງ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ງູ​ໄດ້​ຍົວະ​ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ກິນ.” » (ປະຖົມມະການ 3:12,13). ອາດາມແລະເອວາບໍ່ໄດ້ສາລະພາບຄວາມຜິດຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາພະຍາຍາມແກ້ຕົວເອງ. ໃນປະຖົມມະການ 3: 14-19 ພວກເຮົາສາມາດອ່ານ ຄຳ ຕັດສິນຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍ ຄຳ ສັນຍາຂອງການປະຕິບັດຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງ: « ມຶງ​ກັບ​ຜູ້­ຍິງ​ຈະ​ຕ້ອງ​ກຽດ­ຊັງ­ກັນ ມະ­ນຸດ ແລະ​ງູ​ຈະ​ຕ້ອງ​ເປັນ​ສັດ­ຕູ​ກັນ ມະ­ນຸດ​ຈະ​ພະ­ຍາ­ຍາມ​ຢຽບ​ຫົວ​ມຶງ​ໃຫ້​ແຕກ ແລະ​ມຶງ​ກໍ​ຈະ​ພະ­ຍາ­ຍາມ​ຕອດ​ສົ້ນ​ໜ່ອງ​ຂອງ​ລາວ” (ປະຖົມມະການ 3:15). ໂດຍ ຄຳ ສັນຍານີ້ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າກ່າວວ່າຈຸດປະສົງຂອງພະອົງຈະ ສຳ ເລັດແລະຊາຕານພະຍາມານຈະຖືກ ທຳ ລາຍ. ນັບແຕ່ເວລານັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ບາບໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ໂລກ, ພ້ອມທັງຜົນສະທ້ອນຕົ້ນຕໍຂອງມັນ, ຄວາມຕາຍ: « ຍ້ອນ​ແນວ​ນີ້ ບາບ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ໂລກ​ເພາະ​ຄົນ​ຜູ້​ດຽວ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ກໍ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຍ້ອນ​ບາບ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈຶ່ງ​ລາມ​ໄປ​ເຖິງ​ທຸກ​ຄົນ​ເພາະ​ທຸກ​ຄົນ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ” (ໂລມ 5:12).

2 – ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບຄວາມຊື່ສັດຂອງມະນຸດ

ພະຍາມານກ່າວວ່າມັນມີຂໍ້ບົກພ່ອງໃນ ທຳ ມະຊາດຂອງມະນຸດ. ນີ້ແມ່ນຂໍ້ກ່າວຫາຂອງມານກັບຄວາມຊື່ສັດຂອງ ວຽກ: « ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຖາມ​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ມາ​ແຕ່​ໃສ?” ພະ­ຍາ­ມານ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄປໆ​ມາໆ ທົ່ວໂລກ.” ແລ້ວ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ກ່າວ​ຕໍ່​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ໄດ້​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ໄຕ່­ຕອງ​ເບິ່ງ​ໂຢບ​ຜູ້​ຮັບ­ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ​ຫລື​ບໍ່? ໃນ​ໂລກ​ນີ້ ບໍ່­ມີ​ໃຜ​ສັດ­ຊື່ ແລະ​ດີ​ເໝືອນ​ລາວ ລາວ​ຂາບ­ໄຫວ້​ເຮົາ ແລະ​ບໍ່​ກະ­ທຳ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ໃດໆ ທັງ​ສິ້ນ.” ພະ­ຍາ­ມານ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຖ້າ​ໂຢບ​ບໍ່­ໄດ້​ຫຍັງ ລາວ​ຈະ​ຂາບ­ໄຫວ້​ພຣະ­ອົງ​ຫລື. ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ຮັກ­ສາ​ລາວ ແລະ​ຄອບ​ຄົວ­ເຮືອນ​ຊານ​ຂອງ​ລາວ​ກັບ​ຊັບ­ສົມ­ບັດ​ຂອງ​ລາວ​ທຸກ​ຢ່າງ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ອວຍ­ພອນ​ໃຫ້​ວຽກ​ງານ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຂອງ​ລາວ​ຈະ­ເລີນ​ຂຶ້ນ ແລະ​ໄດ້​ໃຫ້​ລາວ​ມີ​ຝູງ​ສັດ​ເພີ່ມ­ທະ­ວີ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ​ທົ່ວ​ປະເທດ. ແຕ່​ບັດ­ນີ້ ສົມ­ມຸດ​ວ່າ ພຣະ­ອົງ​ເອົາ​ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ລາວ​ມີ​ນັ້ນ​ໜີ​ໄປ ລາວ­ກໍ​ຈະ​ປ້ອຍ­ດ່າ​ພຣະ­ອົງ​ຕໍ່­ໜ້າ​ພຣະອົງ.” ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ບອກ​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ແມ່ນ​ແລ້ວ ທຸກ​ສິ່ງ​ທີ່​ໂຢບ​ມີ​ນັ້ນ ເຈົ້າ​ເອົາ​ໄປ​ໄດ້ ແຕ່​ເຈົ້າ​ຢ່າ​ທຳ­ຮ້າຍ​ລາວ” ແລ້ວ​ພະ­ຍາ­ມານ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ພຣະ­ພັກ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າ. (…) ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຖາມ​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ມາ​ແຕ່​ໃສ?” ພະ­ຍາ­ມານ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄປໆ ມາໆ ທົ່ວໂລກ.” ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຖາມ­ວ່າ, “ເຈົ້າ​ໄດ້​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ໄຕ່­ຕອງ​ເບິ່ງ​ໂຢບ ຜູ້​ຮັບ­ໃຊ້​ຂອງ​ເຮົາ​ຫລື​ບໍ່? ໃນ​ໂລກ​ນີ້ ບໍ່­ມີ​ໃຜ​ສັດ­ຊື່ ແລະ​ດີ​ຄື​ລາວ ລາວ​ຂາບ­ໄຫວ້​ເຮົາ ແລະ​ບໍ່​ກະ­ທຳ​ໃນ​ສິ່ງ​ທີ່​ຊົ່ວ­ຮ້າຍ​ໃດໆ​ທັງ​ສິ້ນ ເຖິງ​ແມ່ນ​ເຮົາ​ໄດ້​ອະ­ນຸ­ຍາດ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ເຮັດ­ໃຫ້​ໂຢບ​ເດືອດ­ຮ້ອນ ຍ້ອນ​ເຈົ້າ​ຊັກ­ຊວນ​ໂດຍ​ບໍ່­ມີ​ເຫດ­ຜົນ ລາວ­ກໍ​ຍັງ​ຍຶດ­ໝັ້ນ​ໃນ​ຄວາມ​ສັດ­ຊື່​ຕໍ່ໄປ.” ພະ­ຍາ­ມານ​ໄດ້​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ມະ­ນຸດ​ຍອມ​ສະ­ລະ​ທຸກ​ສິ່ງ ເພື່ອ​ໃຫ້​ຊີ­ວິດ​ຄົງ​ຢູ່. ແຕ່​ບັດ­ນີ້ ສົມ­ມຸດ​ວ່າ​ພຣະ­ອົງ​ທຳ­ຮ້າຍ​ຮ່າງ­ກາຍ​ຂອງ​ລາວ ລາວ­ກໍ​ຈະ​ປ້ອຍ­ດ່າ​ພຣະ­ອົງ​ຕໍ່­ໜ້າ​ພຣະອົງ.” ດັ່ງ­ນັ້ນ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຊົງ​ກ່າວ​ຕໍ່​ພະ­ຍາ­ມານ​ວ່າ, “ແມ່ນ​ແລ້ວ ລາວ​ຢູ່​ໃຕ້​ອຳ­ນາດ​ຂອງ​ເຈົ້າ ຂໍ​ແຕ່​ເຈົ້າ​ຢ່າ​ຂ້າ​ລາວ​ເທົ່າ​ນັ້ນ.” » (ວຽກ 1:7-1212; 2:2-66).

ຄວາມຜິດຂອງມະນຸດ, ອີງຕາມຊາຕານຊາຕານ, ມັນແມ່ນວ່າລາວຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກຂອງລາວ, ແຕ່ຍ້ອນຄວາມສົນໃຈຂອງຕົນເອງແລະການສວຍໂອກາດ. ພາຍໃຕ້ຄວາມກົດດັນ, ຍ້ອນການສູນເສຍຊັບສົມບັດຂອງລາວແລະຄວາມຢ້ານກົວຂອງຄວາມຕາຍ, ອີງຕາມຊາຕານຊາຕານ, ມະນຸດຈະບໍ່ສັດຊື່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ໂຢບໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຊາຕານເປັນຄົນຂີ້ຕົວະ: ໂຢບສູນເສຍຊັບສົມບັດທັງ ໝົດ, ລາວສູນເສຍລູກ 10 ຄົນ, ແລະລາວເກືອບຈະຕາຍຍ້ອນເປັນພະຍາດ (ບັນຊີວຽກ 1 ແລະ 2). ເພື່ອນປອມສາມຄົນທໍລະມານໂຢບທາງຈິດຕະສາດ, ໂດຍກ່າວວ່າທຸກທໍລະມານຂອງລາວແມ່ນມາຈາກບາບທີ່ເຊື່ອງໄວ້, ແລະດັ່ງນັ້ນພຣະເຈົ້າຈຶ່ງລົງໂທດລາວ ສຳ ລັບຄວາມຜິດແລະຄວາມຊົ່ວຂອງລາວ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ໂຢບບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມຊື່ສັດຂອງລາວແລະຕອບວ່າ « ຈົ່ງ​ເມີນ­ເສີຍ​ສາ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ຈະ​ເວົ້າ​ວ່າ​ເຈົ້າ​ຖືກ ຂ້ອຍ​ຈະ​ບໍ່​ຖິ້ມ​ຄວາມ​ສັດ​ຈິງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ຈົນ​ຂ້ອຍ​ຕາຍ » (ວຽກ 27: 5).

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການພ່າຍແພ້ທີ່ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດຂອງມານ, ກ່ຽວກັບຄວາມຊື່ສັດຂອງມະນຸດ, ນີ້ແມ່ນໄຊຊະນະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຜູ້ທີ່ ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ຈົນເຖິງຄວາມຕາຍ: « ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ເທົ່າ​ນັ້ນ ເມື່ອ​ມາ​ເປັນ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ເພິ່ນ​ຖ່ອມ​ຕົວ​ແລະ​ເຊື່ອ​ຟັງ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຈົນ​ເຖິງ​ກັບ​ຍອມ​ຕາຍ ເຊິ່ງ​ກໍ​ແມ່ນ​ຕາຍ​ເທິງ​ເສົາ​ທໍລະມານ” (ຟີລິບ 2:8). ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ສະ ເໜີ ພໍ່ຂອງລາວໃຫ້ມີໄຊຊະນະທາງວິນຍານທີ່ມີຄ່າຫຼາຍ, ໂດຍຄວາມຊື່ສັດຂອງມັນ, ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນ: “ນີ້​ເປັນ​ເຫດຜົນ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ຍົກ​ຖານະ​ເພິ່ນ​ໃຫ້​ສູງ​ຂຶ້ນ​ແລະ​ມອບ​ຊື່​ທີ່​ຍິ່ງໃຫຍ່​ກວ່າ​ຊື່​ໃດໆທັງ​ໝົດ​ໃຫ້​ເພິ່ນ  ເພື່ອ​ທຸກ​ຄົນ ທັງ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ສະຫວັນ ໃນ​ໂລກ ແລະ​ໃຕ້​ພື້ນ​ດິນ​ຈະ​ຄູ້​ເຂົ່າ​ລົງ​ໃນ​ນາມ​ພະ​ເຢຊູ  ແລະ​ລີ້ນ​ທຸກ​ລີ້ນ​ຈະ​ຍອມ​ຮັບ​ຢ່າງ​ເປີດ​ເຜີຍ​ວ່າ​ພະ​ເຢຊູ​ຄລິດ​ແມ່ນ​ຜູ້​ເປັນ​ນາຍ ທັງ​ໝົດ​ນີ້​ກໍ​ເພື່ອ​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍ້ອງ​ຍໍ​ສັນລະເສີນ” (ຟີລິບ 2:9-11).

ໃນຕົວຢ່າງຂອງລູກຊາຍທີ່ເສີຍເມີຍ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ໃຫ້ພວກເຮົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບວິທີການຂອງພຣະບິດາໃນເວລາທີ່ ສິດ ອຳ ນາດ ຂອງພຣະເຈົ້າຖືກສົງໄສເປັນການຊົ່ວຄາວ (ລູກາ 15:11-24). ລູກຊາຍໄດ້ຂໍໃຫ້ພໍ່ຂອງລາວສືບທອດມໍລະດົກຂອງລາວແລະໃຫ້ອອກຈາກເຮືອນ. ຜູ້ເປັນພໍ່ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ລູກຊາຍ ຜູ້ໃຫຍ່ ຂອງລາວຕັດສິນໃຈນີ້, ແຕ່ຍັງຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຜົນທີ່ຕາມມາ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ອາດາມໃຊ້ການເລືອກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າຂອງລາວ, ແຕ່ລາວຍັງປະສົບຜົນສະທ້ອນເຊັ່ນກັນ. ເຊິ່ງ ນຳ ພວກເຮົາໄປຫາ ຄຳ ຖາມຕໍ່ໄປກ່ຽວກັບຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງມະນຸດຊາດ.

ສາເຫດຂອງຄວາມທຸກ

ຄວາມທຸກເປັນຜົນມາຈາກ ສີ່ ປັດໃຈຕົ້ນຕໍ

1 – ພະຍາມານແມ່ນຜູ້ທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມທຸກທໍລະມານ (ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສະເຫມີໄປ) (ວຽກ 1:7-12; 2:1-6). ອີງຕາມພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຊາຕານເປັນຜູ້ປົກຄອງໂລກນີ້: « ຕອນ​ນີ້ ເຖິງ​ເວລາ​ພິພາກສາ​ໂລກ​ນີ້​ແລ້ວ ແລະ​ຜູ້​ປົກຄອງ​ໂລກ​ຈະ​ຖືກ​ຂັບ​ໄລ່​ອອກ​ໄປ » (ໂຢຮັນ 12:31; 1 ໂຢຮັນ 5:19). ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ວ່າມະນຸດໂດຍລວມບໍ່ມີຄວາມສຸກ: « ພວກ​ເຮົາ​ຮູ້​ວ່າ​ສິ່ງ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ສ້າງ​ທັງ​ໝົດ​ເຈັບ​ປວດ​ແລະ​ຄ່ຳຄວນ​ມາ​ຈົນ​ຮອດ​ຕອນ​ນີ້ » (ໂລມ 8:22).

2 – ຄວາມທຸກທໍລະມານແມ່ນຜົນມາຈາກ ສະພາບບາບ ຂອງພວກເຮົາ, ຊຶ່ງ ນຳ ພວກເຮົາໄປສູ່ຄວາມເຖົ້າແກ່, ຄວາມເຈັບປ່ວຍແລະຄວາມຕາຍ: “ຍ້ອນ​ແນວ​ນີ້ ບາບ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ໂລກ​ເພາະ​ຄົນ​ຜູ້​ດຽວ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ກໍ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຍ້ອນ​ບາບ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈຶ່ງ​ລາມ​ໄປ​ເຖິງ​ທຸກ​ຄົນ​ເພາະ​ທຸກ​ຄົນ​ໄດ້​ເຮັດ​ບາບ. (…) ສຳ ລັບຄ່າຈ້າງທີ່ບາບຈ່າຍແມ່ນຄວາມຕາຍ” (ໂລມ 5:12; 6:23).

3 – ຄວາມທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກການຕັດສິນໃຈທີ່ບໍ່ດີ (ໃນສ່ວນຂອງພວກເຮົາຫລືຂອງມະນຸດອື່ນໆ): « ຄວາມ​ດີ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ຢາກ​ເຮັດ ຂ້ອຍ​ພັດ​ບໍ່​ເຮັດ ແຕ່​ຄວາມ​ຊົ່ວ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ບໍ່​ຢາກ​ເຮັດ ຂ້ອຍ​ພັດ​ເຮັດ​ເລື້ອຍໆ » (ພະບັນຍັດສອງ 32:5; ໂລມ 7:19). ທຸກທໍລະມານບໍ່ແມ່ນຜົນຂອງ « ກົດຫມາຍຂອງການກະທໍາຂອງຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ » (karma). ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດອ່ານໃນໂຢຮັນບົດທີ 9: « ຕອນ​ທີ່​ພະ​ເຢຊູ​ກຳລັງ​ຍ່າງ​ໄປ ເພິ່ນ​ເຫັນ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຕາ​ບອດ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ເກີດ. ພວກ​ລູກ​ສິດ​ຖາມ​ເພິ່ນ​ວ່າ: “ອາຈານ ຜູ້​ນີ້​ເກີດ​ມາ​ຕາ​ບອດ​ຍ້ອນ​ບາບ​ຂອງ​ໃຜ ຂອງ​ລາວ​ຫຼື​ຂອງ​ພໍ່​ແມ່?” ພະ​ເຢຊູ​ຕອບ​ວ່າ: “ບໍ່​ແມ່ນ​ຍ້ອນ​ບາບ​ຂອງ​ລາວ​ຫຼື​ບາບ​ຂອງ​ພໍ່ແມ່ ແຕ່​ທີ່​ລາວ​ຕາ​ບອດ​ແບບ​ນີ້​ກໍ​ຈະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຜູ້​ຄົນ​ໄດ້​ເຫັນ​ສິ່ງ​ທີ່​ພະເຈົ້າ​ສາມາດ​ເຮັດ​ໄດ້” (ໂຢຮັນ 9:1-3). « ຜົນງານຂອງພຣະເຈົ້າ », ໃນກໍລະນີຂອງລາວ, ຈະເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ຈະປິ່ນປົວຄົນຕາບອດ.

4 – ທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກ « ເວລາແລະເຫດການທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ », ທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຢູ່ບ່ອນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງໃນເວລາທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ: « ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຫັນ​ພາຍ­ໃຕ້​ດວງ​ຕາ­ເວັນ​ອີ​ກວ່າ ຄົນ​ແລ່ນ​ໄວ​ຈະ​ບໍ່​ຊະ­ນະ​ໃນ​ການ​ແລ່ນ​ແຂ່ງ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຝ່າຍ​ມີ​ກຳ­ລັງ​ກໍ​ບໍ່​ຊະ­ນະ​ສົງ­ຄາມ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຄົນ​ສະ­ຫລາດ​ບໍ່​ຮັບ​ປະ­ທານ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຄົນ​ມີ​ຄວາມ​ເຂົ້າ­ໃຈ​ບໍ່​ຮັ່ງ­ມີ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ຫລື​ຜູ້​ທີ່​ຊ່ຽວ­ຊານ​ບໍ່​ໄດ້­ຮັບ​ຄວາມ​ຍິນ­ດີ​ສະ­ເໝີ​ໄປ ແຕ່​ເວ­ລາ ແລະ​ໂອ­ກາດ​ມີ​ມາ​ເຖິງ​ພວກ­ເຂົາ​ທຸກ​ຄົນ. ເພາະ­ວ່າ​ມະ­ນຸດ​ບໍ່​ຮູ້​ເວ­ລາ​ຂອງ­ຕົນ ປາ​ຕິດ​ຢູ່­ໃນ​ມອງ​ສັນ­ໃດ ແລະ​ນົກ​ຖືກ​ດັກ​ຕິດ​ຢູ່­ໃນ​ບ້ວງ­ແຮ້ວ​ສັນ­ໃດ ເວ­ລາ​ອັນ​ຮ້າຍ​ກໍ​ມາ​ເຖິງ​ມະ­ນຸດ ພວກ­ເຂົາ​ກໍ​ຖືກ​ເວ­ລາ​ອັນ​ຮ້າຍ​ນັ້ນ​ດັກ​ຈັບ​ຕິດ​ໂດຍ​ວ່ອງ­ໄວ​ຄື­ກັນ​ສັນນັ້ນ” (ປັນຍາຈານ 9:11,12).

ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບສອງເຫດການໂສກເສົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ມີຄົນເສຍຊີວິດຫຼາຍຄົນ: « ຕອນ​ນັ້ນ​ມີ​ບາງ​ຄົນ​ມາ​ເລົ່າ​ໃຫ້​ພະ​ເຢຊູ​ຟັງ​ວ່າ ປີ​ລາດ​ຂ້າ​ຄົນ​ຄາລີເລ​ກຸ່ມ​ໜຶ່ງ​ຕອນ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ກຳລັງ​ຖວາຍ​ເຄື່ອງ​ບູຊາ. ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ຖາມ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ: “ພວກ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ ສິ່ງ​ນີ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ຍ້ອນ​ພວກ​ເຂົາ​ມີ​ບາບ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ຄາລີເລ​ຄົນ​ອື່ນໆບໍ? ບໍ່​ແມ່ນ​ດອກ ຂ້ອຍ​ຈະ​ບອກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ ຖ້າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ກັບ​ໃຈ ພວກ​ເຈົ້າ​ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ຈະ​ຕ້ອງ​ພິນາດ​ຄື​ກັນ ຫຼື 18 ຄົນ​ທີ່​ຖືກ​ຫໍ​ຄອຍ​ຢູ່​ຊີໂລ​ອາມ​ພັງ​ລົງ​ມາ​ທັບ​ຕາຍ​ນັ້ນ ພວກ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ​ພວກ​ເຂົາ​ເຮັດ​ຜິດ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ອື່ນໆທີ່​ຢູ່​ໃນ​ເມືອງ​ເຢຣູຊາເລັມ​ບໍ? ບໍ່​ແມ່ນ​ດອກ ຂ້ອຍ​ຈະ​ບອກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ ຖ້າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ກັບ​ໃຈ ພວກ​ເຈົ້າ​ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ຈະ​ຕ້ອງ​ພິນາດ​ຄື​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ” » (ລູກາ 13:1-5). ພະເຍຊູຄລິດບໍ່ໄດ້ແນະ ນຳ ວ່າຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບເຄາະຮ້າຍຈາກອຸບັດຕິເຫດຫຼືໄພພິບັດທາງ ທຳ ມະຊາດໄດ້ເຮັດຜິດຫຼາຍກ່ວາຄົນອື່ນ, ຫຼືແມ່ນແຕ່ພະເຈົ້າກໍ່ໃຫ້ເກີດເຫດການແບບນີ້, ລົງໂທດຄົນບາບ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນພະຍາດ, ອຸບັດຕິເຫດຫລືໄພພິບັດທາງ ທຳ ມະຊາດ, ມັນບໍ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າທີ່ສ້າງມັນ.

ພຣະເຈົ້າຈະ ກຳ ຈັດຄວາມທຸກທໍລະມານທັງ ໝົດ ນີ້: « ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ດັງ​ຈາກ​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ບອກ​ວ່າ: “ເບິ່ງ​ແມ້! ເຕັ້ນ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຢູ່​ກັບ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ພະອົງ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ. ພະເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ທຸກ​ຢົດ​ຈາກ​ຕາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຫຼື​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ເສຍໃຈ​ຫຼື​ຄວາມ​ເຈັບ​ປວດ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ເລີຍ ສິ່ງ​ທີ່​ເຄີຍ​ມີ​ຢູ່​ນັ້ນ​ຜ່ານ​ພົ້ນ​ໄປແລ້ວ”” (ພະນິມິດ 21:3,4).

ຊະຕາ ກຳ ແລະເລືອກຟຣີ

ຊະຕາ ກຳ ບໍ່ແມ່ນ ຄຳ ສອນຂອງ ຄຳ ພີໄບເບິນ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຖືກ“ ກຳ ນົດໂຄງການ” ເພື່ອເຮັດສິ່ງທີ່ດີຫຼືສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ, ແຕ່ອີງຕາມ“ ການເລືອກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າ” ພວກເຮົາເລືອກທີ່ຈະເຮັດສິ່ງທີ່ດີຫຼືສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ (ພະບັນຍັດ 30:15). ທັດສະນະຂອງໂຊກຊະຕານີ້ແມ່ນຕິດພັນຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຄວາມຄິດທີ່ຫຼາຍຄົນມີກ່ຽວກັບຄວາມສາມາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈະຮູ້ອະນາຄົດ. ເຮົາຈະເຫັນວິທີທີ່ພະເຈົ້າໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງລາວໃນການຮູ້ອະນາຄົດ. ພວກເຮົາຈະເຫັນຈາກ ຄຳ ພີໄບເບິນວ່າພະເຈົ້າໃຊ້ມັນໃນແບບທີ່ເລືອກແລະມີຄວາມ ຈຳ ເປັນຫລືເພື່ອຈຸດປະສົງສະເພາະ, ໂດຍຜ່ານຕົວຢ່າງໃນພຣະ ຄຳ ພີຫລາຍໆຢ່າງ.

ພຣະເຈົ້າໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮູ້ອະນາຄົດ, ໂດຍວິທີການທີ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈແລະເລືອກ

ພະເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າອາດາມ ກຳ ລັງຈະເຮັດບາບ? ຈາກສະພາບການຂອງປະຖົມມະການ 2 ແລະ 3, ບໍ່. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຫ້ ຄຳ ສັ່ງ, ຮູ້ລ່ວງ ໜ້າ ວ່າມັນຈະບໍ່ຖືກປະຕິບັດຕາມ. ສິ່ງນີ້ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມຮັກຂອງລາວແລະ ຄຳ ສັ່ງນີ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຍາກເລີຍ (1 ໂຢຮັນ 4:8; 5:3). ໃຫ້ເບິ່ງສອງຕົວຢ່າງໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະເຈົ້າໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮູ້ອະນາຄົດໃນແບບທີ່ເລືອກແລະສະຫຼາດ. ແຕ່ຍັງ, ວ່າລາວສະເຫມີໃຊ້ຄວາມສາມາດນີ້ເພື່ອຈຸດປະສົງສະເພາະ.

ເອົາຕົວຢ່າງຂອງອັບຣາຮາມ. ໃນປະຖົມມະການ 22:1-14, ພະເຈົ້າຂໍໃຫ້ອັບຣາຮາມຖວາຍອີຊາກລູກຊາຍຂອງລາວ. ພະເຈົ້າຮູ້ລ່ວງ ໜ້າ ບໍວ່າອັບລາຫາມຈະເຊື່ອຟັງ? ອີງຕາມສະພາບການຂອງເລື່ອງໃນທັນທີ, ບໍ່ແມ່ນ. ສຸດທ້າຍພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກອັບຣາຮາມບໍ່ໃຫ້ເຮັດມັນ: “ທູດ​ຂອງ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ກ່າວ​ຕໍ່­ໄປ​ວ່າ, “ຢ່າຍື່ນມືຂອງທ່ານຕໍ່ເດັກຊາຍແລະຢ່າເຮັດຫຍັງກັບລາວ, ເພາະວ່າດຽວນີ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຈົ້າຢ້ານກົວພຣະເຈົ້າ ດ້ວຍ​ວ່າ​ເຈົ້າ​ບໍ່­ໄດ້​ຫວງ​ລູກ­ຊາຍ​ໂທນ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄວ້ ແຕ່​ໄດ້​ຍອມ​ຖວາຍ​ລາວ​ໃຫ້​ແກ່​ເຮົາ”” (ປະຖົມມະການ 22:12). ມັນໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ວ່າ « ຕອນນີ້ຂ້ອຍຮູ້ແທ້ໆວ່າເຈົ້າຢ້ານກົວພຣະເຈົ້າ ». ປະໂຫຍກທີ່ວ່າ « ດຽວນີ້ » ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າອັບຣາຮາມຈະເຊື່ອຟັງ ຄຳ ຮ້ອງຂໍນີ້ຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.

ຕົວຢ່າງທີສອງກ່ຽວຂ້ອງກັບການ ທຳ ລາຍເມືອງໂຊໂດມແລະເມືອງໂກໂມຣາ. ຄວາມຈິງທີ່ວ່າພະເຈົ້າສົ່ງທູດສະຫວັນສອງອົງໄປເບິ່ງສະຖານະການທີ່ບໍ່ດີສະແດງໃຫ້ເຫັນອີກເທື່ອ ໜຶ່ງ ວ່າຕອນ ທຳ ອິດລາວບໍ່ມີຫຼັກຖານທັງ ໝົດ ໃນການຕັດສິນໃຈ, ແລະໃນກໍລະນີນີ້ລາວໄດ້ໃຊ້ຄວາມສາມາດໃນການຮູ້ໂດຍໃຊ້ສອງທູດສະຫວັນ (ປະຖົມມະການ 18:20,21).

ຖ້າພວກເຮົາອ່ານປື້ມຕ່າງໆຂອງສາດສະດາໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ພວກເຮົາຈະເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າຍັງໃຊ້ຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮູ້ອະນາຄົດ, ເພື່ອຈຸດປະສົງສະເພາະ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ໃນຂະນະທີ່ນາງ ເມຍຂອງອີຊາກ ຖືພາລູກຝາແຝດ, ບັນຫາ ແມ່ນການຮູ້, « ເຊິ່ງ » ຂອງເດັກນ້ອຍສອງຄົນ, ຈະເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງຊາດທີ່ຖືກເລືອກໂດຍພຣະເຈົ້າ

(ປະຖົມມະການ 25: 21-26). ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໄດ້ ທຳ ການສັງເກດເບິ່ງພັນທຸ ກຳ ແບບງ່າຍໆກ່ຽວກັບເອຊາວແລະຢາໂຄບ (ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ແມ່ນ ກຳ ມະພັນທີ່ຄວບຄຸມພຶດຕິ ກຳ ໃນອະນາຄົດທັງ ໝົດ) ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນພຣະເຈົ້າໄດ້ເຫັນວ່າພວກເຂົາຈະກາຍເປັນຄົນແບບໃດ: « ກ່ອນ​ທີ່​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄດ້​ເກີດ​ມາ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ເຫັນ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແລ້ວ ມື້​ທັງ­ຫລາຍ​ທີ່​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ຢູ່ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບັນ­ທຶກ​ໄວ້​ໝົດ​ແລ້ວ​ກ່ອນ​ທີ່​ມື້​ເຫລົ່າ​ນີ້​ໄດ້​ບັງ­ເກີດ​ຂຶ້ນ​ມາ” (ຄຳ ເພງ 139: 16). ໂດຍອີງໃສ່ຄວາມຮູ້ນີ້, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເລືອກ (ໂລມ 9:10-13; ກິດຈະການ 1:24-26 « ທ່ານ, ພະເຢໂຫວາ, ຜູ້ທີ່ຮູ້ໃຈຂອງທຸກຄົນ »).

ພະເຈົ້າປົກປ້ອງເຮົາບໍ?

ກ່ອນທີ່ຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຄິດຂອງພະເຈົ້າກ່ຽວກັບເລື່ອງການປົກປ້ອງສ່ວນຕົວຂອງພວກເຮົາ, ມັນເປັນສິ່ງ ສຳ ຄັນທີ່ຈະຕ້ອງພິຈາລະນາສາມຈຸດໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ ສຳ ຄັນ (1 ໂກລິນໂທ 2:16):

1 – ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຊີວິດປະຈຸບັນ, ເຊິ່ງສິ້ນສຸດລົງໃນຄວາມຕາຍ, ມີຄຸນຄ່າຊົ່ວຄາວ ສຳ ລັບມະນຸດທຸກຄົນ (ໂຢຮັນ 11:11 (ຄວາມຕາຍຂອງລາຊະໂລໄດ້ຖືກອະທິບາຍວ່າ « ນອນຫລັບ »)). ນອກຈາກນັ້ນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າສິ່ງທີ່ ສຳ ຄັນແມ່ນຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ (ມັດທາຍ 10:39). ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ « ຊີວິດຈິງ » ແມ່ນອີງໃສ່ຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ (1 ຕີໂມທຽວ 6:19).

ເມື່ອພວກເຮົາອ່ານປື້ມກິດຈະການ, ພວກເຮົາພົບວ່າບາງຄັ້ງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງຈາກຄວາມຕາຍ, ໃນກໍລະນີຂອງຢາໂກໂບແລະ Stephen (ກິດຈະການ 7: 54-60; 12: 2). ໃນກໍລະນີອື່ນໆ, ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຫລັງຈາກອັກຄະສາວົກຢາໂກໂບຕາຍ, ພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກເປໂຕຈາກການຕາຍຄືກັນ (ກິດຈະການ 12: 6 611). ເວົ້າໂດຍທົ່ວໄປ, ໃນສະພາບການໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ການປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າມັກຈະຕິດພັນກັບຈຸດປະສົງຂອງລາວ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ການປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກໂປໂລມີຈຸດປະສົງທີ່ສູງກວ່າ: ລາວແມ່ນເພື່ອປະກາດແກ່ກະສັດ (ກິດຈະການ 27: 23,24; 9: 15,16).

ເມື່ອພວກເຮົາອ່ານປື້ມກິດຈະການ, ພວກເຮົາພົບວ່າບາງຄັ້ງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງຈາກຄວາມຕາຍ, ໃນກໍລະນີຂອງຢາໂກໂບແລະ Stephen (ກິດຈະການ 7:54-60; 12:2). ໃນກໍລະນີອື່ນໆ, ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຫລັງຈາກອັກຄະສາວົກຢາໂກໂບຕາຍ, ພະເຈົ້າຕັດສິນໃຈປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກເປໂຕ (ກິດຈະການ 12: 6-11). ເວົ້າໂດຍທົ່ວໄປ, ໃນສະພາບການໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ການປົກປ້ອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າມັກຈະຕິດພັນກັບຈຸດປະສົງຂອງລາວ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ການປົກປ້ອງອັກຄະສາວົກໂປໂລມີຈຸດປະສົງທີ່ສູງກວ່າ: ລາວແມ່ນເພື່ອປະກາດແກ່ກະສັດ (ກິດຈະການ 27:23,24; 9:15,16).

2 – ພວກເຮົາຕ້ອງຕັ້ງ ຄຳ ຖາມນີ້ກ່ຽວກັບການປົກປ້ອງພະເຈົ້າ, ໃນແງ່ຂອງການທ້າທາຍສອງຢ່າງຂອງຊາຕານແລະໂດຍສະເພາະໃນ ຄຳ ເວົ້າກ່ຽວກັບໂຢບ: “ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ຮັກ­ສາ​ລາວ ແລະ​ຄອບ​ຄົວ­ເຮືອນ​ຊານ​ຂອງ​ລາວ​ກັບ​ຊັບ­ສົມ­ບັດ​ຂອງ​ລາວ​ທຸກ​ຢ່າງ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ອວຍ­ພອນ​ໃຫ້​ວຽກ​ງານ​ທຸກ​ຢ່າງ​ຂອງ​ລາວ​ຈະ­ເລີນ​ຂຶ້ນ ແລະ​ໄດ້​ໃຫ້​ລາວ​ມີ​ຝູງ​ສັດ​ເພີ່ມ­ທະ­ວີ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ​ທົ່ວ​ປະເທດ » (ວຽກ 1:10). ເພື່ອຕອບ ຄຳ ຖາມກ່ຽວກັບຄວາມຊື່ສັດ, ພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈເອົາການປົກປ້ອງຂອງລາວອອກຈາກໂຢບ, ແຕ່ຈາກມະນຸດທັງປວງ. ບໍ່ດົນກ່ອນທີ່ລາວຈະສິ້ນຊີວິດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໂດຍອ້າງເຖິງ ຄຳ ເພງ 22:1, ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ເອົາການປົກປ້ອງທຸກຢ່າງຈາກພຣະອົງ, ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ການຕາຍຂອງລາວເປັນການເສຍສະລະ (ໂຢຮັນ 3:16; ມັດທາຍ 27:46). ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ກ່ຽວກັບມະນຸດໂດຍລວມ, ການຂາດການປົກປ້ອງອັນສູງສົ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນທັງ ໝົດ, ເພາະວ່າຄືກັບທີ່ພຣະເຈົ້າຫ້າມຊາຕານທີ່ຈະຂ້າໂຢບ, ມັນຈະແຈ້ງວ່າມັນເປັນຄືກັນ ສຳ ລັບມະນຸດທັງ ໝົດ (ປຽບທຽບກັບມັດທາຍ 24: 22).

3 – ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຢູ່ຂ້າງເທິງວ່າຄວາມທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກ « ເວລາແລະເຫດການທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ » ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າຄົນເຮົາສາມາດພົບເຫັນຕົວເອງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ໃນສະຖານທີ່ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ (ປັນຍາຈານ 9:11,12). ສະນັ້ນ, ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ມະນຸດບໍ່ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງການເລືອກທີ່ອາດາມເຮັດໃນເບື້ອງຕົ້ນ. ຜູ້ຊາຍອາຍຸ, ລາວລົ້ມປ່ວຍ ແລະລາວຕາຍ (ໂລມ 5:12). ລາວສາມາດຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງອຸປະຕິເຫດຫລືໄພພິບັດທາງ ທຳ ມະຊາດ (ໂລມ 8:20; ປື້ມເລື່ອງ « ປັນຍາຈານ » ມີ ຄຳ ອະທິບາຍລະອຽດກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ມີປະໂຫຍດຂອງຊີວິດປະຈຸບັນເຊິ່ງຫລີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້: « ປັນ­ຍາ­ຈານ​ກ່າວ​ວ່າ ບໍ່​ເປັນ​ປະ­ໂຫຍດ ບໍ່​ໄດ້­ຜົນ ສາ­ລະ­ພັດ​ລ້ວນ​ແຕ່​ບໍ່​ໄດ້ຜົນ” (ປັນຍາຈານ 1:2)).

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງມະນຸດຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງການຕັດສິນໃຈທີ່ບໍ່ດີຂອງພວກເຂົາ: « ຢ່າ​ຄິດ​ຜິດໆເລີຍ ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ຫຼອກ​ລວງ​ພະເຈົ້າ​ໄດ້. ຜູ້​ໃດ​ຫວ່ານ​ສິ່ງ​ໃດ​ກໍ​ຕ້ອງ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ສິ່ງ​ນັ້ນ. ຄົນ​ທີ່​ຫວ່ານ​ເພື່ອ​ສະໜອງ​ຄວາມ​ຕ້ອງການ​ຂອງ​ຮ່າງກາຍ​ທີ່​ມີ​ບາບ​ຈະ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ຜົນ​ເສຍຫາຍ ຈາກ​ຮ່າງກາຍ​ທີ່​ມີ​ບາບ ແຕ່​ຄົນ​ທີ່​ຫວ່ານ​ຕາມ​ທີ່​ພະລັງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຊີ້​ນຳ​ຈະ​ເກັບ​ກ່ຽວ​ຊີວິດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ​ຈາກ​ພະລັງ​ນັ້ນ” (ຄາລາເຕຍ 6:7,8). ຖ້າພຣະເຈົ້າໄດ້ປະປ່ອຍມະນຸດໃຫ້ຢູ່ໃນຄວາມບໍ່ມີປະໂຫຍດເປັນເວລາດົນນານ, ມັນຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າພຣະອົງໄດ້ຖອນການປົກປ້ອງຂອງພຣະອົງອອກຈາກຜົນສະທ້ອນຂອງສະພາບບາບຂອງເຮົາ. ແນ່ນອນວ່າ, ສະພາບການທີ່ອັນຕະລາຍນີ້ ສຳ ລັບມະນຸດທັງປວງແມ່ນຊົ່ວຄາວ (ໂລມ 8: 21). ຫຼັງຈາກການກ່າວຫາຂອງມານໄດ້ຖືກແກ້ໄຂແລ້ວ, ມະນຸດຊາດຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງທີ່ດີຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ເທິງໂລກ (ເພງສັນລະເສີນ 91:10-12).

ນີ້ ໝາຍ ຄວາມວ່າປະຈຸບັນພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າເປັນສ່ວນບຸກຄົນອີກຕໍ່ໄປບໍ? ການປົກປ້ອງທີ່ພະເຈົ້າໃຫ້ພວກເຮົາແມ່ນອະນາຄົດນິລັນດອນຂອງພວກເຮົາ, ໃນແງ່ຂອງຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ, ຖ້າພວກເຮົາອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ (ມັດທາຍ 24:13; ໂຢຮັນ 5:28,29; ກິດຈະການ 24:15; ຄຳ ປາກົດ 7:9-17). ນອກຈາກນັ້ນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໃນ ຄຳ ອະທິບາຍຂອງລາວກ່ຽວກັບສັນຍານຂອງຍຸກສຸດທ້າຍ (ມັດທາຍ 24, 25, ມາຣະໂກ 13 ແລະລູກາ 21), ແລະ ໜັງ ສືພະນິມິດ (ໂດຍສະເພາະໃນບົດ 6:1-8 ແລະ 12:12), ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ມະນຸດຈະມີຄວາມໂຊກຮ້າຍຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຕັ້ງແຕ່ປີ 1914, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ມັນຊັດເຈນວ່າບໍ່ມີການປ້ອງກັນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາສາມາດປົກປ້ອງຕົນເອງໂດຍຜ່ານການ ນຳ ໃຊ້ ຄຳ ແນະ ນຳ ທີ່ມີເມດຕາສົງສານຂອງພຣະອົງທີ່ມີຢູ່ໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນ, ພະ ຄຳ ຂອງພຣະອົງ. ເວົ້າຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ການ ນຳ ໃຊ້ຫລັກການໃນ ຄຳ ພີໄບເບິນຊ່ວຍຫລີກລ້ຽງຄວາມສ່ຽງທີ່ບໍ່ ຈຳ ເປັນເຊິ່ງອາດເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາສັ້ນລົງຢ່າງບໍ່ມີປະໂຫຍດ (ສຸພາສິດ 3:1,2). ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນຢູ່ຂ້າງເທິງວ່າບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຈະເປັນຊະຕາ ກຳ. ສະນັ້ນ, ການ ນຳ ໃຊ້ຫຼັກການໃນພຣະ ຄຳ ພີ, ການ ນຳ ພາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຈະເປັນຄືກັບການເບິ່ງເບື້ອງຂວາແລະຊ້າຍກ່ອນຂ້າມຖະ ໜົນ, ເພື່ອຮັກສາຊີວິດຂອງພວກເຮົາ (ສຸພາສິດ 27:12).

ນອກຈາກນັ້ນ, ອັກຄະສາວົກເປໂຕຍັງໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມຕ້ອງການການອະທິຖານວ່າ: “ຈຸດ​ຈົບ​ຂອງ​ທຸກ​ສິ່ງ​ມາ​ໃກ້​ແລ້ວ ດັ່ງ​ນັ້ນ ຂໍ​ໃຫ້​ມີ​ສະຕິ ແລະ​ຕື່ນ​ຕົວ​ສະເໝີ​ທີ່​ຈະ​ອະທິດຖານ​ຢູ່​ເລື້ອຍໆ” (1 ເປໂຕ 4:7). ການອະທິຖານແລະການສະມາທິສາມາດປົກປ້ອງຄວາມສົມດຸນທາງວິນຍານແລະຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາ (ຟີລິບ 4:6,7; ປະຖົມມະການ 24:63). ບາງຄົນເຊື່ອວ່າພວກເຂົາໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າໃນບາງເວລາໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດໃນພຣະ ຄຳ ພີທີ່ກີດຂວາງຄວາມເປັນໄປໄດ້ທີ່ພິເສດນີ້ຈາກການເຫັນ, ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ: « ແລະຂ້ອຍຈະມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ຜູ້ທີ່ຂ້ອຍຈະມີຄວາມເມດຕາ » ( ອຸປະຍົກ ໜີ 33:19). ມັນແມ່ນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າແລະຜູ້ທີ່ຈະໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງ. ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງຕັດສິນ: « ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ໃຜ​ຈຶ່ງ​ໄປ​ຕັດສິນ​ຄົນ​ຮັບໃຊ້​ຂອງ​ຜູ້​ອື່ນ? ນາຍ​ຂອງ​ລາວ​ຈະ​ຕັດສິນ​ເອງ​ວ່າ​ລາວ​ເຮັດ​ຖືກ​ຫຼື​ຜິດ. ທີ່​ຈິງ ລາວ​ຈະ​ເປັນ​ຄົນ​ທີ່​ພະ​ເຢໂຫວາ​ພໍ​ໃຈ​ໄດ້​ເພາະ​ພະອົງ​ຈະ​ຊ່ວຍ​ລາວ » (ໂລມ 14:4).

ຮັກອ້າຍແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ

ກ່ອນຄວາມທຸກທໍລະມານຈະສິ້ນສຸດລົງ, ພວກເຮົາຕ້ອງຮັກກັນແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ຢູ່ອ້ອມຕົວພວກເຮົາ: « ຂ້ອຍ​ໃຫ້​ກົດ​ໝາຍ​ໃໝ່​ແກ່​ພວກ​ເຈົ້າ ນັ້ນ​ຄື ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ກັນ ຂ້ອຍ​ຮັກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ແບບ​ໃດ ກໍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ກັນ​ແບບ​ນັ້ນ. 35  ທຸກ​ຄົນ​ຈະ​ຮູ້​ວ່າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ລູກ​ສິດ​ຂອງ​ຂ້ອຍ ເມື່ອ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ກັນ” (ໂຢຮັນ 13:34,35). ສາວົກຢາໂກໂບ, ນ້ອງຊາຍເຄິ່ງ ໜຶ່ງ ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໄດ້ຂຽນວ່າຄວາມຮັກແບບນີ້ຕ້ອງໄດ້ຖືກສະແດງອອກໂດຍການກະ ທຳ ຫຼືການລິເລີ່ມເພື່ອຊ່ວຍເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາທີ່ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ (ຢາໂກໂບ 2: 15,16). ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວວ່າເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ທີ່ຈະບໍ່ສາມາດຈ່າຍຄືນພວກເຮົາໄດ້ (ລູກາ 14:13,14). ໃນການເຮັດສິ່ງນີ້, ໃນທາງທີ່ພວກເຮົາ“ ໃຫ້ກູ້ຢືມ” ຕໍ່ພະເຢໂຫວາແລະພຣະອົງຈະຈ່າຍຄືນໃຫ້ພວກເຮົາ (ສຸພາສິດ 19:17).

ມັນເປັນສິ່ງທີ່ ໜ້າ ສົນໃຈທີ່ຈະອ່ານສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດອະທິບາຍວ່າເປັນການກະ ທຳ ຂອງຄວາມເມດຕາເຊິ່ງຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາມີຊີວິດນິລັນດອນ: « ເພາະ​ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຫິວ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ກິນ ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຢາກ​ນ້ຳ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ດື່ມ ຕອນ​ທີ່​ຂ້ອຍ​ເປັນ​ແຂກ​ແປກ​ໜ້າ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ມີ​ນ້ຳໃຈ​ຕ້ອນຮັບ​ຂ້ອຍ​ເຂົ້າ​ໃນ​ເຮືອນ. 36  ຂ້ອຍ​ບໍ່​ມີ​ເຄື່ອງ​ນຸ່ງ​ໃສ່ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ເອົາ​ເຄື່ອງ​ນຸ່ງ​ມາ​ໃຫ້ ຕອນ​ຂ້ອຍ​ເຈັບ​ປ່ວຍ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ເບິ່ງ​ແຍງ ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຕິດ​ຄຸກ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ມາ​ຢາມ’” (ມັດທາຍ 25:31-46). ມັນຄວນຈະໄດ້ຮັບຍົກໃຫ້ເຫັນວ່າໃນທຸກໆການກະ ທຳ ເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ມີການກະ ທຳ ໃດໆທີ່ສາມາດຖືວ່າເປັນ « ສາດສະ ໜາ ». ຍ້ອນຫຍັງ? ເລື້ອຍໆ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວ ຄຳ ແນະ ນຳ ນີ້ເລື້ອຍໆວ່າ: « ຂ້ອຍຕ້ອງການຄວາມເມດຕາແລະບໍ່ຕ້ອງເສຍສະລະ » (ມັດທາຍ 9:13; 12:7). ຄວາມ ໝາຍ ທົ່ວໄປຂອງ ຄຳ »ຄວາມເມດຕາ » ແມ່ນຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈໃນການກະ ທຳ (ຄວາມ ໝາຍ ທີ່ຄັບແຄບຄືການໃຫ້ອະໄພ). ການເຫັນຄົນທີ່ມີຄວາມຕ້ອງການ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຮູ້ຈັກພວກເຂົາຫລືບໍ່, ແລະຖ້າພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້, ພວກເຮົາຈະຊ່ວຍພວກເຂົາ (ສຸພາສິດ 3:27,28).

ການເສຍສະຫຼະສະແດງເຖິງການກະ ທຳ ທາງວິນຍານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງກັບການນະມັດສະການພະເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນແນ່ນອນຄວາມ ສຳ ພັນຂອງພວກເຮົາກັບພຣະເຈົ້າແມ່ນ ສຳ ຄັນທີ່ສຸດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ຕັດສິນລົງໂທດບາງຄົນຜູ້ທີ່ໃຊ້ເຫດຜົນຂອງ « ການເສຍສະລະ » ບໍ່ແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາທີ່ໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ສູງອາຍຸ (ມັດທາຍ 15:3-9). ມັນ ໜ້າ ສົນໃຈທີ່ຈະສັງເກດສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວກ່ຽວກັບຜູ້ທີ່ຈະບໍ່ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ: « ໃນ​ມື້​ນັ້ນ​ຄົນ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ​ຈະ​ບອກ​ຂ້ອຍ​ວ່າ: ‘ນາຍ ນາຍ ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ພະຍາກອນ​ແລະ​ຂັບ​ໄລ່​ພວກ​ປີສາດ​ໃນ​ນາມ​ຂອງ​ທ່ານ ແລະ​ເຮັດ​ການ​ອັດສະຈັນ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ​ໃນ​ນາມ​ຂອງ​ທ່ານ​ບໍ່​ແມ່ນບໍ?’” (ມັດທາຍ 7:22). ຖ້າພວກເຮົາປຽບທຽບມັດທາຍ 7:21-23 ກັບ 25:31-46 ແລະໂຢຮັນ 13:34,35, ພວກເຮົາຮັບຮູ້ວ່າການເສຍສະລະແລະຄວາມເມດຕາທາງວິນຍານແມ່ນສອງອົງປະກອບທີ່ ສຳ ຄັນຫຼາຍ (1 ໂຢຮັນ 3:17,18; ມັດທາຍ 5:7).

ພະເຈົ້າຈະປິ່ນປົວມະນຸດຊາດ

ຕໍ່ ຄຳ ຖາມຂອງສາດສະດາຮາບາກຸກ (1:2-4), ກ່ຽວກັບເຫດຜົນທີ່ພະເຈົ້າຍອມໃຫ້ມີຄວາມທຸກທໍລະມານແລະຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ນີ້ແມ່ນ ຄຳ ຕອບທີ່ວ່າ: « ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໃຫ້​ຄຳ​ຕອບ​ແກ່​ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ຂຽນ​ເລື່ອງ​ທີ່​ເຮົາ​ບອກ​ແກ່​ເຈົ້າ​ທາງ​ນິ­ມິດ​ໃສ່​ແຜ່ນ​ປ້າຍ ໃຫ້​ທຸກ​ຄົນ​ອ່ານ​ເຂົ້າ­ໃຈ​ໄດ້​ງ່າຍ ຂຽນ​ນິ­ມິດ​ນີ້​ໄວ້. ກໍ​ເພາະ­ວ່າ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ບອກ​ມາ​ນັ້ນ ຍັງ​ບໍ່​ເຖິງ​ເວ­ລາ​ທີ່​ຈະ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ເປັນ​ຈິງ​ເທື່ອ ແຕ່​ກຳ­ນົດ​ນັ້ນ​ກໍ​ຈະ​ມາ​ເຖິງ​ໃນ​ໄວໆ ນີ້ ແລະ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ບອກ​ກັບ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຈະ​ກາຍ­ເປັນ​ຈິງ ເຈົ້າ​ອາດ­ຈະ​ຄິດ­ວ່າ​ມັນ​ມາ​ຊ້າ ແຕ່​ໃຫ້​ຄອຍ​ເບິ່ງ​ເທາະ ມັນ​ຈະ​ມາ​ຮອດ​ຕາມ​ເວ­ລາ​ທີ່​ເຮົາ​ໄດ້​ກຳ­ນົດ​ໄວ້ ຍັງ​ບໍ່​ເຫິງ​ດອກ” (ຮາບາກຸກ 2:2,3). ນີ້ແມ່ນບາງ ຄຳ ພີໄບເບິນກ່ຽວກັບ“ ວິໄສທັດ” ໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້:

« ຈາກ​ນັ້ນ ຂ້ອຍ​ເຫັນ​ຟ້າ​ສະຫວັນ​ໃໝ່​ແລະ​ໂລກ​ໃໝ່ ຟ້າ​ສະຫວັນ​ເກົ່າ​ແລະ​ໂລກ​ເກົ່າ​ນັ້ນ​ກໍ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ​ໄປ​ແລ້ວ ແລະ​ບໍ່​ມີ​ທະເລ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ.  ຂ້ອຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ເມືອງ​ບໍລິສຸດ​ນຳ​ອີກ ເຊິ່ງ​ແມ່ນ​ເຢຣູ​ຊາ​ເລັມ​ໃໝ່​ທີ່​ກຳລັງ​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ສະຫວັນ ເມືອງ​ນັ້ນ​ມາ​ຈາກ​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ກຽມ​ໄວ້​ພ້ອມ​ຄື​ກັບ​ເຈົ້າ​ສາວ​ທີ່​ແຕ່ງ​ໂຕ​ຢ່າງ​ສວຍ​ງາມ​ສຳລັບ​ເຈົ້າ​ບ່າວ.  ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ດັງ​ຈາກ​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ບອກ​ວ່າ: “ເບິ່ງ​ແມ້! ເຕັ້ນ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຢູ່​ກັບ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ພະອົງ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ. ພະເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ທຸກ​ຢົດ​ຈາກ​ຕາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຫຼື​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ເສຍໃຈ​ຫຼື​ຄວາມ​ເຈັບ​ປວດ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ເລີຍ ສິ່ງ​ທີ່​ເຄີຍ​ມີ​ຢູ່​ນັ້ນ​ຜ່ານ​ພົ້ນ​ໄປແລ້ວ.” » (ພະນິມິດ 21:1-4).

« ໝາ​ໃນ​ຈະ​ອາ​ໃສ​ຢູ່​ນຳ​ລູກ​ແກະ ແລະ​ເສືອ​ດາວ​ຈະ​ນອນ​ຢູ່​ກັບ​ລູກ​ແກະ ລູກ​ງົວ​ກັບ​ສິງ​ໜຸ່ມ​ກັບ​ສັດ​ອ້ວນ​ພີ​ຈະ​ຢູ່​ນຳ­ກັນ ແລະ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ຈະ​ຫລິ້ນ​ນຳ​ມັນ​ໄດ້ ແມ່​ງົວ​ກັບ​ໝີ​ໂຕ​ແມ່​ຈະ​ກິນ​ຫຍ້າ​ນຳ­ກັນ ລູກ​ຂອງ​ມັນ​ກໍ​ຈະ​ນອນ​ຢູ່​ນຳ­ກັນ ແລະ​ສິງ​ຈະ​ກິນ​ເຟືອງ​ຄື​ງົວ​ຜູ້ ເດັກ­ນ້ອຍ​ກິນ​ນົມ​ຈະ​ຫລິ້ນ​ຢູ່​ທີ່​ຮູ​ງູ​ເຫົ່າ ແລະ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ທີ່​ເຊົາ​ນົມ​ຈະ​ເອົາ​ມື​ຈົກ​ຮູ​ຂອງ​ງູ­ຮ້າຍ ສັດ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່​ເຮັດ­ໃຫ້​ບາດ­ເຈັບ ຫລື​ຈະ​ບໍ່​ທຳ­ລາຍ​ສິ່ງ­ໃດ​ຢູ່​ທົ່ວ​ພູ­ເຂົາ​ອັນ​ບໍ­ລິ­ສຸດ​ຂອງ​ເຮົາ ເພາະ­ວ່າ​ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ​ຈະ​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຮູ້​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ເໝືອນ​ດັ່ງ​ນ້ຳ​ທີ່​ຖ້ວມ​ພື້ນ​ທະ­ເລ » (ເອຊາຢາ 11:6-9).

« ຄົນ​ຕາ­ບອດ​ຈະ​ເຫັນ­ຮຸ່ງ ຄົນ​ຫູ­ໜວກ​ຈະ​ໄດ້ຍິນ. ຄົນ​ພິ­ການ​ກໍ​ຈະ​ເຕັ້ນ ແລະ​ຟ້ອນ​ຄື​ຟານ ຄົນ​ປາກ­ກືກ​ກໍ​ຈະ​ໂຮ­ຮ້ອງ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຍິນ­ດີ ສາຍ­ນ້ຳ​ຈະ​ໄຫລ​ຜ່ານ​ຖິ່ນ­ແຫ້ງ­ແລ້ງ​ກັນດານ. ຊາຍ​ຮ້ອນ​ຈະ​ກາຍ­ເປັນ​ໜອງ​ນ້ຳ ດິນ​ທີ່​ແຫ້ງ­ແລ້ງ​ຈະ​ມີ​ນ້ຳ​ອອກ​ບໍ່ ບ່ອນ​ທີ່​ໝາ­ໄນ​ເຄີຍ​ນອນ ຈະ​ມີ​ຫຍ້າ ແລະ​ກົກ​ອໍ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ » (ເອຊາຢາ 35:5-7).

« ໃນ​ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່­ມີ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ທີ່​ມີ­ຊີ­ວິດ​ພຽງ​ສອງ​ສາມ​ມື້ ຫລື​ຄົນ​ແກ່​ທີ່​ມີ​ອາ­ຍຸ​ບໍ່​ຄົບ​ກຳ­ນົດ ເພາະ­ວ່າ​ເດັກ​ຈະ​ມີ​ອາ­ຍຸ​ໜຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ປີ​ຈຶ່ງ​ຕາຍ ແລະ​ຄົນ​ບາບ​ທີ່​ມີ​ອາ­ຍຸ​ພຽງ​ໜຶ່ງ​ຮ້ອຍ​ປີ​ຈະ​ເປັນ​ທີ່​ສາບ­ແຊ່ງ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ສ້າງ​ບ້ານ ແລະ​ເຂົ້າ​ອາ­ໄສ​ຢູ່­ໃນ​ນັ້ນ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ປູກ​ສວນ­ອະ­ງຸ່ນ ແລະ​ກິນ​ໝາກ​ຂອງ​ມັນ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ສ້າງ ແລະ​ຄົນ​ອື່ນ​ເຂົ້າ​ອາ­ໄສ​ຢູ່ ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ປູກ​ແລະ​ຄົນ​ອື່ນ​ກິນ ເພາະ­ວ່າ​ອາ­ຍຸ​ຊົນ­ຊາດ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈະ​ເປັນ​ຄື​ກັບ​ອາ­ຍຸ​ຂອງ​ຕົ້ນ­ໄມ້ ແລະ​ຜູ້​ເລືອກ​ສັນ​ຂອງ​ເຮົາ​ຈະ​ໃຊ້​ຜົນ­ງານ​ຈາກ​ນ້ຳ­ມື​ຂອງ­ຕົນ​ໄດ້​ດົນ ພວກ­ເຂົາ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈະ​ບໍ່​ເຮັດ­ວຽກ​ໂດຍ​ບໍ່­ມີ​ປະ­ໂຫຍດ ຫລື​ເກີດ​ລູກ​ເພື່ອ​ຄວາມ​ຢ້ານ​ກົວ ເພາະ­ວ່າ​ພວກ­ເຂົາ​ເປັນ​ເຊື້ອ­ສາຍ​ຂອງ​ຜູ້​ທີ່​ໄດ້­ຮັບ​ພອນ​ຂອງ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ກັບ​ລູກໆ​ຂອງ​ພວກ­ເຂົາ​ດ້ວຍ ແລະ​ຕໍ່​ມາ ກ່ອນ​ທີ່​ພວກ­ເຂົາ​ຮ້ອງ​ເອີ້ນ ເຮົາ​ຈະ​ຕອບ ຂະ­ນະ​ທີ່​ພວກ­ເຂົາ​ຍັງ​ເວົ້າ​ຢູ່ ເຮົາ​ຈະ​ຟັງ » (ເອຊາຢາ 65:20-24).

« ເນື້ອ​ໜັງ​ຂອງ​ພວກ­ເຂົາ​ຈະ​ອ່ອນ​ກວ່າ​ເນື້ອ​ໜັງ​ເດັກ ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ­ເຂົາ​ກັບ​ໄປ​ສູ່​ກຳ­ລັງ​ຄື​ຕອນ​ຍັງ​ໜຸ່ມ’ » (ໂຢບ 33:25).

« ເທິງ​ພູ­ເຂົາ​ນີ້ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ແຫ່ງ​ຈັກ­ກະ­ວານ​ຈະ​ຈັດ​ງານ​ລ້ຽງ ສຳ­ລັບ​ບັນ­ດາ​ຊົນ­ຊາດ​ທັງ­ຫລາຍ ເປັນ​ງານ​ລ້ຽງ​ດ້ວຍ​ຂອງ​ທີ່​ມີ​ນ້ຳ­ມັນ ເປັນ​ງານ​ລ້ຽງ​ດ້ວຍ​ນ້ຳ​ອະ­ງຸ່ນ​ທີ່​ຕອງ​ແລ້ວ ດ້ວຍ​ຂອງ​ຕຸ້ຍ​ພີ​ທີ່​ມີ​ໄຂ­ມັນ​ໃນ​ກະ­ດູກ​ເຕັມ ດ້ວຍ​ນ້ຳ​ອະ­ງຸ່ນ​ທີ່​ຕອງ​ແລ້ວ ແລະ​ເທິງ​ພູ­ເຂົາ​ນີ້ ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ທຳ­ລາຍ​ຜ້າ​ປົກ​ໜ້າ ຊຶ່ງ​ປົກ​ໜ້າ​ບັນ­ດາ​ຊົນ­ຊາດ​ທັງ­ຫລາຍ ແລະ​ຜ້າ­ກັ້ງ​ຊຶ່ງ​ກາງ​ຢູ່​ເໜືອ​ບັນ­ດາ​ປະ­ຊາ­ຊາດ ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ກືນ​ຄວາມ​ຕາຍ​ດ້ວຍ​ການ​ມີ​ໄຊ ແລະ​ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ຈາກ​ໜ້າ​ທັງ­ປວງ ແລະ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ເອົາ​ການ​ໝິ່ນ­ປະ­ໝາດ​ຊົນ­ຊາດ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ໄປ​ຈາກ​ທົ່ວ​ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ ເພາະ­ວ່າ​ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ໄດ້​ບອກ​ໄວ້​ແລ້ວ » (ເອຊາຢາ 25:6-8).

« ຄົນ​ຕາຍ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ມີ­ຊີ­ວິດ ສົບ​ຂອງ​ພວກ­ເຂົາ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈະ​ລຸກ­ຂຶ້ນ ພ້ອມ­ກັບ​ສົບ​ຂອງ​ຂ້າ­ພະ­ອົງ ໂອ ຜູ້​ອາ­ໄສ​ຢູ່­ໃນ​ຂີ້­ຝຸ່ນ​ດິນ ຈົ່ງ​ຕື່ນ​ເຖີດ ແລະ​ຮ້ອງ­ເພງ ເພາະ­ວ່າ​ນ້ຳ­ໝອກ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ເປັນ​ຄື​ກັບ​ນ້ຳ­ໝອກ​ເທິງ​ຜັກ ແລະ​ແຜ່ນ­ດິນ­ໂລກ​ຈະ­ໃຫ້​ຊາວ​ແດນ​ຄົນ​ຕາຍ​ເປັນ​ຂຶ້ນ​ມາ » (ເອຊາຢາ 26:19).

« ຫລາຍ​ຄົນ​ໃນ​ພວກ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ທີ່​ໄດ້​ຕາຍ​ໄປ​ແລ້ວ ຈະ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ມາ​ອີກ ບາງ​ຄົນ​ຈະ​ມີ­ຊີ­ວິດ​ຕະ­ຫລອດ​ໄປ ບາງ​ຄົນ​ຈະ​ໄດ້­ຮັບ​ຄວາມ​ອັບ­ອາຍ​ຂາຍ­ໜ້າ​ຕະ­ຫລອດ​ໄປ » (ດານີເອນ 12:2).

« ບໍ່​ຕ້ອງ​ແປກ​ໃຈ​ໃນ​ເລື່ອງ​ນີ້ ເພາະ​ຈະ​ມີ​ເວລາ​ທີ່​ທຸກ​ຄົນ​ເຊິ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ອຸ​ໂມງ​ຝັງ​ສົບ*ຈະ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ເພິ່ນ  ແລະ​ຈະ​ອອກ​ມາ ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ດີ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ແລ້ວ​ໄດ້​ຊີວິດ ສ່ວນ​ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ຊົ່ວ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ແລ້ວ​ຖືກ​ຕັດສິນ​ລົງໂທດ” (ໂຢຮັນ 5:28,29).

« ຂ້ອຍ​ກໍ​ມີ​ຄວາມ​ຫວັງ​ໃນ​ພະເຈົ້າ​ຄື​ກັບ​ທີ່​ພວກ​ເຂົາ​ມີ ຄວາມ​ຫວັງ​ຂອງ​ຂ້ອຍ​ແມ່ນ​ທັງ​ຄົນ​ດີ*​ແລະ​ຄົນ​ຊົ່ວ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ຈາກ​ຕາຍ » (ກິດຈະການ 24:15).

ຊາຕານພະຍາມານແມ່ນໃຜ?

ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ພັນລະນາເຖິງພະຍາມານຢ່າງງ່າຍດາຍວ່າ: “ມັນ​ເປັນ​ຄາຕະກອນ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ຕອນ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ ແລະ​ມັນ​ບໍ່​ໄດ້​ຍຶດ​ໝັ້ນ​ໃນ​ຄວາມ​ຈິງ ເພາະ​ມັນ​ບໍ່​ມີ​ຄວາມ​ຈິງ. ມັນ​ຂີ້​ຕົວະ​ຕາມ​ສັນ​ດານ​ຂອງ​ມັນ ຍ້ອນ​ມັນ​ເປັນ​ຈອມ​ຂີ້​ຕົວະ​ແລະ​ເປັນ​ພໍ່​ຂອງ​ການ​ຕົວະ” (ໂຢຮັນ 8:44). ຊາຕານພະຍາມານບໍ່ແມ່ນແນວຄິດຂອງຄວາມຊົ່ວ, ມັນແມ່ນວິນຍານທີ່ແທ້ຈິງ (ເບິ່ງບັນຊີໃນມັດທາຍ 4:1-11). ເຊັ່ນດຽວກັນພວກຜີປີສາດກໍ່ແມ່ນພວກທູດສະຫວັນທີ່ກາຍມາເປັນຜູ້ກະບົດທີ່ໄດ້ເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງຊາຕານ (ປະຖົມມະການ 6:1-3, ເພື່ອປຽບທຽບກັບຈົດ ໝາຍ ຂອງຂໍ້ທີຢູດາ 6: « ສ່ວນ​ພວກ​ທູດ​ສະຫວັນ​ທີ່​ບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ກັບ​ຕຳແໜ່ງ​ໜ້າ​ທີ່​ຂອງ​ຕົວ​ເອງ ແລະ​ໄດ້​ຖິ້ມ​ບ່ອນ​ຢູ່​ທີ່​ເໝາະ​ສົມ ພະອົງ​ກໍ​ມັດ​ພວກ​ເຂົາ​ໄວ້​ຕະຫຼອດ​ໄປ​ໃນ​ບ່ອນ​ທີ່​ມືດ​ມິດ​ເພື່ອ​ລໍ​ຖ້າ​ການ​ຕັດສິນ​ລົງໂທດ​ໃນ​ວັນ​ໃຫຍ່ »).

ພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງທູດສະຫວັນອົງນີ້ໂດຍບໍ່ມີບາບແລະບໍ່ມີຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໃນຫົວໃຈຂອງລາວ. ທູດສະຫວັນນີ້, ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງຊີວິດລາວມີ « ຊື່ທີ່ສວຍງາມ » (ປັນຍາຈານ 7:1 ກ). ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວບໍ່ໄດ້ຮັກສາຄວາມຊື່ສັດ, ລາວໄດ້ປູກຝັງຄວາມພາກພູມໃຈໃນຫົວໃຈຂອງລາວແລະໃນໄລຍະເວລາລາວກາຍເປັນ « ມານ », ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າຕົວະແລະຜູ້ຕໍ່ຕ້ານ. ໃນ ຄຳ ພະຍາກອນຂອງເອເຊກຽນ (ບົດທີ 28), ມີການເວົ້າຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງຄວາມພາກພູມໃຈຂອງ ນາງຟ້າ ທີ່ກາຍເປັນ « ຊາຕານ »: « ບຸດ​ແຫ່ງ​ມະ­ນຸດ​ເອີຍ ຈົ່ງ​ເປັ່ງ­ສຽງ​ຮ້ອງ​ຄ່ຳ​ຄວນ​ເພື່ອ​ກະ­ສັດ​ເມືອງ​ຕີ­ເຣ ແລະ​ຈົ່ງ​ກ່າວ​ແກ່​ເພິ່ນ ວ່າ ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ກ່າວ​ດັ່ງ­ນີ້​ວ່າ ເຈົ້າ​ເປັນ​ຕາ­ປະ­ທັບ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ສົມ­ບູນ​ແບບ ເຕັມ​ດ້ວຍ​ສະ­ຕິ­ປັນ­ຍາ ແລະ​ມີ​ຄວາມ­ງາມ​ແທ້ໆ ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຢູ່­ໃນ​ເອ­ເດັນ ສວນ​ຂອງ​ພຣະ­ເຈົ້າ ເພັດ­ພອຍ​ທຸກ​ຢ່າງ​ເປັນ​ເສື້ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ ຄື​ທັບ­ທິມ ເພັດ​ນິນ­ຈິນ­ດາ ເພັດ ພອຍ​ຂຽວ ພອຍ​ສີ­ນ້ຳ​ເຂົ້າ ແລະ​ຢົກ ມໍ­ລະ­ກົດ ພອຍ​ສີ​ແດງ­ເຂັ້ມ ແລະ​ຄຳ ຄວາມ​ຊ່ຽວ­ຊານ​ແຫ່ງ​ກອງ ແລະ​ປີ່​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຈັດ​ຕຽມ​ໄວ້​ໃນ​ມື້​ທີ່​ສ້າງ​ເຈົ້າ​ຂຶ້ນ​ມາ ເຈົ້າ​ເປັນ​ເຄ­ຣຸບ​ຜູ້​ພິ­ທັກ​ທີ່​ໄດ້​ເຈີມ​ຕັ້ງ​ໄວ້ ເຮົາ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ເຈົ້າ​ໄວ້ ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຢູ່​ເທິງ​ພູ­ເຂົາ​ບໍ­ລິ­ສຸດ​ແຫ່ງ​ພຣະ­ເຈົ້າ ແລະ​ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ຍ່າງ​ຢູ່​ທ່າມ­ກາງ​ສີ​ລາ​ໄຟ ເຈົ້າ​ກໍ​ປາດ­ສະ­ຈາກ​ຕຳ​ໜີ​ໃນ​ວິ­ທີ​ການ​ທັງ­ຫລາຍ​ຂອງ​ເຈົ້າ ຕັ້ງ­ແຕ່​ມື້​ທີ່​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຖືກ​ສ້າງ​ຂຶ້ນ​ມາ ຈົນ​ພົບ​ຄວາມ​ຊົ່ວ­ຊ້າ​ໃນ​ຕົວ​ເຈົ້າ” (ເອເຊກຽນ 28:12-15). ໂດຍການກະ ທຳ ທີ່ບໍ່ຍຸດຕິ ທຳ ໃນສວນເອເດນລາວໄດ້ກາຍເປັນຄົນຂີ້ຕົວະຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ລູກຫລານຂອງອາດາມເສຍຊີວິດທັງ ໝົດ (ປະຖົມມະການ 3; ໂລມ 5:12). ໃນປະຈຸບັນ, ມັນແມ່ນຊາຕານທີ່ປົກຄອງໂລກ: « ຕອນ​ນີ້ ເຖິງ​ເວລາ​ພິພາກສາ​ໂລກ​ນີ້​ແລ້ວ ແລະ​ຜູ້​ປົກຄອງ​ໂລກ​ຈະ​ຖືກ​ຂັບ​ໄລ່​ອອກ​ໄປ » (ໂຢຮັນ 12:31; ເອເຟໂຊ 2:2; 1 ໂຢຮັນ 5:19).

ຊາຕານຈະຖືກ ທຳ ລາຍເພື່ອຄວາມດີ: « ອີກ​ບໍ່​ດົນ ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ໃຫ້​ສັນຕິສຸກ​ຈະ​ໃຫ້​ອຳນາດ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຊາຕານ​ມຸ່ນ​ຢູ່​ໃຕ້​ຕີນ​ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ. ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ກະລຸນາ​ທີ່​ຍິ່ງໃຫຍ່​ຈາກ​ພະ​ເຢຊູ​ຜູ້​ເປັນ​ນາຍ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົ » (ປະຖົມມະການ 3:15; ໂລມ 16:20).

***

4 – ຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ

ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ

ຄວາມຫວັງດ້ວຍຄວາມຍິນດີແມ່ນ ກຳ ລັງຂອງຄວາມອົດທົນຂອງພວກເຮົາ

« ເມື່ອ​ເຫດ­ການ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ຕັ້ງ­ຕົ້ນ​ບັງ­ເກີດ​ຂຶ້ນ​ນັ້ນ ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈົ່ງ​ຍຶດ​ຕົວ​ແລະ​ເງີຍ​ຫົວ​ຂຶ້ນ ດ້ວຍ​ວ່າ­ການ​ຊົງ​ໄຖ່​ທ່ານ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ກໍ​ໃກ້​ຈະ​ເຖິງ​ແລ້ວ »

(ລູກາ 21:28)

ຫຼັງຈາກພັນລະນາເຖິງເຫດການທີ່ຮ້າຍແຮງກ່ອນທີ່ລະບົບນີ້ສິ້ນສຸດລົງໃນເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນຕອນນີ້, ພະເຍຊູຄລິດບອກພວກລູກສິດວ່າ“ ຈົ່ງເງີຍຫົວຂຶ້ນ” ເພາະຄວາມສໍາເລັດເປັນຈິງຂອງຄວາມຫວັງຂອງເຮົາຈະໃກ້ເຂົ້າມາຫຼາຍ.

ຈະຮັກສາຄວາມຍິນດີໄວ້ໄດ້ແນວໃດເຖິງວ່າຈະມີບັນຫາສ່ວນຕົວ? ອັກຄະສາວົກໂປໂລຂຽນວ່າພວກເຮົາຕ້ອງປະຕິບັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພະເຍຊູຄລິດວ່າ: “ເຫດ​ສັນ­ນັ້ນ​ເມື່ອ​ເຮົາ​ທັງ­ຫລາຍ​ມີ​ຝູງ​ພະ­ຍານ​ຫລວງ­ຫລາຍ​ຢູ່​ຮອບ​ຂ້າງ​ຢ່າງ​ນີ້​ແລ້ວ​ພວກ­ເຮົາ​ຈົ່ງ​ຊັດ​ຖິ້ມ​ທຸກ​ຢ່າງ​ທີ່​ຖ່ວງ​ຢູ່ ແລະ​ຜິດ­ບາບ​ທີ່​ຕິດ​ແໜ້ນ​ໂດຍ​ງ່າຍ ສ່ວນ​ການ​ແລ່ນ​ແຂ່ງ​ທີ່​ກຳ­ນົດ​ໄວ້​ຕໍ່­ໜ້າ​ພວກ­ເຮົາ​ນັ້ນ ຈົ່ງ​ພາ­ກັນ​ແລ່ນ​ດ້ວຍ​ຄວາມ­ພຽນ​ພະຍາຍາມ. ຈົ່ງ​ປັກ​ຕາ​ເບິ່ງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ ຄື​ຜູ້​ບຸກ­ເບີກ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ແລະ​ຜູ້​ຊົງ​ເຮັດ­ໃຫ້​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ຂອງ​ພວກ­ເຮົາ​ເຖິງ​ທີ່​ສຳ­ເລັດ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ອົດ­ທົນ​ຕໍ່​ໄມ້­ກາງ­ແຂນ ເພາະ​ເຫັນ­ແກ່​ຄວາມ​ຍິນ­ດີ​ທີ່​ຕັ້ງ​ໄວ້​ຕໍ່­ໜ້າ​ພຣະ­ອົງ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຖື​ວ່າ­ຄວາມ​ລະ­ອາຍ​ນັ້ນ​ບໍ່​ເປັນ​ສິ່ງ​ສຳ­ຄັນ ຈິ່ງ​ໄດ້​ປະ­ທັບ​ລົງ​ເບື້ອງ​ຂວາ​ພຣະ­ທີ່­ນັ່ງ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າ. ຈົ່ງ​ພິ­ຈາ­ລະ­ນາ​ຄຶດ​ເຖິງ​ພຣະ­ອົງ ຜູ້​ຊົງ​ອົດ­ທົນ​ການ​ຂັດ­ຂວາງ​ຂອງ​ຄົນ​ບາບ​ທີ່​ຕໍ່­ສູ້​ພຣະ­ອົງ ເພື່ອ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈະ​ບໍ່­ໄດ້​ໝົດ​ກຳ­ລັງ​ໃຈ » (ເຫບເລີ 12:1-3).

ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ເຂັ້ມແຂງໃນການປະເຊີນກັບບັນຫາຕ່າງ ໂດຍຄວາມຍິນດີຂອງຄວາມຫວັງທີ່ວາງໄວ້ຕໍ່ ໜ້າ ພະອົງ. ມັນເປັນສິ່ງ ສຳ ຄັນທີ່ຈະດຶງດູດເອົາພະລັງງານມາຕື່ມຄວາມອົດທົນຂອງພວກເຮົາ, ຜ່ານ « ຄວາມສຸກ » ຂອງຄວາມຫວັງຂອງພວກເຮົາກ່ຽວກັບຊີວິດນິລັນດອນທີ່ວາງໄວ້ຕໍ່ ໜ້າ ພວກເຮົາ. ເມື່ອເວົ້າເຖິງບັນຫາຂອງພວກເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ກ່າວວ່າພວກເຮົາຕ້ອງແກ້ໄຂບັນຫານັ້ນທຸກມື້: « ດ້ວຍ​ເຫດ​ນັ້ນ​ເຮົາ​ຈິ່ງ​ບອກ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ວ່າ ຢ່າ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ເຖິງ​ຊີ­ວິດ​ຂອງ­ຕົນ​ວ່າ ຈະ​ກິນ​ຫຍັງ ຈະ​ດື່ມ​ຫຍັງ ແລະ​ຢ່າ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ເຖິງ​ຮ່າງ­ກາຍ​ຂອງ­ຕົນ​ວ່າ ຈະ​ນຸ່ງ​ຫຍັງ ຊີ­ວິດ​ກໍ​ລື່ນ​ກວ່າ​ອາ­ຫານ​ບໍ່​ແມ່ນ​ຫລື ແລະ​ຮ່າງ­ກາຍ​ກໍ​ລື່ນ​ກວ່າ​ເຄື່ອງ­ນຸ່ງ​ຫົ່ມ​ບໍ່​ແມ່ນ​ຫລື. ຈົ່ງ​ເບິ່ງ​ນົກ​ປ່າ ມັນ​ບໍ່­ໄດ້​ຫວ່ານ, ບໍ່­ໄດ້​ກ່ຽວ ບໍ່­ໄດ້​ເກັບ​ໂຮມ​ໃສ່​ເລົ້າ​ໄວ້​ແຕ່​ພຣະ­ບິ­ດາ​ຂອງ​ທ່ານ​ຜູ້​ຊົງ​ສະ­ຖິດ​ຢູ່­ໃນ​ສະ­ຫວັນ​ກໍ​ຍັງ​ຊົງ​ລ້ຽງ​ນົກ​ນັ້ນ ພວກ​ທ່ານ​ປະ­ເສີດ​ຫລາຍ­ກວ່າ​ນົກ​ບໍ່​ແມ່ນ​ຫລື. ມີ​ໃຜ​ໃນ​ພວກ​ທ່ານ​ໂດຍ​ຄວາມ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ອາດ​ຕໍ່​ຊີ­ວິດ​ຂອງ­ຕົນ​ໃຫ້​ຍາວ​ອອກ​ໄປ​ອີກ​ຈັກ​ສອກ​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ຫລື. ເປັນ​ສັນ­ໃດ ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈິ່ງ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ເຖິງ​ເຄື່ອງ­ນຸ່ງ​ຫົ່ມ ຈົ່ງ​ສັງ­ເກດ​ເບິ່ງ​ດອກ­ໄມ້​ໃນ​ທົ່ງ​ວ່າ ມັນ​ຈະ­ເລີນ​ໃຫຍ່​ຂຶ້ນ​ຢ່າງ­ໃດ ມັນ​ບໍ່­ໄດ້​ເຮັດ­ການ, ບໍ່­ໄດ້​ເຂັນຝ້າຍ. ແຕ່​ເຮົາ​ບອກ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ວ່າ ເຖິງ​ແມ່ນ​ກະ­ສັດ​ໂຊ­ໂລ­ໂມນ, ເມື່ອ​ບໍ­ລິ­ບູນ​ດ້ວຍ​ສະ­ຫງ່າ­ລາ­ສີ ກໍ​ບໍ່­ໄດ້​ຊົງ​ເຄື່ອງ​ງາມ​ທໍ່​ດອກ­ໄມ້​ເຫລົ່າ​ນີ້​ດອກ​ໜຶ່ງ. ຖ້າ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຕົກ­ແຕ່ງ​ຫຍ້າ​ທີ່​ທົ່ງ​ຢ່າງ​ນັ້ນ ຊຶ່ງ​ເປັນ​ຢູ່​ມື້­ນີ້​ແລະ​ມື້​ໜ້າ​ຕ້ອງ​ຖືກ​ຖິ້ມ​ໃສ່​ເຕົາ­ໄຟ ໂອ​ຜູ້​ມີ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ນ້ອຍ​ເອີຍ, ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ບໍ່​ຊົງ​ຕົກ­ແຕ່ງ​ທ່ານ​ຫລາຍ­ກວ່າ​ນັ້ນ​ອີກ​ຫລື. ເຫດ​ສັນ­ນັ້ນ​ຢ່າ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ວ່າ ‘ພວກ­ເຮົາ​ຈະ​ກິນ​ຫຍັງ, ຈະ​ດື່ມ​ຫຍັງ ຫລື​ຈະ​ນຸ່ງ­ຫົ່ມ​ຫຍັງ. ເພາະ­ວ່າ​ພວກ​ຕ່າງ­ຊາດ​ສະ­ແຫວງ­ຫາ​ສິ່ງ​ຂອງ​ທັງ­ປວງ​ນີ້ ແຕ່­ວ່າ​ພຣະ­ບິ­ດາ​ຂອງ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ຜູ້​ຊົງ​ສະ­ຖິດ​ຢູ່­ໃນ​ສະ­ຫວັນ ຊົງ​ຊາບ​ແລ້ວ​ວ່າ​ພວກ​ທ່ານ​ຕ້ອງ­ການ​ສິ່ງ​ທັງ­ປວງ​ເຫລົ່າ​ນີ້ » (ມັດທາຍ 6:25-32). ຫຼັກການຂອງລາວແມ່ນງ່າຍ simple, ພວກເຮົາຕ້ອງແກ້ໄຂບັນຫາຂອງພວກເຮົາທີ່ເກີດຂື້ນ, ວາງຄວາມໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາຊອກຫາທາງອອກ: « ແຕ່­ກ່ອນ​ອື່ນ, ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ຈົ່ງ​ສະ­ແຫວງ­ຫາ​ລາ­ຊະ­ອາ­ນາ­ຈັກ­ຂອງ­ພຣະ­ເຈົ້າ ແລະ​ຄວາມ​ຊອບ­ທຳ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ ແລະ​ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ຊົງ​ເພີ່ມ​ເຕີມ​ສິ່ງ​ທັງ­ປວງ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ໃຫ້​ແກ່​ທ່ານ. ເຫດ​ສັນ­ນັ້ນ​ຢ່າ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ເຖິງ​ມື້­ອື່ນ ເພາະ­ວ່າ​ມື້­ອື່ນ​ຄົງ​ມີ­ການ​ກະ­ວົນ­ກະ­ວາຍ​ສຳ­ລັບ​ມັນ​ເອງ ຄວາມ­ທຸກ​ໃນ​ວັນ​ໃດ​ກໍ​ພໍ­ແລ້ວ​ໃນ​ວັນ​ນັ້ນ” (ມັດທາຍ 6:33,34). ການ ນຳ ໃຊ້ຫຼັກການນີ້ຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຈັດການພະລັງງານທາງຈິດຫຼືອາລົມໄດ້ດີຂຶ້ນເພື່ອຮັບມືກັບບັນຫາປະ ຈຳ ວັນຂອງພວກເຮົາ. ພຣະເຢຊູຄຣິດກ່າວວ່າບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງຫຼາຍເກີນໄປ, ເຊິ່ງສາມາດເຮັດໃຫ້ຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາສັບສົນແລະເອົາພະລັງທາງວິນຍານທັງfromົດໄປຈາກພວກເຮົາ (ປຽບທຽບກັບມາລະໂກ 4:18,19).

ເພື່ອກັບໄປຫາກໍາລັງໃຈທີ່ຂຽນໄວ້ໃນເຫບເລີ 12:1-3, ພວກເຮົາຕ້ອງໃຊ້ຄວາມສາມາດທາງດ້ານຈິດໃຈຂອງພວກເຮົາເພື່ອເບິ່ງໄປສູ່ອະນາຄົດໂດຍການມີຄວາມສຸກດ້ວຍຄວາມຫວັງ, ເຊິ່ງເປັນສ່ວນ ໜຶ່ງ ຂອງຜົນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ: « ຝ່າຍ​ຜົນ​ຂອງ​ພຣະ­ວິນ­ຍານ​ນັ້ນ​ຄື ຄວາມ​ຮັກ, ຄວາມ​ຍິນ­ດີ, ສັນ­ຕິ­ສຸກ, ຄວາມ​ອົດ​ກັ້ນ​ໄວ້​ຄວາມ​ສຸ­ພາບ​ອ່ອນ​ຫວານ, ການ​ຮູ້­ຈັກ​ບັງ­ຄັບ​ຕົນ ກົດ­ໝາຍ​ທີ່​ຫ້າມ​ການ​ຢ່າງ​ນີ້​ກໍ​ບໍ່ມີ » (ຄາລາເຕຍ 5:22,23). ມັນໄດ້ຖືກຂຽນໄວ້ໃນຄໍາພີໄບເບິນວ່າພະເຢໂຫວາເປັນພະເຈົ້າທີ່ມີຄວາມສຸກແລະຄລິດສະຕຽນປະກາດ“ ຂ່າວດີເລື່ອງພະເຈົ້າຜູ້ມີຄວາມສຸກ” (1 ຕີໂມເຕ 1:11). ໃນຂະນະທີ່ລະບົບຂອງສິ່ງນີ້ຢູ່ໃນຄວາມມືດທາງວິນຍານ, ພວກເຮົາຕ້ອງເປັນຜູ້ໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງໂດຍຂ່າວດີທີ່ພວກເຮົາແບ່ງປັນ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມສຸກຂອງຄວາມຫວັງຂອງພວກເຮົາທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການທີ່ຈະແຜ່ອອກໄປຈາກຄົນອື່ນ: « ພວກ​ທ່ານ​ຄື​ແສງ­ສະ­ຫວ່າງ​ສຳ­ລັບ​ໂລກ ເມືອງ​ທີ່​ຕັ້ງ​ຢູ່​ເທິງ​ພູ​ຈະ​ບັງ​ລັບ​ໄວ້​ບໍ່ໄດ້. ບໍ່­ຫ່ອນ​ມີ​ຜູ້­ໃດ​ເມື່ອ​ໄຕ້​ໂຄມ​ແລ້ວ​ເອົາ​ບຸງ​ມາ​ກວມ ແຕ່​ເຄີຍ​ຕັ້ງ​ໄວ້​ເທິງ​ຮອງ​ຕີນ​ໂຄມ​ແລະ​ມັນ​ສ່ອງ​ແຈ້ງ​ໄປ​ທົ່ວ​ທຸກ​ຄົນ­ທີ່​ຢູ່­ໃນ​ເຮືອນ​ນັ້ນ. ເໝືອນ​ຢ່າງ​ນັ້ນ​ແຫລະ, ພວກ​ທ່ານ​ຈົ່ງ​ສ່ອງ​ແຈ້ງ​ແກ່​ຄົນ​ທັງ­ປວງ ເພື່ອ​ວ່າ, ເມື່ອ​ເຂົາ​ເຫັນ​ການ​ດີ​ທີ່​ພວກ​ທ່ານ​ເຮັດ​ເຂົາ​ຈະ​ໄດ້​ສັນ­ລະ­ເສີນ​ພຣະ­ບິ­ດາ​ຂອງ​ພວກ​ທ່ານ​ຜູ້​ຊົງ​ສະ­ຖິດ​ຢູ່­ໃນ​ສະຫວັນ » (ມັດທາຍ 5:14-16). ວິດີໂອຕໍ່ໄປນີ້ແລະບົດຄວາມ, ໂດຍອີງໃສ່ຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດຕະຫຼອດໄປ, ໄດ້ຖືກພັດທະນາຂຶ້ນມາດ້ວຍຈຸດປະສົງແຫ່ງຄວາມສຸກດ້ວຍຄວາມຫວັງ: “ຈົ່ງ​ຊົມ­ຊື່ນ­ຍິນ­ດີ ເພາະ­ວ່າ​ບຳ­ເໜັດ​ຂອງ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ມີ​ບໍ­ລິ­ບູນ​ໃນ​ສະ­ຫວັນ ເໝືອນ​ດັ່ງ­ນັ້ນ​ແຫລະ, ເຂົາ​ໄດ້​ຂົ່ມ­ເຫງ​ຜູ້­ປະ­ກາດ­ພຣະ­ທຳ​ທີ່­ຢູ່​ກ່ອນ​ທ່ານ​ທັງຫລາຍ” (ມັດທາຍ 5:12). ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດໃຫ້ຄວາມສຸກຂອງພະເຢໂຫວາເປັນທີ່strongັ້ນຂອງພວກເຮົາ:“ ຢ່າເສຍໃຈ, ເພາະວ່າຄວາມສຸກຂອງພະເຢໂຫວາເປັນທີ່strongັ້ນຂອງເຈົ້າ” (ເນເຫມີຢາ 8:10).

ຊີວິດນິລັນດອນໃນອຸທິຍານເທິງແຜ່ນດິນໂລກ

« ເຈົ້າຄົງຈະມີຄວາມສຸກເທົ່ານັ້ນ » (ພະບັນຍັດສອງ 16:15)

ຊີວິດນິລັນດອນຜ່ານການປົດປ່ອຍມະນຸດຊາດຈາກການເປັນທາດຂອງບາບ

« ພະເຈົ້າ​ຮັກ​ຄົນ​ໃນ​ໂລກ*ຫຼາຍ ຈົນ​ເຖິງ​ຂັ້ນ​ຍອມ​ສະລະ​ລູກ​ຄົນ​ດຽວ*ຂອງ​ພະອົງ ເພື່ອ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ສະແດງ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ໃນ​ຜູ້​ນັ້ນ​ຈະ​ບໍ່​ຖືກ​ທຳລາຍ ແຕ່​ຈະ​ມີ​ຊີວິດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ. (… ) ຄົນ​ທີ່​ສະແດງ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ໃນ​ລູກ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ມີ​ຊີວິດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ ສ່ວນ​ຄົນ​ທີ່​ບໍ່​ເຊື່ອ​ຟັງ​ລູກ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ໄດ້​ຊີວິດ ແຕ່​ຈະ​ຖືກ​ພະເຈົ້າ​ລົງໂທດ​ຕະຫຼອດ​ໄປ”

(ໂຢຮັນ 3: 16,36)

ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຕອນຢູ່ເທິງໂລກ, ມັກສອນຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວຍັງໄດ້ສອນວ່າຊີວິດນິລັນດອນຈະໄດ້ຮັບພຽງແຕ່ຜ່ານສັດທາໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດ (ໂຢຮັນ 3:16,36). ການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດຈະຊ່ວຍໃຫ້ການຮັກສາແລະຟື້ນຄືນຊີວິດ.

ການປົດປ່ອຍຜ່ານພອນຂອງການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດ

« ຄື​ກັບ​ທີ່ ‘ລູກ​ມະນຸດ’ ບໍ່​ໄດ້​ມາ​ໃຫ້​ຄົນ​ອື່ນ​ຮັບໃຊ້ ແຕ່​ມາ​ຮັບໃຊ້​ຄົນ​ອື່ນ ແລະ​ສະລະ​ຊີວິດ​ເປັນ​ຄ່າໄຖ່​ໃຫ້​ຄົນ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ »

(ມັດທາຍ 20:28)

« ຫລັງຈາກໂຢບ ໄດ້ອ້ອນ­ວອນສຳ­ລັບເພື່ອນສາມຄົນຂອງລາວແລ້ວ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໄດ້ຊົງເຮັດໃຫ້ໂຢບອຸ­ດົມ­ສົມ­ບູນຂຶ້ນອີກ ຊົງໃຫ້ລາວມີຂອງເພີ່ມຂຶ້ນອີກສອງເທົ່າ » (ໂຢບ 42:10). ມັນຈະເປັນຄືກັນ ສຳ ລັບສະມາຊິກທັງ ໝົດ ຂອງຝູງຄົນເປັນອັນມາກທີ່ຈະລອດຈາກຄວາມທຸກ ລຳ ບາກຄັ້ງໃຫຍ່ ພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າໂດຍກະສັດເຍຊູຄລິດ ຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ ເຂົາເຈົ້າດັ່ງທີ່ສາວົກຢາໂກໂບເຕືອນເຮົາວ່າ: “ພວກ​ເຮົາ​ຖື​ວ່າ​ຄົນ​ທີ່​ອົດ​ທົນ​ກໍ​ມີ​ຄວາມ​ສຸກ. ພວກ​ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ໄດ້​ຍິນ​ເລື່ອງ​ຄວາມ​ອົດ​ທົນ​ຂອງ​ໂຢບ​ແລະ​ຮູ້​ວ່າ​ຕອນ​ຈົບ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ໃຫ້​ສິ່ງ​ໃດ​ແກ່​ລາວ​ແດ່ ນັ້ນ​ສະແດງ​ວ່າ​ພະ​ເຢໂຫວາ​ເມດຕາ​ແລະ​ມີ​ຄວາມ​ເຫັນ​ອົກ​ເຫັນ​ໃຈ​ແທ້ໆ” (ຢາໂກໂບ 5:11).

ການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດຊ່ວຍໃຫ້ການໃຫ້ອະໄພ, ການຟື້ນຄືນຊີວິດແລະການຮັກສາ.

ການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດຜູ້ທີ່ຈະປິ່ນປົວມະນຸດ

« ຈະບໍ່ມີໃຜໃນປະເທດຂອງເຮົາຮ້ອງວ່າ ເຈັບໄຂ້ອີກ ທຸກໆ ຄົນຈະໄດ້ຮັບການອະໄພບາບ » (ເອຊາຢາ 33:24).

« ຄົນຕາບອດຈະເຫັນຮຸ່ງ ຄົນຫູໜວກຈະໄດ້ຍິນ. ຄົນພິການກໍຈະເຕັ້ນ ແລະຟ້ອນຄືຟານຄົນປາກກືກກໍຈະໂຮຮ້ອງດ້ວຍຄວາມຍິນດີສາຍນ້ຳຈະໄຫລຜ່ານຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ” (ເອຊາຢາ 35:5,6).

ການເສຍສະຫຼະຂອງພຣະຄຣິດຈະຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຄົນກາຍເປັນ ໜຸ່ມ

« ເນື້ອໜັງຂອງພວກເຂົາຈະອ່ອນກວ່າເນື້ອໜັງເດັກຂໍໃຫ້ພວກເຂົາກັບໄປສູ່ກຳລັງຄືຕອນຍັງໜຸ່ມ’ » (ວຽກ 33:25).

ການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດຈະຊ່ວຍໃຫ້ການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງຄົນຕາຍ

« ຫລາຍຄົນໃນພວກເຫລົ່ານີ້ທີ່ໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ຈະມີຊີ­ວິດມາອີກ ບາງຄົນຈະມີຊີ­ວິດຕະ­ຫລອດໄປ » (ດານີເອນ 12:2).

« ບໍ່​ຕ້ອງ​ແປກ​ໃຈ​ໃນ​ເລື່ອງ​ນີ້ ເພາະ​ຈະ​ມີ​ເວລາ​ທີ່​ທຸກ​ຄົນ​ເຊິ່ງ​ຢູ່​ໃນ​ອຸ​ໂມງ​ຝັງ​ສົບ ຈະ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ເພິ່ນ ແລະ​ຈະ​ອອກ​ມາ ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ດີ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ແລ້ວ​ໄດ້​ຊີວິດ ສ່ວນ​ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ຊົ່ວ​ຈະ​ຄືນ​ມາ​ແລ້ວ​ຖືກ​ຕັດສິນ​ລົງໂທດ” (ໂຢຮັນ 5:28,29).

« ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ກໍ​ເຫັນ​ບັນລັງ​ໃຫຍ່​ສີ​ຂາວ​ກັບ​ຜູ້​ທີ່​ນັ່ງ​ເທິງ​ບັນລັງ​ນັ້ນ ໂລກ​ແລະ​ຟ້າ​ສະຫວັນ​ຫາຍ​ລັບ​ໄປ​ຈາກ​ສາຍ​ຕາ​ພະອົງ ແລະ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ມີ​ບ່ອນ​ສຳລັບ​ໂລກ​ແລະ​ຟ້າ​ສະຫວັນ​ອີກ​ເລີຍ. ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ກໍ​ເຫັນ​ຄົນ​ຕາຍ​ທັງ​ຄົນ​ທຳມະດາ​ແລະ​ຄົນ​ທີ່​ມີ​ອຳນາດ​ຢືນ​ຢູ່​ຕໍ່​ໜ້າ​ບັນລັງ​ນັ້ນ ແລະ​ມ້ວນ​ໜັງສື​ຕ່າງໆຖືກ​ມາຍ​ອອກ. ມີ​ມ້ວນ​ໜັງສື​ອີກ​ມ້ວນ​ໜຶ່ງ​ກໍ​ຖືກ​ມາຍ​ອອກ​ຄື​ກັນ ນັ້ນ​ແມ່ນ​ມ້ວນ​ໜັງສື​ແຫ່ງ​ຊີວິດ.* ແລ້ວ​ຄົນ​ຕາຍ​ກໍ​ຖືກ​ພິພາກສາ​ຕາມ​ການ​ກະທຳ​ຂອງ​ຕົວ​ເອງ​ໂດຍ​ອາໄສ​ສິ່ງ​ທີ່​ຂຽນ​ໄວ້​ໃນ​ມ້ວນ​ໜັງສື​ຕ່າງໆນັ້ນ. ທະເລ​ໄດ້​ປ່ອຍ​ຄົນ​ທີ່​ຕາຍ​ໃນ​ທະເລ ຄວາມ​ຕາຍ​ແລະ​ຫຼຸມ​ຝັງ​ສົບ*ກໍ​ປ່ອຍ​ຄົນ​ຕາຍ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ພວກ​ເຂົາ​ແຕ່​ລະ​ຄົນ​ກໍ​ຖືກ​ພິພາກສາ​ຕາມ​ການ​ກະທຳ​ຂອງ​ຕົວ​ເອງ » (ພະນິມິດ 20:11-13).

ຄົນທີ່ບໍ່ຊອບ ທຳ ທີ່ຖືກຟື້ນຄືນຊີວິດຈະຖືກພິພາກສາບົນພື້ນຖານຂອງການກະ ທຳ ທີ່ດີຫຼືສິ່ງທີ່ບໍ່ດີຂອງພວກເຂົາໃນອຸທິຍານເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃນອະນາຄົດ.

ການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດຈະຊ່ວຍໃຫ້ຝູງຄົນເປັນ ຈຳ ນວນຫລວງຫລາຍລອດຊີວິດຈາກຄວາມຍາກ ລຳ ບາກຄັ້ງໃຫຍ່ແລະມີຊີວິດນິລັນດອນ

« ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ ຂ້ອຍ​ກໍ​ເຫັນ ເບິ່ງ​ແມ້! ມີ​ຄົນ​ຝູງ​ໃຫຍ່​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ຜູ້​ໃດ​ນັບ​ຈຳນວນ​ໄດ້ ຈາກ​ທຸກ​ປະເທດ ທຸກ​ຕະກູນ ທຸກ​ຊົນຊາດ ແລະ​ທຸກ​ພາສາ ຢືນ​ຢູ່​ຕໍ່​ໜ້າ​ບັນລັງ​ແລະ​ຕໍ່​ໜ້າ​ລູກ​ແກະ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ ພວກ​ເຂົາ​ໃສ່​ເສື້ອ​ຄຸມ​ຍາວ​ສີ​ຂາວ​ແລະ​ຖື​ໃບ​ປາມ. ພວກ​ເຂົາ​ຮ້ອງ​ສຽງ​ດັງ​ບໍ່​ຢຸດ​ບໍ່​ເຊົາ​ວ່າ: “ຄວາມ​ລອດ​ມາ​ຈາກ​ພະເຈົ້າ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ​ຜູ້​ທີ່​ນັ່ງ​ເທິງ​ບັນລັງ ແລະ​ມາ​ຈາກ​ລູກ​ແກະ​ຂອງ​ພະອົງ.”

ແລະ​ທູດ​ສະຫວັນ​ທຸກ​ອົງ​ຢືນ​ອ້ອມ​ຮອບ​ບັນລັງ​ແລະ​ອ້ອມ​ຮອບ​ພວກ​ຜູ້​ປົກຄອງ ກັບ​ສິ່ງ​ທີ່​ມີ​ຊີວິດ​ທັງ 4 ແລະ​ທູດ​ສະຫວັນ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ກໍ​ໝອບ​ລົງ​ນະມັດສະການ​ພະເຈົ້າ​ຕໍ່​ໜ້າ​ບັນລັງ​ນັ້ນ ແລະ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ອາແມນ! ຂໍ​ໃຫ້​ພະເຈົ້າ​ຂອງ​ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ຮັບ​ຄຳ​ສັນລະເສີນ ສະຫງ່າ​ລາສີ ສະຕິ​ປັນຍາ ການ​ຂອບໃຈ ຄວາມ​ນັບຖື ລິດເດດ ແລະ​ກຳລັງ​ຕະຫຼອດ​ໄປ. ອາແມນ.”

ແລະ​ຜູ້​ປົກຄອງ ຄົນ​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ຖາມ​ຂ້ອຍ​ວ່າ: “ຄົນ​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ທີ່​ໃສ່​ເສື້ອ​ຄຸມ​ຍາວ​ສີ​ຂາວ​ແມ່ນ​ໃຜ​ແລະ​ມາ​ຈາກ​ໃສ?” ຂ້ອຍ​ຕອບ​ທັນທີ​ວ່າ: “ທ່ານ​ເອີຍ ທ່ານ​ກໍ​ຮູ້​ແລ້ວ.” ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ບອກ​ຂ້ອຍ​ວ່າ: “ພວກ​ເຂົາ​ເປັນ​ຄົນ​ທີ່​ຜ່ານ​ຄວາມ​ທຸກ​ລຳບາກ​ຄັ້ງ​ໃຫຍ່ ແລະ​ໄດ້​ຊັກ​ເສື້ອ​ຄຸມ​ຂອງ​ຕົວ​ເອງ​ແລະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຂາວ​ດ້ວຍ​ເລືອດ​ຂອງ​ລູກ​ແກະ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ. ຍ້ອນ​ແນວ​ນັ້ນ ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ໄດ້​ມາ​ຢູ່​ຕໍ່​ໜ້າ​ບັນລັງ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ເຮັດ​ວຽກ​ຮັບໃຊ້​ທີ່​ສັກສິດ​ໃຫ້​ພະອົງ​ທັງ​ເວັນ​ທັງ​ຄືນ​ໃນ​ວິຫານ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ພະອົງ​ຜູ້​ທີ່​ນັ່ງ​ເທິງ​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ຈະ​ກາງ​ເຕັ້ນ​ຂອງ​ພະອົງ​ປົກ​ປ້ອງ​ພວກ​ເຂົາ. ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ບໍ່​ຫິວ​ຫຍັງ​ແລະ​ບໍ່​ຢາກ​ນ້ຳ​ເລີຍ ດວງ​ຕາເວັນ​ແລະ​ຄວາມ​ຮ້ອນ​ຈະ​ບໍ່​ແຜດ​ເຜົາ​ພວກ​ເຂົາ ຍ້ອນ​ລູກ​ແກະ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ເຊິ່ງ​ຢູ່​ທາງ​ກາງ​ບ່ອນ​ທີ່​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ຕັ້ງ​ຢູ່​ຈະ​ລ້ຽງ​ດູ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ຈະ​ພາ​ພວກ​ເຂົາ​ໄປ​ບ່ອນ​ທີ່​ມີ​ນ້ຳ​ພຸ​ຕ່າງໆເຊິ່ງ​ມີ​ນ້ຳ​ທີ່​ໃຫ້​ຊີວິດ ແລະ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ທຸກ​ຢົດ​ຈາກ​ຕາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ.” » (ຄຳ ປາກົດ 7:9-17).

ອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຈະປົກຄອງແຜ່ນດິນໂລກ

« ຈາກ​ນັ້ນ ຂ້ອຍ​ເຫັນ​ຟ້າ​ສະຫວັນ​ໃໝ່​ແລະ​ໂລກ​ໃໝ່ ຟ້າ​ສະຫວັນ​ເກົ່າ​ແລະ​ໂລກ​ເກົ່າ​ນັ້ນ​ກໍ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ​ໄປ​ແລ້ວ ແລະ​ບໍ່​ມີ​ທະເລ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ. ຂ້ອຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ເມືອງ​ບໍລິສຸດ​ນຳ​ອີກ ເຊິ່ງ​ແມ່ນ​ເຢຣູ​ຊາ​ເລັມ​ໃໝ່​ທີ່​ກຳລັງ​ລົງ​ມາ​ຈາກ​ສະຫວັນ ເມືອງ​ນັ້ນ​ມາ​ຈາກ​ພະເຈົ້າ​ແລະ​ກຽມ​ໄວ້​ພ້ອມ​ຄື​ກັບ​ເຈົ້າ​ສາວ​ທີ່​ແຕ່ງ​ໂຕ​ຢ່າງ​ສວຍ​ງາມ​ສຳລັບ​ເຈົ້າ​ບ່າວ. ແລ້ວ​ຂ້ອຍ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ດັງ​ຈາກ​ບັນລັງ​ນັ້ນ​ບອກ​ວ່າ: “ເບິ່ງ​ແມ້! ເຕັ້ນ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຢູ່​ກັບ​ມະນຸດ​ແລ້ວ ພະອົງ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ເປັນ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພະອົງ ແລະ​ພະເຈົ້າ​ຈະ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ. ພະເຈົ້າ​ຈະ​ເຊັດ​ນ້ຳ​ຕາ​ທຸກ​ຢົດ​ຈາກ​ຕາ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ ແລະ​ຄວາມ​ຕາຍ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຫຼື​ສຽງ​ຮ້ອງໄຫ້​ເສຍໃຈ​ຫຼື​ຄວາມ​ເຈັບ​ປວດ​ຈະ​ບໍ່​ມີ​ອີກ​ເລີຍ ສິ່ງ​ທີ່​ເຄີຍ​ມີ​ຢູ່​ນັ້ນ​ຜ່ານ​ພົ້ນ​ໄປແລ້ວ.” » (ການເປີດເຜີຍ 21:1-4).

« ຈົ່ງຊົມຊື່ນຍິນດີໃນພະເຢໂຫວາແລະຈົ່ງມີຄວາມສຸກເຖີດເຈົ້າຜູ້ຊອບທໍາທັງຫຼາຍແລະຈົ່ງໂຮຮ້ອງດ້ວຍຄວາມຍິນດີເຖີດ! » (ເພງສັນລະເສີນ 32:11)

ຄົນຊອບ ທຳ ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປແລະຄົນຊົ່ວຈະຕາຍໄປ

“ຄົນ​ທີ່​ຈິດ​ໃຈ​ອ່ອນ​ໂຍນ*ກໍ​ມີ​ຄວາມ​ສຸກ ຍ້ອນ​ພວກ​ເຂົາ​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ໂລກ​ເປັນ​ລາງວັນ” (ມັດທາຍ 5:5).

« ໃນພຽງຊົ່ວໄລຍະດຽວເທົ່ານັ້ນແຫລະ ຄົນຊົ່ວຮ້າຍຈະດັບສູນໄປພວກເຈົ້າຈະຊອກຫາລາວແຕ່ຈະບໍ່ພົບ. ແຕ່ຜູ້ທີ່ອ່ອນໂຍນຈະຢູ່ໃນແຜ່ນດິນຢ່າງປອດໄພ ແລະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສະຫງົບສຸກ. ຄົນຊົ່ວວາງແຜນອຸບາຍຕໍ່ສູ້ຄົນດີ ແລະກັດແຂ້ວໃສ່ລາວ. ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງຫົວຂວັນພວກຄົນຊົ່ວຮ້າຍ ເພາະພຣະອົງຊົງຮູ້ຈັກວ່າໃນບໍ່ດົນນີ້ ພວກເຂົາຈະຖືກທຳລາຍ. ພວກຄົນຊົ່ວຮ້າຍຖອດດາບຂອງຕົນອອກ ແລະກົ່ງຄັນທະນູ ເພື່ອຂ້າຄົນທຸກຍາກ ແລະຂັດສົນຖິ້ມ ແລະຂ້າພວກຄົນດີທັງຫລາຍໂດຍວິທີປາດຄໍ. ແຕ່ວ່າພວກເຂົາຈະຖືກທຳລາຍດ້ວຍດາບຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະຄັນທະນູຂອງພວກເຂົາຈະຫັກ. (…) ເພາະວ່າພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຈະໃຫ້ກຳລັງຂອງຄົນຊົ່ວຮ້າຍສູນເສຍໄປ ແຕ່ພຣະອົງຈະຊົງຄ້ຳຊູຄົນດີ. (…) ແຕ່ວ່າພວກຄົນຊົ່ວຈະຕ້ອງຕາຍ ສັດຕູທັງຫລາຍຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຈະດັບສູນໄປເໝືອນດອກໄມ້ປ່າ ພວກເຂົາຈະສູນຫາຍໄປເໝືອນດັ່ງຄວັນໄຟ. (…) ຄົນຊອບທຳຈະຢູ່ໃນຜືນແຜ່ນດິນຢ່າງປອດໄພ ແລະເປັນເຈົ້າຂອງດິນນັ້ນຕະຫລອດໄປ. (…) ຈົ່ງມອບຄວາມຫວັງຂອງເຈົ້າໄວ້ກັບພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ແລະເຊື່ອຟັງພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ ພຣະອົງຈະປະທານເຫື່ອແຮງໃຫ້ເຈົ້າຢູ່ໃນຜືນແຜ່ນດິນຢ່າງປອດໄພ ແລະເຈົ້າຈະເຫັນວ່າພວກຄົນຊົ່ວຮ້າຍຖືກໄລ່ອອກໄປ. (…) ຈົ່ງພິຈາລະນາເບິ່ງຄົນດີ ແລະຊອບທຳ ເພາະວ່າມະນຸດທີ່ມີຄວາມສະຫງົບສຸກຈະມີເຊື້ອສາຍຫລາຍ. ແຕ່ຄົນທີ່ເຮັດຜິດຕ້ອງຖືກທຳລາຍເປັນແນ່ ເຊື້ອສາຍຂອງພວກເຂົາຈະຖືກທຳລາຍໃຫ້ດັບສູນໄປ. ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງຊ່ອຍມະນຸດທີ່ຊອບທຳໃຫ້ພົ້ນໄພ ແລະໃນເວລາທຸກລຳບາກ ພຣະອົງຊົງເປັນທີ່ເພິ່ງຂອງພວກເຂົາ. ພຣະອົງຊົງຊ່ອຍເຫລືອພວກເຂົາ ແລະຊ່ອຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄວ້ ທັງຊ່ອຍພວກເຂົາໃຫ້ພົ້ນຈາກຄົນຊົ່ວຮ້າຍ ເພາະວ່າພວກເຂົາມາຂໍໃຫ້ພຣະອົງຄຸ້ມຄອງ” (ເພງສັນລະເສີນ 37:10-15, 17, 20, 29, 34, 37-40).

« ດັ່ງນັ້ນ, ເຈົ້າຄວນຈະດຳເນີນໃນທາງຂອງຄົນດີ ແລະຮັກສາການດຳເນີນຊີວິດຂອງຄົນຊອບທຳ ເພາະວ່າຄົນທີ່ທ່ຽງທຳຈະໄດ້ຢູ່ໃນແຜ່ນດິນ ແລະຄົນດີຮອບຄອບຈະໝັ້ນຄົງຢູ່ໃນບ່ອນນັ້ນ ແຕ່ຄົນຊົ່ວຮ້າຍຈະຖືກຕັດຂາດອອກຈາກແຜ່ນດິນໂລກ ແລະຄົນລະເມີດຈະຖືກຖອນອອກຈາກບ່ອນນັ້ນ. (…) ພຣະພອນຢູ່ເທິງຫົວຂອງຄົນຍຸດຕິທ ແຕ່ຄວາມທາລຸນປົກຄຸມປາກຄົນຊົ່ວຮ້າຍ ການລະນຶກເຖິງຄົນຍຸດຕິທຳເປັນພຣະພອນ ແຕ່ຊື່ສຽງຂອງຄົນຊົ່ວຮ້າຍຈະເນົ່າເໝັນ » (ສຸພາສິດ 2:20-22; 10:6,7).

ສົງຄາມຈະຢຸດລົງຈະມີຄວາມສະຫງົບສຸກຢູ່ໃນໃຈແລະໃນທົ່ວໂລກ

« ພວກ​ເຈົ້າ​ເຄີຍ​ໄດ້​ຍິນ​ຄຳ​ເວົ້າ​ທີ່​ວ່າ: ‘ໃຫ້​ຮັກ​ເພື່ອນ​ບ້ານ​ແລະ​ຊັງ​ສັດຕູ.’ ແຕ່​ຂ້ອຍ​ຈະ​ບອກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ວ່າ: ໃຫ້​ຮັກ​ສັດຕູ​ແລະ​ອະທິດຖານ​ເພື່ອ​ຄົນ​ທີ່​ຂົ່ມເຫງ​ພວກ​ເຈົ້າ ຖ້າ​ເຮັດ​ແນວ​ນັ້ນ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ຈະ​ເປັນ​ລູກ​ແທ້ໆຂອງ​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ສະຫວັນ ເພາະ​ພະອົງ​ໃຫ້​ດວງ​ຕາເວັນ​ສ່ອງ​ແສງ​ແກ່​ທັງ​ຄົນ​ດີ​ແລະ​ຄົນ​ຊົ່ວ ແລະ​ໃຫ້​ຝົນ​ຕົກ​ແກ່​ຄົນ​ເຮັດ​ດີ*ແລະ​ຄົນ​ເຮັດ​ຊົ່ວ. ຖ້າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຮັກ​ແຕ່​ຄົນ​ທີ່​ຮັກ​ພວກ​ເຈົ້າ ພວກ​ເຈົ້າ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ດີ​ກວ່າ​ຄົນ​ອື່ນ​ແມ່ນ​ບໍ? ພວກ​ຄົນ​ເກັບ​ພາສີ​ກໍ​ເຮັດ​ແບບ​ນັ້ນ​ຄື​ກັນ. ແລະ​ຖ້າ​ພວກ​ເຈົ້າ​ທັກທາຍ​ແຕ່​ໝູ່*ຂອງ​ພວກ​ເຈົ້າ ພວກ​ເຈົ້າ​ເຮັດ​ຫຍັງ​ພິເສດ​ກວ່າ​ຄົນ​ອື່ນໆບໍ? ຄົນ​ຊາດ​ອື່ນ​ກໍ​ເຮັດ​ແບບ​ນັ້ນ​ຄື​ກັນ. ດັ່ງ​ນັ້ນ ພວກ​ເຈົ້າ​ຕ້ອງ​ເປັນ​ຄົນ​ດີ​ພ້ອມ ຄື​ກັບ​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ສະຫວັນ » (ມັດທາຍ 5:43-48).

« ຖ້າ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ອະໄພ​ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ຜິດ​ຕໍ່​ເຈົ້າ ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ເປັນ​ພໍ່​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ສະຫວັນ​ກໍ​ຈະ​ໃຫ້​ອະໄພ​ເຈົ້າ​ຄື​ກັນ. ແຕ່​ຖ້າ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ໃຫ້​ອະໄພ​ຄົນ​ອື່ນ ພະອົງ​ກໍ​ຈະ​ບໍ່​ໃຫ້​ອະໄພ​ເຈົ້າ​ຄື​ກັນ » (ມັດທາຍ 6:14,15).

« ພະ​ເຢຊູ​ບອກ​ຜູ້​ນັ້ນ​ວ່າ: “ເອົາ​ດາບ​ມ້ຽນ​ໄວ້​ໃນ​ຝັກ​ສະ ເພາະ​ທຸກ​ຄົນ​ທີ່​ໃຊ້​ດາບ​ຈະ​ຕາຍ​ຍ້ອນ​ດາບ » » (ມັດທາຍ 26:52).

« ຈົ່ງມາເບິ່ງສິ່ງອັດສະຈັນທີ່ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງກະທຳໃນໂລກນີ້. ພຣະອົງຊົງກະທຳໃຫ້ເສິກສົງຄາມໃນໂລກນີ້ສະຫງົບລົງ ພຣະອົງຊົງຫັກຄັນທະນູ ທຳລາຍຫອກ ແລະເອົາແຜ່ນເຫລັກຕ້ານທານໂຍນເຂົ້າກອງໄຟ” (ເພງສັນລະເສີນ 46:8,9).

« ພຣະອົງຈະຊົງຕັດສິນພິພາກສາຊົນຊາດໃຫຍ່ທັງຫລາຍ ພວກເຂົາຈະເອົາດາບຕີເປັນໝາກສົບໄຖ ແລະຕີຫອກເປັນກ່ຽວ ຊາດທັງຫລາຍຈະບໍ່ມີສົງຄາມອີກ ຈະບໍ່ຈັດຕຽມເພື່ອເຮັດສົງຄາມອີກ » (ເອຊາຢາ 2:4).

« ໃນຍຸກຕໍ່ມາ ຈະເປັນດັ່ງນີ້ຄື: ພູເຂົາບ່ອນພຣະວິຫານຕັ້ງຢູ່ ຈະເປັນພູເຂົາທີ່ສູງສຸດ ໃນຈຳນວນພູເຂົາທັງຫລາຍ ຫລາຍຊົນຊາດຈະຫລັ່ງໄຫລມາທີ່ນັ້ນ. ແລະປະຊາຊົນຂອງຊົນຊາດເຫລົ່ານັ້ນຈະເວົ້າວ່າ, “ມາເທາະ ເຮົາພາກັນໄປຍັງພູເຂົາຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ຂຶ້ນໄປຍັງພຣະວິຫານຂອງພຣະ­ເຈົ້າແຫ່ງອິ­ສຣາ­ເອນ ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮູ້ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດ ພວກເຮົາຈະເດີນທາງໄປໃນຫົນທາງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຊົງເລືອກໄວ້” ພຣະທຳຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າມາຈາກເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ ຈາກຊີ­ໂອນບ່ອນທີ່ພຣະອົງຊົງເວົ້າກັບໄພ່ພົນຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງຈະຊົງໄກ່ເກ່ຍການຜິດຖຽງກັນລະຫວ່າງຊົນຊາດ ແລະເປັນຜູ້ພິພາກສາຄະດີ ລະຫວ່າງມະຫາອຳນາດ ທັງຫລາຍ ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກອິ­ສຣາ­ເອນ ພວກເຂົາຈະຕີດາບໃຫ້ເປັນໝາກສົບໄຖ ແລະຈະຕີຫອກໃຫ້ເປັນມີດຕັດກິ່ງໄມ້ ຊົນຊາດທັງຫລາຍຈະບໍ່ເຮັດເສິກຕໍ່ສູ້ກັນອີກຕໍ່ໄປ ຫລືຈະບໍ່ຈັດຕຽມເພື່ອເຮັດເສິກອີກ. ທຸກໆຄົນຢູ່ໃນຄວາມສະຫງົບສຸກ ຢູ່ໃຕ້ຮົ່ມອະງຸ່ນ ແລະຕົ້ນໝາກເດື່ອຂອງຕົນ ໂດຍບໍ່ມີໃຜເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢ້ານກົວ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ຜູ້ມີອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ສັນຍາໄວ້ດັ່ງນີ້” (ມີເກ 4:1-4).

ທົ່ວໂລກຈະມີອາຫານກິນຢ່າງອຸດົມສົມບູນ

« ຈະມີເມັດພືດຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ; ເທິງຍອດພູເຂົາມັນຈະມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. fruitາກຂອງມັນຈະຄືກັບຢູ່ໃນເລບານອນ, ແລະຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນເມືອງຈະຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຄືກັບຕົ້ນໄມ້ຂອງແຜ່ນດິນໂລກ » (ເພງສັນລະເສີນ 72:16).

« ລະພຣະ­ອົງຈະຊົງປະ­ທານຝົນໃຫ້ແກ່ເມັດພືດທີ່ເຈົ້າຫວ່ານລົງດິນ ແລະປະ­ທານເຂົ້າ ຊຶ່ງເປັນຜະ­ລິດ­ຜົນຂອງດິນ ເຂົ້າຈະອຸ­ດົມ ແລະສົມ­ບູນ ໃນມື້ນັ້ນ ງົວຂອງເຈົ້າຈະກິນຢູ່ໃນເດີ່ນຫຍ້າໃຫຍ່ແ » (ເອຊາຢາ 30:23).

ສິ່ງມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເພື່ອເສີມສ້າງສັດທາໃນຄວາມຫວັງຂອງຊີວິດນິລັນດອນ

« ທີ່​ຈິງ ພະ​ເຢຊູ​ໄດ້​ເຮັດ​ອີກ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ ຖ້າ​ຈະ​ຂຽນ​ໄວ້​ທັງ​ໝົດ ຂ້ອຍ​ຄິດ​ວ່າ​ໂລກ​ນີ້​ຄື​ຊິ​ບໍ່​ມີ​ບ່ອນ​ພໍ​ທີ່​ຈະ​ເກັບ​ມ້ວນ​ໜັງສື​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ໄວ້​ໄດ້” (ໂຢຮັນ 21:25)

ພຣະເຢຊູຄຣິດແລະສິ່ງມະຫັດສະຈັນທໍາອິດທີ່ຂຽນໄວ້ໃນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງໂຢຮັນ, ລາວປ່ຽນນໍ້າໃຫ້ກາຍເປັນເຫຼົ້າແວງ: « ວັນ​ຖ້ວນ​ສາມ​ມີ​ງານ​ພິ­ທີ​ສົມ­ລົດ​ທີ່​ບ້ານ​ກາ­ນາ ແຂວງ​ຄາ­ລີ­ເລ ແລະ​ມານ­ດາ​ຂອງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ກໍ​ຢູ່​ຫັ້ນ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ກັບ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ໄດ້­ຮັບ​ເຊີນ​ໄປ​ໃນ​ງານ​ນັ້ນ​ເໝືອນ​ກັນ. ເມື່ອ​ເຫລົ້າ​ແວງ​ໝົດ​ແລ້ວ ມານ­ດາ​ຂອງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຈຶ່ງ​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ເຫລົ້າ​ແວງ​ເຂົາ​ບໍ່­ມີ​ແລ້ວ.” ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຕອບ​ມານ­ດາ​ວ່າ, “ນາງ​ເອີຍ, ປະ​ໃຫ້­ເປັນ​ທຸ­ລະ​ຂອງ​ເຮົາ​ເສຍ ເພາະ​ເວ­ລາ​ຂອງ​ເຮົາ​ຍັງ​ບໍ່​ທັນ​ມາ​ເຖິງ.” ມານ­ດາ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ຈຶ່ງ​ບອກ​ຕໍ່​ຄົນ­ໃຊ້​ວ່າ, “ເມື່ອ​ເພິ່ນ​ບອກ​ພວກ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ເຮັດ​ອັນ­ໃດ ຈົ່ງ​ເຮັດ​ຕາມ​ເນີ.” ທີ່​ນັ້ນ​ມີ​ອ່າງ​ຫີນ​ຫົກ​ໜ່ວຍ​ຕັ້ງ​ຢູ່ ເພື່ອ​ໃຊ້​ຊຳ­ລະ​ລ້າງ​ຕາມ​ທຳ­ນຽມ​ຂອງ​ພວກ­ຢິວ ອ່າງ​ໜ່ວຍ​ໃດ​ກໍ​ໃສ່​ນ້ຳ​ໄດ້​ສີ່​ຫລື​ຫ້າ​ກະ​ໂລ່ງ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ບອກ​ຕໍ່​ເຂົາ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ຕັກ​ນ້ຳ​ໃສ່​ອ່າງ​ໃຫ້​ເຕັມ” ແລະ​ເຂົາ​ໄດ້​ຕັກ​ນ້ຳ​ໃສ່​ອ່າງ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ເຕັມ​ພຽງ​ປາກ. ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບອກ​ເຂົາ​ວ່າ, “ບັດ­ນີ້​ຈົ່ງ​ຕັກ​ສົ່ງ​ໄປ​ໃຫ້​ພະ­ນັກ­ງານ​ເນີ” ເຂົາ​ກໍ​ຕັກ​ສົ່ງ​ໃຫ້. ເມື່ອ​ພະ­ນັກ­ງານ​ຊີມ​ນ້ຳ​ທີ່​ກາຍ­ເປັນ​ເຫລົ້າ​ແວງ​ນັ້ນ­ແລ້ວ ແລະ​ບໍ່​ຮູ້­ວ່າ​ມາ​ແຕ່​ໃສ (ແຕ່​ຄົນ­ໃຊ້​ທີ່​ຕັກ​ນ້ຳ​ກໍ​ຮູ້) ພະ­ນັກ­ງານ​ຈຶ່ງ​ເອີ້ນ​ເຈົ້າ­ບ່າວ​ມາ. ແລະ​ກ່າວ​ວ່າ, “ທຸກ​ຄົນ​ເຄີຍ​ເອົາ​ເຫລົ້າ​ແວງ​ອັນ​ດີ​ມາ​ໃຫ້​ກ່ອນ ແລະ​ເມື່ອ​ເຂົາ​ດື່ມ​ຫລາຍ​ແລ້ວ​ຈຶ່ງ​ເອົາ​ອັນ​ບໍ່​ດີ​ມາ ແຕ່​ຝ່າຍ​ທ່ານ​ໄດ້​ກັກ​ເຫລົ້າ​ແວງ​ອັນ​ດີ​ໄວ້​ຈົນ​ເຖິງ​ບັດນີ້.” ການ​ໝາຍ​ສຳ­ຄັນ​ເທື່ອ​ຕົ້ນ​ນີ້ ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ເຮັດ​ທີ່​ບ້ານ​ກາ­ນາ​ແຂວງ​ຄາ­ລີ­ເລ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ສະ­ແດງ​ສະ­ຫງ່າ­ລາ­ສີ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ໃຫ້​ປະ­ກົດ ຝ່າຍ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ກໍ­ໄດ້​ເຊື່ອ​ໃນ​ພຣະອົງ » (ໂຢຮັນ 2:1-11).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວລູກຊາຍຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງກະສັດ: « ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ໄປ​ຍັງ​ບ້ານ​ກາ­ນາ​ໃນ​ແຂວງ​ຄາ­ລີ­ເລ​ອີກ ຄື​ບ່ອນ​ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ­ໃຫ້​ນ້ຳ​ກາຍ­ເປັນ​ເຫລົ້າ​ແວງ​ນັ້ນ ມີ​ເສ­ນາ​ບໍ­ດີ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ເມືອງ​ກາ­ເປ­ນາ­ອູມ ຊຶ່ງ​ລູກ­ຊາຍ​ຂອງ​ທ່ານ​ກໍ​ປ່ວຍ​ຢູ່. ເມື່ອ​ທ່ານ​ໄດ້­ຍິນ​ຂ່າວ​ວ່າ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ຈາກ​ແຂວງ​ຢູ­ດາຍ​ມາ​ເຖິງ​ແຂວງ​ຄາ­ລີ­ເລ​ແລ້ວ ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ໄປ​ທູນ​ອ້ອນ­ວອນ​ພຣະ­ອົງ​ໃຫ້​ສະ­ເດັດ​ລົງ​ໄປ​ໂຜດ​ລູກ​ຂອງ­ຕົນ​ໃຫ້​ດີ ເພາະ​ລູກ​ນັ້ນ​ໃກ້​ຈະ​ຕາຍ​ແລ້ວ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ທ່ານ​ວ່າ. “ຖ້າ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ບໍ່​ເຫັນ​ໝາຍ​ສຳ­ຄັນ​ແລະ​ການ​ອັດ­ສະ­ຈັນ​ທ່ານ​ຈະ​ບໍ່​ເຊື່ອ.” ເສ­ນາ​ບໍ­ດີ​ຜູ້­ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຂໍ​ເຊີນ​ທ່ານ​ລົງ​ໄປ​ກ່ອນ​ທີ່​ລູກ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຈະ​ຕາຍ.” ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ທ່ານ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ກັບ​ເມືອ​ສາ​ລູກ​ຂອງ​ທ່ານ​ຈະ​ບໍ່​ຕາຍ” ແລະ​ທ່ານ​ໄດ້​ເຊື່ອ​ພຣະ­ທຳ​ທີ່​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ແກ່​ເພິ່ນ ແລ້ວ​ກໍ​ທູນ​ລາ​ກັບ​ເມືອ. ໃນ​ຂະ­ນະ​ທີ່​ທ່ານ​ກຳ­ລັງ​ກັບ​ເມືອ ພວກ­ຂ້ອຍ​ໃຊ້​ໄດ້​ມາ​ຕ້ອນ­ຮັບ ບອກ​ຂ່າວ​ວ່າ​ລູກ​ຂອງ​ທ່ານ​ພົ້ນ​ຊີ­ວິດ​ແລ້ວ. ທ່ານ​ຈຶ່ງ​ຖາມ​ເຖິງ​ເວ­ລາ​ທີ່​ລູກ​ຕັ້ງ­ຕົ້ນ​ມີ­ແຮງ​ມາ ຄົນ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ບອກ​ວ່າ, “ໄຂ້​ກໍ​ຫາຍ​ຈາກ​ລາວ​ວານ​ນີ້​ເວ­ລາ​ບ່າຍ​ໂມງ​ໜຶ່ງ.” ບິ­ດາ​ຈຶ່ງ​ຮູ້­ວ່າ​ຊົ່ວ­ໂມງ​ນັ້ນ​ແຫລະ, ເປັນ​ເວ­ລາ​ທີ່​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ກ່າວ​ກັບ​ຕົນ​ວ່າ, “ລູກ​ຂອງ​ທ່ານ​ຈະ​ບໍ່​ຕາຍ” ແລະ​ທ່ານ​ເອງ​ກໍ​ເຊື່ອ​ພ້ອມ​ທັງ​ຄົວ­ເຮືອນ​ຂອງຕົນ. ນີ້​ເປັນ​ໝາຍ​ສຳ­ຄັນ​ທີ​ສອງ​ທີ່​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ­ກະ­ທຳ ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ຈາກ​ແຂວງ​ຢູ­ດາຍ​ໄປ​ຍັງ​ແຂວງ​ຄາລີເລ » (ໂຢຮັນ 4:46-54).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຜີປີສາດທີ່ມີຊາຍຄົນນຶ່ງຢູ່ໃນ Capernaum: « ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ລົງ​ໄປ​ເຖິງ​ເມືອງ​ກາ­ເປ­ນາ­ອູມ​ແຂວງ​ຄາ­ລີ­ເລ​ແລະ​ໄດ້​ຊົງ​ສັ່ງ­ສອນ​ເຂົາ​ທັງ­ຫລາຍ​ໃນ​ວັນຊະບາໂຕ. ເຂົາ​ກໍ​ປະ­ຫລາດ​ໃຈ​ດ້ວຍ​ການ​ສັ່ງ­ສອນ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ ເພາະ​ຖ້ອຍ­ຄຳ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ປະ­ກອບ​ດ້ວຍ​ອຳນາດ. ໃນ​ໂຮງ­ທຳ​ມະ​ເທດ​ສະ­ໜາ​ນັ້ນ​ມີ­ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມີ​ຜີ​ຖ່ອຍ​ຮ້າຍ​ເຂົ້າ​ສິງ​ຢູ່​ແລະ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ສຽງ​ດັງ​ວ່າ. “ເຢ­ຊູ​ໄທ​ນາ­ຊາ­ເຣັດ​ເຮີຍ, ທ່ານ​ມາ​ຫຍຸ້ງ​ກ່ຽວ­ກັບ​ພວກ­ເຮົາ​ເຮັດ​ຫຍັງ ທ່ານ​ມາ​ທຳ­ລາຍ​ພວກ­ເຮົາ​ຫລື ທ່ານ​ແມ່ນ​ຜູ້­ໃດ​ພວກ­ເຮົາ​ກໍ​ຮູ້​ແລ້ວ ທ່ານ​ຄື​ຜູ້​ບໍ­ລິ­ສຸດ​ຂອງ​ພຣະເຈົ້າ.” ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຫ້າມ​ມັນ​ວ່າ, “ມິດ​ແມ ອອກ­ຈາກ​ຄົນ​ນີ້​ເສຍ!’ ແລະ​ເມື່ອ​ຜີ​ໄດ້​ເຮັດ­ໃຫ້​ຄົນ​ນັ້ນ​ລົ້ມ­ລົງ​ຖ້າມ­ກາງ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ແລ້ວ ກໍ​ອອກ​ມາ​ໂດຍ​ບໍ່­ໄດ້​ເຮັດ​ອັນ­ຕະ­ລາຍ​ແກ່​ຄົນ​ນັ້ນ​ແຕ່​ຢ່າງໃດ. ຄົນ​ທັງ­ປວງ​ກໍ​ປະ­ຫລາດ​ໃຈ​ຈິ່ງ​ເວົ້າ​ກັນ​ວ່າ, “ຄຳ​ເວົ້າ​ນີ້​ເປັນ​ຢ່າງ­ໃດ​ໜໍ​ເພາະ­ວ່າ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ສັ່ງ​ຜີ​ຖ່ອຍ​ຮ້າຍ​ດ້ວຍ​ອຳ­ນາດ​ແລະ​ລິດ­ເດດ ມັນ​ກໍ​ອອກ​ມາ.” ແລະ​ກິ​ຕິ​ສັບ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຊ່າ­ລື​ໄປ​ທຸກ​ບ່ອນ​ທົ່ວ​ຂົງ­ເຂດ​ນັ້ນ » (ລູກາ 4:31-37).

ພຣະເຢຊູຄຣິດຂັບໄລ່ຜີອອກໃນດິນແດນ: « ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ຂ້າມ​ຟາກ​ໄປ​ເຖິງ​ເຂດ­ແດນ​ຊາວ​ຄາ­ດາ­ຣາ ມີ​ສອງ​ຄົນ­ທີ່​ມີ​ຜີ​ສິງ​ຢູ່​ອອກ­ຈາກ​ປ່າ­ຊ້າ​ມາ​ພົບ​ພຣະ­ອົງ ເຂົາ​ໂຫດ­ຮ້າຍ​ປານ​ນັ້ນ​ຈົນ​ບໍ່­ມີ​ຜູ້­ໃດ​ອາດ​ທຽວ​ທາງ​ນັ້ນ​ໄດ້. ເບິ່ງ​ແມ, ເຂົາ​ຮ້ອງ​ໃສ່​ພຣະ­ອົງ​ທູນ​ວ່າ, “ໂອ ບຸດ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ເອີຍ, ທ່ານ​ມາ​ຫຍຸ້ງ​ກ່ຽວ­ກັບ​ເຮົາ​ດ້ວຍ​ເຫດ​ໃດ ຈະ​ມາ​ທໍ­ລະ­ມານ​ເຮົາ​ກ່ອນ​ເວ­ລາ​ກຳ­ນົດ​ຫລື.” ໄກ​ຈາກ​ທີ່​ນັ້ນ​ມີ​ໝູ​ຝູງ​ໃຫຍ່​ກຳ­ລັງ​ຫາ​ກິນ​ຢູ່. ຜີ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ຈິ່ງ​ໄດ້​ທູນ​ຂໍ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ຖ້າ​ທ່ານ​ຂັບ­ໄລ່​ພວກ­ເຮົາ​ອອກ ກໍ​ຂໍ​ໃຫ້​ພວກ­ເຮົາ​ເຂົ້າ­ໄປ​ສິງ​ຢູ່­ໃນ​ໝູ​ຝູງ​ນັ້ນ​ທ້ອນ.” ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບອກ​ຜິ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ວ່າ, “ໄປ​ເສຍ” ຜີ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ກໍ​ອອກ​ໄປ​ເຂົ້າ​ສິງ​ຢູ່­ໃນ​ຝູງ​ໝູ ແລະ​ເບິ່ງ​ແມ, ໝູ​ທັງ​ຝູງ​ນັ້ນ​ໄດ້​ຟ້າວ​ແລ່ນ​ລົງ​ຈາກ​ຕາ​ຫລິ່ງ​ຊັນ​ໂຕນ​ໃສ່​ທະ­ເລ­ຕາຍ​ດິກ​ນ້ຳ​ໝົດ. ຝ່າຍ​ຄົນ​ລ້ຽງ​ໝູ​ກໍ­ພາ­ກັນ​ປົບ​ໜີ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ເມືອງ ເລົ່າ​ບັນ­ດາ​ການ​ຊຶ່ງ​ເປັນ​ໄປ​ນັ້ນ​ກັບ​ເຫດ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ແກ່​ຄົນ­ທີ່​ມີ​ຜີ​ສິງ​ຢູ່. ແລະ​ເບິ່ງ​ແມ, ຄົນ​ທັງ​ເມືອງ​ກໍ­ພາ­ກັນ​ອອກ​ມາ​ຫາ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ ເມື່ອ​ພົບ​ພຣະ­ອົງ​ແລ້ວ​ເຂົາ​ຈິ່ງ​ອ້ອນ­ວອນ​ທູນ​ຂໍ​ໃຫ້​ພຣະ­ອົງ​ອອກ​ໄປ​ເສຍ​ຈາກ​ເຂດ­ແດນ​ຂອງ​ເຂົາ » (ມັດທາຍ 8:28-34).

ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວ ແມ່ເຖົ້າ ຂອງອັກຄະສາວົກເປໂຕ: “ຕອນ​ທີ່​ພະ​ເຢຊູ​ມາ​ຮອດ​ເຮືອນ​ຂອງ​ເປໂຕ ເພິ່ນ​ເຫັນ​ແມ່​ເຖົ້າ​ຂອງ​ລາວ​ນອນ​ປ່ວຍ​ຢູ່​ຍ້ອນ​ເປັນ​ໄຂ້. ພະ​ເຢຊູ​ຈຶ່ງ​ຈັບ​ມືຂອງ​ລາວ ແລ້ວ​ລາວ​ກໍ​ເຊົາ​ໄຂ້​ແລະ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ມາ​ກຽມ​ອາຫານ​ສຳລັບ​ເພິ່ນ” (ມັດທາຍ 8:14,15).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຊາຍຜູ້ທີ່ມີມືເປັນ ອຳ ມະພາດ: « ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ​ອີກ​ວັນ​ໜຶ່ງ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ໂຮງ­ທຳ​ມະ​ເທດ​ສະ­ໜາ​ແລະ​ສັ່ງ­ສອນ ທີ່​ນັ້ນ​ມີ­ຄົນ​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ມື​ເບື້ອງ​ຂວາ​ລີບ. ຝ່າຍ​ພວກ­ນັກ­ທຳ​ແລະ​ພວກ​ຟາ­ຣີ­ຊາຍ​ຊອມ­ເບິ່ງ​ວ່າ ພຣະ­ອົງ​ຈະ​ຊົງ​ໂຜດ​ໃຫ້​ດີ​ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ​ຫລື ເພື່ອ​ເຂົາ​ຈະ​ຫາ​ເຫດ​ຟ້ອງ​ພຣະ­ອົງ​ໄດ້. ແຕ່​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຊາບ​ຄວາມ​ຄຶດ​ຂອງ​ເຂົາ ຈິ່ງ​ຊົງ​ບອກ​ຄົນ​ມື​ລີບ​ນັ້ນ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ລຸກ­ຂຶ້ນ​ມາ​ຢືນ­ຢູ່​ຂ້າງ​ໜ້າ​ສາ” ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ລຸກ​ຢືນ​ຂຶ້ນ​ຢູ່​ແລ້ວ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ແກ່​ເຂົາ​ວ່າ. “ເຮົາ​ຈະ​ຖາມ​ພວກ​ທ່ານ​ວ່າ ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ​ຄວນ​ຈະ​ເຮັດ​ດີ ຫລື​ຄວນ​ຈະ​ເຮັດ​ຊົ່ວ ຈະ​ເອົາ​ຊີ­ວິດ​ໄວ້ ຫລື​ຈະ​ເຮັດ­ໃຫ້​ຊີ­ວິດ​ດັບ​ເສຍ?”. ພຣະ­ອົງ​ຈິ່ງ​ທອດ​ພຣະ­ເນດ​ເບິ່ງ​ອ້ອມ​ເຂົາ​ທຸກ​ຄົນ ແລ້ວ​ຊົງ​ກ່າວ​ແກ່​ຄົນ​ມື​ລີບ​ນັ້ນ​ວ່າ, “ເຈົ້າ​ຈົ່ງ​ຢຽດ​ມື​ອອກ” ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ເຮັດ​ຕາມ ແລະ​ມື​ຂອງ​ລາວ­ກໍ​ດີ​ເປັນ​ປົກກະຕິ. ຝ່າຍ​ຄົນ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ກໍ​ເຕັມ​ໄປ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ຄຽດ­ແຄ້ນ ແລະ​ໄດ້​ປຶກ­ສາ​ກັນ​ວ່າ​ຈະ​ເຮັດ​ຢ່າງ­ໃດ​ກັບ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້ » (ລູກາ 6:6-11).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຜູ້ຊາຍທີ່ທົນທຸກທໍລະມານຈາກການເປັນນໍ້າຢອດ (ອາການບວມ, ການສະສົມນໍ້າຫຼາຍເກີນໄປຢູ່ໃນຮ່າງກາຍ): « ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ເຮືອນ​ຜູ້­ໃຫຍ່​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ຝ່າຍ​ພວກ​ຟາ­ຣີ­ຊາຍ ເພື່ອ​ຮັບ​ປະ­ທານ​ອາ­ຫານ​ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ ເຂົາ​ກໍ​ຜົກ​ເບິ່ງ​ພຣະ­ອົງ​ຢູ່. ແລະ​ເບິ່ງ​ແມ! ມີ​ຊາຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ເປັນ​ພະ­ຍາດ​ທ້ອງ​ມານ​ຢູ່​ຕໍ່​ພຣະ­ພັກ​ພຣະອົງ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຖາມ​ພວກ​ທຳ​ບັນ­ດິດ​ແລະ​ພວກ​ຟາ­ຣີ­ຊາຍ​ວ່າ, “ຖ້າ​ເຮັດ­ໃຫ້​ດີ​ພະ­ຍາດ​ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ ຈະ​ຜິດ​ພຣະ­ບັນ­ຍັດ​ຫລື​ບໍ່?”. ເຂົາ​ກໍ​ມິດ​ຢູ່ ພຣະ­ອົງ​ຈິ່ງ​ຊົງ​ຮັບ​ເອົາ​ຄົນ​ນັ້ນ​ແລະ​ເຮັດ­ໃຫ້​ດີ​ພະ­ຍາດ​ແລ້ວ​ກໍ​ປ່ອຍ​ໄປ. ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ, “ຖ້າ​ຄົນ​ໃດ​ໃນ​ພວກ​ທ່ານ​ມີ​ລູກ​ຫລື​ງົວ​ຕົກ​ນ້ຳ­ສ້າງ ຈະ​ບໍ່​ຮີບ​ດຶງ​ອອກ​ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ​ຫລື?”. ແລະ​ເຂົາ​ບໍ່​ສາ­ມາດ​ຈະ​ຕອບ​ພຣະ­ອົງ​ໃນ​ເລື່ອງ​ນີ້​ໄດ້ » (ລູກາ 14:1-6).

ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວຄົນຕາບອດວ່າ: “ເມື່ອ​ພະ​ເຢຊູ​ເດີນ​ທາງ​ໃກ້​ຈະ​ຮອດ​ເມືອງ​ເຢຣິໂກ ມີ​ຜູ້​ຊາຍ​ຕາ​ບອດ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ນັ່ງ​ຂໍ​ທານ​ຢູ່​ແຄມ​ທາງ. ເມື່ອ​ລາວ​ໄດ້​ຍິນ​ສຽງ​ຝູງ​ຄົນ​ຍ່າງ​ກາຍ​ໄປ ລາວ​ກໍ​ຖາມ​ວ່າ​ເກີດ​ຫຍັງ​ຂຶ້ນ. ມີ​ຄົນ​ບອກ​ລາວ​ວ່າ: “ເຢຊູ​ຊາວ​ນາຊາເຣັດ​ກຳລັງ​ຍ່າງ​ກາຍ​ມາ​ທາງນີ້!” ລາວ​ຈຶ່ງ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ວ່າ: “ທ່ານ​ເຢຊູ ຜູ້​ເປັນ​ລູກ​ຫຼານ​ດາວິດ​ເອີຍ ອີ່​ຕົນ*​ຂ້ອຍ​ແດ່!” ຄົນ​ທີ່​ຍ່າງ​ຢູ່​ທາງ​ໜ້າ​ຈຶ່ງ​ບອກ​ລາວ​ໃຫ້​ມິດ ແຕ່​ລາວ​ແຮ່ງ​ຮ້ອງ​ດັງ​ຂຶ້ນ​ອີກ​ວ່າ: “ທ່ານ​ຜູ້​ເປັນ​ລູກ​ຫຼານ​ດາວິດ​ເອີຍ ອີ່​ຕົນ ຂ້ອຍ​ແດ່!” ພະ​ເຢຊູ​ຈຶ່ງ​ຢຸດ ແລ້ວ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ພາ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ມາ​ຫາ ແລ້ວ​ເພິ່ນ​ກໍ​ຖາມ​ລາວ​ວ່າ: “ເຈົ້າ​ຢາກ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ຊ່ວຍ​ຫຍັງ?” ລາວ​ຕອບ​ວ່າ: “ນາຍ​ເອີຍ ຊ່ວຍ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ເຫັນ​ຮຸ່ງ​ແດ່.” ພະ​ເຢຊູ​ຈຶ່ງ​ບອກ​ລາວ​ວ່າ: “ໃຫ້​ເຈົ້າ​ເຫັນ​ຮຸ່ງ​ສະ ຄວາມ​ເຊື່ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ດີ​ເປັນ​ປົກກະຕິ​ແລ້ວ.” ທັນໃດ​ນັ້ນ ລາວ​ກໍ​ເຫັນ​ຮຸ່ງ​ແລະ​ຕິດ​ຕາມ​ພະ​ເຢຊູ​ໄປ​ພ້ອມ​ທັງ​ສັນລະເສີນ​ພະເຈົ້າ. ເມື່ອ​ປະຊາຊົນ​ເຫັນ​ແບບ​ນັ້ນ​ກໍ​ພາ​ກັນ​ສັນລະເສີນ​ພະເຈົ້າ​ຄື​ກັນ” (ລູກາ 18:35-43).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຄົນຕາບອດສອງຄົນ: « ເມື່ອ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ສະ­ເດັດ​ຈາກ​ບ່ອນ­ນັ້ນ​ໄປ ກໍ​ມີ­ຄົນ​ຕາ­ບອດ​ສອງ​ຄົນ​ຕາມ​ພຣະ­ອົງ​ໄປ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ວ່າ, “ບຸດ​ດາ­ວິດ​ເອີຍ, ໂຜດ​ເມດ­ຕາ​ພວກ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແດ່ທ້ອນ.” ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ເຮືອນ​ແລ້ວ ຄົນ​ຕາ­ບອດ​ສອງ​ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ເຂົ້າ​ມາ​ຫາ​ພຣະ­ອົງ ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຖາມ​ເຂົາ​ວ່າ, “ພວກ​ເຈົ້າ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ເຮົາ​ອາດ­ຈະ​ເຮັດ­ການ​ນີ້​ໄດ້​ຫລື” ເຂົາ​ກໍ​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ເຊື່ອ​ຢູ່​ທ່ານ​ເອີຍ.” ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບາຍ​ຕາ​ຂອງ​ເຂົາ​ພ້ອມ­ກັບ​ຊົງ​ກ່າວ​ວ່າ, “ໃຫ້­ເປັນ​ໄປ​ຕາມ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ.” ແລະ​ຕາ​ຂອງ​ເຂົາ​ກໍ​ກັບ​ເຫັນ­ຮຸ່ງ ແລ້ວ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ສັ່ງ​ຫ້າມ​ເຂົາ​ຢ່າງ​ແຂງ­ແຮງ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ລະ­ວັງ​ຢ່າ​ໃຫ້​ຜູ້­ໃດ​ຮູ້.” ແຕ່​ເມື່ອ​ເຂົາ​ຈາກ​ບ່ອນ­ນັ້ນ​ໄປ ເຂົາ​ກໍ​ປະ­ກາດ​ເລື່ອງ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ໃຫ້​ຊ່າ­ລື​ທົ່ວ​ໄປ​ໃນ​ແຂວງ​ນັ້ນ » (ມັດທາຍ 9:27-31).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຄົນຫູ ໜວກ ປາກກືກ: « ຕໍ່​ມາ​ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ຈາກ​ເຂດ​ເມືອງ​ຕີ­ເຣ​ແລະ​ຜ່ານ​ຊີ​ດົນ ດຳ­ເນີນ​ໄປ​ຕາມ​ແຂວງ​ເດ­ກາ­ໂປ­ລີ​ມາ­ຍັງ​ທະ­ເລ​ຄາລີເລ. ມີ­ຄົນ​ໄດ້​ພາ​ຊາຍ​ຫູ­ໜວກ​ປາກ­ກືກ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມາ​ຫາ​ພຣະ­ອົງ ແລ້ວ​ຂໍ​ໃຫ້​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ໂຜດ​ວາງ​ພຣະ­ຫັດ​ເທິງ​ຄົນ​ນັ້ນ. ພຣະ­ອົງ​ຈິ່ງ​ຊົງ​ພາ​ຄົນ​ນັ້ນ​ອອກ­ຈາກ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ໄປ​ຢູ່​ຕ່າງ­ຫາກ ຊົງ​ເອົາ​ນິ້ວ​ພຣະ­ຫັດ​ແຍ່​ຫູ​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ທັງ​ສອງ​ກ້ຳ ແລະ​ຊົງ​ບ້ວນ​ນ້ຳ­ລາຍ​ໃສ່​ນິ້ວ​ພຣະ­ຫັດ​ແປະ​ລີ້ນ​ຄົນ​ນັ້ນ. ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ແຫງນ​ພຣະ­ພັກ​ສູ່​ຟ້າ ຊົງ​ຖອນ​ພຣະ­ໄທ​ກ່າວ​ແກ່​ຄົນ​ນັ້ນ​ວ່າ, “ເອບ­ຟາ­ທາ” ແປ​ວ່າ “ຈົ່ງ​ໄຂ​ອອກ”. ແລ້ວ​ຫູ​ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ໄຂ​ອອກ ແລະ​ສິ່ງ​ທີ່​ຂັດ​ລີ້ນ​ກໍ​ຫລຸດ ແລະ​ລາວ­ກໍ​ປາກ​ໄດ້​ຄັກ. ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຫ້າມ​ຄົນ​ທັງ­ຫລາຍ​ບໍ່​ໃຫ້​ແຈ້ງ​ຄວາມ​ນີ້​ໃຫ້​ແກ່​ຜູ້­ໃດ ແຕ່​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຫ້າມ​ເທົ່າ­ໃດ ເຂົາ​ກໍ​ແຮ່ງ​ເລົ່າ​ລື​ໄປ​ຫລາຍ. ແລະ​ຄົນ​ທັງ­ປວງ​ກໍ​ງຶດ​ປະ­ຫລາດ​ໃຈ​ເຫລືອ​ເກີນ ຈິ່ງ​ເວົ້າ​ກັນ​ວ່າ, “ທ່ານ​ຜູ້​ນີ້​ໄດ້​ເຮັດ​ລ້ວນ​ແຕ່​ເປັນ​ການ​ດີ ເຖິງ​ແມ່ນ​ຄົນ​ຫູ­ໜວກ​ກໍ​ເຮັດ­ໃຫ້​ໄດ້­ຍິນ ແລະ​ຄົນ​ປາກ­ກືກ​ກໍ​ເຮັດ­ໃຫ້​ປາກ​ໄດ້ » (ມາລະໂກ 7:31-37).

ພຣະເຢຊູຄຣິດຊົງປິ່ນປົວຄົນຂີ້ທູດ: « ມີ​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ທີ່​ເປັນ​ຂີ້ທູດ​ໄດ້​ມາ​ຫາ​ພະ​ເຢຊູ ລາວ​ເຖິງ​ຂັ້ນ​ຄູ້​ເຂົ່າ​ລົງ​ອ້ອນ​ວອນ​ເພິ່ນ​ວ່າ: “ພຽງ​ແຕ່​ທ່ານ​ຢາກ​ຊ່ວຍ ທ່ານ​ກໍ​ຈະ​ປິ່ນປົວ​ຂ້ອຍ​ໄດ້.”  ພະ​ເຢຊູ​ຮູ້ສຶກ​ອີ່​ຕົນ​ຈຶ່ງ​ເດ່​ມື​ໄປ​ຈັບ​ຕົວ​ລາວ​ແລະ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ຂ້ອຍ​ຢາກ​ຊ່ວຍ! ໃຫ້​ເຈົ້າ​ເຊົາ​ພະຍາດ​ເດີ້.” ແລ້ວ​ລາວ​ກໍ​ເຊົາ​ເປັນ​ຂີ້ທູດ​ທັນທີ » (ມາລະໂກ 1:40-42).

ການປິ່ນປົວຄົນຂີ້ທູດສິບຄົນ: « ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ກຳ­ລັງ​ສະ­ເດັດ​ຂຶ້ນ​ເມືອ​ກຸງ­ເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ຜ່ານ​ແຂວງ​ຊາ­ມາ­ເຣຍ​ແລະ​ແຂວງ​ຄາລີເລ. ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ບ້ານ​ໜຶ່ງ​ມີ​ຊາຍ​ຂີ້­ທູດ​ສິບ​ຄົນ​ມາ​ພົບ​ພຣະ­ອົງ​ຢືນ­ຢູ່​ແຕ່​ໄກ. ເຂົາ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ວ່າ, “ເຢ­ຊູ​ຜູ້​ເປັນ​ອາ­ຈານ​ເຈົ້າ​ເອີຍ, ຂໍ​ເມດ­ຕາ​ພວກ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແດ່­ທ້ອນ!”. ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ເຫັນ​ແລ້ວ​ຈິ່ງ​ກ່າວ​ແກ່​ເຂົາ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ໄປ​ສະ­ແດງ​ຕົວ​ຕໍ່​ພວກ​ປະ­ໂລ­ຫິດ” ເມື່ອ​ກຳ­ລັງ​ອອກ­ຈາກ​ບ່ອນ­ນັ້ນ​ໄປ​ເຂົາ​ກໍ­ດີ​ສະ­ອາດ​ແລ້ວ. ສ່ວນ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ພວກ​ນັ້ນ ເມື່ອ​ເຫັນ​ວ່າ​ຕົວ​ດີ​ພະ­ຍາດ​ແລ້ວ ກໍ​ກັບ​ມາ​ກ່າວ​ສັນ­ລະ­ເສີນ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ດ້ວຍ​ສຽງ​ອັນ​ດັງ. ແລະ​ຂາບ​ລົງ​ທີ່​ພຣະ­ບາດ​ຂອງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ ໂມ­ທະ­ນາ​ພຣະ­ຄຸນ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ ຄົນ​ນັ້ນ​ເປັນ​ໄທ​ຊາມາເຣຍ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຖາມ​ຜູ້­ນັ້ນ​ວ່າ, “ມີ​ສິບ​ຄົນ­ທີ່​ດີ​ສະ­ອາດ ບໍ່​ແມ່ນ​ຫລື ແຕ່​ເກົ້າ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຢູ່​ໃສ? ບໍ່​ເຫັນ​ຜູ້­ໃດ​ກັບ​ມາ​ຖວາຍ​ພຣະ­ກຽດ​ແດ່​ພຣະ­ເຈົ້າ ເວັ້ນ​ໄວ້​ແຕ່​ຄົນ​ຕ່າງ­ຊາດ​ຜູ້​ນີ້.” ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບອກ​ຜູ້­ນັ້ນ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ລຸກ­ຂຶ້ນ​ໄປ​ເທີນ ຄວາມ­ເຊື່ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຊ່ອຍ​ໃຫ້​ເຈົ້າ​ດີ​ແລ້ວ.” » (ລູກາ 17:11-19).

ພະເຍຊູປິ່ນປົວຄົນເປັນ ອຳ ມະພາດ: “ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ ມີ​ເທດສະການ​ຂອງ​ຊາວ​ຢິວ ແລະ​ພະ​ເຢຊູ​ໄດ້​ຂຶ້ນ​ໄປ​ເມືອງ​ເຢຣູຊາເລັມ. ໃກ້ໆປະຕູ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຊື່​ປະຕູ​ແກະ​ໃນ​ເມືອງ​ເຢຣູຊາເລັມ ມີ​ສະ​ນ້ຳ​ທີ່​ເອີ້ນ​ໃນ​ພາສາ​ເຮັບເຣີ​ວ່າ​ເບັດ​ຊະ​ທາ ຢູ່​ອ້ອມ​ສະ​ມີ​ທາງ​ຍ່າງ ທາງ​ທີ່​ມີ​ເສົາ​ລຽນ​ກັນ. ມີ​ຄົນ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ​ທີ່​ເຈັບ​ປ່ວຍ ຕາ​ບອດ ເປັນ​ງ່ອຍ ແລະ​ແຂນ​ຂາ​ລີບ ໄດ້​ມາ​ນອນ​ຢູ່​ທາງ​ຍ່າງ​ນັ້ນ. ຢູ່​ຫັ້ນ​ມີ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ເຈັບ​ປ່ວຍ​ໄດ້ 38 ປີ​ແລ້ວ. ເມື່ອ​ພະ​ເຢຊູ​ເຫັນ​ລາວ​ນອນ​ຢູ່​ແລະ​ຮູ້​ວ່າ​ລາວ​ເຈັບ​ປ່ວຍ​ມາ​ດົນ​ແລ້ວ ເພິ່ນ​ຈຶ່ງ​ຖາມ​ລາວ​ວ່າ: “ເຈົ້າ​ຢາກ​ເຊົາ​ເຈັບ​ປ່ວຍ​ບໍ?” ຜູ້​ຊາຍ​ທີ່​ເຈັບ​ປ່ວຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ຕອບ​ວ່າ: “ທ່ານ​ເອີຍ ບໍ່​ມີ​ໃຜ​ພາ​ຂ້ອຍ​ລົງ​ໄປ​ໃນ​ສະ​ນ້ຳ​ເລີຍ​ຕອນ​ທີ່​ນ້ຳ​ສະເທືອນ ເມື່ອ​ຂ້ອຍ​ຈະ​ລົງ​ໄປ​ຄົນ​ອື່ນ​ກໍ​ລົງ​ໄປ​ກ່ອນ.” ພະ​ເຢຊູ​ບອກ​ລາວ​ວ່າ: “ລຸກ​ຂຶ້ນ! ກູ້​ສາດ ແລະ​ຍ່າງ​ໄປ.” ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ເຊົາ​ເຈັບ​ປ່ວຍ​ທັນທີ ແລ້ວ​ລາວ​ກໍ​ກູ້​ສາດ*ແລະ​ຍ່າງ​ໄປ” (ໂຢຮັນ 5:1-9).

ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວພະຍາດບ້າູ: « ເມື່ອ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ສະ­ເດັດ​ພ້ອມ­ກັບ​ສາ­ວົກ​ສາມ​ຄົນ​ມາ​ເຖິງ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ທັງ­ຫລາຍ​ແລ້ວ​ມີ​ຊາຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມາ​ຫາ​ພຣະ­ອົງ​ຄຸ­ເຂົ່າ​ລົງ. ທູນ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຂໍ​ໂຜດ​ເມດ­ຕາ​ລູກ­ຊາຍ​ຂອງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແດ່­ທ້ອນ ດ້ວຍ​ວ່າ​ມັນ​ເປັນ​ບ້າ­ໝູ ມີ​ຄວາມ­ທຸກ​ລຳ­ບາກ​ຫລາຍ​ເພາະ​ມັນ​ຕົກ​ໃສ່​ໄຟ​ໃສ່​ນ້ຳ​ຫລາຍ​ເທື່ອ. ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄດ້​ພາ​ລູກ​ມາ​ຫາ​ພວກ​ສິດ​ຂອງ​ທ່ານ​ແລ້ວ ແຕ່​ເຂົາ​ເຮັດ­ໃຫ້​ມັນ­ດີ​ບໍ່ໄດ້.” ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຕອບ​ວ່າ, “ໂອ​ຄົນ​ໃນ​ສະ­ໄໝ​ທີ່​ຂາດ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ແລະ​ຊົ່ວ­ຊ້າ​ເຮີຍ ເຮົາ​ຈະ​ຕ້ອງ​ຢູ່​ກັບ​ພວກ​ເຈົ້າ​ເຫິງ​ປານ­ໃດ ເຮົາ​ຈະ​ຕ້ອງ​ອົດ­ທົນ​ກັບ​ພວກ​ເຈົ້າ​ນານ​ປານ­ໃດ ຈົ່ງ​ພາ​ມັນ​ມາ​ຫາ​ເຮົາ​ທີ່​ນີ້​ສາ.” ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ຊຳ­ລະ​ຜີ­ຮ້າຍ​ນັ້ນ ແລ້ວ​ມັນ​ໄດ້​ອອກ​ໜີ​ໄປ ຕັ້ງ­ແຕ່​ໂມງ​ນັ້ນ​ໄປ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ນັ້ນ​ກໍ­ດີ​ປົກກະຕິ. ຕໍ່​ມາ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ຫາ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຕ່າງ­ຫາກ​ທູນ​ຖາມ­ວ່າ, “ເພາະ​ເຫດ​ໃດ​ພວກ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຈິ່ງ​ຂັບ­ໄລ່​ຜີ​ນັ້ນ​ອອກ​ບໍ່­ໄດ້?”. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຕອບ​ເຂົາ​ວ່າ, “ເພາະ​ເຫດ​ພວກ​ທ່ານ​ມີ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ນ້ອຍ ດ້ວຍ​ເຮົາ​ບອກ​ພວກ​ທ່ານ​ຕາມ​ຄວາມ­ຈິງ​ວ່າ ຖ້າ​ພວກ​ທ່ານ​ມີ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ທໍ່­ກັບ​ເມັດ​ຜັກ­ກາດ​ເມັດ​ໜຶ່ງ ພວກ​ທ່ານ​ຈະ​ສັ່ງ​ພູ​ໜ່ວຍ​ນີ້​ວ່າ ‘ຈົ່ງ​ເຄື່ອນ​ຈາກ​ບ່ອນ­ນີ້​ໄປ​ຢູ່​ບ່ອນ­ນັ້ນ’ ມັນ​ກໍ​ຈະ​ເຄື່ອນ​ໄປ ບໍ່­ມີ​ສິ່ງ­ໃດ​ທີ່​ທ່ານ​ເຮັດ​ບໍ່ໄດ້ » (ມັດທາຍ 17:14-20).

ພຣະເຢຊູຄຣິດເຮັດການອັດສະຈັນໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ: « ໃນ​ຂະ­ນະ​ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ໄປ​ນັ້ນ ປະ­ຊາ­ຊົນ​ໄດ້​ກີດ­ຂວາງ​ພຣະ­ອົງ ມີ​ຍິງ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ເປັນ​ພະ­ຍາດ​ເລືອດ​ຕົກ​ໄດ້​ສິບ​ສອງ​ປີ​ມາ​ແລ້ວ ນາງ​ໄດ້​ຈ່າຍ​ຊັບ​ຂອງ­ຕົນ​ໃຫ້​ພວກ​ໝໍ​ຈົນ​ໝົດ​ແຕ່​ບໍ່­ມີ​ໝໍ​ຄົນ​ໃດ​ອາດ​ໃຫ້​ດີ​ພະ­ຍາດ​ໄດ້. ນາງ​ໄດ້​ຫຍັບ​ເຂົ້າ​ມາ​ເບື້ອງ​ຫລັງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ແລະ​ບາຍ​ແຄມ​ເຄື່ອງ​ທົງ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ ໃນ​ທັນ­ໃດ​ນັ້ນ​ເລືອດ​ທີ່​ໄຫລ​ກໍ​ຕຸດ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຖາມ­ວ່າ, “ແມ່ນ​ໃຜ​ໄດ້​ບາຍ​ເຮົາ?” ເມື່ອ​ຄົນ​ທັງ­ປວງ​ໄດ້​ຕອບ​ປະ­ຕິ­ເສດ​ເປ­ໂຕ​ກັບ​ພວກ​ຄົນ​ທີ່­ຢູ່​ນຳ­ກັນ​ໄດ້​ທູນ​ວ່າ, “ອາ­ຈານ​ເຈົ້າ​ເອີຍ, ກໍ​ແມ່ນ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ທີ່​ກຳ­ລັງ​ກີດ­ຂວາງ​ແລະ​ບຽດ​ທ່ານ​ຢູ່.” ແຕ່​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຕອບ​ວ່າ, “ມີ​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ບາຍ​ເຮົາ ເພາະ​ເຮົາ​ຮູ້­ສຶກ​ວ່າ​ລິດ​ໄດ້​ອອກ­ຈາກ​ເຮົາ​ໄປ.” ເມື່ອ​ເຫັນ​ວ່າ​ຈະ​ເຊື່ອງ​ຕົວ​ບໍ່­ໄດ້​ແລ້ວ ນາງ​ກໍ​ເຂົ້າ​ມາ​ດ້ວຍ​ຕົວ​ສັ່ນ​ຂາບ​ລົງ​ຕໍ່​ພຣະ­ພັກ​ຂອງ​ພຣະ­ອົງ​ຕໍ່­ໜ້າ​ຄົນ​ທັງ­ປວງ ທູນ​ເຖິງ​ເຫດ­ການ​ທີ່​ຕົນ​ໄດ້​ບາຍ​ພຣະ­ອົງ ແລະ​ບອກ​ເຖິງ​ເລື່ອງ​ທີ່​ຕົນ​ໄດ້​ດີ​ພະ­ຍາດ​ທັນ­ທີ​ນັ້ນ​ເໝືອນ​ກັນ. ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ນາງ​ວ່າ, “ລູກ​ຍິງ​ເອີຍ, ຄວາມ­ເຊື່ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຮັດ­ໃຫ້​ເຈົ້າ​ດີ​ແລ້ວ ຈົ່ງ​ໄປ​ເປັນ​ສຸກ​ເທີນ! » (ລູກາ 8:42-48).

ພຣະເຢຊູຄຣິດປິ່ນປົວຈາກໄລຍະໄກ: « ເມື່ອ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ຄຳ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ໃຫ້​ພົນ­ລະ­ເມືອງ​ຟັງ​ໝົດ​ແລ້ວ ພຣະ­ອົງ​ກໍ​ສະ­ເດັດ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ເມືອງ​ກາເປນາອູມ. ມີ​ຂ້ອຍ​ໃຊ້​ຂອງ​ນາຍ​ທະ­ຫານ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ນາຍ​ຮັກ​ຫລາຍ ປ່ວຍ​ຢູ່​ໃກ້​ຈະ​ຕາຍ​ແລ້ວ. ເມື່ອ​ນາຍ­ຮ້ອຍ​ໄດ້­ຍິນ​ເຖິງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ ຈິ່ງ​ໄດ້​ໃຊ້​ເຖົ້າ​ແກ່​ບາງ​ຄົນ​ຂອງ​ພວກ­ຢິວ ໃຫ້​ໄປ​ອ້ອນ­ວອນ​ເຊີນ​ພຣະ­ອົງ​ສະ­ເດັດ​ມາ​ໂຜດ​ຂ້ອຍ​ໃຊ້​ຂອງ­ຕົນ​ໃຫ້​ດີ. ເມື່ອ​ຄົນ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ມາ​ເຖິງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ແລ້ວ ເຂົາ​ກໍ​ອ້ອນ­ວອນ​ພຣະ­ອົງ​ດ້ວຍ​ໃຈ­ຮ້ອນ­ຮົນ​ວ່າ, “ນາຍ­ຮ້ອຍ​ຜູ້­ນັ້ນ​ສົມ­ຄວນ​ທີ່​ຈະ​ເຮັດ­ການ​ນີ້​ໃຫ້​ເພິ່ນ. ເພາະ­ວ່າ​ເພິ່ນ​ຮັກ​ປະ­ເທດ​ຊາດ​ຂອງ​ເຮົາ ແລະ​ແມ່ນ​ຜູ້​ນີ້­ແຫລະ, ໄດ້​ສ້າງ​ໂຮງ­ທຳ​ມະ​ເທດ​ສະ­ໜາ​ໃຫ້​ພວກເຮົາ.” ແລະ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຈິ່ງ​ສະ­ເດັດ​ໄປ​ກັບ​ເຂົາ ເມື່ອ​ສະ­ເດັດ​ເກືອບ​ຈະ​ເຖິງ​ແລ້ວ ນາຍ­ຮ້ອຍ​ທະ­ຫານ​ໄດ້​ໃຊ້​ໝູ່​ສະ­ຫາຍ​ໄປ​ຫາ​ພຣະ­ອົງ​ທູນ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຢ່າ­ຊູ່​ລຳ­ບາກ​ທ້ອນ ເພາະ­ວ່າ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ເປັນ​ຄົນ​ບໍ່​ສົມ­ຄວນ​ທີ່​ຈະ­ໃຫ້​ທ່ານ​ເຂົ້າ­ໄປ​ລຸ່ມ​ຫລັງ­ຄາ​ເຮືອນ​ຂອງ​ຂ້ານ້ອຍ. ເພາະ​ເຫດ​ນັ້ນ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຈິ່ງ​ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ຜູ້​ບໍ່​ສົມ­ຄວນ​ທີ່​ຈະ​ໄປ​ຫາ​ທ່ານ ແຕ່​ຂໍ​ທ່ານ​ຈົ່ງ​ກ່າວ​ພຽງ​ຄຳ​ດຽວ ແລະ​ຄົນ­ໃຊ້​ຂອງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຄົງ​ຈະ​ດີ​ພະຍາດ. ເຫດ​ວ່າ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ເປັນ​ຄົນ​ທີ່­ຢູ່​ໃຕ້​ວິ­ໄນ​ທະ­ຫານ ແລະ​ຍັງ­ມີ​ທະ­ຫານ​ຢູ່​ໃຕ້​ບັງ­ຄັບ​ບັນ­ຊາ​ຂອງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ອີກ ຄື​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ສັ່ງ​ຄົນ​ນີ້​ວ່າ ‘ໄປ’ ມັນ​ກໍ​ໄປ ສັ່ງ​ອີກ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ວ່າ ‘ມາ’ ມັນ​ກໍ​ມາ ແລະ​ບອກ​ແກ່​ຂ້ອຍ​ໃຊ້​ຂອງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ວ່າ ‘ຈົ່ງ​ເຮັດ​ສິ່ງ​ນີ້’ ມັນ​ກໍ​ເຮັດ.” ເມື່ອ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້­ຍິນ​ຄຳ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ແລ້ວ​ກໍ​ປະ­ຫລາດ​ພຣະ­ໄທ​ດ້ວຍ​ນາຍ​ນັ້ນ ຈິ່ງ​ຊົງ​ຫລຽວ​ຫລັງ​ກ່າວ​ກັບ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ທີ່​ຕາມ​ມາ​ວ່າ, “ເຮົາ​ບອກ​ທ່ານ​ທັງ­ຫລາຍ​ວ່າ ແມ່ນ​ໃນ​ພວກ​ອິສຣາເອນ​ເຮົາ​ກໍ​ບໍ່­ໄດ້​ພົບ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ໃຫຍ່​ເທົ່າ​ນີ້.” ຝ່າຍ​ພວກ​ທີ່​ຮັບ­ໃຊ້​ມາ​ນັ້ນ ເມື່ອ​ກັບ​ໄປ​ເຖິງ​ເຮືອນ​ກໍ­ໄດ້​ພົບ​ຂ້ອຍ​ໃຊ້​ຜູ້­ນັ້ນ​ດີ​ພະ­ຍາດ​ແລ້ວ » (ລູກາ 7:1-10).

ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ປິ່ນປົວຜູ້ຍິງພິການເປັນເວລາ 18 ປີ: « ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ສັ່ງ­ສອນ​ຢູ່­ໃນ​ໂຮງ­ທຳ​ມະ​ເທດ​ສະ­ໜາ ບ່ອນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ວັນຊະບາໂຕ. ແລະ​ເບິ່ງ​ແມ! ມີ​ຍິງ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ຊຶ່ງ​ຜີ​ເຂົ້າ​ສິງ​ຢູ່​ເຮັດ­ໃຫ້​ອ່ອນ​ແຮງ​ໄດ້​ສິບ​ແປດ​ປີ​ມາ​ແລ້ວ ເປັນ​ຫລັງ​ກົ່ງ​ຢືນ​ຊື່​ບໍ່ໄດ້. ເມື່ອ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ເຫັນ​ຈິ່ງ​ເອີ້ນ​ນາງ​ມາ ຊົງ​ບອກ​ວ່າ, “ນາງ​ເອີຍ, ນາງ​ໄດ້​ພົ້ນ​ຈາກ​ພະ­ຍາດ​ແລ້ວ.” ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຢຽດ​ພຣະ­ຫັດ​ວາງ​ໃສ່​ຍິງ​ນັ້ນ ໃນ​ທັນ­ໃດ​ນັ້ນ​ຕົວ​ນາງ​ກໍ​ຢຽດ​ຊື່ ແລະ​ນາງ​ກໍ​ສັນ­ລະ­ເສີນ​ພຣະເຈົ້າ. ແຕ່​ນາຍ​ໂຮງ­ທຳ​ກໍ​ເຄືອງ​ໃຈ ເພາະ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ຊົງ​ໂຜດ​ໃຫ້​ດີ​ພະ­ຍາດ​ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ ຈິ່ງ​ກ່າວ​ແກ່​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ວ່າ, “ມີ​ຫົກ​ວັນ­ທີ່​ຄວນ​ຈະ​ເຮັດ­ການ ໃນ​ຫົກ​ວັນ​ນີ້​ຈົ່ງ​ມາ​ໃຫ້​ດີ​ພະ­ຍາດ ແຕ່­ວ່າ​ຢ່າ​ໄດ້​ມາ​ໃນ​ວັນຊະບາໂຕ.” ແລ້ວ​ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ຊົງ​ຕອບ​ນາຍ​ໂຮງ­ທຳ ໂດຍ​ຊົງ​ກ່າວ​ວ່າ, “ພວກ​ຄົນ​ໜ້າ­ຊື່­ໃຈ­ຄົດ​ເຮີຍ! ພວກ​ເຈົ້າ​ບໍ່­ໄດ້​ແກ້​ງົວ​ຫລື​ລໍ​ຂອງ­ຕົນ ຈູງ​ອອກ­ຈາກ​ຄອກ​ໄປ​ກິນ​ນ້ຳ​ໃນ​ວັນ­ຊະ­ບາ­ໂຕ​ຫລື! ສ່ວນ​ຍິງ​ຄົນ​ນີ້​ເປັນ​ລູກ­ຫລານ​ຂອງ​ອັບ­ຣາ­ຮາມ ຊຶ່ງ​ຊາ­ຕານ​ໄດ້​ຜູກ­ມັດ​ໄວ້​ໄດ້​ສິບ​ແປດ​ປີ​ແລ້ວ ບໍ່​ສົມ­ຄວນ​ຫລື​ທີ່​ຈະ­ໃຫ້​ນາງ​ພົ້ນ​ຈາກ​ເຄື່ອງ​ຜູກ­ມັດ​ນີ້​ໃນ​ວັນຊະບາໂຕ.” ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ຄຳ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ແລ້ວ ບັນ­ດາ​ຄົນ­ທີ່​ຕໍ່­ສູ້​ພຣະ­ອົງ​ກໍ​ມີ​ຄວາມ​ລະ­ອາຍ ແລະ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ກໍ​ຊົມ­ຊື່ນ­ຍິນ­ດີ​ໃນ​ກິດ­ຈະ­ການ​ທັງ­ປວງ​ອັນ​ຮຸ່ງ­ເຮືອງ​ທີ່​ກຳ­ລັງ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ດ້ວຍ​ພຣະອົງ » (ລູກາ 13:10-17).

ພະເຍຊູຄລິດປິ່ນປົວລູກສາວຂອງຜູ້ຍິງທີ່ບໍ່ແມ່ນຢິວ: « ແລ້ວ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ຈາກ​ບ່ອນ­ນັ້ນ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ເຂດ​ເມືອງ​ຕີ­ເຣ​ແລະ​ເມືອງ​ຊິ​ໂດນ. ມີ​ຍິງ​ຊາດ​ກາ­ນາ­ອານ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມາ​ຈາກ​ເຂດ​ນັ້ນ​ຮ້ອງ​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ນາຍ​ຜູ້​ເປັນ​ບຸດ​ດາ­ວິດ​ເອີຍ, ຂໍ​ໂຜດ​ເມດ­ຕາ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແດ່­ທ້ອນ ລູກ­ສາວ​ຂອງ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ມີ​ຄວາມ​ລຳ­ບາກ​ຫລາຍ​ຍ້ອນ​ຜີ­ຮ້າຍ​ບັງຄັບ.” ຝ່າຍ​ພຣະ­ອົງ​ບໍ່­ໄດ້​ຊົງ​ຕອບ​ຍິງ​ນັ້ນ​ຈັກ​ຄຳ ແລ້ວ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ໄດ້​ມາ​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ຂໍ​ບອກ​ໃຫ້​ມັນ​ເມືອ​ເສຍ ເພາະ​ມັນ​ຮ້ອງ​ຕາມ​ເຮົາ​ມາ.” ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຕອບ​ວ່າ, “ເຮົາ​ບໍ່­ໄດ້​ຮັບ­ໃຊ້​ມາ​ຫາ​ຜູ້­ໃດ ເວັ້ນ​ແຕ່​ຝູງ​ແກະ​ທີ່​ເສຍ​ແລ້ວ ຄື​ກະ​ກຸນ​ອິສຣາເອນ.” ຝ່າຍ​ຍິງ​ນັ້ນ​ໄດ້​ມາ​ຂາບ​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຂໍ​ໂຜດ​ຊ່ອຍ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ແດ່ທ້ອນ.” ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຕອບ​ວ່າ, “ບໍ່​ສົມ­ຄວນ​ຈະ​ເອົາ​ອາ­ຫານ​ຂອງ​ລູກ​ໂຍນ​ໃຫ້​ແກ່​ໝານ້ອຍ.” ຍິງ​ນັ້ນ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ຈິງ​ຢູ່​ຂ້າ­ນ້ອຍ ແຕ່​ເຖິງ​ແມ່ນ​ໝາ­ນ້ອຍ​ກໍ​ເຄີຍ​ກິນ​ເມັດ​ທີ່​ຕົກ​ຈາກ​ໂຕະ​ນາຍ​ຂອງ​ມັນ.” ແລ້ວ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຕອບ​ຍິງ​ນັ້ນ​ວ່າ, “ນາງ​ເອີຍ, ຄວາມ­ເຊື່ອ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ກໍ​ໃຫຍ່​ໃຫ້­ເປັນ​ໄປ​ຕາມ​ຄວາມ​ປະ­ສົງ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ເທີນ” ລູກ­ສາວ​ຂອງ​ຍິງ​ນັ້ນ​ກໍ­ດີ​ເປັນ​ປົກ­ກະ­ຕິ​ຕັ້ງ­ແຕ່​ໂມງ​ນັ້ນ » (ມັດທາຍ 15:21-28).

ພະເຍຊູຄລິດຢຸດລົມພາຍຸ: “ຄັ້ງ​ໜຶ່ງ ພະ​ເຢຊູ​ຂຶ້ນ​ເຮືອ​ໄປ​ກັບ​ພວກ​ລູກ​ສິດ. ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ ກໍ​ເກີດ​ພາຍຸ​ໃຫຍ່ໃນ​ທະເລ​ສາບ ຄື້ນ​ໄດ້​ຊັດ​ນ້ຳ​ເຂົ້າ​ມາ​ຈົນ​ຖ້ວມ​ເຮືອ ແຕ່​ພະ​ເຢຊູ​ກໍ​ຍັງ​ນອນ​ຫຼັບ​ຢູ່. ພວກ​ລູກ​ສິດ​ຈຶ່ງ​ມາ​ປຸກ​ເພິ່ນ​ແລ້ວ​ບອກ​ວ່າ: “ນາຍ​ເອີຍ ຊ່ວຍ​ຊີວິດ​ພວກ​ເຮົາ​ແດ່ ພວກ​ເຮົາ​ກຳລັງ​ຈະ​ຕາຍ​ແລ້ວ!”  ແຕ່​ເພິ່ນ​ເວົ້າ​ກັບ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ: “ເປັນ​ຫຍັງ​ພວກ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຢ້ານ ພວກ​ເຈົ້າ​ຈັ່ງ​ແມ່ນ​ມີ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ໜ້ອຍ​ແທ້ໆ?” ຈາກ​ນັ້ນ​ເພິ່ນ​ກໍ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ແລ້ວ​ສັ່ງ​ຄື້ນ​ລົມ​ໃຫ້​ສະຫງົບ ແລະ​ທຸກ​ຢ່າງ​ກໍ​ຢຸດ​ສະຫງັດ. ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ແປກ​ໃຈ​ຫຼາຍ​ແລະ​ພາ​ກັນ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ເພິ່ນ​ແມ່ນ​ໃຜ? ຂະໜາດ​ລົມ​ແລະ​ທະເລ​ກໍ​ຍັງ​ເຊື່ອ​ຟັງ​ເພິ່ນ.”” (ມັດທາຍ 8:23-27). ການອັດສະຈັນນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າໃນອຸທິຍານເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈະບໍ່ມີພາຍຸຫລືນໍ້າຖ້ວມເຊິ່ງຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດໄພພິບັດ.

ພຣະເຢຊູຄຣິດຍ່າງເທິງທະເລ: « ແລະ​ເມື່ອ​ຊົງ​ໃຫ້​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ເລີກ​ໄປ​ໝົດ​ແລ້ວ ພຣະ­ອົງ​ຈິ່ງ​ສະ­ເດັດ​ຂຶ້ນ​ພູ​ຢູ່​ຕ່າງ­ຫາກ​ເພື່ອ​ໄຫວ້​ວອນ ແລະ​ເມື່ອ​ຄ່ຳ​ມາ​ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ກໍ​ຍັງ​ຊົງ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ​ແຕ່​ຕົນ​ດຽວ. ສ່ວນ​ເຮືອ​ນັ້ນ​ກໍ​ຢູ່​ໄກ​ຈາກ​ຝັ່ງ​ຫລາຍ​ຮ້ອຍ​ວາ​ແລະ​ຖືກ​ຟອງ­ນ້ຳ​ຕີ​ໄປ​ມາ​ເພາະ​ທວນ​ລົມ​ຕ້ານ​ຢູ່. ຄັນ​ເຖິງ​ຍາມ​ສີ່​ກາງ­ຄືນ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຍ່າງ​ເທິງ​ນ້ຳ​ໄປ​ຫາ​ພວກ​ສາວົກ. ແຕ່​ເມື່ອ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ໄດ້​ເຫັນ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຍ່າງ​ມາ​ເທິງ​ນ້ຳ ເຂົາ​ກໍ​ຕົກ­ໃຈ​ເວົ້າ​ກັນ​ວ່າ, “ຜີ” ເຂົາ​ຈິ່ງ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ເພາະ​ຄວາມ​ຢ້ານ ໃນ​ທັນ­ໃດ​ນັ້ນ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ຊົງ​ອອກ​ພຣະ­ໂອດ​ກ່າວ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ. “ຢ່າ​ນ້ອຍ​ໃຈ​ເທາະ ແມ່ນ​ເຮົາ​ເອງ ຢ່າ​ຢ້ານ.” ຝ່າຍ​ເປ­ໂຕ​ຈິ່ງ​ທູນ​ຕອບ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຖ້າ​ແມ່ນ​ທ່ານ​ແນ່​ແລ້ວ ຂໍ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຍ່າງ​ເທິງ​ນ້ຳ​ໄປ​ຫາ​ທ່ານ.” ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ບອກ​ວ່າ, “ມາ­ສາ” ເປ­ໂຕ​ຈິ່ງ​ອອກ­ຈາກ​ເຮືອ​ຍ່າງ​ເທິງ​ນ້ຳ​ໄປ​ຫາ​ພຣະເຢຊູ. ແຕ່​ເມື່ອ​ເຫັນ​ລົມ​ກໍ​ຢ້ານ​ແລະ​ເມື່ອ​ກຳ­ລັງ​ຈະ​ຈົມ​ກໍ​ຮ້ອງ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຊ່ອຍ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໃຫ້​ພົ້ນ​ແດ່ທ້ອນ.” ໃນ​ທັນ­ໃດ​ນັ້ນ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຢື້​ພຣະ­ຫັດ​ຈັບ​ເປ­ໂຕ​ໄວ້​ແລ້ວ​ຊົງ​ກ່າວ​ວ່າ, “ໂອ ຜູ້​ມີ​ຄວາມ­ເຊື່ອ​ນ້ອຍ ເປັນ­ຫຍັງ ຈິ່ງ​ສົງໄສ.” ເມື່ອ​ພຣະ­ອົງ​ກັບ​ເປ­ໂຕ​ຂຶ້ນ​ເຮືອ​ແລ້ວ​ລົມ​ກໍ​ງຽບ​ລົງ. ພວກ​ທີ່­ຢູ່​ໃນ​ເຮືອ​ໄດ້​ມາ​ກົ້ມ​ຂາບ​ໃສ່​ພຣະ­ອົງ​ແລ້ວ​ທູນ​ວ່າ, “ທ່ານ​ເປັນ​ພຣະ­ບຸດ​ຂອງ​ພຣະ­ເຈົ້າ​ຈິງ​ແທ້.” » (ມັດທາຍ 14:23-33).

ການປະມົງມະຫັດສະຈັນ: « ຢູ່​ມາ​ເມື່ອ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ກຳ­ລັງ​ບຸ​ບຽດ​ກັນ​ເຂົ້າ​ມາ ເພື່ອ­ຈະ​ໄດ້​ຟັງ​ພຣະ­ທຳ​ຂອງ​ພຣະ­ເຈົ້າ ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຢືນ­ຢູ່​ແຄມ​ທະ­ເລ­ສາບ​ເຄັນເນຊາເຣັດ. ຊົງ​ເຫັນ​ເຮືອ​ສອງ​ລຳ​ຈອດ​ຢູ່​ຮີມ​ຝັ່ງ​ທະ­ເລ­ສາບ​ນັ້ນ ສ່ວນ​ພວກ​ຫາ​ປາ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ເຮືອ​ນັ້ນ­ແລ້ວ ເຂົາ​ກຳ­ລັງ​ລ້າງ​ມອງ​ຢູ່. ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ເຂົ້າ­ໄປ​ໃນ​ເຮືອ​ລຳ​ໜຶ່ງ ຄື​ເຮືອ​ຂອງ​ຊີ­ໂມນ​ແລ້ວ​ຊົງ​ຂໍ​ໃຫ້​ຖອຍ​ເຮືອ​ອອກ​ໄປ​ຈາກ​ຝັ່ງ​ໜ້ອຍ​ໜຶ່ງ ຈິ່ງ​ປະ­ທັບ​ລົງ​ສັ່ງ­ສອນ​ປະ­ຊາ­ຊົນ​ຈາກ​ເຮືອ​ນັ້ນ. ເມື່ອ​ຊົງ​ຢຸດ​ສອນ​ແລ້ວ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ຕໍ່​ຊີ­ໂມນ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ພາຍ​ອອກ​ໄປ​ບ່ອນ​ເລິກ ແລ້ວ​ຢ່ອນ​ມອງ​ຂອງ​ພວກ​ທ່ານ​ລົງ​ຈັບ​ປາ.” ຊີ­ໂມນ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ອາ­ຈານ​ເຈົ້າ​ເອີຍ, ພວກ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ໄດ້​ຫາ​ຈົນ​ອິດ­ເມື່ອຍ​ໝົດ​ຄືນ​ກໍ​ບໍ່­ໄດ້​ຫຍັງ ແຕ່​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ຈະ​ຢ່ອນ​ມອງ​ລົງ​ຕາມ​ຄຳ​ຂອງ​ນາຍ.” ເມື່ອ​ຢ່ອນ​ລົງ​ແລ້ວ​ມອງ​ຂອງ​ເຂົາ​ກໍ​ຖືກ​ປາ​ຫລາຍ​ເຕັມ­ທີ ຈົນ​ມອງ​ຂອງ​ເຂົາ​ພວມ​ຂາດ​ໄປ. ເຂົາ​ຈິ່ງ​ກວັກ­ມື​ເອົາ​ໝູ່​ທີ່­ຢູ່​ເຮືອ​ລຳ​ອື່ນ​ໃຫ້​ມາ​ຊ່ອຍ ເມື່ອ​ເຂົາ​ມາ​ຊ່ອຍ​ແລ້ວ ກໍ­ໄດ້​ປາ​ເຕັມ​ເຮືອ​ທັງ​ສອງ​ລຳ ຈົນ​ເຮືອ​ເຂົາ​ແຊມ​ເກືອບ​ຫລົ້ມ. ເມື່ອ​ຊີ­ໂມນ­ເປ­ໂຕ​ໄດ້​ເຫັນ​ດັ່ງ­ນັ້ນ​ກໍ​ຂາບ​ລົງ​ທີ່​ພຣະ​ຊາ­ນຸ​ຂອງ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ທູນ​ວ່າ, “ນາຍ​ເອີຍ, ຂໍ​ເຊີນ​ໄປ​ໃຫ້​ຫ່າງ​ຈາກ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ທ້ອນ ເພາະ​ຂ້າ­ນ້ອຍ​ເປັນ​ຄົນ​ບາບ.” ເພາະ​ເປ­ໂຕ​ກັບ​ໝູ່​ທັງ​ໝົດ​ທີ່­ຢູ່​ນຳ­ກັນ​ນັ້ນ ໄດ້​ງຶດ​ປະ­ຫລາດ​ໃຈ​ດ້ວຍ​ປາ​ຫລາຍ​ທີ່​ເຂົາ​ຈັບ​ໄດ້​ນັ້ນ. ຢາ­ໂກ­ໂບ​ແລະ​ໂຢ­ຮັນ ລູກ­ຊາຍ​ຂອງ​ເຊ­ເບ­ດາຍ ທີ່​ເປັນ​ໝູ່​ຮ່ວມ​ງານ​ກັບ​ຊີ­ໂມນ​ກໍ​ປະ­ຫລາດ​ໃຈ​ເໝືອນ​ກັນ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ກ່າວ​ແກ່​ຊີ­ໂມນ​ວ່າ, “ຢ່າ­ຊູ່­ຢ້ານ ຕັ້ງ­ແຕ່​ນີ້​ໄປ​ທ່ານ​ຈະ​ເປັນ​ຜູ້​ຫາ​ຄົນ.” ເມື່ອ​ໄດ້​ນຳ​ເຮືອ​ມາ​ເຖິງ​ຝັ່ງ​ແລ້ວ ເຂົາ​ກໍ​ສະຫລະ​ສິ່ງ​ສາ­ລະ­ພັດ​ແລ້ວ​ຕາມ​ພຣະ­ອົງ​ໄປ » (ລູກາ 5:1-11).

ພຣະເຢຊູຄຣິດຄູນຂະ ໜົມ ປັງ: “ຫລັງ​ຈາກ​ນັ້ນ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ຂ້າມ​ທະ­ເລ­ສາບ​ຄາ­ລີ­ເລ ຄື​ທະ­ເລ​ຕີເບເຣຍ. ປະ­ຊາ­ຊົນ​ເປັນ​ຈຳ­ນວນ​ຫລວງ­ຫລາຍ​ຕິດ­ຕາມ​ພຣະ­ອົງ​ໄປ ເພາະ​ເຂົາ​ໄດ້​ເຫັນ​ໝາຍ​ສຳ­ຄັນ​ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ເຮັດ­ໃຫ້​ແກ່​ຄົນ​ເຈັບປ່ວຍ. ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ໄດ້​ສະ­ເດັດ​ຂຶ້ນ​ໄປ​ຍັງ​ພູ​ແລະ​ປະ­ທັບ​ນັ່ງ​ລົງ​ທີ່​ນັ້ນ​ກັບ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ຂອງ​ພຣະອົງ. ຂະ­ນະ​ນັ້ນ​ໃກ້​ຈະ​ເຖິງ​ປັດ­ສະ­ຄາ​ຊຶ່ງ​ເປັນ​ເທດ­ສະ­ການ​ຂອງ​ຊາດ​ຢິວ​ແລ້ວ. ຝ່າຍ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ເງີຍ​ພຣະ­ພັກ​ເຫັນ​ຄົນ​ເປັນ​ຈຳ­ນວນ​ຫລວງ­ຫລາຍ​ມາ​ຫາ​ພຣະ­ອົງ ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ຟີ­ລິບ​ວ່າ, “ພວກ­ເຮົາ​ຈະ​ຊື້​ອາ­ຫານ​ທີ່​ໃດ​ໃຫ້​ຄົນ​ເຫລົ່າ​ນີ້​ກິນ.” ທີ່​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ຢ່າງ​ນັ້ນ​ກໍ​ເພື່ອ­ຈະ​ລອງ​ໃຈ​ຟີ­ລິບ ເພາະ​ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຊາບ​ແລ້ວ​ວ່າ​ຈະ​ຊົງ​ເຮັດ​ປະ­ການ​ໃດ. ຟີ­ລິບ​ທູນ​ຕອບ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ອາ­ຫານ​ລາ­ຄາ​ສອງ​ຮ້ອຍ​ເດ­ນາ­ຣິ­ອົນ​ກໍ​ບໍ່​ພໍ​ໃຫ້​ທຸກ​ຄົນ​ກິນ​ຜູ້​ລະ​ເລັກ​ລະ​ນ້ອຍ​ດອກ.” ສາ­ວົກ​ຜູ້​ໜຶ່ງ​ຄື​ອັນ­ເດ­ອາ​ນ້ອງ­ຊາຍ​ຂອງ​ຊິ​ໂມນ​ເປ­ໂຕ ໄດ້​ທູນ​ພຣະ­ອົງ​ວ່າ, “ຢູ່​ທີ່​ນີ້​ມີ​ເດັກ­ນ້ອຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ມີ​ເຂົ້າ­ຈີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ເຂົ້າ​ຝ້າງ​ຫ້າ​ກ້ອນ​ກັບ​ປາ​ສອງ​ໂຕ ແຕ່​ສິ່ງ​ນີ້​ຈະ​ພໍ­ໄດ້​ຢ່າງ­ໃດ​ກັບ​ຄົນ​ຫລວງ­ຫລາຍ​ປານ​ນີ້.” ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ສັ່ງ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ໃຫ້​ຄົນ​ທັງ­ຫລາຍ​ນັ່ງ​ລົງ​ເສຍ” ທີ່​ນັ້ນ​ມີ​ຫຍ້າ​ຫລາຍ ຄົນ​ເຫລົ່າ­ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ນັ່ງ​ລົງ ນັບ​ແຕ່​ຜູ້­ຊາຍ​ມີ​ປະ­ມານ​ຫ້າ​ພັນ​ຄົນ. ແລ້ວ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຈັບ​ເຂົ້າ­ຈີ່​ນັ້ນ ເມື່ອ​ໂມ­ທະ­ນາ​ພຣະ­ຄຸນ​ແລ້ວ​ກໍ​ຊົງ​ແຈກ​ແກ່​ບັນ­ດາ​ຄົນ­ທີ່​ນັ່ງ​ຢູ່ນັ້ນ ສ່ວນ​ປາ​ກໍ​ຊົງ​ໃຫ້​ເໝືອນ​ກັນ​ຕາມ​ທີ່​ເຂົາ​ຕ້ອງການ. ເມື່ອ​ເຂົາ​ກິນ​ອີ່ມ​ແລ້ວ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ບອກ​ພວກ​ສາ­ວົກ​ວ່າ, “ຈົ່ງ​ເກັບ​ເອົາ​ຕ່ອນ​ຫັກ​ທີ່​ເຫລືອ​ນັ້ນ​ເພື່ອ​ບໍ່​ໃຫ້​ອັນ­ໃດ​ເສຍ.” ເຂົາ​ໄດ້​ເກັບ​ເອົາ​ຕ່ອນ​ຫັກ​ທີ່​ເຫລືອ​ຈາກ​ເຂົ້າ­ຈີ່​ທີ່​ເຮັດ​ດ້ວຍ​ເຂົ້າ​ຝ້າງ​ຫ້າ​ກ້ອນ ຊຶ່ງ​ຄົນ​ທັງ­ຫລາຍ​ໄດ້​ກິນ​ນັ້ນ ໄດ້​ເຕັມ​ສິບ​ສອງ​ບຸງ. ເມື່ອ​ຄົນ​ທັງ­ຫລາຍ​ໄດ້​ເຫັນ​ໝາຍ​ສຳ­ຄັນ​ທີ່ ພຣະ­ອົງ​ໄດ້​ຊົງ​ເຮັດ​ນັ້ນ ເຂົາ​ກໍ​ເວົ້າ​ກັນ​ວ່າ, “ຈິງ​ແທ້​ທ່ານ​ຜູ້​ນີ້​ເປັນ​ຜູ້­ປະ­ກາດ­ພຣະ­ທຳ​ນັ້ນ​ທີ່​ຊົງ​ກຳ­ນົດ​ວ່າ​ຈະ​ມາ​ໃນ​ໂລກ.” ເມື່ອ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຊາບ​ວ່າ ເຂົາ​ຈະ​ມາ​ຈັບ​ເອົາ​ໄປ​ແຕ່ງ­ຕັ້ງ​ໃຫ້​ພຣະ­ອົງ​ເປັນ​ເຈົ້າ​ແຜ່ນ­ດິນ ພຣະ­ອົງ​ຈຶ່ງ​ສະ­ເດັດ​ອອກ​ໄປ​ຍັງ​ພູ­ເຂົາ​ອີກ​ແຕ່​ອົງ​ດຽວ” (ໂຢຮັນ 6:1-15). ຈະມີອາຫານກິນຢ່າງອຸດົມສົມບູນຕະຫຼອດທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ (ເພງສັນລະເສີນ 72:16; ເອຊາຢາ 30:23).

ພະເຍຊູຄລິດ ຟື້ນຄືນຊີວິດ ລູກຊາຍຂອງຍິງ ໝ້າຍ ຄົນ ໜຶ່ງ: “ຈາກ​ນັ້ນ​ບໍ່​ດົນ ພະ​ເຢຊູ​ໄດ້​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ເມືອງ​ນາ​ອິນ ແລະ​ພວກ​ລູກ​ສິດ​ກັບ​ຄົນ​ກຸ່ມ​ໃຫຍ່​ກໍ​ຕິດ​ຕາມ​ເພິ່ນ​ໄປ​ຄື​ກັນ. ເມື່ອ​ໃກ້​ຈະ​ຮອດ​ປະຕູ​ເມືອງ​ກໍ​ມີ​ຄົນ​ຫາມ​ສົບ​ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ອອກ​ມາ ຜູ້​ທີ່​ຕາຍ​ເປັນ​ລູກ​ຊາຍ​ຄົນ​ດຽວ​ຂອງ​ແມ່​ໝ້າຍ ມີ​ຄົນ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ​ຈາກ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ມາ​ກັບ​ລາວ. ເມື່ອ​ພະ​ເຢຊູ​ເຫັນ​ແມ່​ໝ້າຍ​ຜູ້​ນັ້ນ ເພິ່ນ​ກໍ​ຮູ້ສຶກ​ອີ່​ຕົນ​ຈຶ່ງ​ເວົ້າ​ກັບລາວ​ວ່າ: “ຢ່າ​ຮ້ອງໄຫ້​ເລີຍ.”  ແລ້ວ​ເພິ່ນ​ກໍ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃກ້​ແລະ​ບາຍ​ເປ​ນັ້ນ ຄົນ​ທີ່​ຫາມ​ເປ​ກໍ​ຢຸດ ແລະ​ເພິ່ນ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ຊາຍ​ໜຸ່ມ​ເອີຍ ຂ້ອຍ​ສັ່ງ​ເຈົ້າ​ໃຫ້​ລຸກ​ຂຶ້ນ!” ຄົນ​ຕາຍ​ນັ້ນ​ກໍ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ນັ່ງ​ແລ້ວ​ເລີ່ມ​ເວົ້າ ພະ​ເຢຊູ​ຈຶ່ງ​ມອບ​ລາວ​ໃຫ້​ແມ່. ທຸກ​ຄົນ​ກໍ​ຢ້ານ ແລ້ວ​ພາ​ກັນ​ສັນລະເສີນ​ພະເຈົ້າ​ວ່າ: “ມີ​ຜູ້​ພະຍາກອນ​ທີ່​ຍິ່ງໃຫຍ່​ມາ​ຢູ່​ໃນ​ທ່າມກາງ​ພວກ​ເຮົາ​ແລ້ວ” ແລະ​ພວກ​ເຂົາ​ຍັງ​ເວົ້າ​ອີກ​ວ່າ: “ພະເຈົ້າ​ໄດ້​ສົນ​ໃຈ​ປະຊາຊົນ​ຂອງ​ພະອົງ​ແລ້ວ.” ຊື່ສຽງ​ຂອງ​ພະ​ເຢຊູ​ກໍ​ຊ່າ​ລື​ໄປ​ທົ່ວ​ແຂວງ​ຢູດາຍ​ແລະ​ທົ່ວ​ຂົງ​ເຂດ​ນັ້ນ” (ລູກາ 7:11-17).

ພະເຍຊູຄລິດປຸກລູກສາວຂອງຢາອີລຶດໃຫ້ຟື້ນຄືນຊີວິດ: “ພະ​ເຢຊູ​ເວົ້າ​ຍັງ​ບໍ່​ທັນ​ສຸດ​ຄວາມ ກໍ​ມີ​ຄົນ​ຈາກ​ເຮືອນ​ຂອງ​ຢາອີໂຣ​ມາ​ບອກ​ລາວ​ວ່າ: “ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຕາຍ​ແລ້ວ ບໍ່​ຕ້ອງ​ລົບກວນ​ອາຈານ​ແລ້ວ.” ເມື່ອ​ພະ​ເຢຊູ​ໄດ້​ຍິນ​ແບບ​ນັ້ນ ຈຶ່ງ​ບອກ​ຢາອີໂຣ​ວ່າ: “ບໍ່​ຕ້ອງ​ຢ້ານ ຂໍ​ໃຫ້​ສະແດງ​ຄວາມ​ເຊື່ອ​ເທົ່າ​ນັ້ນ ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ຈະ​ບໍ່​ເປັນ​ຫຍັງ.” ເມື່ອໄປ​ຮອດ​ເຮືອນ​ຂອງ​ລາວ ພະ​ເຢຊູ​ບໍ່​ໄດ້​ໃຫ້​ຜູ້​ໃດ​ເຂົ້າ​ໄປ​ນຳ​ນອກ​ຈາກ​ເປໂຕ ໂຢຮັນ ຢາໂກໂບ​ແລະ​ພໍ່​ແມ່​ຂອງ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ນັ້ນ. ຕອນ​ນັ້ນ ຜູ້​ຄົນ​ພາ​ກັນ​ຮ້ອງໄຫ້​ຄ່ຳຄວນ​ທີ່​ເດັກ​ນ້ອຍ​ນັ້ນ​ຕາຍ ພະ​ເຢຊູ​ຈຶ່ງ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ຢ່າຮ້ອງໄຫ້​ເລີຍ ເດັກ​ນ້ອຍ​ຄົນ​ນີ້​ບໍ່​ໄດ້​ຕາຍ ແຕ່​ນອນ​ຫຼັບ​ຢູ່.” ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ຫົວ​ເຍາະ​ເຍີ້ຍ​ເພິ່ນ​ຍ້ອນ​ຮູ້​ວ່າ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ຕາຍ​ແລ້ວ​ແທ້ໆ. ພະ​ເຢຊູ​ຈັບ​ມື​ເດັກ​ນ້ອຍ​ແລ້ວ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ນາງ​ນ້ອຍ ລຸກ​ຂຶ້ນ​ແມ້!” ເດັກ​ນ້ອຍ​ຄົນ​ນັ້ນ​ກໍ​ກັບ​ມາ​ມີ​ຊີວິດອີກ*ແລະ​ລຸກ​ຂຶ້ນ​ມາ​ທັນທີ ແລ້ວພະເຢຊູ​ກໍ​ບອກ​ໃຫ້​ພວກ​ເຂົາ​ເອົາ​ອາຫານ​ມາ​ໃຫ້​ລາວ​ກິນ. ພໍ່​ແມ່​ຂອງເດັກນ້ອຍ​ນັ້ນ​ດີ​ໃຈ​ຫຼາຍ ແຕ່​ພະ​ເຢຊູ​ສັ່ງ​ພວກ​ເຂົາ​ບໍ່​ໃຫ້​ເລົ່າ​ເລື່ອງ​ນີ້​ໃຫ້​ຜູ້​ໃດ​ຟັງ” (ລູກາ 8:49-56).

ພະເຍຊູຄລິດປຸກລາຊະໂລເພື່ອນຂອງພະອົງຄືນມາຈາກຕາຍເຊິ່ງໄດ້ເສຍຊີວິດສີ່ມື້ແລ້ວ: “ພະ​ເຢຊູ​ຍັງ​ບໍ່​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ບ້ານ​ເທື່ອ ເພິ່ນ​ຍັງ​ຢູ່​ບ່ອນ​ທີ່​ມາທາ​ໄປ​ຫາ. ເມື່ອ​ຄົນ​ຢິວ​ທີ່​ປອບ​ໃຈ​ມາຣີ​ຢູ່​ໃນ​ເຮືອນ​ເຫັນ​ລາວ​ຟ້າວ​ອອກ​ໄປ ພວກ​ເຂົາ​ກໍ​ນຳ​ຫຼັງ​ລາວ​ໄປ ຍ້ອນ​ຄິດ​ວ່າ​ລາວ​ຈະ​ໄປ​ຮ້ອງໄຫ້​ຢູ່​ອຸ​ໂມງ. ເມື່ອ​ມາຣີ​ເຫັນ​ພະ​ເຢຊູ ລາວ​ກໍ​ໝອບ​ລົງ​ທີ່​ຕີນ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ແລ້ວ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ນາຍ​ເອີຍ ຖ້າ​ທ່ານ​ຢູ່​ທີ່​ນີ້​ລາວ​ຄື​ຊິ​ບໍ່​ຕາຍ.” ເມື່ອ​ພະ​ເຢຊູ​ເຫັນ​ມາຣີ​ຮ້ອງໄຫ້ ແລະ​ພວກ​ຢິວ​ທີ່​ມາ​ນຳ​ລາວ​ກໍ​ຮ້ອງໄຫ້​ຄື​ກັນ ເພິ່ນ​ກໍ​ໂສກ​ເສົ້າ​ແລະ​ສະເທືອນ​ໃຈ. ເພິ່ນ​ຖາມ​ວ່າ: “ພວກ​ເຈົ້າ​ເອົາ​ສົບ​ລາວ​ໄວ້​ໃສ?” ພວກ​ເຂົາ​ຕອບ​ວ່າ: “ນາຍ​ເອີຍ ມາ​ເບິ່ງ​ແມ້.” ແລ້ວ​ພະ​ເຢຊູ​ກໍ​ຮ້ອງໄຫ້​ນ້ຳ​ຕາ​ໄຫຼ. ພວກ​ຢິວ​ເຫັນ​ແບບ​ນັ້ນ​ກໍ​ພາ​ກັນ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ເບິ່ງ​ແມ້ ລາວ​ຮັກ​ລາຊະໂຣ​ຫຼາຍ​ແທ້ໆ!” ແຕ່​ມີ​ບາງ​ຄົນ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ຜູ້​ຊາຍ​ຄົນ​ນີ້​ເຄີຍ​ເຮັດ​ໃຫ້​ຄົນ​ຕາ​ບອດ​ເຫັນ​ຮຸ່ງ ລາວ​ໜ້າ​ຈະ​ເຮັດ​ບາງ​ຢ່າງ​ເພື່ອ​ບໍ່​ໃຫ້​ລາຊະໂຣ​ຕາຍ​ໄດ້​ບໍ?”

ເມື່ອ​ໃກ້​ຈະ​ຮອດ​ອຸ​ໂມງ ພະ​ເຢຊູ​ກໍ​ຮູ້ສຶກ​ສະເທືອນ​ໃຈ​ອີກ. ອຸ​ໂມງ​ນັ້ນ​ເປັນ​ຖ້ຳ​ແລະ​ມີ​ຫີນ​ອັດ​ປາກ​ຖ້ຳ​ໄວ້. ພະ​ເຢຊູ​ສັ່ງ​ວ່າ: “ກິ້ງ​ຫີນ​ອອກ​ໄປ.” ມາທາ​ເຊິ່ງ​ເປັນ​ເອື້ອຍ​ນ້ອງ​ຂອງ​ຜູ້​ຕາຍ​ບອກ​ເພິ່ນ​ວ່າ: “ນາຍ​ເອີຍ ປານ​ນີ້​ສົບ​ຄື​ຊິ​ເໝັນ​ແລ້ວ ເພາະ​ລາວ​ຕາຍ​ໄດ້ 4 ມື້​ແລ້ວ.”  ພະ​ເຢຊູ​ບອກ​ລາວ​ວ່າ: “ຂ້ອຍ​ເຄີຍ​ບອກ​ເຈົ້າ​ແລ້ວ​ບໍ່​ແມ່ນ​ບໍ​ວ່າ ຖ້າ​ເຈົ້າ​ເຊື່ອ ເຈົ້າ​ຈະ​ໄດ້​ເຫັນ​ລິດເດດ​ຂອງ​ພະເຈົ້າ?” ພວກ​ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ກິ້ງ​ຫີນ​ທີ່​ອັດ​ປາກ​ຖ້ຳ​ອອກ ແລ້ວ​ພະ​ເຢຊູ​ກໍ​ເງີຍ​ໜ້າ​ຂຶ້ນ​ຟ້າ​ແລະ​ເວົ້າ​ວ່າ: “ພໍ່​ເອີຍ ລູກ​ຂອບໃຈ​ທີ່​ພໍ່​ຟັງ​ຄຳ​ຂໍຮ້ອງ​ຂອງ​ລູກ. ລູກ​ຮູ້​ຢູ່​ແລ້ວ​ວ່າ​ພໍ່ຟັງ​ລູກ​ສະເໝີ ແຕ່​ທີ່​ລູກ​ຂໍ​ເທື່ອ​ນີ້​ກໍ​ເພື່ອ​ຄົນ​ທີ່​ຢືນ​ຢູ່​ອ້ອມ​ນີ້​ຈະໄດ້​ເຊື່ອ​ວ່າ​ພໍ່​ໃຊ້​ລູກ​ມາ.” ເມື່ອ​ເວົ້າ​ຈົບ​ແລ້ວ ເພິ່ນ​ກໍ​ເອີ້ນ​ດ້ວຍ​ສຽງ​ດັງ​ວ່າ: “ລາຊະໂຣ ອອກ​ມາ!” ລາຊະໂຣ​ທີ່​ຕາຍ​ໄປ​ແລ້ວ​ກໍ​ຍ່າງ​ອອກ​ມາ​ທັງໆທີ່​ຍັງ​ມີ​ຜ້າ​ພັນ​ມື​ພັນ​ຕີນ​ຢູ່ ແລະ​ມີ​ຜ້າ​ພັນ​ໜ້າ​ຄື​ກັນ. ພະ​ເຢຊູ​ບອກ​ພວກ​ເຂົາ​ວ່າ: “ເອົາ​ຜ້າ​ທີ່​ພັນ​ຢູ່​ນັ້ນ​ອອກ​ໃຫ້ລາວ​ແດ່ ລາວ​ຈຶ່ງ​ຍ່າງ​ໄດ້​ສະດວກ.”” (ໂຢຮັນ 11:30-44).

ການປະມົງມະຫັດສະຈັນ (ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງພຣະຄຣິດ): « ເມື່ອ​ກຳ­ລັງ​ຮຸ່ງ​ເຊົ້າ​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ປະ­ທັບ​ຢືນ­ຢູ່​ທີ່​ຝັ່ງ ແຕ່​ພວກ​ສາ­ວົກ​ບໍ່​ຮູ້­ວ່າ​ແມ່ນ​ພຣະເຢຊູ. ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ຖາມ​ເຂົາ​ວ່າ, “ລູກ​ເອີຍ, ພວກ​ເຈົ້າ​ມີ​ຂອງ​ກິນ​ບໍ່” ເຂົາ​ທູນ​ຕອບ​ວ່າ, “ບໍ່­ມີ” ພຣະ­ອົງ​ຊົງ​ກ່າວ​ກັບ​ເຂົາ​ວ່າ “ຈົ່ງ​ຖິ້ມ​ມອງ​ລົງ​ເບື້ອງ​ຂວາ​ເຮືອ​ແລ້ວ​ຈະ​ໄດ້​ປາ” ເຂົາ​ຈຶ່ງ​ຖິ້ມ​ມອງ​ລົງ​ແລະ​ຖືກ​ປາ​ຫລາຍ ຈົນ​ດຶງ​ຂຶ້ນ​ບໍ່­ໄດ້​ເພາະ​ເຫລືອ​ແຮງ. ສາ­ວົກ​ທີ່​ພຣະ­ເຢ­ຊູ​ຊົງ​ຮັກ​ໄດ້​ບອກ​ເປ­ໂຕ​ວ່າ, “ແມ່ນ​ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ແຫລະ” ເມື່ອ​ຊີ­ໂມນ­ເປ­ໂຕ​ໄດ້­ຍິນ​ວ່າ​ເປັນ​ອົງ­ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ​ທ່ານ​ໄດ້​ຈັບ​ເອົາ​ເສື້ອ​ມາ​ນຸ່ງ​ເພາະ​ເປືອຍ​ໂຕ​ຢູ່ ແລ້ວ​ກໍ​ໂຕນ​ລົງ​ນ້ຳ. ແຕ່​ພວກ​ສາ­ວົກ​ອື່ນໆ ນັ້ນ​ໄດ້​ເອົາ​ເຮືອ​ນ້ອຍ​ລາກ​ມອງ​ທີ່​ຖືກ​ປາ​ມາ ເພາະ​ເຂົາ​ບໍ່­ຢູ່​ໄກ​ຈາກ​ຝັ່ງ ໄກ​ປະ­ມານ​ສອງ​ຮ້ອຍ​ສອກ​ເທົ່າ​ນັ້ນ » (ໂຢຮັນ 21: 4-8).

ພະເຍຊູຄລິດໄດ້ເຮັດການອັດສະຈັນອື່ນໆອີກຫຼາຍຢ່າງ. ພວກເຂົາເສີມສ້າງສັດທາຂອງພວກເຮົາ, ໃຫ້ ກຳ ລັງໃຈພວກເຮົາແລະໄດ້ເຫັນການອວຍພອນຫລາຍໆຢ່າງທີ່ຈະມີຢູ່ເທິງໂລກ: « ທີ່​ຈິງ ພະ​ເຢຊູ​ໄດ້​ເຮັດ​ອີກ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ ຖ້າ​ຈະ​ຂຽນ​ໄວ້​ທັງ​ໝົດ ຂ້ອຍ​ຄິດ​ວ່າ​ໂລກ​ນີ້​ຄື​ຊິ​ບໍ່​ມີ​ບ່ອນ​ພໍ​ທີ່​ຈະ​ເກັບ​ມ້ວນ​ໜັງສື​ເຫຼົ່າ​ນັ້ນ​ໄວ້​ໄດ້” (ໂຢຮັນ 21:25).

***

5 – ການສອນຄໍາພີໄບເບິນ

ພະເຈົ້າມີຊື່: ພະເຢໂຫວາ: « ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະເຢໂຫວາ. ນີ້ແມ່ນຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ; ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ໃຫ້ລັດສະຫມີພາບຂອງຂ້າພະເຈົ້າແກ່ຄົນອື່ນແລະສັນລະເສີນຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ຮູບພາບທີ່ຖືກແກະສະຫຼັກ » (ອິດສະຢາ 42:8) (God Has a Name (YHWH)). ເຮົາຕ້ອງນະມັດສະການພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນ: « ທ່ານມີຄ່າຄວນ, ພຣະເຢໂຮວາ, ແມ່ນແລ້ວພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ, ພຣະອົງຊົງສົມຄວນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄຳສັນລະເສີນ, ພຣະກຽດ,ແລະລິດເດດເພາະວ່າພຣະອົງໄດ້ຊົງສ້າງສັບພະສິ່ງທັງປວງແລະສັບພະສິ່ງທັງປວງກໍຊົງສ້າງຂຶ້ນແລ້ວ » (ພຣະນິມິດ4:11) (How to Pray to God (Matthew 6:5-13); The Administration of the Christian Congregation, According to the Bible (Colossians 2:17)).ພວກເຮົາຕ້ອງຮັກພຣະອົງດ້ວຍຜົນບັງຄັບໃຊ້ຊີວິດທັງຫມົດຂອງພວກເຮົາ: « ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ຈົ່ງຮັກອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຂອງເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ, ດ້ວຍສຸດຈິດ, ແລະດ້ວຍສຸດຄວາມຄຶດຂອງເຈົ້າ.’ ນັ້ນແຫລະ, ເປັນພຣະ­ບັນ­ຍັດຂໍ້ໃຫຍ່ແລະຂໍ້ຕົ້ນ » (ມັດທາຍ 22:37).

ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະບຸດດຽວຂອງພຣະເຈົ້າໃນຄວາມຫມາຍວ່າພຣະອົງເປັນພຣະບຸດດຽວຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ສ້າງໂດຍກົງໂດຍພຣະເຈົ້າ: « ພຣະ­ອົງຊົງຖາມພວກສາ­ວົກຂອງຕົນວ່າ, “ຄົນທັງ­ຫລາຍເວົ້າກັນວ່າບຸດມະ­ນຸດແມ່ນຜູ້ໃດ.” ເຂົາທູນຕອບວ່າ, “ຜູ້ລາງຄົນວ່າເປັນໂຢ­ຮັນບັບ­ຕິ­ສະ­ໂຕ ແລະຄົນອື່ນວ່າເປັນເອ­ລີ­ຢາ ແຕ່ຄົນອື່ນອີກວ່າເປັນເຢ­ເຣ­ມີ­ຢາ ຫລືເປັນຄົນໜຶ່ງໃນພວກຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳ.” ພຣະ­ອົງຊົງຖາມເຂົາວ່າ, “ແລ້ວຝ່າຍພວກທ່ານເດ, ວ່າເຮົາເປັນໃຜ.” 16ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕທູນຕອບວ່າ, “ທ່ານເປັນພຣະ­ຄຣິດ, ພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າຜູ້ຊົງພຣະ­ຊົນຢູ່.” ພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວກັບເປ­ໂຕວ່າ, “ຊີ­ໂມນບາ­ຣະ­ໂຢ­ນາເອີຍ, ທ່ານກໍເປັນສຸກ ເພາະ­ວ່າບໍ່ແມ່ນມະ­ນຸດທີ່ໄດ້ສະ­ແດງຄຳນີ້ແກ່ທ່ານ ແຕ່ແມ່ນພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາຜູ້ຊົງສະ­ຖິດໃນສະ­ຫວັນຊົງໃຫ້ຊາບ » (ມັດທາຍ 16:13-17, ໂຢຮັນ 1:1-3) (The Commemoration of the Death of Jesus Christ (Luke 22:19)).

ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເປັນກໍາລັງຂອງພະເຈົ້າ. ພຣະອົງບໍ່ແມ່ນບຸກຄົນ: « ມີລີ້ນເປັນຮູບເໝືອນແປວໄຟໄດ້ປະກົດໃຫ້ເຂົາເຫັນແລະລີ້ນນັ້ນແຕກກະ­ຈາຍອອກໄປຢູ່ເທິງເຂົາທຸກຄົນຜູ້ລະລີ້ນ » (ກິດຈະການ 2:3).

ພະຄໍາພີເປັນພຣະຄໍາຂອງພຣະເຈົ້າ: « ພຣະ­ທຳຄຳພີທຸກຕອນໄດ້ຮັບການຊົງບັນດົນໃຈຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ແລະເປັນປະ­ໂຫຍດໃນການສອນ, ການກ່າວຕັກ­ເຕືອນວ່າກ່າວ, ການປັບ­ປຸງແກ້ໄຂໃຫ້ຖືກ­ຕ້ອງ, ແລະການອົບ­ຮົມໃນທາງຊອບທຳ. ເພື່ອຄົນຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈະບັນ­ລຸຜົນ­ສຳ­ເລັດ ແລະຈັດຕຽມໄວ້ພ້ອມສຳ­ລັບການດີທຸກຢ່າງ » (2 ຕີໂມທຽວ 3:16,17). ເຮົາຕ້ອງອ່ານມັນ, ສຶກສາມັນ, ແລະໃຊ້ມັນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ: « ແຕ່ວ່າຄວາມສຸກເປັນຂອງຜູ້ທີ່ມັກອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແລະຮຽນຮູ້ເອົາທຸກມື້ທຸກຄືນ. ຄົນຜູ້ນີ້ເປັນຄືຕົ້ນໄມ້ທີ່ປູກໃກ້ລຳນ້ຳ ຊຶ່ງມີໃບຂຽວສົດງົດງາມ » (ເພງສັນລະເສີນ 1:1-3) (Reading and Understanding the Bible (Psalms 1:2, 3)).

ພຽງແຕ່ສັດທາໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດເທົ່ານັ້ນທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ການໃຫ້ອະໄພບາບ: « ເພາະ­ວ່າພຣະ­ເຈົ້າຊົງຮັກໂລກຈົນໄດ້ ປະ­ທານພຣະ­ບຸດອົງດຽວຂອງພຣະ­ອົງ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງ­ໃຈເຊື່ອໃນພຣະ­ບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບ­ຫາຍ ແຕ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ. (…) ຜູ້ທີ່ວາງ­ໃຈໃນພຣະ­ບຸດກໍມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະ­ບຸດກໍຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນຊີ­ວິດ ແຕ່ພຣະ­ພິ­ໂລດຂອງພຣະ­ເຈົ້າປົກຄຸມຢູ່ເທິງຜູ້ນັ້ນ » (ໂຢຮັນ 3:16). « ເໝືອນຢ່າງບຸດມະ­ນຸດບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນບົວ­ລະ­ບັດຕົນ ແຕ່ໄດ້ມາເພື່ອຈະບົວ­ລະ­ບັດເຂົາ ແລະປະ­ທານຊີ­ວິດຂອງຕົນໃຫ້ເປັນຄ່າໄຖ່ຄົນຈຳ­ນວນຫລາຍ » (ມັດທາຍ 20:28).

ລາຊະອານາຈັກຂອງພະເຈົ້າເປັນລັດຖະບານເທິງສະຫວັນທີ່ຕັ້ງຢູ່ເທິງສະຫວັນໃນປີ 1914 ເຊິ່ງເປັນກະສັດທີ່ເປັນພະເຍຊູຄລິດພ້ອມກັບ 144,000 ຄົນແລະພວກປະໂລຫິດທີ່ເປັນ « ເຢຣູຊາເລັມໃຫມ່ », ພັນລະຍາ ຂອງພຣະຄຣິດ. ລັດຖະບານແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າຈະທໍາລາຍການປົກຄອງຂອງມະນຸດໃນປະຈຸບັນໃນໄລຍະຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ແລະຈະຖືກສ້າງຂຶ້ນໃນໂລກ: « ໃນສະ­ໄໝພະລາ­ຊາເຫລົ່າ­ນັ້ນປົກ­ຄອງຢູ່ ພຣະ­ເຈົ້າເທິງສະ­ຫວັນຊັ້ນຟ້າຈະຊົງຈັດຕັ້ງລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກອັນໜຶ່ງຂຶ້ນ ຊຶ່ງຈະບໍ່ຖືກທຳ­ລາຍ ແລະຈະຕັ້ງຢູ່ຕະ­ຫລອດໄປ ລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກນີ້ຈະບໍ່ປະລາໄຊ ແຕ່ຈະທຳ­ລາຍລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກອື່ນທັງປວງໃຫ້ໝົດສິ້ນ » (ດານີເອນ 2:44). « ແລ້ວຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນທ້ອງ­ຟ້າໃໝ່ແລະແຜ່ນ­ດິນໂລກໃໝ່ ເພາະ­ວ່າທ້ອງ­ຟ້າເດີມແລະແຜ່ນ­ດິນໂລກເດີມນັ້ນໄດ້ລ່ວງໄປແລ້ວ ແລະທະ­ເລກໍບໍ່ມີເໝືອນກັນ. ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນນະ­ຄອນສັກ­ສິດ ຄືກຸງເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມໃໝ່ ກຳ­ລັງລົງມາຈາກສະ­ຫວັນແລະຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ນະ­ຄອນນີ້ໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ແລ້ວເໝືອນຢ່າງເຈົ້າສາວແຕ່ງຕົວໄວ້ສຳ­ລັບເຈົ້າບ່າວ. ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງດັງມາຈາກພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ທີ່ສະ­ຖິດຂອງພຣະ­ເຈົ້າກໍຢູ່ກັບມະ­ນຸດແລ້ວ ພຣະ­ອົງຈະຊົງສະ­ຖິດຢູ່ກັບເຂົາ ເຂົາພວກນັ້ນແຫລະ, ຈະເປັນໄພ່ພົນຂອງພຣະ­ອົງ ແລະພຣະ­ເຈົ້າເອງຈະປະ­ທັບຢູ່ກັບເຂົາ. ພຣະ­ເຈົ້າຈະຊົງເຊັດນ້ຳຕາທຸກ ຢົດຈາກຕາຂອງເຂົາ ຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ ຄວາມໂສກ­ເສົ້າ, ການຮ້ອງ­ໄຫ້, ແລະຄວາມ­ເຈັບປວດຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ ເພາະ­ວ່າສິ່ງທີ່ມີຢູ່ຄາວກ່ອນນັ້ນກໍລ່ວງໄປແລ້ວ » (ມັດທາຍ 6: 9,10, ພຣະນິມິດ21:1-4) (The End of Globalism and Patriotism; The 144,000 Tribes).

ການຕາຍແມ່ນກົງກັນຂ້າມກັບຊີວິດ. ຈິດວິນຍານຕາຍ (ຜົນບັງຄັບໃຊ້ຊີວິດ) ຫາຍໄປ: « ຂໍທ່ານຢ່າໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈນຳພວກເຈົ້ານາຍທັງຫລາຍຄືມະນຸດທີ່ບໍ່ອາດຊ່ອຍທ່ານໃຫ້ພົ້ນໄພໄດ້.ເວລາພວກເຂົາຕາຍພວກເຂົາກໍກັບຄືນເປັນຂີ້ຝຸ່ນດິນໃນມື້ນັ້ນແຜນການທຸກຢ່າງກໍຈະເຖິງຈຸດຈົບ » (ຄໍາເພງ 146:3,4). « ເພາະ­ວ່າຄົນທີ່ມີຊີ­ວິດຍ່ອມຮູ້ວ່າຕົນເອງຈະຕາຍ ແຕ່ຄົນຕາຍແລ້ວກໍບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບລາ­ງວັນອີກ ດ້ວຍວ່າແມ່ນໃຜກໍພາ­ກັນລືມພວກເຂົາໝົດ. (…) ມືຂອງເຈົ້າຈັບອັນໃດ ຈົ່ງເຮັດອັນນັ້ນດ້ວຍເຕັມກຳ­ລັງຂອງເຈົ້າ ເພາະ­ວ່າໃນແດນຄົນຕາຍທີ່ເຈົ້າຈະໄປນັ້ນ ບໍ່ມີ­ການງານ ຫລືແນວຄວາມຄິດ ຫລືຄວາມຮູ້ ຫລືສະ­ຕິ­ປັນ­ຍາ »  (ປັນຍາຈານ 3:19,20, 9:5,10).

ຈະມີການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງຄົນຊອບທໍາແລະຄົນທີ່ບໍ່ຊອບທໍາ: « ຢ່າປະ­ຫລາດໃຈໃນຂໍ້ນີ້ ເພາະໃກ້ຈະເຖິງເວ­ລາທີ່ບັນ­ດາຜູ້ທີ່­ຢູ່ໃນຂຸມຝັງສົບຈະໄດ້ຍິນພຣະ­ສຸ­ລະ­ສຽງຂອງພຣະ­ອົງ, ແລະຈະໄດ້ອອກມາ ບັນ­ດາຜູ້ທີ່ໄດ້ເຮັດການດີກໍຄືນສູ່ຊີ­ວິດແລະບັນ­ດາຜູ້ເຮັດການຊົ່ວກໍຄືນສູ່ການພິ­ພາກ­ສາ » (ໂຢຮັນ 5: 28,29). « ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຫວັງນີ້ສໍາລັບພຣະເຈົ້າ, ຫວັງວ່າຜູ້ທີ່ເຫຼົ່ານີ້ຈະລ້ຽງເຂົາເຈົ້າ, ວ່າຈະມີການຟື້ນຄືນຊີວິດຂອງຄົນຊອບທໍາແລະຄົນທີ່ບໍ່ຊອບທໍາ » (ກິດຈະການ 24:15). ຜູ້ບໍ່ຍຸດຕິທໍາຈະຖືກຕັດສິນໂດຍອີງຕາມການກະທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າໃນລະຫວ່າງການປົກຄອງ 1000 ປີ (ແລະບໍ່ແມ່ນອີງໃສ່ພຶດຕິກໍາທີ່ຜ່ານມາຂອງເຂົາເຈົ້າ): « ແລ້ວຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງໃຫຍ່ສີ­ຂາວ ແລະເຫັນພຣະ­ອົງຜູ້ຊົງປະ­ທັບເທິງບັນ­ລັງນັ້ນ ເມື່ອພຣະ­ອົງຊົງປະ­ກົດ ແຜ່ນ­ດິນໂລກແລະທ້ອງ­ຟ້າກໍຝ່າຍໜີແລະບ່ອນ­ຢູ່ສຳ­ລັບແຜ່ນ­ດິນໂລກແລະທ້ອງ­ຟ້ານັ້ນກໍບໍ່ເຫັນອີກ. ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນບັນ­ດາຜູ້ທີ່ຕາຍແລ້ວ ທັງຜູ້ໃຫຍ່ແລະຜູ້ນ້ອຍ ຢືນຢູ່ຕໍ່­ໜ້າພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງນັ້ນແລະໜັງ­ສືຕ່າງ ກໍໄຂອອກ ມີໜັງ­ສືອີກເຫລັ້ມໜຶ່ງກໍໄຂອອກ ຄືທະ­ບຽນແຫ່ງຊີ­ວິດແລະຄົນທັງ­ຫລາຍທີ່ຕາຍແລ້ວກໍຖືກຊົງພິ­ພາກ­ສາ ຕາມການປະ­ຕິ­ບັດຂອງເຂົາທີ່ຂຽນໄວ້ໃນໜັງ­ສືເຫລົ່າ­ນັ້ນ. ທະ­ເລກໍສົ່ງຄົນທັງ­ຫລາຍທີ່ຕາຍໃນທະ­ເລຄືນ ຄວາມຕາຍແລະແດນມໍ­ລະ­ນາກໍສົ່ງຄົນທັງ­ຫລາຍທີ່­ຢູ່ໃນແດນນັ້ນຄືນ ເຂົາທັງປວງກໍຖືກຊົງພິ­ພາກ­ສາຕາມການປະ­ຕິ­ບັດຂອງຕົນທຸກຄົນ » (ການເປີດເຜີຍ 20: 11-13) (The Significance of the Resurrections Performed by Jesus Christ (John 11:30-44); The Earthly Resurrection of the Righteous – They Will Not Be Judged (John 5:28, 29); The Earthly Resurrection of the Unrighteous – They Will Be Judged (John 5:28, 29); The Heavenly Resurrection of the 144,000 (Apocalypse 14:1-3); The Harvest Festivals were the Foreshadowing of the Different Resurrections (Colossians 2:17)).

ມີພຽງແຕ່ 144.000 ຄົນຈະໄປສະຫວັນກັບພຣະເຢຊູຄຣິດ: « ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນແລະດັ່ງ­ນີ້, ພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍຊົງຢືນຢູ່ທີ່ພູຊີ­ໂອນ ແລະຜູ້ທີ່­ຢູ່ກັບພຣະ­ອົງມີຈຳ­ນວນແສນສີ່ໝິ່ນສີ່ພັນຄົນ ຊຶ່ງເປັນຜູ້ທີ່ມີພຣະ­ນາມຂອງພຣະ­ອົງແລະພຣະ­ນາມພຣະ­ບິ­ດາຂອງພຣະ­ອົງຂຽນໄວ້ທີ່ໜ້າ­ຜາກຂອງເຂົາ. ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງດັງຈາກສະ­ຫວັນເໝືອນສຽງນ້ຳອັນຫລວງ­ຫລາຍ ແລະເໝືອນສຽງຟ້າ­ຮ້ອງດັງສະ­ໜັ່ນ ສຽງທີ່ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຍິນນັ້ນກໍເໝືອນສຽງນັກດີດພິນກຳ­ລັງດີດພິນຢູ່. ຄົນເຫລົ່າ­ນັ້ນຮ້ອງ­ເພງບົດໃໝ່ຕໍ່­ໜ້າພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງ, ຕໍ່­ໜ້າສັດທັງສີ່, ແລະຕໍ່­ໜ້າພວກອາ­ວຸ­ໂສ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາ­ມາດຮຽນຮູ້ເພງບົດນັ້ນໄດ້ ເວັ້ນແຕ່ຄົນແສນສີ່ໝື່ນສີ່ພັນນັ້ນທີ່ໄດ້ຊົງໄຖ່ໄວ້ແລ້ວຈາກແຜ່ນ­ດິນໂລກ »  (ການເປີດເຜີຍ 7:3-8, 14:1-5). ແອອັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ໄດ້ກ່າວມາໃນການເປີດເຜີຍ 7:9-17ແມ່ນຜູ້ທີ່ຈະຢູ່ລອດຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ແລະຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນສະຫວັນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ: « ຫລັງຈາກນັ້ນຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າເບິ່ງ ແລະດັ່ງ­ນີ້, ມີຝູງຄົນຫລວງ­ຫລາຍເຫລືອຄັນ­ນະ­ນານັບ ມາຈາກທຸກປະ­ເທດ, ທຸກກະກຸນ, ທຸກຊາດ, ແລະທຸກພາ­ສາ ຄົນເຫລົ່າ­ນັ້ນນຸ່ງເຄື່ອງສີ­ຂາວ, ຖືກ້ານຕານ, ຢືນຢູ່ຕໍ່­ໜ້າພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງແລະຕໍ່ພຣະ­ພັກພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍນັ້ນ. (…) ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຕອບຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ທ່ານເອີຍ, ທ່ານກໍຊາບຢູ່ແລ້ວ” ຜູ້ນັ້ນຈິ່ງບອກຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າວ່າ, “ຄົນເຫລົ່ານີ້ແຫລະ, ທີ່ມາຈາກຄວາມທຸກ­ຂະ­ເວ­ທະ­ນາອັນໃຫຍ່ ເຂົາໄດ້ຊຳ­ລະລ້າງເສື້ອຜ້າຂອງເຂົາໃຫ້ຂາວສະ­ອາດດ້ວຍພຣະ­ໂລ­ຫິດຂອງພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍນັ້ນ. ເພາະເຫດນັ້ນເຂົາຈິ່ງໄດ້ຢູ່ຕໍ່­ໜ້າພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ແລະປະ­ຕິ­ບັດພຣະ­ອົງໃນພຣະ­ວິ­ຫານຂອງພຣະ­ອົງທັງກາງ­ເວັນແລະກາງ­ຄືນ ແລະພຣະ­ອົງ ຜູ້ຊົງປະ­ທັບເທິງພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງນັ້ນ ຈະຊົງສະ­ຖິດຢູ່ນຳແລະປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງເຂົາ. ຕໍ່ໄປເຂົາຈະບໍ່ອຶດເຂົ້າຢາກນ້ຳອີກຈັກເທື່ອ ແສງແດດແລະຄວາມຮ້ອນຢ່າງໜຶ່ງຢ່າງ­ໃດຈະບໍ່ສ່ອງຖືກເຂົາ. ເພາະພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍ ທີ່ປະ­ທັບຢູ່ຖ້າມ­ກາງພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງນັ້ນ ຈະຊົງເປັນຜູ້ດູ­ແລເຂົາແລະຈະຊົງນຳເຂົາໄປເຖິງນ້ຳ­ພຸອັນປະ­ກອບດ້ວຍຊີວິດແລະພຣະເຈົ້າຈະຊົງເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດຈາກຕາຂອງເຂົາ » (The Book of Apocalypse – The Great Crowd Coming from the Great Tribulation (Apocalypse 7:9-17)).

ພວກເຮົາກໍາລັງອາໃສຢູ່ໃນວັນສຸດທ້າຍທີ່ຈະສິ້ນສຸດໃນຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ (ມັດທາຍ 24,25, ເຄື່ອງຫມາຍ 13, ລູກາ 21, ພຣະນິມິດ 19:11-21). « ເມື່ອພຣະ­ອົງປະ­ທັບຢູ່ພູໝາກ­ກອກ­ເທດ ພວກສາ­ວົກມາເຝົ້າພຣະ­ອົງຕ່າງ­ຫາກກາບທູນວ່າ, “ຂໍໂຜດໃຫ້ພວກຂ້າ­ນ້ອຍຊາບແດ່ວ່າ ເຫດ­ການເຫລົ່ານີ້ຈະເກີດຂຶ້ນໃນເວ­ລາໃດ ສິ່ງໃດເປັນໝາຍສຳ­ຄັນວ່າ ທ່ານຈະມາແລະສະ­ໄໝເກົ່າຈະສິ້ນສຸດລົງ. (…) ຂ່າວປະ­ເສີດເລື່ອງລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກນີ້ຈະໄດ້ປະ­ກາດໄປທົ່ວໂລກ ເພື່ອເປັນຄຳພະ­ຍານແກ່ທຸກ ຊາດແລ້ວທີ່ສຸດປາຍຈະມາເຖິງ » (ມັດທາຍ 24:3,14) (The Great Tribulation Will Take Place In Only One Day (Zechariah 14:16).

ພາລາໄດຈະຢູ່ໃນໂລກ: « ແລ້ວຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນທ້ອງ­ຟ້າໃໝ່ແລະແຜ່ນ­ດິນໂລກໃໝ່ ເພາະ­ວ່າທ້ອງ­ຟ້າເດີມແລະແຜ່ນ­ດິນໂລກເດີມນັ້ນໄດ້ລ່ວງໄປແລ້ວ ແລະທະ­ເລກໍບໍ່ມີເໝືອນກັນ. ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ເຫັນນະ­ຄອນສັກ­ສິດ ຄືກຸງເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມໃໝ່ ກຳ­ລັງລົງມາຈາກສະ­ຫວັນແລະຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ນະ­ຄອນນີ້ໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ແລ້ວເໝືອນຢ່າງເຈົ້າສາວແຕ່ງຕົວໄວ້ສຳ­ລັບເຈົ້າບ່າວ. ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງດັງມາຈາກພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງວ່າ, “ເບິ່ງແມ, ທີ່ສະ­ຖິດຂອງພຣະ­ເຈົ້າກໍຢູ່ກັບມະ­ນຸດແລ້ວ ພຣະ­ອົງຈະຊົງສະ­ຖິດຢູ່ກັບເຂົາ ເຂົາພວກນັ້ນແຫລະ, ຈະເປັນໄພ່ພົນຂອງພຣະ­ອົງ ແລະພຣະ­ເຈົ້າເອງຈະປະ­ທັບຢູ່ກັບເຂົາ. ພຣະ­ເຈົ້າຈະຊົງເຊັດນ້ຳຕາທຸກ ຢົດຈາກຕາຂອງເຂົາ ຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ ຄວາມໂສກ­ເສົ້າ, ການຮ້ອງ­ໄຫ້, ແລະຄວາມ­ເຈັບປວດຈະບໍ່ມີອີກຕໍ່ໄປ ເພາະ­ວ່າສິ່ງທີ່ມີຢູ່ຄາວກ່ອນນັ້ນກໍລ່ວງໄປແລ້ວ »  (ເອຊາຢາ 11,35,65, ພຣະນິມິດ 21:1-5) (The Release).

ພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ຄວາມຊົ່ວ. ນີ້ແມ່ນຄໍາຕອບຂອງຄໍາທ້າທາຍຂອງມານ, ກ່ຽວກັບອະທິປະໄຕຂອງພະເຢໂຫວາແລະໃຫ້ຄໍາຕອບຕໍ່ຄໍາກ່າວຫາຂອງມານກ່ຽວກັບສັດຊື່ຂອງມະນຸດ (ປະຖົມມະການ 3:1-6). (ໂຢບ 1: 7-12; 2:1-6). ມັນບໍ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ທຸກທໍລະມານ (ຢາໂກໂບ 1:13). ຄວາມທຸກທໍລະມານແມ່ນຜົນມາຈາກສີ່ປັດໃຈຕົ້ນຕໍ: ມານສາມາດເປັນຜູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ທຸກທໍລະມານ (ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສະເຫມີ) (ໂຢບ 1: 7-12, 2:1-6). ຄວາມທຸກທໍລະມານແມ່ນຜົນມາຈາກສະພາບຂອງຄົນບາບທີ່ລ່ວງລະເມີດຂອງອາດາມນໍາພາເຮົາໃຫ້ແກ່ອາຍຸຄວາມເຈັບປ່ວຍແລະຄວາມຕາຍ (ໂລມ 5:12, 6:23). ຄວາມທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກການຕັດສິນຂອງມະນຸດທີ່ບໍ່ດີ (ໃນສ່ວນຂອງພວກເຮົາຫຼືຂອງຜູ້ອື່ນ) (ພຣະບັນຍັດສອງ 32:5, Romans 7:19). ຄວາມທຸກທໍລະມານສາມາດເປັນຜົນມາຈາກ « ເວລາແລະເຫດການທີ່ບໍ່ໄດ້ຄາດເດົາ » ທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຢູ່ໃນສະຖານທີ່ທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງໃນເວລາທີ່ຜິດພາດ (ປັນຍາຈານ 9:11). ຈຸດຫມາຍປາຍທາງບໍ່ແມ່ນຄໍາສອນຂອງພຣະຄໍາພີ, ພວກເຮົາບໍ່ແມ່ນ « ສໍາລັບ » ເພື່ອເຮັດສິ່ງດີຫລືຊົ່ວ, ແຕ່ວ່າພວກເຮົາເລືອກທີ່ຈະເຮັດ « ດີ » ຫຼື « ຄວາມຊົ່ວ » (ພຣະບັນຍັດສອງ 30:15).

ພວກເຮົາຕ້ອງຮັບໃຊ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ຮັບບັບຕິສະມາແລະປະຕິບັດຕາມສິ່ງທີ່ຖືກຂຽນໄວ້ໃນພະຄໍາພີ (ມັດທາຍ 28: 19,20). ພວກເຮົາຕ້ອງປະກາດຂ່າວດີກ່ຽວກັບອານາຈັກ (ມັດທາຍ 24:14) (The Preaching of the Good News and the Baptism (Matthew 24:14)).

ສິ່ງທີ່ພະຄໍາພີຫ້າມ

ການກຽດຊັງແມ່ນຖືກຫ້າມ: « ຜູ້ໃດທີ່ກຽດຊັງພີ່­ນ້ອງຂອງຕົນກໍເປັນຜູ້ຂ້າຄົນ ແລະເຈົ້າທັງ­ຫລາຍຮູ້ແລ້ວວ່າ ຜູ້ຂ້າຄົນບໍ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດຕັ້ງຢູ່ໃນຕົນຈັກຄົນ » (1 ໂຢຮັນ 3:15). ການຂ້າຕົວເອງແມ່ນຖືກຫ້າມ, ການຄາດຕະກໍາສໍາລັບເຫດຜົນສ່ວນບຸກຄົນ, ການຄາດຕະກໍາໂດຍການເປັນສະມາທິ ຄວາມຮັກຊາດ ຫຼືໂດຍ ຄວາມຮັກຊາດ ຂອງລັດແມ່ນຖືກຫ້າມ: « ພຣະ­ເຢຊູຈິ່ງຊົງບອກຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງເອົາດາບຂອງທ່ານມ້ຽນໄວ້ບ່ອນມັນ ເພາະ­ວ່າບັນ­ດາຜູ້ທີ່ຖືດາບກໍຈະຖືກທຳ­ລາຍດ້ວຍດາບ » (ມັດທາຍ 26:52).

ບໍ່ບິນ: « ຝ່າຍຄົນຂີ້­ລັກ, ຢ່າໄດ້ລັກຕໍ່ໄປ ແຕ່ໃຫ້ໃຊ້ມືອອກເຫື່ອ­ແຮງຫາລ້ຽງຊີບໂດຍທາງຊອບທຳດີກວ່າ ເພື່ອຈະມີສ່ວນເຫລືອພໍຈະແຈກໃຫ້ແກ່ຄົນຍາກ­ຈົນ » (ເອເຟດ 4:28).

ບໍ່ໄດ້ຕົວະ: « ຢ່າກ່າວຄວາມຕົວະຕໍ່ກັນເພາະ­ວ່າເຈົ້າທັງ­ຫລາຍໄດ້ຖອດຖິ້ມສະ­ພາບມະ­ນຸດເກົ່າກັບການຂອງມະ­ນຸດນັ້ນ­ແລ້ວ » (ໂກໂລດ 3:9).

ການຫ້າມອື່ນໆຄໍາພີໄບເບິນ: « ສໍາລັບພຣະວິນຍານບໍລິສຸດແລະຕົວເຮົາເອງເຫັນວ່າບໍ່ເຫມາະສົມກັບສິ່ງໃດທີ່ທ່ານຕ້ອງການ, ເພາະວ່າທ່ານປະຕິເສດສິ່ງທີ່ເສຍສະລະກັບສິ່ງຕ່າງໆແລະຈາກເລືອດ. ແລະສິ່ງທີ່ຖືກ [stifled ບໍ່ມີເລືອດອອກ], ແລະການຜິດຊາຍຍິງ. ຖ້າທ່ານຮັກສາສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຢ່າງລະມັດລະວັງ, ທ່ານຈະມີຄວາມສຸກ. ໃສ່ໄດ້ດີ! » (ກິດຈະການ15:19,20,28,29).

ສິ່ງທີ່ໄດ້ຖືກ « ການປົນເປື້ອນ » ໂດຍຮູບພາບ: ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນ « ສິ່ງ » ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປະຕິບັດທາງສາສະຫນາທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄໍາພີໄບເບິນ. ນີ້ອາດຈະເປັນການປະຕິບັດທາງສາສະຫນາກ່ອນການຂ້າສັດຫຼືການບໍລິໂພກຂອງຊີ້ນ: « ຊີ້ນທຸກຢ່າງທີ່ເຂົາຂາຍຕາມຕະ­ຫລາດນັ້ນກິນໄດ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງຖາມສິ່ງໃດ ເພາະເຫັນ­ແກ່ໃຈສຳ­ນຶກຜິດແລະຊອບ. ດ້ວຍວ່າ, “ແຜ່ນ­ດິນໂລກກັບສັບ­ພະສິ່ງໃນໂລກນັ້ນເປັນຂອງອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ.” ຖ້າຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອເຊີນເຈົ້າໄປກິນລ້ຽງແລະເຈົ້າກໍເຕັມໃຈໄປ ສິ່ງໃດທີ່ເຂົາຈັດໃຫ້ກິນກໍກິນໄດ້ ບໍ່ຕ້ອງຖາມສິ່ງໃດເພາະເຫັນ­ແກ່ໃຈສຳ­ນຶກຜິດແລະຊອບ. ແຕ່ຖ້າມີຜູ້ໃດບອກເຈົ້າວ່າ, “ຂອງນີ້ເຂົາໄດ້ເອົາບູ­ຊາແລ້ວ” ເຈົ້າຢ່າໄດ້ກິນເພາະເຫັນ­ແກ່ຜູ້ທີ່ບອກນັ້ນ ແລະເພາະເຫັນ­ແກ່ໃຈສຳ­ນຶກຜິດແລະຊອບ. (ເຮົາບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງໃຈສຳ­ນຶກຜິດແລະຊອບຂອງເຈົ້າ ແຕ່ໝາຍເຖິງໃຈສຳ­ນຶກຜິດແລະຊອບຂອງຄົນທີ່ບອກນັ້ນ). “ເປັນຫຍັງໃຈສຳ­ນຶກຜິດແລະຊອບຂອງຄົນອື່ນ ຈະຕ້ອງມາຂັດ­ຂວາງເສລີ­ພາບຂອງເຮົາ. ຖ້າເຮົາຮັບປະ­ທານໂດຍຂອບພຣະ­ຄຸນ ເປັນຫຍັງເຂົາຈິ່ງຕິ­ຕຽນເຮົາເພາະສິ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຂອບພຣະ­ຄຸນແລ້ວ » (1 ໂກຣິນໂທ10:25-30).

« ຢ່າຜູກພັນ ກັບຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃນຖາ­ນະທີ່ບໍ່ສະ­ເໝີກັນ ເພາະ­ວ່າຄວາມຊອບທຳຈະມີຫຸ້ນສ່ວນອັນໃດກັບຄວາມອະ­ທຳ ແລະຄວາມສະ­ຫວ່າງຈະເຂົ້າສະ­ໜິດກັບຄວາມມືດໄດ້ຢ່າງ­ໃດ. ພຣະ­ຄຣິດກັບເບລີ­ອານຈະລົງລອຍກັນໄດ້ຢ່າງ­ໃດ ຫລືຄົນທີ່ເຊື່ອຈະມີສ່ວນອັນໃດກັບຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອ. ວິ­ຫານຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈະຕົກ­ລົງກັນກັບພຣະ­ທຽມໄດ້ຢ່າງ­ໃດ ດ້ວຍວ່າເຮົາທັງ­ຫລາຍເປັນວິ­ຫານຂອງພຣະ­ເຈົ້າຜູ້ຊົງພຣະ­ຊົນຢູ່ ດັ່ງທີ່ພຣະ­ເຈົ້າໄດ້ຊົງກ່າວໄວ້ແລ້ວວ່າ, “ເຮົາຈະສະ­ຖິດຢູ່ໃນເຂົາທັງ­ຫລາຍແລະຈະທຽວຢູ່ໃນຖ້າມ­ກາງເຂົາເຮົາຈະເປັນພຣະ­ເຈົ້າຂອງເຂົາແລະພວກເຂົາຈະເປັນໄພ່ພົນຂອງເຮົາ.” ດ້ວຍເຫດນັ້ນອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຈຶ່ງຊົງກ່າວວ່າ, “ຈົ່ງອອກມາຈາກຖ້າມ­ກາງພວກເຂົາເຫລົ່າ­ນັ້ນແລະຈົ່ງຢູ່ຕ່າງ­ຫາກ ຢ່າຖືກ­ຕ້ອງສິ່ງທີ່ຖ່ອຍຮ້າຍແລ້ວຝ່າຍເຮົາ, ຈຶ່ງຈະຮັບເຈົ້າທັງ­ຫລາຍໄວ້. ເຮົາຈະເປັນບິ­ດາຂອງພວກເຈົ້າແລະຝ່າຍເຈົ້າ, ຈະເປັນບຸດຊາຍບຸດຍິງຂອງເຮົາ”ອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຜູ້ຊົງລິດ­ທາ­ນຸ­ພາບສູງສຸດໄດ້ຊົງກ່າວໄວ້ດັ່ງ­ນັ້ນ » (2 ໂກຣິນໂທ6:14-18).

ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດນະມັດສະການຮູບພາບ. ມັນເປັນສິ່ງຈໍາເປັນທີ່ຈະທໍາລາຍວັດຖຸທີ່ເປັນຮູບບູຊາຫຼືຮູບພາບຕ່າງໆ, ຮູບປັ້ນສໍາລັບຈຸດປະສົງທາງສາສະຫນາ (ມັດທາຍ 7:13-23). ຢ່າປະຕິບັດ ຜີປີສາດ (spiritism)… ພວກເຮົາຕ້ອງທໍາລາຍທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ ຜີປີສາດ (occultism) (ກິດຈະການ 19:19, 20).

ທ່ານບໍ່ຄວນເບິ່ງຮູບເງົາຫຼືຮູບພາບທີ່ບໍ່ຍຸດຕິທໍາຫຼືຮຸນແຮງແລະຮຸນແຮງ. ຫຼີກເວັ້ນຈາກການຫຼີ້ນການພະນັນ, ການໃຊ້ຢາເສບຕິດ, ເຊັ່ນ: ຢາສູບ, ຢາສູບ, ເຫຼົ້າເກີນ: « ເຫດສັນ­ນັ້ນພີ່­ນ້ອງທັງ­ຫລາຍເອີຍ, ໂດຍເຫັນ­ແກ່ພຣະ­ເມດ­ຕາກະ­ລຸ­ນາຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ເຮົາຈິ່ງຊັກຊວນພວກເຈົ້າໃຫ້ຖວາຍຕົວແກ່ພຣະ­ອົງ ເພື່ອເປັນເຄື່ອງບູ­ຊາທີ່ມີຊີ­ວິດ, ເປັນອັນບໍ­ລິ­ສຸດ, ແລະເປັນທີ່ຊອບພຣະ­ໄທພຣະ­ເຈົ້າ ຊຶ່ງເປັນການນະ­ມັດ­ສະ­ການທີ່ສົມກັບຝ່າຍວິນຍານຂອງເຈົ້າທັງ­ຫລາຍ » (ໂລມ 12:1, ມັດທາຍ 5:27-30, ຄໍາເພງ 11: 5).

ການຜິດສິນທໍາທາງເພດ (ການຜິດຊາຍຍິງ): ການຫລິ້ນຊູ້, ສາຍພົວພັນທາງເພດໂດຍບໍ່ມີການແຕ່ງງານ, ການຮັກຮ່ວມເພດ (ເພດຊາຍ / ແມ່ຍິງ), ເພດຊາຍແລະເພດຍິງ, ແລະການປະຕິບັດທາງເພດທີ່ຜິດພວກເຂົາຖືກຫ້າມ: « ເຈົ້າທັງ­ຫລາຍບໍ່ຮູ້ຫລືວ່າຄົນອະ­ທຳຈະບໍ່ມີສ່ວນໃນລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ຢ່າເຂົ້າ­ໃຈຜິດວ່າຄົນຫລິ້ນຊູ້ກໍດີ, ຫລືຄົນຂາບໄຫວ້ພຣະ­ທຽມ, ຄົນຜິດຈາກຜົວເມຍກັນ, ຊາຍຫລິ້ນຄືຍິງ, ຊາຍຫລິ້ນກັບຊາຍ. ຄົນຂະ­ໂມຍ, ຄົນໂລບ, ຄົນຂີ້ເຫລົ້າ, ຄົນເວົ້າຫຍາບ­ຊ້າ, ຄົນຂົ່ມ­ຂູ່ກໍດີ ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບສ່ວນໃນລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກຂອງພຣະ­ເຈົ້າ » (1 ໂກຣິນໂທ6:9,10). « ຈົ່ງໃຫ້­ການສົມ­ລົດເປັນທີ່ນັບ­ຖືແກ່ຄົນທັງປວງ ແລະໃຫ້ຕຽງສົມ­ລົດເວັ້ນຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ເພາະຄົນຜິດຊາຍຍິງແລະຄົນຫລິ້ນຊູ້ນັ້ນພຣະ­ເຈົ້າຈະຊົງພິ­ພາກ­ສາລົງ­ໂທດເຂົາ » (ເຮັບເຣີ13:4).

ຄໍາພີໄບເບິນຫ້າມແຕ່ງງານກັບຫຼາຍແມ່ຍິງ, ຜູ້ຊາຍທີ່ຢູ່ໃນສະຖານະການນີ້ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການເຮັດຕາມຈະຕ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຕ້ອງຢູ່ພຽງແຕ່ມີພັນລະຍາຂອງລາວຄັ້ງທໍາອິດທີ່ລາວໄດ້ແຕ່ງງານ (1 ຕີໂມເຕ 3: 2 « ເປັນຜົວຂອງຍິງຄົນດຽວ »): « ຫດສັນ­ນັ້ນຈົ່ງປະ­ຫານນິ­ໄສສ່ວນທີ່ອ້ຽງໄປຫາຝ່າຍໂລກຂອງເຈົ້າທັງ­ຫລາຍນັ້ນ ຄື ການຫລິ້ນຊູ້, ການຊົ່ວຮ້າຍ, ລາ­ຄະຕັນ­ຫາ, ຄວາມປາດ­ຖະ­ໜາຊົ່ວ, ແລະຄວາມໂລບຊຶ່ງເປັນການໄຫວ້ພຣະ­ທຽມ » (ໂກໂລຊາຍ3:5).

ມັນຖືກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ກິນເລືອດ, ເຖິງແມ່ນວ່າສໍາລັບເຫດຜົນທາງການແພດ (ການຖ່າຍເລືອດ): « ແຕ່ມີສິ່ງທີ່ເຈົ້າບໍ່ຄວນກິນ ຄື ເລືອດ ຊຶ່ງເປັນຊີ­ວິດ » (ປະຖົມມະການ9:4) (The Sacredness of Blood (Genesis 9:4); The Spiritual Man and the Physical Man (Hebrews 6:1)).

ທຸກສິ່ງທີ່ຖືກຕັດສິນລົງໂທດໂດຍຄໍາພີໄບເບິນບໍ່ໄດ້ຖືກລະບຸໄວ້ໃນການສຶກສາຄໍາພີໄບເບິນນີ້. ຄຣິສຕຽນຜູ້ໃຫຍ່ແລະຄວາມຮູ້ທີ່ດີຂອງຫລັກທໍາໃນພຣະຄໍາພີຈະຮູ້ຄວາມແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງ « ດີ » ແລະ « ຄວາມຊົ່ວ » ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ໄດ້ຂຽນໂດຍກົງໃນຄໍາພີໄບເບິນວ່າ: « ອາ­ຫານແຂງເປັນອາ­ຫານສຳ­ລັບຜູ້ແກ່ແລ້ວ ຄືສຳ­ລັບຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບການເຝິກຫັດອົບ­ຮົມໃຫ້ສາ­ມາດສັງ­ເກດວ່າ ສິ່ງໃດດີແລະສິ່ງໃດຊົ່ວ » (ເຮັບເຣີ5:14) (Achieving Spiritual Maturity (Hebrews 6:1)).

***

6 – ຈະ​ເຮັດ​ແນວ​ໃດ​ກ່ອນ​ຄວາມ​ທຸກ​ລຳບາກ​ຄັ້ງ​ໃຫຍ່?

« ຄົນຮອບຮູ້ເຫັນອັນຕະລາຍ ແລະເຊື່ອງຕົວລາວເສຍ

ແຕ່ຄົນໂງ່ຍ່າງເລື້ອຍໄປ ແລະຮັບໂທດ »

(ສຸພາສິດ27:12)

ໃນເວລາທີ່ຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ມາເຖິງ, « ຄວາມໂຊກຮ້າຍ »,
ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດເພື່ອກຽມຕົວເຮົາ?

ການກະກຽມທາງວິນຍານ ກ່ອນທີ່ຈະມີຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່

« ຜູ້ໃດທີ່ຈະເອີ້ນຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດ »

(ໂຢເອນ2:32)

ການກະກຽມດັ່ງກ່າວນີ້ສາມາດສະຫຼຸບໄດ້ວ່າ « ຄົ້ນຫາພະເຢໂຫວາ ». ວັນຂອງພະເຢໂຫວາຈະມີຄວາມຢ້ານກົວ : « ວັນສຳ­ຄັນອັນໃຫຍ່ຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໄດ້ມາໃກ້ແລ້ວ, ໃກ້ເຂົ້າມາ ແລະໄວຫລາຍ ສຽງແຫ່ງວັນຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້ານັ້ນຄື: ຊາຍຜູ້ທີ່ມີ­ໃຈກ້າ­ຫານຈະຮ້ອງຢ່າງຂົມ­ຂື່ນໃຈໃນບ່ອນນັ້ນ ວັນນັ້ນເປັນວັນແຫ່ງພຣະ­ພິ­ໂລດ, ເປັນວັນແຫ່ງຄວາມ­ທຸກໃຈ ແລະເປັນວັນຂັດສົນ, ເປັນວັນແຫ່ງການທຳ­ລາຍ ແລະຮ້າງເປົ່າ, ເປັນວັນແຫ່ງຄວາມມືດມົວ ແລະຄວາມມືດຄຶ້ມ, ເປັນວັນທີ່ມີເມກ ແລະຄວາມມືດທຶບ ເປັນວັນທີ່ມີສຽງແກອັນດັງຕໍ່­ສູ້ບັນ­ດາເມືອງທີ່ມີປ້ອມປ້ອງກັນ ແລະຕໍ່­ສູ້ຫໍ­ຄອຍສູງ » (ເຊຟານີຢາ 1:14-16). ເຮົາຕ້ອງຊອກຫາພະເຢໂຫວາ: « ທຸກຄົນທີ່ມີຈິດ­ໃຈຖ່ອມລົງໃນແຜ່ນ­ດິນນີ້ ຄືຜູ້ທີ່ເຮັດຕາມຄຳຕັດ­ສິນຂອງພຣະ­ອົງ ຈົ່ງສະ­ແຫວງ­ຫາຄວາມຍຸດ­ຕິທຳ ຈົ່ງສະ­ແຫວງ­ຫາພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ຈົ່ງສະ­ແຫວງ­ຫາຄວາມຊອບທຳ ສະ­ແຫວງ­ຫາຄວາມຖ່ອມໃຈ ຊຶ່ງມັນຈະປົກບັງເຈົ້າໃຫ້ລອດພົ້ນໃນວັນແຫ່ງພຣະ­ພິ­ໂລດຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າ ຖ້ອຍຄຳຂອງຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳກ່ຽວກັບການພິ­ພາກ­ສາຕໍ່ເມືອງຄາ­ຊາ ໂມ­ອາບ ອຳ­ໂມນ ແລະເອ­ທີ­ໂອ­ເປຍ » (ເຊຟານີຢາ 2:3). ການຊອກຫາພະເຢໂຫວາຫມາຍເຖິງການຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຮັກແລະເຊື່ອຟັງພະອົງ.

ການຮັກພະເຈົ້າຄືການຮັບຮູ້ວ່າພະອົງມີຊື່ວ່າພະເຢໂຫວາ (YHWH) (ມັດທາຍ 6: 9 « ຂໍໃຫ້ພຣະນາມຂອງພຣະອົງເປັນທີ່ໂຄລົບບູຊາ »). « ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະເຢໂຫວາ. ນີ້ແມ່ນຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ; ແລະຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ໃຫ້ລັດສະຫມີພາບຂອງຂ້າພະເຈົ້າແກ່ຄົນອື່ນແລະສັນລະເສີນຂ້າພະເຈົ້າຕໍ່ຮູບພາບທີ່ຖືກແກະສະຫຼັກ » (ອິດສະຢາ 42:8). ເຮົາຕ້ອງນະມັດສະການພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນ: « ທ່ານມີຄ່າຄວນ, ພຣະເຢໂຮວາ, ແມ່ນແລ້ວພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຮົາ, ພຣະອົງຊົງສົມຄວນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄຳສັນລະເສີນ, ພຣະກຽດ,ແລະລິດເດດ

ເພາະວ່າພຣະອົງໄດ້ຊົງສ້າງສັບພະສິ່ງທັງປວງແລະສັບພະສິ່ງທັງປວງກໍຊົງສ້າງຂຶ້ນແລ້ວ » (ພຣະນິມິດ4:11).ພວກເຮົາຕ້ອງຮັກພຣະອົງດ້ວຍຜົນບັງຄັບໃຊ້ຊີວິດທັງຫມົດຂອງພວກເຮົາ: « ພຣະ­ເຢຊູຕອບວ່າ, “ຈົ່ງຮັກອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຂອງເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ, ດ້ວຍສຸດຈິດ, ແລະດ້ວຍສຸດຄວາມຄຶດຂອງເຈົ້າ.’ ນັ້ນແຫລະ, ເປັນພຣະ­ບັນ­ຍັດຂໍ້ໃຫຍ່ແລະຂໍ້ຕົ້ນ » (ມັດທາຍ 22:37).

ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້ານີ້ຜ່ານການອະທິຖານ. ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ອະທິບາຍວ່າຈະອະທິຖານໃນມັດທາຍ 6: « ເມື່ອທ່ານທັງ­ຫລາຍອ້ອນ­ວອນຢ່າເປັນເໝືອນຄົນໜ້າຊື່ໃຈຄົດ ເພາະເຂົາຊອບຢືນອ້ອນ­ວອນໃນໂຮງທຳມະເທດສະ­ໜາແລະຕາມແຈຖະ­ໜົນ ເພື່ອຈະໃຫ້ມະ­ນຸດເຫັນ ເຮົາບອກທ່ານທັງ­ຫລາຍຕາມຄວາມຈິງວ່າ ເຂົາໄດ້ຮັບບຳ­ເໜັດແລ້ວ. 6ແຕ່ຝ່າຍທ່ານ, ເມື່ອຈະອ້ອນ­ວອນຈົ່ງເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງ ຄັນອັດປະ­ຕູແລ້ວ ຈົ່ງອ້ອນ­ວອນພຣະ­ບິ­ດາຂອງທ່ານຜູ້ຊົງສະ­ຖິດໃນທີ່ລັບ­ລີ້ ແລ້ວພຣະ­ບິ­ດາຂອງທ່ານຜູ້ຊົງເຫັນໃນທີ່ລັບ­ລີ້ ຈະຊົງໂຜດປະ­ທານບຳ­ເໜັດແກ່ທ່ານ. 7“ແຕ່ເມື່ອທ່ານອ້ອນ­ວອນຢູ່ ຢ່າເວົ້າຊ້ຳຄຳເກົ່າເໝືອນຄົນຕ່າງຊາດເຄີຍເຮັດເພາະເຂົາຄຶດວ່າ ຖ້າເວົ້າຫລາຍຄຳພຣະ­ເຈົ້າຈະຊົງໂຜດຮັບຟັງ. 8ສັນ­ນັ້ນຢ່າເຮັດຄືເຂົາ ເພາະ­ວ່າສິ່ງໃດທີ່ທ່ານຕ້ອງ­ການ ພຣະ­ບິ­ດາຂອງທ່ານກໍຊົງຊາບກ່ອນພວກທ່ານທູນຂໍ. 9ເຫດສັນນີ້ພວກທ່ານຈົ່ງອ້ອນ­ວອນຕາມຢ່າງນີ້ວ່າ,

‘ຂ້າແດ່ພຣະ­ບິ­ດາຂອງຂ້າພຣະອົງທັງຫລາຍ

ຜູ້ຊົງສະຖິດໃນສະຫວັນ

ຂໍໃຫ້ພຣະນາມຂອງພຣະອົງເປັນທີ່ໂຄລົບບູຊາ.

ຂໍໃຫ້ພຣະລາຊະອານາຈັກຂອງພຣະອົງມາຕັ້ງຢູ່

ຂໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມນ້ຳພຣະໄທຂອງພຣະອົງ

ໃນສະຫວັນເປັນຢ່າງໃດ ກໍໃຫ້ເປັນໄປຢ່າງນັ້ນທີ່ແຜ່ນດິນໂລກ.

ຂໍຊົງໂຜດປະທານອາຫານປະຈຳວັນ

ໃຫ້ແກ່ຂ້າພຣະອົງທັງຫລາຍໃນກາລະວັນນີ້.

ຂໍຊົງໂຜດຍົກໂທດໃຫ້ຂ້າພຣະອົງ

ເໝືອນຂ້າພຣະອົງຍົກໂທດ

ໃຫ້ແກ່ຜູ້ທີ່ເຮັດຜິດຕໍ່ຂ້າພຣະອົງນັ້ນ.

ແລະຂໍຢ່າພາຂ້າພຣະອົງເຂົ້າໄປໃນການທົດລອງ

ແຕ່ຂໍຊົງໂຜດໃຫ້ພົ້ນຈາກການຊົ່ວຮ້າຍ

[ເຫດວ່າລາຊະອານາຈັກ, ລິດອຳນາດ, ແລະພຣະລັດສະໝີ

ກໍເປັນຂອງພຣະອົງສືບ ໄປເປັນນິດ. ອາແມນ’.]

ເພາະ­ວ່າຖ້າທ່ານຍົກຄວາມຜິດຂອງເພື່ອນມະ­ນຸດ ພຣະ­ບິ­ດາຂອງທ່ານຜູ້ຊົງສະ­ຖິດໃນສະ­ຫວັນຈະຊົງໂຜດຍົກຄວາມຜິດຂອງທ່ານດ້ວຍ. ແຕ່ຖ້າທ່ານບໍ່ຍົກຄວາມຜິດຂອງເພື່ອນມະ­ນຸດ ພຣະ­ບິ­ດາຂອງທ່ານກໍຈະບໍ່ຊົງໂຜດຍົກຄວາມຜິດຂອງທ່ານເໝືອນກັນ » (ມັດທາຍ6:5-15).

ພະເຢໂຫວາຂໍໃຫ້ຄວາມສໍາພັນຂອງພວກເຮົາກັບພະອົງເປັນພິເສດ: « ບໍ່ແມ່ນດອກ ແຕ່ເຮົາໝາຍຄວາມວ່າເຄື່ອງບູ­ຊາທີ່ພວກຕ່າງຊາດຖວາຍນັ້ນ ເຂົາຖວາຍແກ່ຜີ ຄືແກ່ສິ່ງທີ່ບໍ່ແມ່ນພຣະ­ເຈົ້າ ເຮົາບໍ່ຢາກໃຫ້ເຈົ້າທັງ­ຫລາຍມີສ່ວນຮ່ວມກັບຜີ. ເຈົ້າທັງ­ຫລາຍຈະດື່ມແຕ່ຈອກຂອງອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແດ່ ແລະແຕ່ຈອກຂອງຜີແດ່ ກໍບໍ່ໄດ້ຈະຮັບປະ­ທານຮ່ວມໂຕະຂອງອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແດ່ ແລະຂອງຜີແດ່ກໍບໍ່ໄດ້. ເຮົາທັງ­ຫລາຍຈະຍຸແຫຍ່ໃຫ້ອົງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າຊົງເຫິງສາຫລື ພວກເຮົາມີລິດຫລາຍກວ່າພຣະ­ອົງຫລື » (1 ໂກຣິນໂທ10:20-22).

ການຮັກພະເຈົ້າຄືການຮັບຮູ້ວ່າພະອົງມີພຣະບຸດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະບຸດດຽວຂອງພຣະເຈົ້າໃນຄວາມຫມາຍວ່າພຣະອົງເປັນພຣະບຸດດຽວຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ສ້າງໂດຍກົງໂດຍພຣະເຈົ້າ: « ພຣະ­ອົງຊົງຖາມພວກສາ­ວົກຂອງຕົນວ່າ, “ຄົນທັງ­ຫລາຍເວົ້າກັນວ່າບຸດມະ­ນຸດແມ່ນຜູ້ໃດ.” ເຂົາທູນຕອບວ່າ, “ຜູ້ລາງຄົນວ່າເປັນໂຢ­ຮັນບັບ­ຕິ­ສະ­ໂຕ ແລະຄົນອື່ນວ່າເປັນເອ­ລີ­ຢາ ແຕ່ຄົນອື່ນອີກວ່າເປັນເຢ­ເຣ­ມີ­ຢາ ຫລືເປັນຄົນໜຶ່ງໃນພວກຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳ.” ພຣະ­ອົງຊົງຖາມເຂົາວ່າ, “ແລ້ວຝ່າຍພວກທ່ານເດ, ວ່າເຮົາເປັນໃຜ.” 16ຊີ­ໂມນເປ­ໂຕທູນຕອບວ່າ, “ທ່ານເປັນພຣະ­ຄຣິດ, ພຣະ­ບຸດຂອງພຣະ­ເຈົ້າຜູ້ຊົງພຣະ­ຊົນຢູ່.” ພຣະ­ເຢຊູຊົງກ່າວກັບເປ­ໂຕວ່າ, “ຊີ­ໂມນບາ­ຣະ­ໂຢ­ນາເອີຍ, ທ່ານກໍເປັນສຸກ ເພາະ­ວ່າບໍ່ແມ່ນມະ­ນຸດທີ່ໄດ້ສະ­ແດງຄຳນີ້ແກ່ທ່ານ ແຕ່ແມ່ນພຣະ­ບິ­ດາຂອງເຮົາຜູ້ຊົງສະ­ຖິດໃນສະ­ຫວັນຊົງໃຫ້ຊາບ » (ມັດທາຍ 16:13-17, ໂຢຮັນ 1:1-3). ພຽງແຕ່ສັດທາໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດເທົ່ານັ້ນທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ການໃຫ້ອະໄພບາບ: « ເພາະ­ວ່າພຣະ­ເຈົ້າຊົງຮັກໂລກຈົນໄດ້ ປະ­ທານພຣະ­ບຸດອົງດຽວຂອງພຣະ­ອົງ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງ­ໃຈເຊື່ອໃນພຣະ­ບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບ­ຫາຍ ແຕ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ. (…) ຜູ້ທີ່ວາງ­ໃຈໃນພຣະ­ບຸດກໍມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະ­ບຸດກໍຈະບໍ່ໄດ້ເຫັນຊີ­ວິດ ແຕ່ພຣະ­ພິ­ໂລດຂອງພຣະ­ເຈົ້າປົກຄຸມຢູ່ເທິງຜູ້ນັ້ນ » (ໂຢຮັນ 3:16). « ເໝືອນຢ່າງບຸດມະ­ນຸດບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນບົວ­ລະ­ບັດຕົນ ແຕ່ໄດ້ມາເພື່ອຈະບົວ­ລະ­ບັດເຂົາ ແລະປະ­ທານຊີ­ວິດຂອງຕົນໃຫ້ເປັນຄ່າໄຖ່ຄົນຈຳ­ນວນຫລາຍ » (ມັດທາຍ 20:28).

ພຣະບັນຍັດທີ່ສໍາຄັນທີສອງ, ອີງຕາມພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແມ່ນວ່າເຮົາຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ: « ຂໍ້ທີສອງກໍເໝືອນກັນ ຄື ‘ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ.’ ພຣະ­ບັນ­ຍັດແລະຖ້ອຍຄຳຂອງຜູ້ປະ­ກາດພຣະ­ທຳທັງໝົດ ກໍຂຶ້ນຢູ່ກັບພຣະ­ບັນ­ຍັດຂອງຂໍ້ນີ້ » (ມັດທາຍ22:39,40). ການກຽດຊັງແມ່ນຖືກຫ້າມ: « ຜູ້ໃດທີ່ກຽດຊັງພີ່­ນ້ອງຂອງຕົນກໍເປັນຜູ້ຂ້າຄົນ ແລະເຈົ້າທັງ­ຫລາຍຮູ້ແລ້ວວ່າ ຜູ້ຂ້າຄົນບໍ່ມີຊີ­ວິດອັນຕະ­ຫລອດໄປເປັນ­ນິດຕັ້ງຢູ່ໃນຕົນຈັກຄົນ » (1 ໂຢຮັນ 3:15). ການຂ້າຕົວເອງແມ່ນຖືກຫ້າມ, ການຄາດຕະກໍາສໍາລັບເຫດຜົນສ່ວນບຸກຄົນ, ການຄາດຕະກໍາໂດຍການເປັນສະມາທິ ຄວາມຮັກຊາດ ຫຼືໂດຍ ຄວາມຮັກຊາດ ຂອງລັດແມ່ນຖືກຫ້າມ: « ພຣະ­ເຢຊູຈິ່ງຊົງບອກຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ຈົ່ງເອົາດາບຂອງທ່ານມ້ຽນໄວ້ບ່ອນມັນ ເພາະ­ວ່າບັນ­ດາຜູ້ທີ່ຖືດາບກໍຈະຖືກທຳ­ລາຍດ້ວຍດາບ » (ມັດທາຍ 26:52).

ຖ້າພວກເຮົາຮັກພຣະເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍໃຈໂດຍມີການກະທໍາທີ່ດີ: « ມະ­ນຸດເອີຍ ພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າໄດ້ບອກພວກເຈົ້າແລ້ວວ່າແມ່ນຫຍັງດີ ສິ່ງທີ່ພຣະ­ອົງປະ­ສົງຈາກເຈົ້າກໍຄື ໃຫ້ປະ­ຕິ­ບັດຄວາມຍຸດ­ຕິທຳ ສະ­ແດງຄວາມຮັກອັນໝັ້ນ­ຄົງ ແລະເຊື່ອຟັງພຣະ­ເຈົ້າຂອງເຈົ້າຢ່າງອ່ອນນ້ອມ » (ມີກາ6:8). ຖ້າພວກເຮົາຮັກພະເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະຫຼີກລ້ຽງບໍ່ມີພຶດຕິກໍາທີ່ບໍ່ດີ: « ເຈົ້າທັງ­ຫລາຍບໍ່ຮູ້ຫລືວ່າຄົນອະ­ທຳຈະບໍ່ມີສ່ວນໃນລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ຢ່າເຂົ້າ­ໃຈຜິດວ່າຄົນຫລິ້ນຊູ້ກໍດີ, ຫລືຄົນຂາບໄຫວ້ພຣະ­ທຽມ, ຄົນຜິດຈາກຜົວເມຍກັນ, ຊາຍຫລິ້ນຄືຍິງ, ຊາຍຫລິ້ນກັບຊາຍ. ຄົນຂະ­ໂມຍ, ຄົນໂລບ, ຄົນຂີ້ເຫລົ້າ, ຄົນເວົ້າຫຍາບ­ຊ້າ, ຄົນຂົ່ມ­ຂູ່ກໍດີ ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບສ່ວນໃນລາ­ຊະອາ­ນາ­ຈັກຂອງພຣະ­ເຈົ້າ » (1 ໂກຣິນໂທ6:9,10).

ການຮັກພະເຈົ້າຄືການຮັບຮູ້ວ່າພຣະອົງຊົງນໍາເຮົາ (ໂດຍທາງອ້ອມ) ຜ່ານຄໍາພີໄບເບິນ. ພະຄໍາພີເປັນພຣະຄໍາຂອງພຣະເຈົ້າ: « ພຣະ­ທຳຄຳພີທຸກຕອນໄດ້ຮັບການຊົງບັນດົນໃຈຈາກພຣະ­ເຈົ້າ ແລະເປັນປະ­ໂຫຍດໃນການສອນ, ການກ່າວຕັກ­ເຕືອນວ່າກ່າວ, ການປັບ­ປຸງແກ້ໄຂໃຫ້ຖືກ­ຕ້ອງ, ແລະການອົບ­ຮົມໃນທາງຊອບທຳ. ເພື່ອຄົນຂອງພຣະ­ເຈົ້າຈະບັນ­ລຸຜົນ­ສຳ­ເລັດ ແລະຈັດຕຽມໄວ້ພ້ອມສຳ­ລັບການດີທຸກຢ່າງ » (2 ຕີໂມທຽວ 3:16,17). ເຮົາຕ້ອງອ່ານມັນ, ສຶກສາມັນ, ແລະໃຊ້ມັນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ: « ແຕ່ວ່າຄວາມສຸກເປັນຂອງຜູ້ທີ່ມັກອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແລະຮຽນຮູ້ເອົາທຸກມື້ທຸກຄືນ. ຄົນຜູ້ນີ້ເປັນຄືຕົ້ນໄມ້ທີ່ປູກໃກ້ລຳນ້ຳ ຊຶ່ງມີໃບຂຽວສົດງົດງາມ » (ເພງສັນລະເສີນ 1:1-3). ຄໍາພີໄບເບິນອອນໄລນ໌ແມ່ນຢູ່ໃນເວັບໄຊທ໌ແລະບາງຂໍ້ພະຄໍາພີທີ່ຈະໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກການຊີ້ນໍາຂອງລາວ (ມັດທາຍບົດທີ 5-7: ຄໍາເທດສະຫນາກ່ຽວກັບພູ, ປື້ມບັນທຶກເພງ, ຄໍາສຸພາສິດ, ສີ່ພະຍາກອນມັດທາຍ, ເຄື່ອງຫມາຍ, ລູກາແລະໂຢຮັນແລະ ຂໍ້ພຣະຄໍາພີອື່ນໆຫຼາຍຄົນ (2 ຕີໂມເຕ 3: 16,17)).

ສິ່ງທີ່ຕ້ອງເຮັດໃນໄລຍະຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່

ອີງຕາມຄໍາພີໄບເບິນມີຫ້າເງື່ອນໄຂທີ່ສໍາຄັນທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າໃນໄລຍະຄວາມທຸກທໍລະມານອັນຍິ່ງໃຫຍ່:

• ໂທຫາຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາ: « ຜູ້ໃດທີ່ຈະເອີ້ນຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດ » (ໂຢເອນ2:32)

• ມີສັດທາໃນການເສຍສະລະຂອງພຣະຄຣິດເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພບາບ: « ຫລັງຈາກນັ້ນຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າເບິ່ງ ແລະດັ່ງ­ນີ້, ມີຝູງຄົນຫລວງ­ຫລາຍເຫລືອຄັນ­ນະ­ນານັບ ມາຈາກທຸກປະ­ເທດ, ທຸກກະກຸນ, ທຸກຊາດ, ແລະທຸກພາ­ສາ ຄົນເຫລົ່າ­ນັ້ນນຸ່ງເຄື່ອງສີ­ຂາວ, ຖືກ້ານຕານ, ຢືນຢູ່ຕໍ່­ໜ້າພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງແລະຕໍ່ພຣະ­ພັກພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍນັ້ນ. (…) ຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າໄດ້ຕອບຜູ້ນັ້ນວ່າ, “ທ່ານເອີຍ, ທ່ານກໍຊາບຢູ່ແລ້ວ” ຜູ້ນັ້ນຈິ່ງບອກຂ້າ­ພະ­ເຈົ້າວ່າ, “ຄົນເຫລົ່ານີ້ແຫລະ, ທີ່ມາຈາກຄວາມທຸກ­ຂະ­ເວ­ທະ­ນາອັນໃຫຍ່ ເຂົາໄດ້ຊຳ­ລະລ້າງເສື້ອຜ້າຂອງເຂົາໃຫ້ຂາວສະ­ອາດດ້ວຍພຣະ­ໂລ­ຫິດຂອງພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍນັ້ນ. ເພາະເຫດນັ້ນເຂົາຈິ່ງໄດ້ຢູ່ຕໍ່­ໜ້າພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງຂອງພຣະ­ເຈົ້າ ແລະປະ­ຕິ­ບັດພຣະ­ອົງໃນພຣະ­ວິ­ຫານຂອງພຣະ­ອົງທັງກາງ­ເວັນແລະກາງ­ຄືນ ແລະພຣະ­ອົງ ຜູ້ຊົງປະ­ທັບເທິງພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງນັ້ນ ຈະຊົງສະ­ຖິດຢູ່ນຳແລະປົກປ້ອງຄຸ້ມຄອງເຂົາ. ຕໍ່ໄປເຂົາຈະບໍ່ອຶດເຂົ້າຢາກນ້ຳອີກຈັກເທື່ອ ແສງແດດແລະຄວາມຮ້ອນຢ່າງໜຶ່ງຢ່າງ­ໃດຈະບໍ່ສ່ອງຖືກເຂົາ. ເພາະພຣະ­ເມ­ສານ້ອຍ ທີ່ປະ­ທັບຢູ່ຖ້າມ­ກາງພຣະ­ລາ­ຊະ­ບັນ­ລັງນັ້ນ ຈະຊົງເປັນຜູ້ດູ­ແລເຂົາແລະຈະຊົງນຳເຂົາໄປເຖິງນ້ຳ­ພຸອັນປະ­ກອບດ້ວຍຊີວິດແລະພຣະເຈົ້າຈະຊົງເຊັດນ້ຳຕາທຸກຢົດຈາກຕາຂອງເຂົາ » (ການເປີດເຜີຍ 7:9-17).

• ນ້ໍາຕາກ່ຽວກັບລາຄາທີ່ພະເຢໂຫວາຕ້ອງຈ່າຍເພື່ອຮັກສາຊີວິດພວກເຮົາ: ຊີວິດມະນຸດທີ່ບໍ່ມີຄວາມບາບຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ: « ແລະເຮົາຈະຖອກວິນຍານແຫ່ງພຣະ­ຄຸນ ແລະຄຳອ້ອນ­ວອນເທິງເຊື້ອ­ສາຍດາ­ວິດ ແລະຊາວເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມຈະເຫັນເຮົາຜູ້ຊຶ່ງຕົນເອງໄດ້ແທງ ແລ້ວພວກເຂົາຈຶ່ງຈະໄວ້ທຸກເພື່ອເພິ່ນເໝືອນກັບຄົນທີ່ໄວ້ທຸກໃຫ້ແກ່ລູກຊາຍຄົນດຽວຂອງຕົນ ແລະຈະຮ້ອງ­ໄຫ້ຢ່າງຂົມ­ຂື່ນຍ້ອນພຣະ­ອົງ ເໝືອນດັ່ງຄົນທີ່ຮ້ອງ­ໄຫ້ດ້ວຍຄວາມຂົມ­ຂື່ນໃຈຍ້ອນລູກ­ກົກຂອງຕົນ ໃນວັນນັ້ນ ການໄວ້ທຸກໃນເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມຈະເປັນເໝືອນກັບການໄວ້ທຸກອັນໃຫຍ່ຫລວງເພື່ອຮາ­ດັດ­ຣິມ­ໂມນທີ່ທົ່ງ­ພຽງເມ­ກິດ­ໂດ » (ເຊຄາຣີຢາ12:10,11). « ມີຄວາມໂສກເສົ້າຫຼາຍ » ຍ້ອນການກະທໍາທີ່ບໍ່ດີ: « ແລະພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າກ່າວສັ່ງລາວວ່າ “ຈົ່ງໄປຕະ­ຫລອດເມືອງຄືທົ່ວເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ ແລະເຮັດເຄື່ອງ­ໝາຍໄວ້ທີ່ໜ້າ­ຜາກຂອງປະ­ຊາ­ຊົນທີ່ຖອນຫາຍ­ໃຈ ແລະຮ້ອງຄາງ ຍ້ອນຄວາມໜ້າກຽດຊັງທັງໝົດທີ່ເຮັດກັນໃນເມືອງ » (ເອເຊກີ​ເອນ9:4).

• ໄວ: »ຈົ່ງເປົ່າແກເທິງພູຊີໂອນເພື່ອຕຽມຕົວອົດອາຫານແລະເອີ້ນຊຸມນຸມຂາບໄຫວ້ພຣະເຈົ້າ.ຈົ່ງເຕົ້າໂຮມບັນດາປະຊາຊົນໃຫ້ຈັດເອົາພວກເຂົາເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມອັນບໍລິສຸດຈົ່ງນຳພວກເຖົ້າແກ່ມາໃຫ້ເຕົ້າໂຮມພວກເດັກນ້ອຍ ແລະເດັກອ່ອນດ້ວຍ » (ໂຢເອນ2: 15,16, « ສະພາບການ » ຂອງຂໍ້ຄວາມນີ້ແມ່ນຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ (ໂຢເອນ2: 1,2)).

• ລະເວັ້ນທາງເພດ: « ແມ່ນແຕ່ຜູ້ແຕ່ງງານໃໝ່ກໍຕ້ອງໃຫ້ອອກມາຈາກຫ້ອງນອນກ່ອນ » (ໂຢເອນ2:16b, « ສະພາບການ » ຂອງຂໍ້ຄວາມນີ້ແມ່ນຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ (ໂຢເອນ2: 1,2)). « ທຸກຄອບ­ຄົວທີ່ເຫລືອຢູ່ກໍໄວ້ທຸກຕ່າງ­ຫາກ ແລະເມຍຂອງພວກ »ເຂົາຕ່າງຫາກ »(ເຊຄາຣີຢາ12:1214, »ແມ່ຍິງແຍກຕ່າງຫາກ »ຫມາຍຄວາມວ່າບໍ່ມີຄວາມສໍາພັນທາງເພດ).

ຈະເຮັດແນວໃດຫຼັງຈາກຄວາມຍາກລໍາບາກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່

ມີສອງຄໍາແນະນໍາອັນສູງສົ່ງທີ່ສໍາຄັນ:

• ສະເຫລີມສະຫລອງອະທິປະໄຕຂອງພະເຢໂຫວາແລະສະຫລອງການປົດປ່ອຍມະນຸດ : « ແລະຕໍ່ມາ ບັນ­ດາຄົນທີ່ເຫລືອຢູ່ໃນປະ­ຊາ­ຊາດທັງປວງທີ່ຈະຂຶ້ນມາສູ້ຮົບກັບເຢ­ຣູ­ຊາ­ເລັມ ກໍຈະຂຶ້ນມາທຸກປີ ເພື່ອຈະຂາບໄຫວ້ຕໍ່­ໜ້າກະ­ສັດຄືພຣະ­ຜູ້­ເປັນ­ເຈົ້າແຫ່ງຈັກ­ກະ­ວານ ແລະຈະຖືເທດ­ສະ­ການຢູ່ຕູບ » (ເຊຄາຣີຢາ14:16).
• ການເຮັດຄວາມສະອາດຂອງແຜ່ນດິນໂລກໃນເວລາ 7 ເດືອນ, ຫລັງຈາກ « ຄວາມທຸກທໍລະມານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ », ຈົນເຖິງວັນທີ 10 « nisan » (ເດືອນປະຕິທິນຢິວ) (ເອເຊກີ​ເອນ 40: 1,2): « ເຊື້ອ­ສາຍອິ­ສຣາ­ເອນຈະຝັງ ພວກເຂົາທັງ­ຫລາຍຢູ່ເຖິງເຈັດເດືອນ ເພື່ອຈະເຮັດໃຫ້ແຜ່ນ­ດິນນັ້ນສະ­ອາດ » (ເອເຊກີ​ເອນ39:12).

ຖ້າທ່ານຕ້ອງການການຕິດຕໍ່, ຖ້າທ່ານມີຄໍາຖາມຫຼືສໍາລັບເຫດຜົນອື່ນໆ, ຢ່າລັງເລທີ່ຈະຕິດຕໍ່ « ເວັບໄຊທ໌ » ຫຼືບັນຊີ Twitter. ພຣະເຈົ້າໃຫ້ພອນແກ່ຜູ້ທີ່ມີຄວາມຈິງໃຈ.  (ໂຢຮັນ 13:10).

***

Table of contents of the http://yomelyah.fr/ website

(42 biblical study articles)

Reading the Bible daily, this table of contents contains informative Bible articles (Please click on the link above to view it)…

Bible Articles Language Menu

Table of languages ​​of more than seventy languages, with six important biblical articles, written in each of these languages…

Site en Français:  http://yomelijah.fr/ 

 Sitio en español:  http://yomeliah.fr/

Site em português: http://yomelias.fr/

Contact

You can contact to comment, ask for details (no marketing)…

***

X.COM (Twitter)

FACEBOOK

FACEBOOK BLOG

MEDIUM BLOG