« Hê gelek tiştên din ên ku Îsa kirine hene. Eger ew yek bi yek bihatana nivîsîn, ez dibêjim qey kitêbên ku bihatana nivîsîn wê di dinyayê de bi cih nebûna » (Yûhenna 21:25)
Jesussa Mesîh û yekem kerameta ku di Mizgîniya Yûhenna de hatî nivîsandin, Ew di şerabê de av diguheze: « Piştî du rojan li bajarê Qenaya Celîlê dîlanek hebû û diya Îsa jî li wê derê bû. Îsa û şagirtên xwe jî ji bo dîlanê hatibûn vexwendin. Dema ku şerab ber xilasbûnê bû, diya Îsa jê re got: «Şeraba wan nema.» Îsa lê vegerand û got: «Sitiyê, te çi ji min e? Hê saeta min nehatiye.» Diya wî ji xizmetkaran re got: «Her çi ji we re bêje, bikin.» Îcar li wê derê şeş kûpên kevirîn hebûn ku Cihûyan ji bo adetên xwe yên paqijkirinê bi kar dianîn. Her yekî ji wan di navbera du-sê denan de av hildida. Îsa ji wan re got: «Van kûpan bi avê tije bikin.» Û wan jî ew heta ber dev tije kirin. Hingê wî ji wan re got: «Niha hinekê derxin û ji serekê ziyafetê re bibin.» Wan jî ew bir. Gava ku serekê ziyafetê ji ava ku bûbû şerab vexwar, wî tê dernexist ku ew ji ku derê hatiye. Lê xizmetkarên ku av anîbûn, dizanibûn. Serekê ziyafetê gazî zavê kir û jê re got: «Her kes pêşî şeraba qenc pêşkêş dike. Û çaxê ku yên vexwendî zêde vexwarin, ew a neqenc derdixe. Lê te şeraba qenc heta niha hilanî.» Ev nîşana ku Îsa li Qenaya Celîlê çêkir a pêşî bû. Bi vî awayî wî rûmeta xwe da xuyakirin û şagirtên wî bawerî pê anîn » (Yûhenna 2:1-11).
Jesussa Mesîh kurê xulamê padîşah qenc dike: « Ew dîsa hat Qenaya Celîlê ku wî lê av kiribû şerab. Li wir karmendekî padîşah hebû ku kurê wî li Kefernahûmê nexweş bû. Dema wî bihîst ku Îsa ji Cihûstanê hatiye Celîlê, ew hat ba Îsa û jê lava kir ku kurê wî qenc bike; çimkî ew li ber mirinê bû. Îsa ji wî re got: «Heta ku hûn nîşan û karên mezin nebînin, hûn qet bawer nakin.» Karmendê padîşah jê re got: «Ezbenî, beriya ku kurikê min bimire, xwe bigihîne ser.» Îsa lê vegerand û got: «Here, kurê te dijî.» Mirov bi peyva ku Îsa jê re gotibû bawer kir û çû. Hê ew negihîştibû jêr, xulamên wî hatin pêşiya wî û jê re gotin: «Kurê te dijî.» Îcar wî ji xulamên xwe pirsî, ka kurê wî di kîjan saetê de ber bi qencbûnê ve çûye. Wan jê re got: «Duh piştî nîvro saet di yekê de, tayê ew berda.» Hingê bavê kurik fêm kir ku tam di wê saetê de Îsa jê re gotibû: «Kurê te dijî.» Îcar wî û tevahiya maliyên wî bawerî anîn. Ev nîşana diduyan bû ku çaxê Îsa ji Cihûstanê hatibû Celîlê çêkir » (Yûhenna 4:46-54).
Jesussa Mesîh li Kefernahûmê mirovekî cinan qenc dike: « Îsa bi xwar ve dageriya Kefernahûmê, bajarekî Celîlê û wî di roja Şemiyê de hîn kir. Ew li hînkirina wî gelek şaş diman, çimkî ew bi desthilatî peyivî. Di kinîştê de mirovek hebû ku ruhê cinekî nepak pê re hebû. Wî bi dengekî bilind kir qîrîn û got: «Ax, Îsayê Nisretî, ma te çi ji me ye? Ma tu hatiyî, da ku tu me helak bikî? Ez dizanim tu kî yî, tu Pîrozê Xwedê yî.» Îsa lê hilat û got: «Devê xwe bigire û ji wî derkeve!» Cin ew mirov di navendê de avêt erdê, ji wî derket û ziyanek nedayê. Û hemû heyirî man û tirsiyan, ew di nav hev de peyivîn û gotin: «Gelo ev çi gotin e, çimkî ew bi hêz û desthilatî emir li ruhên nepak dike û ew derdikevin?» Êdî nav û dengê wî li her cihê wê herêmê belav bû » (Lûqa 4:31-37).
Jesussa Mesîh cinan derdixe li welatê Gadarene (niha Urdun, rojhilatê çemê Urdunê, nêzî gola Teberiyayê): « Gava ku Îsa derbasî aliyê din bû û gihîşt herêma Gedarîniyan, du mirovên cinoyî ji nav goristanê derketin û hatin pêşiya wî. Ew ewqas har bûn ku kes nikaribû di wê riyê re derbas bibûya. Îcar wan bi qîrîn gotin: «Ya Kurê Xwedê, ma te çi ji me ye? Ma ji berî ku wext bê, tu hatî vir ku me bidî ezabê?» Ji wan wêvetir garaneke mezin a berazan diçêriya. Cinan ji wî lava kirin û gotin: «Eger tu me derxî, me bişîne nav garana berazan.» Wî ji wan re got: «Herin!» Hingê ew derketin û çûn nav berazan. Hemû garanê xwe di kaşê re avêt golê û di avê de xeniqî. Gavanên berazan reviyan, çûn bajêr, her tişt û çi ji bo yên cinoyî çêbû, gotin. Hingê hemû xelkê bajêr hat pêşiya Îsa û gava ku ew dîtin, jê lava kirin ku ji herêma wan here » (Metta 8:28-34).
Mesîh wî qenc kir diya law ji Petrûs: « Gava ku Îsa ket mala Petrûs, wî xesûya wî bi tayêketî razayî dît. Îsa destê xwe danî ser destê wê, tayê ew berda, jinik rabû û ji wî re xizmet kir » (Metta 8:14,15).
Jesussa Mesîh mirovekî ku destê wî felçbûyî qenc dike: « Rojeke din a Şemiyê ew çû kinîştê û hîn kir. Li wê derê mirovek hebû ku destê wî yê rastê hişkbûyî bû. Îcar çavên Şerîetzan û Fêrisiyan li Îsa bûn, ka ewê roja Şemiyê nexweşiyan qenc bike. Çimkî ew li tiştekî digeriyan, da ku wî sûcdar bikin. Lê wî dizanibû ku ew çi difikirin û ji wî zilamê ku destê wî hişkbûyî bû re got: «Rabe ser xwe û li navendê raweste.» Ew jî rabû ser xwe û rawesta. Hingê Îsa ji wan re got: «Ez ji we dipirsim: Ma di roja Şemiyê de qencîkirin an xerabîkirin, xilaskirina jiyana mirovekî an helakkirin cayîz e?» Û wî li hemûyên hawirdora xwe nêrî û ji wî mirovî re got: «Destê xwe dirêj bike!» Wî jî wisa kir û destê wî qenc bû. Lê ew bi carekê har bûn û bi hevdû şêwirîn, ka ew çi li Îsa bikin » (Lûqa 6:6-11).
Jesussa Mesîh mirovekî ku bi dilop (edema, kombûna zêde ya şile di laş de) êş dikişîne: « Rojeke Şemiyê gava Îsa çû mala serekekî Fêrisiyan, ku xwarinê bixwe, wan çavnêriya wî dikir. Û mirovekî nexweş, ku ava zer ji bedena wî dihat, li ber wî bû. Û Îsa dest pê kir û ji Şerîetzan û Fêrisiyan re got: «Ma di roja Şemiyê de dibe ku nexweş bên qenckirin an na?» Lê deng ji wan nehat. Û wî rahişt yê nexweş, ew qenc kir û berda. Piştre Îsa ji wan re got: «Kî ji nav we ku kurê wî an gayê wî bikeve bîrekê, roja Şemiyê be jî, wî di cih de jê dernaxe?» Û wan nikaribû bersîva vê yekê bidin » (Lûqa 14:1-6).
Mesîh qenc kir zilamek kor: « Çaxê Îsa nêzîkî Erîhayê dibû, yekî kor li tenişta rê rûniştibû û pars dikir. Gava wî bihîst ku elaletek dibihûre, pirsî û got: «Ev çi ye?» Lê vegerandin û gotin: «Îsayê Nisretî dibihûre.» Yê kor kir qîrîn û got: «Ya Îsa, Kurê* Dawid, li min were rehmê!» Û yên ku di pêşiyê de diçûn, lê hilatin, da ku ew dengê xwe bibire; lê wî hê bêtir kir qîrîn û got: «Ya Kurê Dawid, li min were rehmê!» Îsa rawesta, emir kir, ku yê kor bînin ba wî. Û gava yê kor nêzîk bû, Îsa ji wî pirsî: «Tu çi dixwazî ku ez ji te re bikim?» Wî got: «Ya Xudan, bila çavên min bibînin.» Îsa jî ji wî re got: «Bila çavên te bibînin, baweriya* te tu xilas kirî.» Û wî di cih de dît, li pey Îsa çû û pesnê Xwedê da û hemûyên ku ev yek dîtin, rûmet dan Xwedê” (Lûqa 18:35-43).
Jesussa Mesîh du mirovên kor qenc dike: « Gava Îsa ji wir derbas dibû, du mirovên kor li pey wî hatin û bi qîrîn gotin: «Li me were rehmê, ey Kurê Dawid!» Çaxê Îsa gihîşt malê, mirovên kor hatin ba wî. Hingê Îsa ji wan pirsî: «Hûn bawer dikin ku ez dikarim vê bikim?» Koran lê vegerand û gotin: «Erê, ya Xudan.» Hingê Îsa destê xwe danî ser çavên wan û got: «Bila li gor baweriya we ji we re bibe.» Û çavên wan vebûn. Wî bi hişkî tembîh li wan kir û got: «Hay jê hebin, bila tu kes bi vê nizanibe.» Lê ew derketin, wan navê wî li seranserê wê herêmê belav kir » (Metta 9:27-31).
Jesussa Mesîh lalekî kerr qenc dike: “Hingê ji Herêma Sûrê veqetiya, di nav Saydayê re derbas bû, di herêma Dêkapolîsê re hat Gola Celîlê. Mirovekî kerr û lal anîn û jê lava kirin ku destê xwe deyne ser wî. Îsa ew ji elaletê veqetand, tiliyên xwe xistin guhên wî, destê xwe tif da û li zimanê wî da. Çavên xwe ber bi ezmên ve hildan, axîn kişand û got: «Effata!» ku tê mana «Vebe!» Di cih de guhên wî bihîstin, zimanê wî vebû û bi awayekî zelal dest bi peyivînê kir. Îsa tembîh li wan kir ku ji kesî re nebêjin. Lê wî çiqas zêde tembîh li wan dikir, wan ewqas zêdetir bûyer belav dikir. Xelk gelek şaş ma û digotin: «Wî hemû tişt qenc kir: Hem guhên kerran vedike, hem jî lalan dipeyivîne.»” (Marqos 7:31-37).
Mesîh qenc kir lepikek: « Û kotiyek hat, li ber Îsa çû ser çokan, lava kir û got: «Eger tu bixwazî, tu dikarî min paqij bikî.» Dilê Îsa pê şewitî, destê xwe dirêj kir, li wî da û got: «Ez dixwazim, paqij bibe!» Û di cih de kotîbûn jê çû û ew paqij bû » (Marqos 1:40-42).
Qencbûna deh kotî: « Gava Îsa diçû Orşelîmê, ew di navbera Samerya û Celîlê re dibihûrî. Û gava ew ket gundekî, deh zilamên kotî, ku ji dûr ve sekinî bûn, rastî wî hatin. Û wan bi dengekî bilind got: «Ya Îsa, ya Hosta, rehmê li me bike!» Gava wî ew dîtin, wî ji wan re got: «Herin û xwe nîşanî kahînan bidin!» Û çaxê hê ew diçûn, ew ji kotîbûna xwe paqij bûn. Îcar gava yekî ji wan dît ku ew sax bûye, vegeriya û bi dengekî bilind pesnê Xwedê da. Wî li ber lingên Îsa xwe deverû avêt erdê û spasiya wî kir. Ew yekî Samerî bû. Îsa lê vegerand û got: «Ma ne her deh hatine paqijkirin? Ka her nehên din li ku derê ne? Ma ji viyê xerîb pê ve kesek venegeriya, ku navê Xwedê bilind bike?» Hingê Îsa jê re got: «Rabe ser xwe û here! Baweriya te tu xilas kirî.» » (Lûqa 17:11-19).
Mesîh qenc kir mirovekî paraliz: « Piştî vê yekê cejneke Cihûyan hat û Îsa hilkişiya Orşelîmê. Li Orşelîmê, li ber Dergehê Miyê hewzeke bi pênc eywanan hebû. Bi Îbranî* jê re ‹Beythasta› dibêjin. Di wan eywanan de komeke mezin a nexweşan: Kor, şil û şeht* û felcî vedizeliyan. Ew li benda çeliqandina avê diman. Mirovek li wê derê hebû ku ji sî û heşt salan ve nexweş bû. Îsa ew vezelandî dît û dizanibû ku ji demeke dirêj ve ye ku ew nexweş e. Wî jê re got: «Ma tu dixwazî sax bibî?» Mirovê nexweş lê vegerand û got: «Ezbenî, kesekî min ê ku gava av diçeliqe min bixe hewzê tune. Dema ku ez dikim xwe bavêjimê, yekî din beriya min xwe davêjê.» Îsa jê re got: «Rabe, doşeka xwe rake û rêve here.» Di cih de mirov sax bû, doşeka xwe rakir û rêve çû. Îcar ew roj Şemî bû » (Yûhenna 5:1-9).
Jesussa Mesîh zarokek epîleptîk qenc dike: « Çaxê hatin ba elaletê, mirovek nêzîkî Îsa bû, li ber wî çû ser çokan û got: «Ya Xudan, li kurê min were rehmê! Bi atiyê dikeve û êşeke mezin dikişîne. Ew gelek caran dikeve nav êgir û nav avê. Min ew anî ba şagirtên te, lê wan nikaribû wî qenc bikin.» Îsa bersîv da û got: «Hey nifşê bêbawer û jirêderketî! Ezê heta kengê bi we re bim, heta kengê ezê li we sebir bikim? Wî bînin vir ba min.» Îsa li cin hilat û ew jê derket. Ji wê gavê ve kurik qenc bû. Hingê şagirt bi serê xwe hatin ba Îsa û jê pirsîn: «Çima me nikaribû em cin derxin?» Wî li wan vegerand: «Ji ber ku baweriya we kêm e. Bi rastî ez ji we re dibêjim, eger wek liba xerdelê baweriya we hebe, hûn ji vî çiyayî re bêjin: ‹Ji vir here wir›, ewê here. Tu tişt tune ku ji bo we çênebe.» » (Metta 17:14-20).
Jesussa Mesîh bêyî ku bizane mucîzeyek dike: « Gava Îsa diçû, elalet bi ser wî de dizêriya. Û jineke ku ji diwanzdeh salan ve xwîn jê diçû û her tiştên ku wê abora xwe pê dikir jî, dabû hekîman û kesekî nikaribû wê qenc bike, ji pişt ve hat û destê xwe li rêşiyên kirasê Îsa da. Û di cih de xwîna ku jê diçû çikiya. Îsa pirsî: «Ew kî bû ku destê xwe li min da?» Gava hemûyan înkar kir, Petrûs got: «Hosta, elalet li te tê hev û li te teng dikin.» Lê Îsa got: «Yekî destê xwe li min da; ez pê hesiyam, ku hêz ji min derket.» Gava jinikê dît ku ew veşartî nema, ew lerizî, hat û li ber wî xwe avêt erdê û li pêş tevahiya xelkê got ku wê ji ber çi destê xwe li wî da û çawa ew di cih de qenc bû. Îsa ji wê re got: «Keça min, baweriya te tu qenc kirî. De îcar bi silamet here.» » (Lûqa 8:42-48).
Jesussa Mesîh ji dûr ve qenc dike: « Piştî ku wî ew gotinên ku xelkê guhdarî dikir, xilas kirin, ew ket Kefernahûmê. Xulamê sersedekî nexweş ketibû û li ber mirinê bû. Ew li ba sersed yekî hêja bû. Dema wî li ser Îsa bihîst, wî çend ji rihspiyên Cihûyan şandin ba wî û jê lava kir, ku ew bê û xulamê wî xilas bike. Gava ew hatin ba Îsa, wan gelek lavlav jê kir û gotin: «Ew hêja ye ku tu vê jê re bikî, çimkî ew ji miletê me hez dike û wî bi xwe kinîşt ji me re ava kiriye.» Îsa bi wan re çû. Gava hindik mabû ku ew bigihîje mala wî, yê sersed dost şandin pêşiya wî, da ku ew weha jê re bêjin: «Ya Xudan, xwe newestîne, çimkî ez ne hêja me ku tu bêyî bin banê min. Ji ber vê yekê jî min xwe hêja nedît ku ez bêm ba te. Îcar hema peyvekê bêje û xulamê min wê qenc bibe. Çimkî ez jî mirovekî di bin emir de me û di bin min re jî leşker hene. Ez ji yekî re dibêjim: ‹Here!›, ew diçe û ji yê din re dibêjim: ‹Were!›, ew tê û ez ji xulamê xwe re dibêjim: ‹Vê bike!›, ew dike.» Gava Îsa ev bihîst, ew li wî şaş ma. Wî berê xwe da elaleta ku li pey wî dihat û got: «Ez ji we re dibêjim ku min di Îsraêlê de jî baweriyeke evqas mezin nedîtiye.» Û gava yên şandî vegeriyan mal, wan dît ku xulamê wî sax bûye » (Lûqa 7:1-10).
Jesussa Mesîh jineke astengdar 18 sal qenc kir: « Rojeke Şemiyê Îsa di kinîştekê de hîn dikir. Li wir jinek hebû ku ji hejdeh salan ve ruhekî nexweşiyê pê re hebû. Ew qof bûbû û nedikarî xwe rast bike. Gava Îsa ew dît, gazî wê kir û ji wê re got: «Jinê, tu ji nexweşiya xwe azad bûyî!» Wî destên xwe danîn ser wê, jin di wê gavê de rast bû û pesnê Xwedê dida. Lê serekê kinîştê bi hêrs ket ku Îsa di roja Şemiyê de sax kir. Wî dest pê kir û ji xelkê re got: «Şeş roj hene ku divê mirov di wan de kar bike. Ne di roja Şemiyê de, lê di wan rojan de werin û ji nexweşiyên xwe qenc bibin.» Lê Xudan lê vegerand û got: «Hey durûno! Ma her yek ji we roja Şemiyê ga an kerê xwe ji afir venake û nabe ser avê? Îcar eva ha ya ku keçeke Birahîm e û ev hejdeh sal bû, Îblîs ew girêdabû, ma bila ew di roja Şemiyê de ji vê qeyda ha nehata vekirin?» Gava wî ev tişt gotin, neyarên wî hemû fihêt bûn û tevahiya elaletê bi wan kerametên birûmet ên ku wî dikirin, şa dibûn » (Lûqa 13:10-17).
Jesussa Mesîh keça jineka Fenîke qenc dike: « Îsa ji wê derê derket û xwe da aliyê herêma Sûr û Saydayê. Jineke Kenanî ya ku ji wê herêmê bû hat ba wî, gazî kir û got: «Ya Xudan, Kurê Dawid, li min were rehmê! Keça min ji destê cinan êşeke mezin dikişîne.» Lê wî tu peyv jê re negot. Hingê şagirtên wî nêzîkî wî bûn û hêvî kirin: «Wê bişîne bila here, çimkî li pey me tê, dike qîrîn.» Îsa bersîv da û got: «Ez tenê ji bo miyên windabûyî yên mala Îsraêl hatime şandin.» Lê jinik nêzîk bû, xwe avêt lingên wî û got: «Ya Xudan, alîkariya min bike!» Wî lê vegerand û got: «Ne rast e ku mirov nanê zarokan bistîne û bavêje ber kûçikan.» Wê got: «Erê ya Xudan, lê kûçik jî hûrikên ku ji ber xwediyên wan dikevin erdê, dixwin.» Hingê Îsa got: «Ya sitiyê, baweriya te xurt e! Bila wek ku tu dixwazî ji te re bibe.» Ji wê gavê ve keça wê qenc bû » (Metta 15:21-28).
Mesîh stuh rawestîne: « Gava ew ket qeyikê, şagirtên wî jî li pey wî siwar bûn. Ji nişkê ve di golê de bagereke mezin rabû, wusa ku pêlên avê bi ser qeyikê diketin. Heçî Îsa bû, radiza. Şagirt nêzîkî wî bûn, ew hişyar kirin û gotin: « Ya Xudan! Me xilas bike! Em helak dibin! » Îsa li wan vegerand: « Hey kêmîmanno, hûn çima ditirsin? » Hingê ew rabû, li bayê û li golê hilat û bêpêjiniyeke mezin çêbû. Hemû şaş man û gotin: « Ma ev mirovekî çawa ye? Ba û gol jî bi ya wî dikin! » » (Metta 8:23-27). Ev erametên wiya destnîşan dike ku di bihişta erdî lehiyan neyên ku dê bibe sedema karesatan.
Jesussa Mesîh li ser deryayê dimeşe: « Piştî ku wî elalet verê kir, hingê bi serê xwe hilkişiya çiyê, da ku dua bike. Dema ku bû êvar, ew li wir bi tenê bû. Di wê navê de qeyik ji bejê gelek dûr ketibû û ber pêlan diket, çimkî ba ji hember wan ve dihat. Nêzîkî berbanga sibehê Îsa li ser golê rêve çû û nêzîkî şagirtan bû. Gava wan dît ku ew li ser golê rêve diçe, bizdiyan û ji tirsan kirin qîrîn û gotin: «Ev xeyalet e!» Lê Îsa di cih de bi wan re peyivî û got: «Bi zirav bin! Ez im. Netirsin!» Petrûs lê vegerand û got: «Ya Xudan, eger tu yî, emir bide ku ez li ser avê bêm ba te.» Wî got: «Were!» Hingê Petrûs jî ji qeyikê peya bû, li ser avê rêve çû û ber bi Îsa ve hat. Lê çaxê dît ku bager xurt bû, tirsiya û xewirî nav avê, qîriya û got: «Ya Xudan, min xilas bike!» Îsa di cih de destê xwe dirêj kir, ew girt û jê re got: «Ey kêmîmano! Tu çima dudilî bûyî?» Dema ku ew hilkişiyan qeyikê, ba rawesta. Hingê yên ku di qeyikê de bûn, perizîn wî û gotin: «Bi rastî tu Kurê Xwedê yî.» » (Metta 14:23-33).
Masîgirtin mûcîze: « Rojekê gava Îsa li ber perê Gola Cênîsartê sekinîbû, elalet li wî teng dikir, da ku gotina Xwedê bibihîzin. Îsa du qeyik li devê golê dîtin. Masîgir ji wan peya bûbûn û torên xwe dişuştin. Îsa li qeyikekê ji wan siwar bû. Ew jî ya Şimûn bû û ji wî hêvî kir ku qeyikê piçekê ji bejê dûr bixe. Û rûniştî ji qeyikê elalet hîn dikir. Piştî ku wî gotinên xwe xilas kirin, ji Şimûn re got: «Qeyika xwe ber bi kûrahiyê ve bajo, torên xwe bavêjin nêçîra masiyan.» Şimûn lê vegerand û got: «Ya Hosta! Tevahiya şevê me kir û nekir, me tu tişt negirt. Lê li ser gotina te, ezê toran bavêjim.» Gava wan wisa kir, wan ewqas masî girtin ku hindik mabû, torên wan bidirin. Wan bi îşaret kirin şirîkên xwe yên ku di qeyika din de bûn, da ku bên û alîkariya wan bikin. Ew jî hatin û herdu qeyik ewqas dagirtin ku hindik ma bû, ew bin av bibin. Gava Şimûn-Petrûs ev dît, wî xwe avêt ber çokên Îsa û got: «Ya Xudan, ji min dûr keve, çimkî ez mirovekî gunehkar im.» Çimkî ew û hemû yên ku pê re bûn ji pirrbûna masiyên ku girtibûn, heyirî diman û ditirsiyan, wisa jî Aqûb û Yûhenna, kurên Zebedî, yên ku şirîkên Şimûn bûn heyirîn. Hingê Îsa ji Şimûn re got: «Netirse! Ji niha û pê ve, tê bibî nêçîrvanê mirovan.» Wan qeyikên xwe kişandin bejê, dev ji her tiştî berdan û li pey wî çûn » (Lûqa 5:1-11).
Jesussa Mesîh nan zêde dike: « Piştî vê yekê Îsa derbasî aliyê din ê Gola Celîlê bû ku jê re Teberiya digotin. Elaleteke mezin dabû pey wî, çimkî wan ew nîşan û keramet dîtibûn, yên ku wî ji bo nexweşan çêkiribûn. Îsa derket serê çiyê û li wê derê bi şagirtên xwe ve rûnişt. Cejna Cihûyan a Derbasbûnê nêzîk bû. Gava Îsa çavên xwe hildan, wî dît ku elaleteke mezin ber bi wî ve tê. Îsa ji Filîpos re got: «Emê nên ji ku derê bikirrin, ji bo ku ev mirov bixwin?» Wî ev ji bo ku Filîpos biceribîne got, çimkî wî dizanibû ku ewê çi bike. Filîpos bersîva wî da: «Ji bo ku ji her yekî re pariyek bikeve bi du sed zîvî jî nan têra wan nake!» Yek ji şagirtan, birayê Şimûn-Petrûs, Endrawis ji wî re got: «Li vir lawikek heye ku pênc nanên wî yên cehî û du masiyên wî hene, lê ji bo evqas mirov ev çi ye!» Îsa got: «Mirovan li erdê bidin rûniştin.» Li wir gelek giya hebû û ew rûniştin. Hejmara mêran li dora pênc hezar kes bû. Hingê Îsa nan hildan, piştî ku şikir kir, ew li kesên rûniştî belav kirin. Bi vî awayî bi qasî ku wan xwest, wî masî jî dan wan. Û piştî ku têr xwarin, wî ji şagirtên xwe re got: «Wan pariyên ku mane bidin hev, bila tiştek ziyan nebe.» Şagirtan jî ew berhev kirin û ji ber wan ên ku pênc nanên cehî xwaribûn, diwanzdeh selik ji pariyan tije kirin. Dema ku van mirovan ev nîşana ku Îsa çêkir dîtin, wan got: «Bi rastî jî ew pêxemberê ku wê bihata dinyayê, ev e!» Îcar Îsa têgihîşt ku ewê bên û ji bo ku wî bikin padîşah bi zorê bibin; dîsa ew bi serê xwe hilkişiya çiyê » (Yûhenna 6:1-15). Dê li seranserê dinyayê pir xwarin hebe (Zebûr 72:16; iahşaya 30:23).
Mesîh xortek vejîne: « Ne gelekî piştî vê, Îsa çû nav bajarekî ku jê re Nayîn digotin. Şagirtên wî û elaleteke mezin pê re diçûn. Gava ew nêzîkî dergehê bajêr dibû, miriyek ji bajêr derdixistin. Ew kurê diya xwe yê yekta bû û dê jî jinebî bû. Elaleteke mezin ji bajêr bi wê re bû. Gava Xudan* dê dît, dilê wî pê şewitî û jê re got: «Negirî!» Ew nêzîkî darbestê bû, destê xwe lê da û yên ku ew hilgirtibûn, sekinîn. Wî got: «Xorto! Ez ji te re dibêjim, rabe ser xwe!» Û yê mirî rabû, rûnişt û dest pê kir, peyivî. Û Îsa ew da diya wî. Îcar tirs ket dilê hemûyan. Wan pesnê Xwedê da û digotin: «Pêxemberekî mezin di nav me de rabûye» û «Xwedê hatiye serdana gelê xwe.» Û ev gotina ha ya li ser wî li seranserê Cihûstanê û hawirdora wê belav bû » (Lûqa 7:11-17).
Mesîh vejîne keça Jairus: « Hê Îsa dipeyivî, yek ji mala serdarê kinîştê hat û got: «Keça te mir. Êdî mamoste newestîne.» Gava Îsa ev bihîst, lê vegerand û got: «Netirse, tenê bawer bike, keçik wê qenc bibe!» Gava ew hat xênî, wî nehişt ku ji bilî Petrûs, Yûhenna*, Aqûb* û dê û bavê keçikê kes bi wî re derbas bibe. Hemû li ser wê digirîn û şîn digirtin. Lê belê Îsa ji wan re got: «Negirîn, ew nemiriye, lê ew di xew de ye.» Ew pê kenîn, çimkî wan dizanibû ku keçik miriye. Wî rahişt destê wê, gazî wê kir û got: «Keçikê, rabe ser xwe!» Îcar ruhê wê lê vegeriya û ew di cih de rabû ser xwe. Û Îsa emir kir, ku tiştekî xwarinê bidinê. Dê û bavê wê heyirî man. Wî tembîh li wan kir, ku ew ji kesekî re nebêjin, ka çi çêbûye » (Lûqa 8:49-56).
Mesîh vejîne hevalê xwe Lazar, yê ku çar roj berê miribû: « Îsa hê negihîştibû gund û hê li wî cihî bû, dera ku Merta hatibû pêşiya wî. Cihûyên ku li malê bi wê re bûn û di ber dilê we de dihatin, gava dîtin ku Meryem zû rabû derket derve, dan pey wê. Wan guman kir ew diçe ser gorê ku bigirî. Dema ku Meryem hat cihê ku Îsa lê bû, ew dît, xwe avêt lingên wî û got: «Ya Xudan, eger tu li vê derê bûyayî, birayê min nedimir.» Gava ku Îsa çav bi giriyê wê û bi giriyê Cihûyên ku pê re hatibûn ket, ji kûr ve naliya û kederê ruhê wî girt. Wî ji wan pirsî: «We ew li ku derê veşart?» Wan jê re got: «Ya Xudan, were û bibîne.» Îsa giriya. Hingê Cihûyan got: «Binêrin, çiqas ji wî hez dikir!» Lê hinekan ji wan got: «Ma yê ku çavên ê kor vekirin, nikaribû tiştekî bike ku ev mirov jî nemire?» Îsa Lazarê Mirî Radike Li ser vê yekê Îsa dîsa ji kûr ve naliya û gihîşt ser gorê. Gor şkeftek bû û kevirek li ber derê wê bû. Îsa got: «Kevir rakin.» Xwişka yê mirî Mertayê ji wî re got: «Ya Xudan, êdî bîhn ketiyeyê, ev çar roj e ku ew miriye.» Îsa ji wê re got: «Ma min ji te re negot, eger tu bawer bikî, tê rûmeta Xwedê bibînî?» Îcar kevir rakir. Îsa çavên xwe ber bi jor ve hilda û got: «Bavo, ji ber ku te ez bihîstim, ez ji te re şikir dikim. Ez dizanim ku tu hergav min dibihîzî, lê min ev ji bo elaleta li hawirdorê rawestayî got, da ku bawer bikin ku te ez şandime.» Piştî ku wî weha got, ew bi dengekî bilind qîriya: «Lazar, were derve!» Yê mirî, dest û ling bi caw pêçayî û serçavê wî bi destmalekê nixamtî derket derve. Îsa ji wan re got: « Wî vekin û bihêlin bila here » » (Yûhenna 11:30-44).
Masîgirtin mûcîze ya paşîn (demek kurt piştî vejîna Mesîh): « Êdî çaxê bû sibe Îsa li qeraxê golê sekinî, lê şagirtan nizanibûn ku ew Îsa ye. Îsa ji wan re got: «Zarono, ma pêxwarina we heye?» Wan lê vegerand û gotin: «Na.» Îcar Îsa ji wan re got: «Torê bavêjin aliyê rastê yê qeyikê, hûnê bigirin.» Wan jî tor avêt; êdî ji pirrbûna masiyan hêza wan têrê nekir ku torê bikişînin. Hingê şagirtê ku Îsa jê hez dikir ji Petrûs re got: «Ev Xudan e!» Gava ku Şimûn-Petrûs bihîst ku ew Xudan e, wî kirasê xwe li xwe kir – çimkî wî ew ji xwe kiribû – û xwe avêt golê. Şagirtên din jî tora tije masî kişandin û bi qeyikê hatin nêzîk. Çimkî ji bejê ne dûr bûn, lê nêzîkî sed metreyan dûr bûn » (Yûhenna 21:4-8).
Mesîh gelek kerametên din jî kirin. Ew dihêlin ku em baweriya xwe xurt bikin, me teşwîq bikin û berçavkek pir berekên ku dê li ser rûyê erdê bin. Yûhenna kerametên ên ku Mesîh kiriye, bi rengek pir baş kurt dike, wekî garantiyek li ser rûyê erdê: « Hê gelek tiştên din ên ku Îsa kirine hene. Eger ew yek bi yek bihatana nivîsîn, ez dibêjim qey kitêbên ku bihatana nivîsîn wê di dinyayê de bi cih nebûna » (Yûhenna 21:25).
***
Gotarên Din ên Lêkolîna Kitêba Pîroz:
Peyva te çirayek e ji bo lingên min û ronahîyek e ji bo rêya min(Zebûr 119:105)
Bîranîn Şîreta mirina Îsa Mesîh
Çima Xwedê destûrê dide êş û zulmê?
Hînkirina Kitêba Pîroz a Seretayî
Çawa xwe ji bo tengahiya mezin amade bikin?
Tabloyek kurtkirî bi zêdetirî 70 zimanan, her yek şeş gotarên girîng ên Kitêba Pîroz dihewîne…
Table of contents of the http://yomelyah.fr/ website
Her roj Kitêba Pîroz bixwînin. Ev naverok gotarên agahdar ên Kitêba Pîroz bi Îngilîzî, Fransî, Spanî û Portekîzî dihewîne (bi karanîna Google Translate, zimanek û zimanê xwe yê bijarte hilbijêrin da ku naverokê fêm bikin)…
***